Great Ocean Road, Grampians and Adelaide: The City of Silence

Melbourne to Adelaide, 02.12.2017

Dat was me weer een weekje! De eerste week van het reizen waar ik al zo lang naar uit heb gekeken. Het reizen in m’n eentje, wat ik me zo dapper had voorgenomen, maar waar ik toch een beetje twijfels over kreeg naarmate het plan dichter bij kwam. En ook al zou ik nu graag stoer willen zeggen dat ik het heerlijk vond en niet kan wachten tot ik ook Nieuw-Zeeland in m’n uppie kan gaan verkennen, zal ik ook nu maar eerlijk zijn. Want hoewel ik blij ben dat ik het gedaan had, was ’t niet echt makkelijk en heb ik de mensen thuis dan ook behoorlijk verveeld met mijn gezeur – sorry daarvoor.

Op maandagavond vloog ik naar Melbourne, waar ik één nachtje zou verblijven voordat op dinsdag mijn Great Ocean Road tour zou beginnen. Mijn vlucht had wat vertraging, maar dat was voor mij geen probleem. Na het afscheid nemen van iedereen in Sydney had Avontuurlijke Ik er namelijk nét iets minder zin in dan verwacht. Die bustocht, oké. Maar helemaal alleen in Melbourne ronddwalen? Nah. ‘Gelukkig’ arriveerde ik pas laat in de middag, en toen ik eenmaal ingecheckt was bij mijn hostel ging ik op pad en bezocht ik een aantal plekjes die me nog bekend waren van mijn tijd in Melbourne met Christi. Na wat doelloos rondgezworven te hebben, ging ik op tijd terug naar mijn hostel waar ik vroeg mijn bed in ging. Overigens heb ik daar geen oog dicht gedaan – de goedkoopste kamer in een hostel betekent vanzelfsprekend een kamer die je met zo’n 12 anderen deelt, die natuurlijk niet vroeg op hoeven te staan. Maar ach, dat had ik kunnen verwachten, en ik ging er dan ook vanuit dat ik in de bus de komende twee dagen nog wel wat zou slapen. Na een uurtje slaap ging mijn wekker om 6.00 om te beginnen aan mijn Great Ocean Road trip!

Zoals verwacht, was die prachtig. Wat ik echter niet had verwacht, was een busje vol Aziaten, koppeltjes, en niet erg sociale mensen als groepsgenoten voor de komende dagen. Mijn hoop was gevestigd op een leuke groep backpackers waarmee ik mijn tijd zou doorbrengen, en met wie ik me ook in Adelaide zou kunnen vermaken. Jiri de Guide dacht hier het zelfde over, en na een halfuurtje in de bus vroeg hij of ik naast hem kwam zitten, helemaal voorin in het busje, zodat we beide iemand hadden om mee te kletsen. De hele route heeft hij me vermaakt met verhalen over alle dieren die we tegen konden komen en de prachtige natuur om me heen.

Want wat is ook die kustlijn weer prachtig. We stopten op de meest toeristische spots, maar dat is natuurlijk ook met een reden. De Twelve Apostles waren nog mooier dan ik op alle foto’s had gezien, de London Bridge was adembenemend, en ook alle stops tussendoor waren het absoluut waard om tientallen foto’s van te maken. Bij Kenneth River was een kleine campingplaats, waarvan Jiri wist dat er nogal wat koala’s in de bomen hingen. Niet alleen heb ik daar ein-de-lijk mijn koala’s in het wild gezien (en werd ik wederom verliefd op die beestjes), ook vlogen er tig papagaaien rond die maar al te graag op je schouder, arm, of zelfs hoofd landden.

Na de officiële Great Ocean Road afgelegd te hebben, reden we verder richting The Grampians, een national park dat uit een prachtig zandsteengebergte bestaat. Terwijl we in deze richting reden, werd ik als Jiri’s persoonlijke kangoeroe-spotter aangesteld, aangezien die zo nu en dan even de weg op schoten, vlak voor de bus langs. Het was nog een heel eind rijden naar onze accommodatie vlak bij de Grampians. De zon ging langzaam onder en waadde de Grampians in een prachtig goudoranje licht, waardoor ze toch wel wat weg hadden van de Great Rock Uluru. Hoewel dit natuurlijk niet de famous outback was, was dit wel absoluut een stukje outback dat ik niet had willen missen! Eindelijk bij onze dorm aangekomen, gingen we al vroeg slapen, zo’n beetje midden tussen de kangoeroes. “Watch your shoes for kangaroo poo tomorrow morning”, werd ons nog even verteld voor we onze ogen sloten.

