11-12 september: de meest luxe nachtbus ooit...

Om even een sfeerbeeld te schetsen: we zitten met een klein groepje aan het zwembad. Onze excursie naar de missieposten van de Jezuïeten (althans, de ruines daarvan) gaat al bijna. Dus nog even kort tijd om de reisverhalen op te tekenen van deze bijzondere reis met deze bijzondere groep mensen. Je kent elkaar niet, en toch ook weer wel. De sfeer is heerlijk relaxt. Lilian, Ilona en Annemary liggen gelukzalig met hun ogen dicht in de zon. Lilian en Ilona met oortjes in, ben benieuwd naar welke muziek ze luisteren, maar ga ze nu niet storen. Bjorn leest een boek over de FIFA (heb 'm ook gelezen, zal hij zeker interessant vinden) vol in de zon. Ikzelf ben niet zo'n zonner, dus lekker in de schaduw. Naast mij Marcin, Robert en Maarten. Jayanthi en Pieter-Bart zijn aan het poulen hoorde ik net. De rest is waarschijnlijk ergens in dit stadje. We zijn in Encarnación, Paraguay. Aan de overkant van de grote rivier Paraná (die uiteindelijk bij de Rio de la Plata, Buenos Aires, uitkomt) ligt Posadas, Argentinië. Hier kwamen we vanochtend na een geweldige rit in de nachtbus aan.

Eerst nog even terug naar gisteren. Met een klein groepje lopen we na het ontbijt richting de haven, Puerto Madero. Onderweg passeren we heel veel studenten die lekker op de grond zitten te tekenen. Architectuur zo te zien, want ze tekenen allemaal gebouwen. We landen bij een uiterst gezellig tentje aan het water, en kijk: de zon breekt nu echt door. Vanochtend kwam ik in korte broek en shirt de lobby binnen. Mijn stadsgenote Emmy keek naar me en zei "Ik krijg het al koud als ik naar je kijk". Ze lijkt gelijk te hebben, want het is fris. Maar even later breekt er een voorzichtig zonnetje door, ik schat het nu zo'n 18 graden.

Op de brug staat een wat oudere Argentijnse man. Ik vraag hem wat er daar beneden gebeurt, want we zien een duiker in het water.

"Ze zijn dingen aan het voorbereiden voor de jeugd olympische spelen straks."
"Oh, onder water dus?"
"Ja. Waar kom je vandaan?"
"Nederland"
"Oh wat leuk, maar wat doe je hier dan?"

Ik vertel de man dat we een reis van Argentinië naar Brazilië maken.

"Aha. Je gaat dus naar het noorden?"
"Ja, naar Posadas. Dan Paraguay en dan Brazilië."
"Maar niet naar het zuiden dus?"

Ik vertel hem nog een keer dat we dus naar Posadas gaan.
"Maar waarom niet naar het zuiden, veel mooier toch?"

Uiteindelijk raken we in gesprek over de economische crisis in Argentinië. Zijn inkomen is met 15% gedaald. Heftig. De groep loopt door. De man kijkt me na en roept nog: "Volgende keer naar het zuiden he!"

Na een lekkere wandeling langs de haven splitten de groepjes weer en kopen we met Pieter-Bart, Marcin, Lilian en Jayanthi nog wat souvenirtjes. En dan terug naar het hotel, ook weer een prachtig gezicht: iedereen zit in de lobby, op de grond, op een bank, op een stoel. Koffers liggen open. De een na de ander komt terug van de supermarkt, de 25 ("25 hours open") en zo bereiden we ons voor op de lange reis die ons te wachten. Sommigen praten met elkaar, sommigen zitten met oortjes in te relaxen of chillen. Ik moet denken aan een nummer van mijn favoriete band Rush, "Time stand still". De zin "Freeze this moment a little bit longer" klopt helemaal perfect bij dit beeld.

Is het toeval dat we met de nachtbus richting Paraguay gaan en dat de bus voor het hotel in onze straat, de Calle Paraguay stopt? Vast niet. We lopen met onze koffers naar de bus en alles wordt keurig ingeladen, we krijgen tickets, ook voor onze handbagage. En dan de bus. De filmbeelden zullen voor zich spreken, maar toch ga ik het proberen te beschrijven. De euforische reacties van mijn reisgenoten, geweldig. Lilian: "Dit is Masterlijk!" Ilona: "Wow, dit is toch niet normaal. Zo kan ik wel twee weken lang rondreizen". Ik doe een filmrondje en zie alleen maar gelukkige gezichten, maar ook verbazing. Dit hadden we niet verwacht! Naast mij zitten Emmy en Lilian, daarachter Marcin en Afke, en Ilona achter mij. Schuin voor mij Bjorn en Johan. Daar weer voor Jayanthi en Eline en Marijn rechts ook in eenpersoons-stoel. Ik heb het voorrecht ook in een eenpersoonsgedeelte te mogen zitten. Alline had ons verteld dat ze een upgrade had kunnen regelen, dus dat we wat meer luxe hebben. Maar dit is ongekend. Stel je businessclass in een vliegtuig voor. Een gangpad met links een paar eenpersoonsplekken en rechts tweepersoonsplekken, waar je er tussen een gordijntje kunt schuiven. Er is wifi, er is een usb aansluiting voor je mobiel, er is een tv scherm. En er is Patricia.

