18 september: vers gevangen Piranha op je bord

Anders dan de titel doet vermoeden, schrijf ik vandaag (19 september) ‘live’ vanaf het vliegveld van Campo Grande en zal ik ook weer ‘live’ dit verslag afmaken vanaf het vliegveld van Campinas. Het is vandaag een lange reisdag. Vanochtend om 6:00 uur aan het ontbijt, om 6:30 rijden we weg. Dezelfde weg terug, eerst een uur over de onverharde weg, dan een korte pauze en dan weer ruim 3,5 uur naar Campo Grande. Volgens planning moeten we daar dan rond half 12 zijn, en dan is er nog genoeg tijd om onze vlucht naar Campinas (zo’n 90 km van São Paulo af) te halen. Vanaf daar vliegen we door naar Rio, waar we vanavond om ongeveer 20:30 uur zullen zijn.

We rijden net als op de heenweg met een minibusje en een auto erachter. Maarten en ik zitten vooraan. Ik kan wat filmen, al moet ik eerlijk zeggen dat ik er vandaag even niet zoveel zin in heb. We praten vooral, over onze wederzijdse liefde voor harde(re) muziek, maar ook over muziekfestivals, ons werk en de steden waar we wonen. Groningen is een van mijn favoriete steden in Nederland en we spreken af dat als ik er een keer heen moet voor mijn werk we een 'lekkah bakkie pleuah' (Haags) gaan doen.

Onderweg nog iets bijzonders: aan de overkant staat een aantal mensen met een slang. Het is een anaconda. Weliswaar een baby, maar toch. Dit exemplaar is al indrukwekkend. De chauffeur van de andere auto heeft ‘m vast en we kunnen ‘m goed van dichtbij bekijken. Deze is dus nog klein. Ik moet er even niet aan denken hoe groot een volwassen exemplaar is. Alles verloopt volgens plan en iets over half 12 staan we in de vertrekhal van Campo Grande. Het vliegveld stelt niet veel voor maar bij het restaurant is wifi en daar zitten we nu.

Terug naar gisteren: een relatief rustige dag. Ik doe alleen het ochtendprogramma. Het paardrijden sla ik over. We lopen naar dezelfde plek als waar de boottocht vertrok. Ditmaal hoeven we geen zwemvesten aan, de anderen wel (zij gaan de boottocht nog maken). Met Tony wederom aan het stuur varen we uit, op zoek naar een visrijke plek. We gaan proberen Piranhas te vangen. Stadsgenote Emmy zit naast me en we hebben een leuk en gezellig gesprek over van alles. Eigenlijk zou ze naar China gaan, maar die reis ging niet door. En nu zitten we hier, in een bootje op de Pantanal! Ze is ook in Ecuador geweest, klinkt ook geweldig. Al mijn reisgenoten hebben mooie reizen gemaakt, en ik denk even terug aan de reizen naar Indonesië, de Zuidelijke Staten van de VS en Guatemala. En dan deze reis, van Argentinië naar Brazilië. Er gebeurt zoveel in zo’n korte tijd, het is bijna of ik al een maand weg ben. Maar goed. Onze gids Tony vindt Annemary wel leuk, maar Annemary is daar niet zo van gediend. Slim dat ze dit keer vooraan ging zitten en niet helemaal achterin.

We leggen aan en krijgen onze bamboehengel uitgereikt door Tony. Alline zegt “Don’t touch the piranha!” En voor we het weten doen we het MC Hammer dansje

uit “U can’t touch this”. Een stukje vlees om het haakje, uitgooien en afwachten maar. Dat afwachten duurt zeer kort, want meteen voel je de vissen al eraan knagen en zie je allemaal luchtbelletjes. Wanda vangt als een van de eersten een echt grote piranha. Het is eigenlijk best wel een mooie vis, met een gele buik. En een enorme bek met tanden. Vooral die tanden zijn heftig. Ik begrijp dat we de piranha beter niet aan kunnen raken.