De sfeer was niet alleen in ons busje niet optimaal, maar ook 's ochtends bij het ontbijt werd er maar weinig gezegd en deed niemand veel meer dan een beetje in zijn of haar kommetje muesli staren. Gelukkig duurde het niet al te lang voor we weer vertrokken. Met het busje legden we flink wat afstanden af en bezochten we een aantal adembenemende lookout points die toch wel even bevestigden hoe hoog dit gebergte is. Dat besefte ik eigenlijk pas toen ik besloot om op een uitstekende rots te klimmen en vanuit daar nog even van het uitzicht te genieten. Slik. Hoog!!! Hierna bezochten we de MacKenzie Waterfalls, waarna het tijd werd voor mij om de bus naar Adelaide te nemen, waar ik onderweg nog wat emu’s en white kangaroos spotte.


Wat ik niet wist, was dat niet de hele groep naar Adelaide door reed, maar alleen ik en nog twee anderen. Mijn hele idee van ‘vriendjes maken’ om mee op te trekken in de stad, ging dus niet echt door. Ik zag er best wel tegenop om weer alleen in een hostel aan te komen, en maakte dan ook meteen dat ik weg kwam. Ik vond mezelf een beetje zielig toen ik op een bankje in een parkje wat in een salade zat te prikken, en besefte dat ik dat reizen in m’n eentje misschien toch niet zo leuk vond. Maar wat ik al helemaal niet leuk vond, was Adelaide. Ik had al van veel mensen gehoord dat deze stad echt niet de moeite waard is om te bezoeken, maar Koppige Ik wilde graag het tegendeel bewijzen. Dat is me echter niet gelukt, en ik kan al deze mensen dan ook alleen maar gelijk geven.

Adelaide is meer een dorp dan een stad, en binnen een uurtje ben je van de ene kant van de stad helemaal naar de andere kant gelopen. Als je op de kaart kijkt, zie je dat Adelaide eigenlijk een vierkant is dat aan alle kanten omgeven wordt door groen. Adelaide is dan ook erg groen. En schoon. Maar vooral stil. Waar ik van Sydney gewend ben dat er de hele dag door wat te doen is, dat je nog tot ’s avonds 10 uur kunt gaan shoppen en helemaal niet hoeft op te letten hoe laat je je boodschappen doet, aangezien supermarkten tot middernacht open zijn, zijn de straten in Adelaide na 8 uur ’s avonds uitgestorven. Het leek een beetje een ghost town, zo in het donker zonder mensen op straat, en met de 38 graden en regen die op dat moment de stad overnamen, wist ik even echt niet meer wat ik met mijn tijd aan moest. Na nog wat rondgedwaald te hebben, ging ik terug naar mijn hostel, waar gelukkig wat leuke mensen op mijn kamer waren waarmee ik nog een hele tijd heb gekletst voordat we gingen slapen.

Het hostel zat vol met erg sociale mensen die graag veel dingen samen doen, maar dan met name in het weekend, aangezien het allemaal work&travellers zijn die doordeweeks werken. Helaas had ik daar dus niet erg veel aan, maar vol goede moed en met mijn buik vol pannenkoeken – die iedere ochtend gebakken worden in het hostel, lucky me! – ging ik op pad. Ik had een lijstje met must-sees in Adelaide, en ik besloot het rustig aan te doen aangezien ik het idee had dat ik de stad binnen niet al te lange tijd wel gezien zou hebben. En dat bleek helemaal waar. Om 1 uur ’s middags verveelde ik me helemaal dood en zette ik mezelf neer op een bankje in de botanic gardens, niet wetende wat ik de komende 1,5 dag nog zou moeten doen. Ik deed nog wat research naar ‘Things to do in Adelaide’ en bezocht de Art Gallery of South Australia. Daar was ik behoorlijk onder de indruk van een expositie over de aboriginals, en ik besloot dat dat het leukste was wat er in Adelaide te doen was.

Eerder die dag bedacht ik me dat Koen – een jongen die ik uit Blerick ken – stage loopt in Adelaide, en gelukkig had hij wel zin om aan het eind van de middag een drankje met me te gaan doen. Verrassend genoeg wist zelfs hij na zo’n 3 maanden in Adelaide niet echt leuke plekken te verzinnen om naar toe te gaan, maar met behulp van onze Grote Vriend Google vonden we uiteindelijk een barretje waar we een biertje dronken en verplaatsten we ons later naar een restaurantje om pizza te eten. Al met al mijn dag toch nog goed kunnen besteden en ik was dan ook erg blij dat Koen even tijd wilde maken. Ik was echter niet veel wijzer geworden over wat ik verder nog met mijn tijd in Adelaide zou kunnen doen, maar besloot dat dat een zorg voor later was.

