Verkeer en Stof

Kathmandu is de laatste stad die we bezoeken tijdens deze reis van drie weken. De eerste kennismaking met de stad hadden we enkele dagen geleden, veel stof en verkeer. Ons hotel is gelegen aan een rustige straat buiten het centrum. Al snel weten we de weg te vinden naar de wijk Thamel, een wirwar van kleine straatjes maar vooral winkeltjes. Hoewel ik mezelf had beloofd niet meer te investeren werden er toch weer spulletjes in de koffer gestoken. Eerder had ik al een aantal graffiti tekeningen gespot, enig speurwerk leverde de laatste dag nog een fraai exemplaar op. Naast lekker eten werden ook een aantal hoogtepunten van de stad bezocht.

De stoepa van Swayambhunath.
Beneden in het park staan enkele kleine stupa's en een beeld van Budha, met muntjes wordt het geluk getart, dat valt nog niet mee. Van wie was nou het muntje in de pot? Dan via de trappen omhoog naar de eigenlijke stupa, onderweg in de gaten gehouden door de vele aapjes die in het park wonen. Het tempelcomplex is bezaaid met chaitya's (kleine stoepas) ter ere van overledenen. De mist belemmerde het zicht op de stad. Rondom het gehele complex staat het vol met stalletjes die hun waren verkopen. Dat komt de rust niet echt ten goede.

Lalitpur Metropolitan City, historisch Patan, "de stad der schoonheid", is de derde grootste stad van Nepal na Kathmandu en Pokhara en het is gelegen in het zuid-centrale deel van Kathmandu vallei die een nieuwe metropool van Nepal. Lalitpur is ook bekend als Manigal. De stad kreeg veel schade als gevolg van een aardbeving op 25 april 2015. Dat is hier goed zichtbaar en veel van de historsche tempels zijn ingestort/worden op dit moment hersteld. We bezoeken het koninklijk paleis, de bel van Taleju, de Gouden Poort en het Patan museum die op het Durbarplein te vinden zijn. Hier leren we ook dat de snijwerken op de tempels, op zich al kunstwerken, ook verhalen vertellen.

Bodhnath.
De Boeddhistische tempel domineert het plein. Deze stupa is een van de grootste van de wereld en is bekend om zijn witte uiterlijk dat boven de stad uitsteekt. Rondom de tempel staan talloze tibetaanse kloosters. In 1979 is dit gebied onder bescherming van UNESCO World Heritage geplaatst. De lunch biedt uitzicht over de reusachtige stoepa van Bodhnath. Op de koepel staat een koperen kubus met aan alle zijden een paar ogen. De alziende ogen van Boeddha, die de wereld en de mensen gadeslaan. Daarboven zit een klein derde oog waarmee Boeddha naar binnen kijkt en zichzelf beschouwd. De neus is de vorm van een vraagteken, het Nepalese symbool voor één, dat de eenheid van de mensheid benadrukt. De mond is er niet, want Boeddha prefereert mediteren boven preken. Ook heeft hij geen oren, Boeddha is niet geïnteresseerd in gebeden ter ere van hem. Met klok mee lopen lopen we rond het complex en slaan de vele voorbijgangers gade.

Pashupatinath.
Hier staat de heiligste hindoe tempel van Nepal en een van de beroemdste Shiva-heiligdommen. Hindoes gaan allemaal blootvoets naar binnen en het terrein blijft voor niet hindoes gesloten, door de poort kunnen we een blik werpen op de reusachtige stier die binnen wordt vereerd. Het is een complex van tempels, kleine heiligdommen en badplaatsen langs de rivier de Bagmati. De Bagmati mondt uit in de Ganges. Net als in Varanasi liggen aan de Bagmati ghats waar lijkverbrandingen plaats vinden. Vlakbij staat ook een mordern crematorium, maar dat schijnt nauwelijks gebruikt te worden de hindoes houden vast aan hun eeuwenoude tradities.

Het is bijna tijd om af te sluiten, de laatste avond eten we een traditionele maaltijd. Er worden demonstraties gegeven in traditionele kleding. Het was gezellig niet in de minste plaats door de actie van Carloes, voor iedere reisgenoot een verhaaltje en Ganesha. Morgen nog een rondje door de stad en natuurlijk even langs het Durbarsquare. De mensen in deze stad blijven verbazen door alle gebruiken.

Dat was dan het einde van een geweldige ervaring in twee totaal verschillende landen.