Patricia is onze gastvrouw in de bus. Het woord stewardess zou haar te kort doen. Patricia kan namelijk alles. Ze is uiterst dienstverlenend, lacht de hele tijd, is zeer zeer vriendelijk en zorgt in haar eentje voor de Hollandse bovenverdieping (beneden zitten ook reizigers, wij zijn boven de enigen). Ze komt soms naar boven met een dienblad met allerlei maaltijden, schenkt drankjes in, haalt afval op. Nadat we het centrale busstation hebben verlaten, het is rond 20:00 uur, begint Patricia met het inschenken van drankjes. We krijgen eerst een welkomstdrankje naar keuze, waaronder - je leest het goed - champagne! Daarna mogen we nog een drankje, rode wijn wordt het voor mij. Het avondeten is goed, beter dan Alitalia ooit zal kunnen. Dat weet ik zeker. En natuurlijk is er Patricia, met een glimlach serveert ze uit. Björn heeft ook een rode wijn genomen. We krijgen allebei bijgeschonken! De stoel leuning kan helemaal naar achteren, en het voetenbankje klap je omhoog en je hebt een bed. Lichten gaan op dim rond 23:00 uur en dan is het bedtijd.

Om 7:00 ben ik wakker. Na een heerlijke nacht, kan niet anders zeggen. We rijden langs kleine dorpjes met onverharde wegen. We zijn in de provincie Misiones, in het noorden van Argentinië. De temperatuur wijst 13 graden aan. Even later krijgen we ons ontbijt, maar eerst veegt Patricia de vloer, en maakt onze dienbladen schoon. Wat een service....

De temperatuur is inmiddels gestegen tot 18 graden, en dat binnen een anderhalf uur. We komen aan in Posadas, wat nog best een aardige stadje is, althans zo lijkt het vanaf mijn raam-uitzicht. Het zonnetje komt langzaam op. Een mooi gezicht. De ramen zijn beslagen, komt vast door de airco. Iedereen geniet van het ontbijt (dat toch weer vooral uit zoetigheden bestaat, zo gaat het) en is in een opperbeste stemming. "Heb tot nu toe het beste geslapen tijdens deze vakantie", "Wat een genot, wat een luxe". En meer van dat soort mooie kreten.

Alline komt naar boven, ze legt ons uit hoe het werkt. We komen dus aan in Posadas. Dan lopen we naar het treinstation en gaan met de trein naar Encarnación, Paraguay. Treinrit van 7 minuten.
Stel je voor, sta je in Posadas om met de trein naar Encarnación te gaan. Zegt onze reisleidster: "Zometeen stappen jullie in een Nederlandse trein." We moeten natuurlijk lachen, ze maakt wel vaker grapjes. Maar inderdaad. De internationale trein tussen Argentinië en Paraguay is een oude wadloper (de treinen die vroeger vanaf Groningen verder het noorden in gingen). Prachtig. Naast het bord 'salida' (uitgang) zie ik het bord '2e klas, 60 passagiers' staan. Ook staat er een 9292OV sticker nog steeds opgeplakt.

En dan zijn we in Paraguay. De grensplaats doet me denken aan die typische grensplaatsen zoals je ze bijvoorbeeld ook in Mexico hebt: veel, heel veel winkels waar ze allerlei rotzooi verkopen. Druk, hoewel het nu mee valt. Vanaf de grens gaan we weer met de bus verder naar ons hotel. En we zijn beroemd. Een camera-man van de lokale TV filmt ons als een soort promotie voor diegenen die Encarnación willen bezoeken.

Inchecken gaat snel en het hotel is helemaal super. We hebben een zwembad, zitjes en mooie kamers met eigen koelkastje. Een klein groepje gaat richting strand. We hebben straks de excursie, maar ik besluit toch mee te gaan.

Annemary, Lilian, Jayanthi, Ilona, Pieter-Bart, Maarten, Robert, Johan, Ernst, Marcin, Bjorn en ik lopen richting het strand. Het zand is al een beetje warm (want het is nu al rond de 25 graden) en de Rio Paraná ligt er mooi bij. Aan de overkant 'grote broer' Posadas. Argentinië, hier waren we vanmorgen. Stukken groter dan Encarnación. Onze missie is een kop koffie, maar alles is dicht. Uiteindelijk belanden we in een gezellig tentje vlakbij ons hotel. De jongeman achter de toonbank heeft een sympathiek gezicht, hij doet me aan iemand denken maar die kwam uit Chili. We bestellen verse sapjes en koffie.

