Bay of Islands 13 - 17 maart

Kerikeri, 17.03.2019

De rit naar Kerikeri - onze laatste bestemming op het Noordereiland voordat we via Auckland naar Australië gaan - is ruim 100 km dus we hebben tijd zat om nog een keer naar Waipoua Forest te gaan en de 'Lord of the Forest' nu bij daglicht te zien. Ter plekke raken we in gesprek met een stel Nederlanders - Hagenezen-. Hij blijkt van het type 'waterval' te zijn. Nu is Martin ook wel best precies als het om geld gaat, maar deze man slaat alles. In de 15 minuten, die we met elkaar spreken, horen we hoe ze heel slim en goedkoop reizen, wat je als niet getrouwd stel kan doen om belasting te besparen op je vermogen en dat ook je uitvaart regelen vooraf belastingtechnisch aantrekkelijk is. Bij het wegrijden stopt hij ons nog snel een briefje met tips in de hand, dat ie ter plekke schrijft. Pffffff.

We stappen een einde verder uit in het plaatsje Oponomi, vernoemd naar de dolfijn Opo, die in 1957 aan kwam zwemmen en vriendjes werd met de badgasten. Hij werd een landelijke beroemdheid vanwege zijn vriendelijkheid en plezier dat er door en met hem ontstond. Helaas ging ie een jaar later dood, waarschijnlijk door het gebruik van explosieven door lokale vissers. Tsja...... Het dier ligt begraven in het dorp en er is een standbeeld. Het plaatsje zelf stelt niet veel voor.

Onderweg komen we nog een paar mooie uitzichtpunten tegen en kunnen een kleine wandeling maken naar 'Martin's Bay'. Het is een mooie route naar Kerikeri, waar we in de buurt zitten. De navigatie in de auto kan de bestemming niet vinden, maar met de aanwijzingen van de eigenaar komen we op de laatste 4 km dirtroad. Onze plek blijkt verscholen te zijn aan de oever van een rivier. Het is er doodstil. Het lijkt het einde van de wereld. De eigenaar Ian werkt er met zijn gezin al bijna 20 jaar aan om er een ecologisch paradijs van te maken. Je kan er kanoën, een eigenhandig uitgezette hike doen en naar de glowworms kijken. En dus ook helemaal niets doen.

Donderdag zoeken we bij prachtig weer een strandje op. Het klimaat in het noorden van het Noordereiland is subtropisch en dat is goed te merken. Vrijwel niemand op het strand, een baai uit een folder en een - in de boekenverzameling van de lodge opgeduikelde - onbekende Lee Child met held Jack Reacher. En ook in deze is ie weer de slimste en de sterkste.

We beginnen de vrijdag weer met heerlijk uitslapen. We slapen als een blok hier. Afgelegen van alles met alleen vogels, koeien, het geluid van de rivier en af en toe van een ander dier. Hoe zal dit zijn als we weer thuis zijn met die stadse geluiden en natuurlijk weer aan het werk. Nu dat laatste er niet is, geeft dat naast de stilte ook meer rust in de nacht.

De zon laat zich iets minder zien vandaag, dus we besluiten een trip te maken naar Paihia en daar met de 'foot ferry' over naar Russell. Het dorpje waar de eerste Europeanen zich vestigden en dat begin 19e eeuw bekend stond om zijn wetteloosheid, dronkenschap en prostitutie. Al lang is daar niets meer van terug te vinden en nu is het eigenlijk zo'n museumdorpje met veel toeristen. We drinken koffie en

nemen de ferry weer terug. Niet echt een 'must see' maar wel leuk om gedaan te hebben.

Aangezien Paihia vlakbij Waitangi ligt rijden we daar langs. In Waitangi werd op 6 februari 1840 het verdrag tussen de Maori en de Britten ondertekend, waarmee de annexatie van Nieuw-Zeeland werd bekrachtigd. Het is formeel de start van Nieuw-Zeeland zoals wij het nu kennen. Het verdrag werd een debacle, Maori rechten werden geschonden en dat leidde tot oorlogen. Sinds 1975 is er een Waitangi Tribunaal die de claims, met name onrechtmatige landonteigeningen, behandelt. Omdat we al veel informatie in het Te Papa museum hebben opgedaan, besluiten we dit museum over te slaan. Op de weg terug naar onze cottage stoppen we nog kort bij een kleine waterval. Die ligt gewoon aan de rand van een dorp. Niet spectaculair, maar toch iets wat wij niet kennen in Nederland.

Terug bij de cottage vernemen we dat er in twee moskeeën in Christchurch schietpartijen hebben plaatsgevonden. Het nieuws is net binnen en er wordt gesproken over zeker 27 doden, de volgende dag wordt duidelijk dat het er 50 zijn. Hier worden we wel even stil van. In dit land heb je het idee dat iedereen vredig naast elkaar leeft en dat het niet uitmaakt waar je vandaan komt, want iedereen heeft wel een migratie-achtergrond. En een gemeenschap die elkaar de ruimte geeft. Het is de eerste keer dat ook hier onschuldige mensen om hun religieuze overtuiging worden afgeslacht. Het is gewoon niet te geloven en wat een verdriet.

We praten er de volgende dag over met eigenaar Ian. De eerste reactie hier is: 'we zijn 1 land en dat gaan we zo houden. Met iedereen die hier woont, werkt en leeft. Met respect voor elkaar. Maar we gaan ook veel strenger optreden als het gaat om wapenbezit en de controle erop'. Nu we hier geweest zijn gaan we we met extra belangstelling de ontwikkelingen in Nieuw-Zeeland volgen. Het is een uniek, bijna onwerkelijk, land zo ver van de rest van de wereld. Ondanks internet enzo.

Er komen veel lieve maar ook bezorgde reacties van vrienden en familie over hoe het met ons gaat. Ook het reisbureau en BuZa laten van zich horen. Wij zitten ver van Christchurch, in het noorden van het Noordeiland. En in de middel-of-nowhere. We zullen goed opletten op vliegvelden en in de grote steden.

De laatste dag hier is wasdag en leesdag. Plus een kleine - uitgezette - wandeling in de directe omgeving van ons verblijf. Maandag naar Auckland en daarna naar Melbourne. We hebben nog vier weken, de tijd vliegt.

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.