9 september: eerste indruk Buenos Aires

Eindelijk tijd om mijn tweede reisblog te schrijven! Het was een lange dag gisteren. Het lukte me niet om te schrijven. Dus ik wilde eerder opstaan, maar werd vanzelf wakker. Niet door een jetlag, maar door...de regen! Je leest het goed, het regent hier in Buenos Aires....en niet zo zachtjes ook!

De vlucht naar Rome is prima te doen. In ruim 2 uur vlieg je erheen. Onderweg al veel lol met mijn buurvrouwen Emmy (uit Schijndel) en Lilian (uit Hoofddorp). Drie generaties, waarbij ik uiteraard niet de leeftijd van de dames zal verklappen, maar waar ik de middelste ben. Het levert grappige maar ook verrassend interessante en

diepgaande gesprekken op. Het klikt nu al. Een mooi begin van deze bijzondere reis!

Op Schiphol heb ik het grootste deel van de groep al ontmoet. Leuke sfeer. Zo zijn daar Marcin (ook uit Schijndel), Annemary (uit Haarlem), andere Emmy (ook uit Den Haag), Bjorn (uit Den Bosch), Maarten (uit Groningen), Pieter-Bart (uit Harderwijk), Eline (uit Ter Apel), Ernst (uit Amsterdam), Ilona (uit Eindhoven), Jayanthi (ook uit Eindhoven), Johan (uit Naaldwijk), Richard (uit Lekkerkerk) en Wanda (uit Utrecht). Marijn (uit Tiel) en Afke (uit Dordrecht) zijn niet op Schiphol. Beide dames zijn eerder al naar Buenos Aires gevlogen, we ontmoeten hen daar.

Het vliegveld van Rome, Leonardo da Vinci-Fiuminico, is niet bijzonder. Er zijn wat winkels, en we besluiten om wat te eten bij een soort afhaal pizza. Ik was alweer vergeten (de laatste keer dat ik in Rome was, is bijna 30 jaar geleden) hoe het werkt:

1. Je moet EERST weten wat je wilt eten. Dus dan naar de kassa, daar betalen en dan vertellen wat je wilt. Dus: als je niet weet wat je wilt, loop je eerst naar de toonbank. Daar kijk je wat ze hebben en wat je dus wilt.
2. Je bestelt niet direct bij de toonbank, maar je haalt je bonnetje bij de kassa.
3. Je gaat weer terug naar de toonbank, en daar wacht je tot je bestelling klaar is.

Er zal ongetwijfeld een reden voor zijn, maar het blijft een aparte gewaarwording. We eten gezamenlijk pizza, en ik leer steeds meer mensen binnen de groep kennen. Het beschrijven van deze bijzondere groep mensen doe ik een volgende keer, want we gaan zo ontbijten. En ik moet nog zoveel vertellen.

De vlucht van Rome naar Buenos Aires duurt ruim 13 uur. We zakken vanaf Rome af naar het zuiden, langs Sardinië over de Middellandse Zee en over Noord-Afrika (Tunesië, Algerije, Marokko), dan een heel stuk Sahara en bij Dakar, Senegal, gaan we de Atlantische Oceaan op om in één rechte lijn zo bij Fortaleza in Brazilië weer over land te vliegen en via een rechte lijn langs Salvador, Belo Horizonte en Porto Alegre over de Rio de La Plata rivier Buenos Aires binnen te vliegen.

De vlucht is niet best, krappe ruime, beperkt aantal films en het eten is niet om over naar huis te schrijven. Toch hebben Lilian, Emmy en ik het prima naar ons zin. Weer veel gelachen maar er moet natuurlijk ook nog geslapen worden. Daar heeft Lilian, de jongste van de drie, totaal geen moeite mee. Helemaal onder zeil ligt ze, na een paar minuten al, om over mooie dingen te dromen. Emmy en ik hebben het wat zwaarder. We worden steeds bij vlagen wakker en doezelen dan weer weg. Uiteindelijk vind ik mijn draai, ergens boven Dakar.

Rond 6:25 plaatselijke tijd landen we op Ezeiza-Ministro Pistarini. Door de douane gaat goed, en gewapend met een stempel van de República Argentina loop ik met mijn reisgenoten naar het meeting-point. Onderweg veel lol en gekke selfies met Lilian en Jayanthi.

Dan ontmoeten we onze reisgids Alline (spreek uit: Alini). Een hartelijke, gekke, warme Braziliaanse vrouw uit São Paulo, maar ze woont alweer jaren in Rio. Eerst geld pinnen. De automaat geeft aan dat een toeslag van 296 dollar wordt gerekend. We schrikken ons kapot, maar nu blijkt dat het valutateken van Argentijnse peso op de dollar lijkt. Alleen zitten geen twee streepjes door de S, maar slechts eentje. Even snel rekenen: 1 euro is ongeveer 40 pesos. Dus dat is dan ca 7,50 euro. Daar kan ik mee leven. Met 3000 pesos rijker loop ik weer terug naar de groep en voel me een hele rijke meneer!

De minibus brengt ons naar Hotel 8 de Octubre. Intussen vertelt Alline op haar eigen leuke manier de ins en outs voor de komende dagen. Een mooi verhaal: "OK. We zijn hier in Zuid-Amerika. Zet je Europese denken uit, en pas je aan aan hoe wij hier denken. Bijvoorbeeld: Als de bus om 9:00 uur vertrekt, zou ie ook om 9:15 kunnen vertrekken, of om 9:30 uur.." Ze wacht even, kijkt ons glimlachend aan. "Behalve als ik het zeg. Dan vertrekken we echt om 9:00 uur".

