Kaikoura and Christchurch: the final stops

Kaikoura/Christchurch, 17.12.2017

Dat was het dan. Mijn paar weken “alleen reizen” zitten erop en daarmee ook mijn tijd in Nieuw-Zeeland. Hoewel het in het begin voelde alsof alles met een razende snelheid op me af kwam en ik zo nu en dan nog even aan mezelf twijfelde, heb ik me prima staande weten te houden. En hoewel ik nu best durf te zeggen dat ik in de toekomst waarschijnlijk niet meer helemaal in m’n uppie zal gaan reizen, ben ik ontzettend blij dat ik de kans heb gegrepen om hier naartoe te gaan en heb ik

absoluut genoten. Genoten van dit prachtige land met haar overweldigende natuur, alles wat me aan Australië deed denken en alles wat juist zo anders is, de uitzichten vanuit het busraampje, het leren kennen van nieuwe mensen en het ontdekken van nieuwe plekken. Maar ook van het alleen zijn op sommige momenten, en de mogelijkheid te hebben om lekker mijn eigen plan te trekken en doen wat ik zelf wil. Want dat was mijn voornaamste reden voor dit avontuur: doen wat IK wil. De laatste centen die op mijn bankrekening gaan wilde ik uitgeven aan dingen waar ik zelf voor 100% achter sta, en nergens anders aan. En dat durf ik nu ook echt wel te zeggen!

Het was best een uitdaging zo nu en dan. De controlfreak in mij had van tevoren alles goed gepland en toen dat even net iets minder soepel bleek te gaan dan verwacht, moest ik mezelf dan ook echt even een zetje geven. Nu achteraf besef ik dan ook wel dat ik het prima zelf kan regelen en dat het geen drama is als iets niet helemaal volgens plan gaat. Uiteindelijk heb je een mond om te vragen en kom je er wel.

Ik heb ontzettend leuke dingen gedaan in de afgelopen twee weken in Nieuw-Zeeland en geweldige plekken gezien. Queenstown, dat stiekem best een beetje mijn hart heeft veroverd. De Abel Tasman-track, waar ik met een grote glimlach op terug blijf kijken. Mijn bungy, die heel wat zenuwen met zich mee bracht, maar waarvan ik zó blij ben dat ik ‘m gedaan heb. Alles! Helaas is twee weken echt niet genoeg om alles te zien, dus zal ik ooit terug moeten komen. Vervelend hoor.

Ook mijn laatste paar dagen hier heb ik absoluut genoten. In Kaikoura! Ik verliet het regenachtige Christchurch op donderdagochtend en reed een paar uur later Kaikoura binnen. Bij aankomst was het behoorlijk bewolkt, maar nog geen uur later kwam de zon door en maakten de wolken plaats voor een stralend blauwe hemel. En was ik verkocht aan dit dorpje aan de kust.

Nadat ik ingecheckt had bij mijn hostel, ging ik aan de wandel om Kaikoura te verkennen. In het centrum zelf was niet veel te beleven, maar dit centrum heb je dan ook in 10 minuten helemaal uitgepluisd. Over het algemeen is Kaikoura erg toeristisch: het staat bekend om haar mooie stukje kust en de activiteiten die je er kunt doen – een whale watching cruise, snorkelen met dolfijnen in de open zee, en zwemmen met zeehonden, bijvoorbeeld. De afgelopen maanden waren echter niet erg succesvol voor het dorpje: door een aardbeving zo’n jaar geleden is de weg naar Kaikoura toe vanuit het noorden niet meer toegankelijk. Dat maakte het voor mij ook zo lastig om er te komen, maar uiteindelijk is het (met en flinke omweg en heel wat stress) gelukt. En daar ben ik maar al te blij om! Nadat ik mezelf ervan had verzekerd dat ik het centrum op m’n duimpje kende (ongeveer een kwartier later, dus),

liep ik langs de kust om de Peninsula Walk te doen. Deze werd me aangeraden door de eigenaar van het hostel: het zou een uur of drie lopen zijn en ik zou een geweldig uitzicht hebben over de kustlijn. Daaraan was niets gelogen! Behalve dat van die drie uur, dan. Ik ging bovenlangs op de heenweg om van de uitzichten te genieten, en besloot onderlangs over de rotsen terug te lopen. Daar zaten namelijk overal zeeleeuwen die maar al te graag leken te willen poseren voor mij en mijn camera! Het duurde dan ook even voor ik mezelf kon wegslepen bij deze beesten, en toen ik ’s avonds eenmaal terug in het hostel was, was ik behoorlijk moe.

