15 september: het watergeweld

We vertrekken vroeg, om 8:00 uur, dus tegen half acht ga ik naar beneden naar het ontbijt. Het is droog. Het uitzicht vanaf mijn hotelkamer is indrukwekkend. Foz do Iguaçu is inderdaad een vrij grote stad, zo te zien. Beneden is het Hollandse en Braziliaanse gezelligheid aan het uitgebreide ontbijt buffet. Vers fruit als mango, papaya en ananas mag niet ontbreken. Uiteraard ook veel zoetigheid. Ik zit aan een tafeltje met Bjorn en Pieter-Bart. Men komt rustig op gang, het wordt een intensieve dag vandaag. Ik heb er wel zin in. Na toch het stadse Buenos Aires en het kleinere Encarnación nu dan eindelijk de natuur. Het nationaal park bij de watervallen van Iguazú (Argentinië) en Iguaçu (Brazilië). Vandaag staat de Argentijnse kant op het programma.

Onze gids voor vandaag heet Eduardo, maar we mogen hem Edu noemen. Edu is een zeer vriendelijke en grappige kerel. Hij vertelt alvast wat over het park. 80% van de watervallen ligt op Argentijns grondgebied, de rest in Brazilië en een klein stukje nog in Paraguay. Het 'drielandenpunt' ligt midden in de rivier de Paraná. Jawel, diezelfde rivier die we ook bij Posadas en Encarnación zagen.

Helaas is het druk bij de grens. Brazilië uit gaat gemakkelijk, Argentinië in duurt langer. Gek om 'terug' te gaan naar Argentinië. De grenzen lopen hier helemaal door elkaar. Ineens kun je weer Spaans spreken en met pesos betalen, hoewel ze uiteraard ook de Braziliaanse real (en dollar/euro) accepteren.

We beginnen met een treinritje! Jawel, er rijdt een treintje door het park. Kaliber Madurodam, maar dat mag de pret niet drukken. Eline en Ilona zitten tegenover me, en naast me wat 'locals'. Edu vertelde dat er ook heel veel Argentijnen en Brazilianen hierheen komen, zeker in de weekenden. Er zijn dan ook aardig wat hotels in het park. Het treintje gaat niet snel dus lekker rustig beetje filmen, beetje kletsen, je kent het wel. Vanaf het Cataratas station is het 20 minuten lopen naar de "Garganta del Diablo", ofwel de keel van de duivel. Het is een mooie wandeling over aangelegde bruggen, waaronder steeds meer water gaat stromen. Onderweg zien we schildpadden, mooie geel-zwarte vogels en de coati (quati in Brazilië). Een soort wasbeer-achtige met een lange snuit en staart. En...daar komen we later achter, zeer brutaal. Bij de verschillende 'foodstops' zie je er heel veel. Sommigen binnen onze groep zijn geen fan van ze, ze eten werkelijk alles, dus eigenlijk zijn ze ook best een beetje vies. Maar goed, ze hebben wel iets schattigs.

En dan is hij er. De waterval. Ik blijf even staan en kan niet goed geloven wat ik zie en hoor. Wat een geweld en wat een lawaai. Edu vertelt dat er per seconde 1400 m3 naar beneden dendert. Het is adembenemend mooi. We maken veel foto's en films. De videobeelden zijn - zo zie ik achteraf - krankzinnig mooi. Heel blij mee.

Na een korte foodstop gaan we naar een ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Met een speedboot kom je heel dichtbij de waterval, en daar krijg je "La Ducha". Ofwel: de douche. Ilona, Ernst, Maarten en ik zitten helaas niet bij de rest van de groep, maar daarvoor hebben we wel een plek helemaal vooraan. Bring it on baby!

Niet iedereen gaat mee met de boot, de anderen maken een prachtige wandeling. Wanda neemt mijn videocamera mee en maakt mooie beelden, van ons vertrek met een soort Jeep richting de ligplaats van de boten. Later zie ik haar filmbeelden terug van hun wandeling, ook erg mooi. Heeft ze goed gedaan! En ze hebben de boot van bovenaf kunnen zien (en kunnen filmen).

