The never-ending Bucket List

Sydney, 26.11.2017

Week 19 alweer. En wat een week. Mijn studietijd in Sydney zit er nu officieel op, en daarmee kwam ook het besef dat de tijd met mijn vriendinnen hier ten einde komt. Deze week bestond dan ook uit afscheid nemen van het mooie Sydney en de lieve mensen die ik in de afgelopen 4,5 maand heb mogen leren kennen. Een week vol met ‘laatste keren’, waarbij we nog één keer onze meest geliefde plekjes wilden bezoeken, maar waarin we ook de kans kregen om wat laatste bucket-list dingen af te strepen.

Zo zaten we op maandagavond met een groepje Dutchies in Newtown een heerlijke pizza te verorberen ter ere van Pakjesavond. Want hoewel het daar eigenlijk nog wat vroeg voor was op dat moment en we natuurlijk aan de andere kant van de wereld zitten, wilden we dit niet missen. We maakten er een traditionele dobbelavond van waarbij er gestreden werd om elkaars cadeautjes met Jochem van Gelder op de achtergrond. Dat was dan ook de laatste keer dat we met dit groepje Nederlanders bij elkaar zaten voordat we allemaal onze eigen weg zouden gaan, en we elkaar pas weer in Nederland gaan zien! Gek om een week voordat ik vertrek al afscheid te moeten nemen, maar het was gelukkig dan ook geen afscheid voor altijd.

Op dinsdag, de dag na ons laatste tentamen, gingen we naar Palm Beach om onze vrijheid te vieren. Die vrijheid voelden we pas na een stikhete bustocht van zo’n 2,5 uur, maar ach, toen waren we er ook. Het was een behoorlijk warme dag met véél zon, wat het best pittig maakte om de steile berg naar het view point van Palm Beach op te lopen. Maar toen we eenmaal boven waren, zagen we ein-de-lijk het uitzicht dat we al vanaf week één wilden zien. Vanaf het uitzichtpunt konden we namelijk uitkijken op beide stranden van Palm Beach, wat met het zonnetje aan de hemel des te mooier was.


Het tweede bucket-list dingetje was om kangoeroes te spotten bij Palm Beach. We hadden al zo veel selfies met kangoeroes/wallaby’s voorbij zien komen van anderen, dus dat wilden wij ook! Helaas kan ik dat puntje nog steeds niet afstrepen. Misschien waren ze te lui om tevoorschijn te komen, misschien scheen de zon te hard, of misschien waren wij gewoon een beetje dom, wat iets waarschijnlijker is. Voor die kangoeroes moest je blijkbaar namelijk een ferry pakken naar een klein eilandje vlakbij Palm Beach, wat wij dan weer niet wisten. Helaas. Ik zou graag zeggen, “Volgende keer beter”, maar die volgende keer komt er niet meer. Fingers crossed op meer kangoeroes tijdens de rest van mijn tripjes!

Op woensdag gingen we naar Sip My Ocean, een exhibitie in het Museum of Contemporary Art, waar ik ook al vanaf het begin heen wilde. De exhibitie was nogal apart. Kunstzinnig, zullen we maar zeggen. Ik zou graag zeggen dat ik er wild enthousiast van werd, maar ik kwam meer tot de ontdekking dat modern art niet helemaal mijn ding is. Maar oké, het was een gezellige middag én ik kan weer een puntje van mijn lijst af schrappen.

Naast nieuwe dingen doen, voelde het ook alsof ik al een beetje afscheid moest nemen van de dingen die we wat regelmatiger hebben gedaan de afgelopen tijd. Zo kon ik écht nog geen gedag zeggen tegen Bondi Beach, en daarom bracht ik hier dan ook wat middagjes door. Van ‘actief’ doen, zwemmend bij Bondi Icebergs, naar lekker lui aan het strand hangen; ik vermaakte me prima. Daarnaast werd het ook tijd om mijn trip naar Nieuw-Zeeland te regelen, en ik bracht dan ook weer een aantal middagjes door bij de reisorganisatie Peterpans (waar mijn portemonnee en ik overigens makkelijk afscheid van kunnen nemen) om de boel vast te leggen. In mijn hoofd heerst nog steeds de nodige stress voor wat betreft de voorbereidingen daarvan, maar gelukkig heb ik nog een week de tijd om dit op me af te laten komen.

Waar we de week begonnen met het vieren van Sinterklaas, sloten we het af met een kerstfeest. Althans, dat was de bedoeling. Op zaterdagavond was er namelijk het Tree Lightning Festival, waarbij er live muziek was en de lampjes in de grote kerstboom op Martin’s Place voor het eerst aan zouden gaan, wat afgesloten werd met een denderend vuurwerk. Dat was tenminste wat het evenement voorspelde, maar aangekomen bij het plein bleek het terrein allereerst vol te zijn. Ten tweede zagen we inderdaad een heleboel mensen met kerstmutsen op, maar hun leeftijd balanceerde ongeveer tussen de 3 en 7 jaar oud. Hm. Misschien toch verkeerd ingeschat. Vanaf een ander plein zouden we de live beelden kunnen volgen, dus besloten we dat te doen. Na drie minuten hielden we het hier echter ook wel weer voor gezien. Er was namelijk geen live stream, maar wel een podium waar elfjes op rond dansten en met gekke stemmetjes een toneelstuk opvoerden. En zo’n 100 kleuters die enthousiast mee zaten te klappen en zingen. Niet helemaal mijn idee van een kerstfeest, maar ach, die kerst-feeling ga ik hier toch niet krijgen met de nep-kerstbomen die overal tussen de palmbomen in staan. Gekke Aussies.

Gisteren was mijn laatste dag in Sydney samen met mijn vriendinnen. Dat is zó raar! De laatste keer met de ferry naar Manly, waar we de dag in het zonnetje aan het strand doorbrachten. En ’s avonds voor het aller allerlaatst met z’n viertjes cocktails drinken, met het altijd prachtige uitzicht op de Harbour Bridge en het Opera House. Dat was wel even slikken. Met een beetje geluk zie ik een aantal van hen nog gedurende de komende weken, maar het lijkt erop dat ik toch écht al afscheid heb moeten nemen. Gelukkig hoef ik voor nu nog even geen afscheid van Sydney te nemen. Dat komt al lang goed uit, want mijn bucket list is met de weken alleen maar langer geworden en ik heb nog niet alle puntjes af kunnen strepen. Wel ben ik nog snel mijn laatste spulletjes aan het inpakken voor een bucket-list dingetje buiten Sydney. Over een paar uur vertrek ik namelijk naar Melbourne, vanuit waar ik de Great Ocean Road ga doen en eindig in Adelaide, waar ik nog twee dagen verblijf. Ik heb er ontzettend veel zin in, maar vind het wel gek om het opeens allemaal in mijn eentje te gaan doen. Deze keer is het alleen maar even om te wennen lijkt het, want zaterdag ben ik alweer terug in Sydney om dan toch echt afscheid te nemen van mijn kamertje en QMB, waarna ik voor het echte avontuur naar Nieuw-Zeeland vertrek. Voor nu gelukkig nog even geen echt ‘afscheid’, want dat afscheid nemen is na al die maanden nog steeds niet mijn ding!

P.S.: Ik schijn een bekende Aussie te zijn geworden hier. Terwijl ik nog even een laatste foto wilde voor de universiteit, kwamen de Aziaten opeens op me af rennen om ook met me op de foto te gaan en selfies te nemen. Ik ben benieuwd in hoe veel fotoboeken mijn hoofd geplakt gaat worden!

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.