We rijden door wat voorsteden. Het doet me denken aan het Madrid uit de jaren '90. Veel vervallen gebouwen, en van die bijna oostblok-achtige flats. Ik ben benieuwd naar de rest.

Na het inchecken dat Alline allemaal voor ons regelt, mogen we aan het ontbijt. We zijn wat laat, maar gelukkig wordt alles steeds aangevuld. Het is gezellig aan tafel. Ik zit met Wanda, Bjorn, stadsgenote Emmy, Jayanthi, Ilona en Annemary even heerlijk bij te komen. Inmiddels zijn er nog twee heren bijgekomen: Robert (ook een Haagse stadsgenoot) en Remco (uit Amsterdam). Je merkt toch dat zo'n lange vlucht best wel wat van je vereist, maar na het ontbijt zijn we allemaal weer redelijk fris en fruitig en gaan we samen met Alline de stad verkennen.

Het hotel ligt in de wijk Recoleta, vlak bij het centrum. De wandeling voert ons langs brede avenues waar veel auto's in rijen voorbij komen, langs de befaamde Obelisk, met in de verte een flatgebouw met een zeer grote beeltenis van Eva "Evita" Perón. We lopen langs het monument voor de jeugd olympische spelen die hier over een paar weken worden gehouden. En komen uit bij de Plaza de Mayo. Hier staat het beroemde regeringsgebouw, de Casa Rosada. Evita sprak op deze plek het volk toe, en hier vinden heel vaak demonstraties plaats. Dan staat het hele plein propvol met honderdduizenden mensen. Maar natuurlijk is het plein bekend vanwege de Dwaze Moeders die hier een keer per week bij elkaar komen om aandacht te vragen voor hun vermiste kinderen. Dat doen ze al ruim veertig jaar.

Vandaag niet, want het is zondag. Zo rustig als het plein is, zo anders is het in de "Catedral Metropolitano" : overvol. Ongelooflijk. We maken live een doop mee, en we zien in het gangpad een biechthuisje waar openlijk wordt gebiecht. Het leeft hier enorm. Heel bijzonder is het mausoleum van General José de San Martín, die mede verantwoordelijk is geweest voor de onafhankelijkheid van Argentinië, Chili en Peru van Spanje. Het mausoleum wordt bewaakt door twee strak voor zich uitkijkende wachters; terwijl er veel mensen foto's maken, geven ze geen krimp. Mijn scriptie ging over de onafhankelijkheid van Argentinië, dus het is bijzonder om hier te mogen zijn.

We eindigen onze wandeltocht met een wandeling over een van de meest lange markten die ik ooit heb gezien. Er wordt ook veel kunst verkocht. Zoals vaak gebeurt, split de groep van 20 mensen en lopen we met een kleiner groepje. Bij een bar even pitstop, daar is wifi, dus in de WhatsApp groep melden waar we zitten. Andere groep heeft ook wifi in hun bar, dus zo vinden we elkaar weer. En ineens breekt het zonnetje door en is het buiten op het terras goed vertoeven! We bestellen 'empanadas', heerlijke pasteitjes met allerlei soorten vulling. En bier. Dat gaat ook weer zo bijzonder. Ze hebben alleen literflessen, bier van de tap kennen ze niet. Je bestelt een literfles en geeft aan hoeveel glazen je er bij wilt. Quilmes is het nationale bier

en prima te drinken.

Met weer een ander klein groepje maken we de wandeling door de markt af en lopen met een omweg terug naar het hotel. Onderweg gebeurt er nog iets bijzonders. Wanda koopt een prachtig schilderij, en als je dan iets koopt wil de verkoper met je op de foto. Of je mag een foto van hem maken waar hij zijn waren aanprijst. Wanda dus op de foto, en de Argentijn knuffelt haar en kijkt blij de camera in. Schitterend.

Het is inmiddels eind van de middag, en we merken dat we nu wel onze hotelkamer willen zien. Dan lopen we langs een stand waar wel heel bijzondere schilderijtjes/posters te koop staan: zeer visueel gemaakte Beatles-teksten. De man is uiteraard ook een fan van hen en heeft zelf bedacht dat sommige teksten zich heel goed lenen voor een prachtige visuele uitwerking. Wanda, ook een groot liefhebber, koopt er gelijk 2. Ik kan me niet inhouden en koop "Here comes the sun" en natuurlijk "Blackbird", een van mijn meest favoriete nummers van The Fab-4. Achterop staat zijn e-mail adres. Ik beloof hem om foto's te maken als deze thuis hangt. Kosten: 600 pesos (ca 12,50). Uiteraard samen op de foto en met mijn andere camera maak ik nog een paar mooie foto's van zijn kunstwerken. Het is heel bijzonder, dat hij dit zelf heeft bedacht en we praten nog even na over The Beatles terwijl Lilian, Emmy, Emmy, Wanda, Jayanthi en Ilona al doorlopen.

Daar loop je dan door Buenos Aires met zes gezellige dames. Niet verkeerd toch? Wat ik van Buenos Aires vind? Ja, het is groot, mooi en soms ook statig, maar toch ook vervallen en ik weet het niet zo goed. De Plaza de Mayo was erg indrukwekkend, dat dan weer wel.

Nu snel douchen. En dan maar bij het ontbijt bekijken wat we gaan

doen. Het regent nog steeds in de hoofdstad van Argentinië, terwijl donkere grijze wolken zich samenpakken boven mijn hotelraam. Misschien kunnen we dan maar een bustour doen. Met een groepje heren wilden we vandaag ook naar de wijk La Boca met het stadion van Boca Juniors gaan. Maar dat zou morgen ook nog kunnen.