"Ik kan koffie maken, maar moet eerst het apparaat opwarmen."
"Prima, we hebben geen haast."
"Waar komen jullie vandaan?"
"Holanda."

Een glimlach. Ze vinden Nederlanders kennelijk leuk hier. Koffie is klaar en smaakt uitstekend. Later nemen we nog een paar empanadas. Ik vraag hem of ik mag filmen en hij vertelt in de camera wat empanadas zijn. Fantastisch.

Met een ander klein groepje doen we boodschappen bij Supermercado Familia. Er is ook een Supermercado Holandés (met windmolentje als logo), maar die is dicht. Ik reken 8 euro af en heb een tas vol met allerlei etenswaren, ook voor de bus morgen naar Brazilië. 7.000 Guarani (munteenheid van Paraguay) is ongeveer 1 euro. Gelukkig betaal ik met creditcard. Afke, Jayanthi en ik maken nog een gekke selfie bij het Heineken vak. Daarna nog even uitrusten aan het zwembad voordat de excursie begint.

Inmiddels weer op de hotelkamer. Eigenlijk veel te laat, morgen vroeg ontbijt en dan vervolgen we onze reis met de bus naar Brasil. Maar dat is morgen. Op naar de excursie. We rijden nog geen 5 minuten of de auto stopt. Iets kapot, dus geen airco in de auto en dat is met deze warmte niet te doen. Volgens mij is het ver over de 30 graden nu.

Alline: "Ze komen het repareren. Ik heb gezegd dat jullie uit Europa komen, dus ze moeten in 30 minuten klaar zijn!"

Het wordt uiteraard een uur, maar een betere kennismaking met 'the South American way of life' kun je natuurlijk niet hebben. Iedereen blijft er relaxt onder, kletst wat met elkaar, wandelt wat rond. Marcin koopt een pepsi (cola hebben ze hier niet). Hij geeft 500 pesos. De verkoopster is door al haar wisselgeld heen, dus Afke krijgt bij het flesje wat zij koopt SNOEPJES terug. Wisselgeld is op. 500 pesos is ongeveer 11 euro. Ik bedoel maar.

De auto is gefixt en we kunnen door. De excursie is in één woord: geweldig. De 'reducciones' waren missieposten van de Jezuïeten waar Indianen konden wonen en leren. Feitelijk waren ze daar veilig voor de slavenhandelaren. De ruines zijn indrukwekkend. Er is nog veel van over, en het is ongelooflijk hoe groot het complex nog is. De gids vertelt gepassioneerd, hij slaat geen detail over. Wat helemaal bijzonder is, is dat we een zonsondergang meemaken bij het complex. De rode zon boven de roodkleurige ruïnes (van zandsteen) geeft een waanzinnig mooi effect.

Terug in het hotel hoor ik dat de anderen zich hebben vermaakt met het stadje verkennen, maar ook met poulen en tafelvoetbal spelen. We gaan met bijna iedereen van de groep eten bij een Italiaans restaurant tegenover het hotel. Veel Italiaanse tenten hier in Encarnación valt me op, morgen maar eens aan Alline vragen hoe dat zit.

De serveerster lijkt even te schrikken als we met bijna 20 man binnenkomen, maar al gauw worden tafels verschoven (waarbij er vreselijk piepende geluiden klinken) en zitten we in twee groepen aan tafel. Eten is prima, en het is gezellig. Leer nu andere mensen zoals Richard, Remco en Johan wat beter kennen. Dat vind ik leuk aan deze reis, soms trek je met de een op, dan weer met de ander.

Maar dan het afrekenen. We willen van onze pesos af (ik heb ze al opgemaakt), anderen willen in US dollars betalen. Zelf wil ik de creditcard gebruiken. Gelukkig spreekt Bjorn ook goed Spaans. Hij regelt de ene tafel, ik de andere. Rekenmachines erbij (koers bepalen). Maar het komt goed.

Ik merk dat ik moe ben en mijn reisblog nog wil afmaken, dus ga liever terug naar het hotel. Een klein groepje gaat nog naar de Ierse pub. Annemary haalt me over. Verder gaan Afke, Eline, Jayanthi, Marcin, Richard, Johan en Remco mee. Het is zeer gezellig. Alleen geen Iers bier te bekennen. Heineken, Peroni (weer Italiaans) en Miller. De dames hebben capirinha. Het is gezellig, heb leuke gesprekken met Afke, Eline en Annemary, en de Miller drinkt lekker weg. Na een drankje ga ik weer. Marcin loopt ook mee. Morgen: de watervallen van Iguaçu. Busreis van 7 uur. Dus lekker slapen. En nu kan ik dit hoofdstuk ook weer afsluiten en online plaatsen.