Op vrijdag, mijn laatste dag in Adelaide (hoera!), deed ik ’s ochtends een walking tour door de stad, waar ik naast een leuke guide ook nog 4 Nederlandse meiden in mijn groepje had. De tour was heel interessant en zorgde ervoor dat ik Adelaide toch nog een beetje leerde te waarderen. Ik zag echter niet veel meer dan wat ik de dag ervoor al gezien had, en het bleek dan ook dat ik inderdaad de hele stad al verkend had in een paar uur tijd. De guide wist me wel nog een interessant feitje te vertellen: van alle touristen die naar Australië komen, bezoekt zo’n 53% Sydney, 35% Melbourne, en van de overige 12% bezoekt slechts 5% Adelaide. Met een reden, zullen we maar zeggen. Na afloop van de tour ging ik voor de derde keer nog eens langs een aantal plekken, tot het ging regenen en ik écht niet meer wist wat ik met mijn tijd aan moest. Hoewel mijn vlucht pas om 18.00 was, ging ik al vroeg na de middag richting het vliegveld, waar de tijd verbazingwekkend genoeg opeens wel snel ging (hier waren namelijk wél mensen).

Na mijn tijd in Adelaide had ik ontzettend veel zin om weer terug in Sydney te zijn, en na een flight from hell en behoorlijk wat struggles bij aankomst, was ik er dan ook eindelijk weer. Hoewel ik mijn tijd in Adelaide misschien wel een beetje als tijdsverspilling zie, ben ik aan de andere kant ook wel blij dat ik er toch ben geweest en nu uit eigen ervaring kan vertellen dat het inderdaad niet de moeite waard is om deze stad te bezoeken, in plaats van alleen op andermans meningen af te gaan. Daarnaast kan ik nu ook weer een nieuwe staat afstrepen: naast New South Wales, Queensland en Victoria, ben ik nu ook in South Australia geweest!

Nu ik terugkijk op dit hele verhaal, besef ik dat het misschien wel een béétje lang is. Ik vind het eigenlijk best knap dat het grootste deel van dit verhaal bestaat uit mijn tijd in Adelaide, aangezien ik daar eigenlijk niet bijzonder veel heb uitgevoerd. Voor degenen die zijn blijven hangen: sorry dat ik zo veel van jullie tijd heb opgeslokt. Voor de rest: hoewel jullie dit niet zullen lezen, begrijp ik goed dat jullie die zelfde tijd liever anders doorbrengen dan naar mijn geklaag te luisteren.

Ik heb vandaag mijn laatste afscheid in Sydney gehad: mijn laatste brunch met Amanda, voordat ook zij begint met haar reisplannen. De afgelopen weken besefte ik steeds vaker dat ik eigenlijk helemaal niet weg wil uit Sydney, maar nu al mijn vriendinnen er niet meer zijn, is het ook niet meer erg leuk om hier alleen te zijn. De rest van dit weekend bestaat uit inpakken en schoonmaken: ik moet mijn kamertje uit en dat brengt nog heel wat stress met zich mee! Hoe ik het voor elkaar heb gekregen, weet ik niet, maar mijn spullen die op de heenweg in één (best grote) koffer pasten, heb ik nu verdeeld over twee extra tassen, en nog lukt het me niet om alles mee te krijgen. Help! Gelukkig heb ik morgen nog de hele dag de tijd om me daar druk om te maken (terwijl iedereen thuis slaapt, lucky you, anders had ik jullie flink lastig gevallen), en mijn koffer weg te brengen. En dan zit mijn tijd als inwoner van Sydney er écht op!

Maandagochtend vlieg ik al vroeg naar Christchurch, van waaruit ik door een deel van het Zuidereiland ga reizen. Weer in m’n eentje, maar na de afgelopen vijf dagen ben ik daar toch iets minder bang voor. Ik denk dat ik na die twee weken Nieuw-Zeeland wel zal kunnen stellen dat ik in de toekomst toch wat reisgezelschap om me heen zal verzamelen voor ik het vliegtuig in stap, maar wat ik na een aantal dagen in mijn uppie wel kan zeggen, is dat ik het prima alleen red. Het heeft misschien niet mijn voorkeur, maar ik kan goed op eigen benen staan, en dat alleen reizen heeft zelfs zo zijn voordelen. Voor mijn twee weken in Nieuw-Zeeland heb ik me voorgenomen om wat vaker tussendoor te schrijven, zodat er uiteindelijk niet van die ellenlange verhalen verschijnen. Jullie zullen dus wat vaker verhaaltjes voorbij zien komen, hopelijk met héle mooie foto’s en enthousiaste verhalen. Want ik heb al zo veel goeds over dit land gehoord; mijn verwachtingen zijn hoog!

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.