Ik ging vroeg naar bed, want mijn wekker stond om 4.15. Juist ja, bést vroeg. Ik had echter totaal geen moeite met opstaan vanwege het vooruitzicht aan wat me te wachten stond. Om 5.30 moest ik namelijk al met mijn wetsuit en snorkel in het water tussen de dolfijnen liggen! Dusky dolphins, om precies te zijn. Ik had er enorm veel zin in, maar wist niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Elke vorm van verwachting die ik al had, werd echter overtroffen vanaf het moment dat ik het bootje op stapte dat ons verder de zee in voer. Blijkbaar was het overduidelijk dat ik het naar mijn zin had: “Your smile is getting bigger and bigger”, vertelde één van de medewerkers me keer op keer. Ik genoot al van het uitzicht zo ’s ochtends vroeg, en van het besef dat ik voor één keer eens niet ontzettend ziek werd op een boot. Maar toen ik de eerste dolfijnen spotte vanaf de boot en er daarna bij in het water sprong, kon mijn geluk niet meer op. Door te zingen, zouden dolfijnen op ons af komen (zo niet, dan had de schipper in ieder geval wat te lachen), en dat deden we dan ook enthousiast door onze snorkels heen. En inderdaad! Daar kwamen ze. Tientallen dolfijnen zwommen om me heen, op een gegeven moment misschien wel honderd. Een geweldig idee dat ze dit helemaal vrijwillig doen, omdat ze willen spelen. Dat is wel even anders dan in zo’n bassin! Ik kwam er al snel achter dat wanneer ik in cirkels zwom in het water, de dolfijnen in rondjes achter me aan zwommen. Ze kwamen zo dichtbij en hadden het duidelijk naar hun zin. En anders ik wel! Na 4 keer het water in te zijn gesprongen en iedere keer weer net zo enthousiast eruit te zijn geklommen, zat onze tijd erop. Gelukkig hadden we nog even een momentje om foto’s te maken van de dolfijnen die om de boot heen dromden. Geen foto’s van mij in m’n prachtige wetsuit, helaas!

Het was pas 9 uur ’s ochtends en mijn dagplanning zat er eigenlijk alweer op. Een meisje dat ik in Franz Josef had leren kenen, was nu ook in Kaikoura en met haar deed ik de Peninsula Walk voor de tweede keer. Nog precies even mooi, al kon ik daar net iets minder van genieten nadat ik voor de tweede dag op rij zo’n 15km had gelopen (op slippers deze keer, slim).


De dag erna bracht ik aan het strand door, voordat ik de bus naar Christchurch moest pakken. Mijn derde keer in Christchurch alweer, en nog steeds had ik eigenlijk niets van deze stad gezien. Vandaag, tijdens mijn laatste dag in Nieuw-Zeeland, besloot ik dan ook om de stad wat te verkennen: ik liep wat door het centrum om de schade van de aardbeving van 2011 te aanschouwen, struinde wat winkels af en lunchte in de Botanic Gardens. Niet lang daarna was het alweer tijd om de bus naar het vliegveld te pakken. En daar zit ik nu, te wachten tot ik het zoveelste vliegtuig in kan.


Het is weer tijd om naar Sydney te gaan. Daar heb ik helemaal geen problemen mee. Slechts twee weken niet “in town” en ik mis het al behoorlijk. Ik ben dan ook erg blij dat ik hier nog een paar dagen heb om de boel nog één keer te verkennen. En aan pap en mam te laten zien! Want terwijl ik dit schrijf, zitten zij in het vliegtuig. Morgenvroeg om 6.30 sta ik ze op te wachten op het vliegveld, na 5 maanden. En wat ga ik blij zijn wanneer ik ze weer zie! Ik heb een geweldige tijd gehad, maar zonder familie is het toch allemaal net iets anders. Oost West, thuis best, toch?

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.