En dan heb ik beet. Een redelijk groot exemplaar. Hij wiebelt aan de haak en Tony schiet me te hulp en haalt ‘m eraf. Het tafereel erna is niet zo geschikt voor dierenvrienden, hij snijdt met zijn mes direct door de hersenen volgens mij. Het beestje is op slag dood. Raar idee dat die vanavond op mijn bord ligt.

Het is er heel warm, veel gesmeer met zonnebrand. Afke is de heldin van de groep, ze vangt er 8. We nemen de buit mee terug en Alline en Tony maken de vissen schoon. Daarna voeren we de krokodil of beter gezegd kaaiman. Deze hadden we gisteren al bij de boot zien liggen, waarschijnlijk weet hij dat zijn lunch eraan komt. Tony speelt wat met de dode piranha aan de hengel en de kaaiman komt er op af. Wanneer hij de vis in zijn bek krijgt klinkt een afgrijselijk gekraak en hap-slik-weg. Kaaimannetje krijgt nog twee visjes en schuifelt daarna weer uiterst tevreden het water in.

Inmiddels zitten Eline en Richard naast me. We zijn weer op het vliegveld van Campo Grande. Eline vertelt me dat de kaaiman blind is. Daarom ligt hij steeds bij de boot. Als het ware een ‘huiskaaiman’. Hij kan niet meer zo voor zichzelf zorgen, daarom geven ze hem eten. De wifi is hier ook weer niet geweldig, dus ik denk dat ik pas in Rio de blog online kan zetten. Tegenover mij allemaal reisgenoten op een rijtje op hun mobiel. Grappig gezicht. Marcin, Annemary en Wanda betichten mij er van dat ik de wifi opslok met mijn laptop. En dat is ook zo. Gauw maar de wifi uitzetten. We gaan trouwens boarden op weg naar Campinas.

Het vliegveld van Campinas is best druk. Het ligt dus redelijk dicht bij São Paulo, maar daar zie je niet veel van, behalve wat lichtjes in de verte. We zitten wederom wat te mobielen en internetten bij de gate. De vlucht gaat over drie kwartier en dan zijn we in Rio.

Tot slot over gisteren, want we gaan bijna boarden. De middag breng ik uiterst relaxt door. Helaas geen PSV op tv, wel Inter Milan tegen Tottenham Hotspur. We kijken een deel van de wedstrijd, maar worden tussendoor door Alline gehaald voor de ‘meeting’ over Rio. We horen hoe ons reisschema de volgende dag zal zijn (en dat is niet mis: 6:30 uur weg) en krijgen uitleg over de te volgen excursies. Ik ga ze allemaal maar doen.

De rest van de middag pak ik de koffer in, klets met een paar reisgenotes die heerlijk aan het zwembad liggen en dan komt de groep alweer terug van het paardrijden. Achteraf misschien toch jammer dat ik het niet heb gedaan, maar zo’n relax-middagje is ook wel even fijn.

Ineens – het is al donker – komen er allemaal vliegende beestjes te voorschijn. Het zijn geen muggen, ook geen vliegen, maar wel snelle vliegende insecten en ze zijn met veel. Heel veel. Onder alle felle

lampen hangen wolken van die beestjes. Het is bizar om naar te kijken. Bij de bar waar je oa bier kunt halen (ze hebben veel verschillende soorten, erg leuk), ligt de hele grond helemaal vol. De medewerkers gaan er letterlijk met de bezem doorheen en vegen al het ongedierte naar buiten. Ik wil even wat uit mijn kamer pakken, maar moet ook om hulp vragen. Mijn deurmat is een 'levende deurmat' geworden. Ook hier de bezem (die maken ze nat) en alles wordt weggeveegd. Airco blijft aan, deur snel open en weer dicht en mijn kamer is vrij van ongedierte.

En dan wordt het eten geserveerd. De piranha's smaken heerlijk. Het is wel een bizar idee dat we ze vanochtend naar boven hengelden, maar wat een feestje. Iedereen geniet met volle teugen. Daarna kletsen we nog wat en dan is het vroeg slapen, want om half zeven stipt rijden we weg.

Dat was vanochtend. We gaan boarden. Van Campinas naar Rio de Janeiro. Ik ben zeer benieuwd!