We nemen afscheid van de andere groep, waarbij ze ons uitbundig uitzwaaien, en zien elkaar straks weer. Onderweg in de Jeep praat de gids honderduit, maakt veel leuke grapjes, maar vertelt ook het een en ander over de watervallen, en het park. Dan begint ons spektakel. We krijgen oranje zwemvesten aan en dan begint eenwilde tocht over de rivier, waarbij we veel vaart maken en veel wind vangen. Je voelt de spanning stijgen, zeker als er een andere boot langs komt waarbij iedereen doorweekt maar vol adrenaline naar ons schreeuwt en veel handen hoog de lucht in gaan. Daar gaan we dan. Mijn mobiel in een speciaal waterdicht zakje, dank aan Jayanthi van wie ik die mocht lenen. Die blijkt hard nodig, want La Ducha is niet te beschrijven. Je ziet als het ware een wit gordijn van water op je afkomen en dan met een ongekende kracht - waarbij je in 1 seconde tot aan je onderbroek doorweekt bent - knalt het water op je. "Otra más, otra más" roept het publiek. En ja hoor, we gaan nog een keer. En nog een keer! Ilona en ik gillen het uit. Woohooooo!!!! Ook Maarten en Ernst, naast ons, zijn drijf- en drijfnat. Het water is ook best koud, dus je schrikt wel even. Woorden laten dit spektakel niet beschrijven, foto's en films geven een beetje een beeld, maar je moet bij "La Ducha" geweest zijn. Dit vergeet je nooit meer.

Terug bij het meetingpoint zien we de anderen weer. In het toilet schone kleren aan, de natte in een plastic zak en dan maken we nog een mooie wandeling langs een andere kant waarbij je de watervallen nogmaals goed kan zien. We zijn nog maar net weg, en ik kom erachter dat mijn mobiel nog in het restaurant ligt. Was ik net opgedroogd, nu ben ik weer nat van het zweet, vanwege het heen en weer rennen. De uiterst vriendelijke dame achter de kassa pakt mijn telefoon. Wat een geluk. Ik bedank haar wel drie keer, en een mooie Argentijnse glimlach is mijn beloning. Snel voeg ik me weer bij de groep en vertel Björn en Afke dat ik mijn mobiel weer heb. We maken nog veel foto's van die prachtige watervallen. Genieten dit.

De bus brengt ons weer terug in het hotel. Ditmaal gaat het veel sneller bij de grens en zo zijn we weer in Brazilië. Ik val in de bus in slaap en droom zelfs nog even over reusachtige watervallen die mij opslokken. Ilona maakt me wakker en geeft me mijn paspoort terug. We zijn er weer. We hebben anderhalf uur, dan gaan we naar de folkloristische dinnershow. Douchen, koffer inpakken (want morgen weer uitchecken) en foto's en films inladen.

Dezelfde bus (voor twee dagen gehuurd) rijdt voor en brengt ons naar de show. Het buffet is indrukwekkend. Er is ongelooflijk veel keuze. Ook voor de vegetariërs en reisgenoten met gluten-allergieën onder ons. Ook hier weer obers die vlees van spiezen snijden, al komen ze niet aan tafel. Verder allerlei soorten salades, rijst, vis, sushi, en ook lokale Braziliaanse gerechten zoals bonen en bieten. Daar zijn ze gek op hier.

Oh nog iets (ik ging daarnet even naar het toilet tussen het schrijven door). De toiletten in Brazilië hebben een gekke wc-bril. Als je erop gaat zitten komt er lucht vrij, alsof er een luchtbed leeg loopt. Een bijzondere gewaarwording, maar dit even terzijde.

De show is leuk, maar - eerlijk is eerlijk - de tangoshow in Buenos Aires was beter. We zien wat traditionele dansen en muziek uit Argentinië, Brazilië, Chili, Peru, Bolivia, Paraguay en Uruguay. Ook Mexico komt voorbij. Luidkeels zingen we "Cielito lindo" (ay ay ay ay canta no llores) mee. Alline geniet ook, dat is duidelijk te zien. In Uruguay hebben ze een aparte - soort ondeugende - dans. In Paraguay speelt de harp een grote rol. De harpist tilt het ding omhoog, speelt met één hand en maakt er een mooi spektakel van. Ook heel indrukwekkend zijn de kogelslingerende gaucho's. Deze traditionele manier van muziek maken wordt in Argentinië en Brazilië gedaan: een soort springtouw met daaraan twee bolletjes (kogels) waarmee hij ritmisch op de grond slaat en rondslingert. Fantastisch.

We zijn op tijd terug in het hotel, maar na deze zeer intensieve dag is iedereen moe en vol van indrukken. Dus gaat iedereen linea recta naar de eigen kamer. Wat een dag. Wat een reis. Zoveel indrukken, ongelooflijk...