SCUBA Diving!

Shelly Beach, Manly, 27.08.2017

Deze week heb ik doordeweeks erg m’n best gedaan om mezelf op te sluiten op mijn kamertje en met m’n neus in de boeken te zitten. Weer flink wat leeswerk, opdrachten en colleges om voor te bereiden, maar deze keer moest ik hier nét iets meer tijd in steken zo doordeweeks, aangezien ik in het weekend totaal geen tijd zou hebben. Ik ging namelijk een weekend scuba duiken!

Hier ging een behoorlijke theorieles aan vooraf. Online moesten we namelijk een cursus volgen, waar we de basis technieken leerden en de risico’s van het vak ontdekten. Dat zijn er nogal wat! In de cursus werd er steeds op gewezen dat je vooral niet in paniek moest raken onder water, héél langzaam naar boven en naar beneden moet gaan en dat het kan dat je last van je oren krijgt (wat kan leiden tot doofheid), decompression sickness (wat kan leiden tot flauwvallen onder water en eventueel verlamdheid), dat de druk onder water zo groot is dat je longen enorm krimpen (wat met te snel naar boven gaan, kan leiden tot een klaplong) en ga zo maar door. Ieks. Die risico’s waren me wel duidelijk, dus ik was hoe dan ook van plan om voorzichtig te gaan doen! Ondanks alles hadden we er toch erg veel zin in. In Australië is zo veel te ontdekken onder water, van haaien tot Nemo-visjes en van het mooiste koraal tot zeepaardjes en Dory.

Op vrijdag na college was het flink haasten om de bus te halen. ’s Avonds hadden we namelijk onze eerste les. Dit was in een swim centre in Manly, waar we nog een dik uur heen moesten reizen met de bus. Om 18.30 begonnen we. Eerst moesten we een kleine zwemtest afleggen, waarbij er gekeken werd of we goed genoeg konden zwemmen om ook te mogen duiken. Daarna leerden we de basistechnieken en moesten we een aantal emergency opdrachten uitvoeren, zoals het redden van je buddy in geval van nood. Met duiken moet je namelijk altijd een buddy hebben onder water, waar je dicht bij in de buurt moet blijven. Je buddy en jij zijn op elkaar aangewezen tijdens de hele duik, dus je bent verantwoordelijk voor elkaar en moet ervoor zorgen dat je hoe dan ook samen weer boven komt. Deze opdrachten en technieken waren niet bepaald gemakkelijk en het duurde dan ook wel even voor ik ze onder de knie had. Hoewel ik er enorm naar uit keek om de onderwaterwereld van Australië te ontdekken, vond ik het idee dat ik deze opdrachten ook in de zee (op 10 tot 15 meter diepte) zou moeten uitvoeren, nogal spannend. Na een aantal uren onder water geploeterd te hebben, namen we de laatste bus terug naar Sydney, waarna ik pas na middernacht m’n bed in kon duiken. En m’n wekker stond alweer om 6.00 om de dag erna naar Manly te gaan voor het echte avontuur!

Dat opstaan was wel zwaar, en we hadden dan ook niet het allerbeste humeur. Hoe dichter we bij Manly kwamen, hoe meer zin we er echter in kregen. ’s Ochtends stond ons weer een heleboel theorie te wachten en kregen we een toets om te testen wat we allemaal onthouden hadden. Die heb ik met een score van maar liefst 100% gehaald! Mijn zelfverzekerdheid was hierdoor wel een beetje aangewakkerd en ik kreeg meer en meer zin om zelf de zee in te gaan!

Dat viel alleen nogal tegen. Op vrijdagavond had ik al wat last van mijn oren onder water, maar er werd me verteld dat dat niet erger kon worden: ik zou zeker wat druk op mijn oren voelen, maar door ze tijdens de duik regelmatig te klaren, zou dat wel over gaan. Dat lukte me echter niet, en hoe dieper ik ging, hoe erger de pijn werd. Ik denk dat ik maximaal 5 meter diep ben gegaan, toen de instructeur besloot dat ik niet verder kon. Verder gaan zou blijvende schade kunnen opleveren, en dat wil ik natuurlijk niet! Helaas is mijn duikavontuur dus al na 10 minuten in de zee te zijn geweest, opgehouden. Gelukkig was er een reserve instructeur die wel even met me mee wilde gaan snorkelen, aangezien ik toch nog mijn hele duikers-outfit aan had. Vanaf het oppervlak kon ik nog heel wat visjes spotten en zag ik toch nog wat van het koraalrif. Toen de instructeur me opeens bij mijn arm greep en naar beneden wees, wist ik even niet wat me overkwam. Een haai zwom vlak onder me. Een HAAI! Het was maar een kleintje – een Port Jackson, wist de instructeur me te vertellen – maar het was er wel een! Helemaal happy dat ik toch nog iets speciaals had gezien, gingen we weer terug naar het strand, waar ik wachtte tot de rest klaar was voor die dag. Ben ik toch niet helemaal voor niks geweest!

Natuurlijk baal ik wel flink dat ik zoveel geld heb betaald en er geen certificaat uit heb kunnen slepen, maar stiekem was ik best een beetje opgelucht dat ik zondagochtend lekker rustig aan kon doen en niet alweer om 6.30 in de bus naar Manly hoefde te zitten, zoals de rest van mijn groepje. In plaats daarvan ben ik met Amanda – een Deens meisje dat ook mee duiken was, maar de cursus ook niet heeft kunnen afronden – gaan brunchen bij Local MBassy. Het was lastig kiezen met zo’n uitgebreide menukaart vol lekkers, maar ik koos voor hun specialty: de Red Velvet Pancakes. Heerlijk! Helemaal zoet en bomvol zijn we daarna óók nog een ijsje gaan eten samen met de andere meiden die terugkwamen van de duikcursus. Al met al misschien niet wat ik van dit weekend verwacht had, maar wel heel gezellig.

Nu zit ik weer op m’n kamertje. Een tentenkamp, op dit moment. Ik heb vanochtend mijn was gedaan, maar er is nergens plek om het op te hangen, dus hangt het overal om me heen. Wel knus, in zo’n klein kamertje! Op dit moment regent het flink in Sydney; de derde keer sinds ik hier ben. Net Nederland zo! Vandaag is het precies 6 weken geleden dat ik ons kikkerlandje heb verlaten. Bijna 1,5 maand: dat betekent dat ik al op een kwart ben van dit hele avontuur. Als ik het zo bekijk, vind ik de tijd opeens best snel gaan, en wil ik nóg sneller nóg meer van m’n bucket list af kunnen strepen. En wil ik reisplannen maken voor na m’n studie! Want ook dat lijkt nu al steeds dichterbij te komen. Zo veel te zien en te doen, maar ik kan totaal niet beslissen wat ik wil doen, wanneer, en vooral met wie. Misschien toch nog maar eens mijn stoute schoenen aantrekken en het avontuur in m’n eentje aangaan? We gaan het zien. Ik heb nog even de tijd natuurlijk, maar het begint al te kriebelen. Ik kan niet wachten om nog meer van Australië te zien!

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.