North Auckland 8 - 10 maart

We nemen afscheid van Leigh en Angie en de alcapa's voor de lange rit van Rotorua naar Sandspit. Dat ligt zo'n 30 km ten noorden van Auckland aan de kust (de Hauraki Gulf). Het blijkt een moeizame tocht te worden. Al snelt begint het te hozen. Niet onverwacht na bijna twee weken mooi weer en ook hard nodig. Het is overal kurkdroog. En het is onze reisdag dus niet echt erg. Het is druk op de weg en de omgeving is ruim 100 km behoorlijk saai. Er komt uiteindelijk een nieuwe 2*2 highway van Wellington in het Zuiden naar Auckland, dus veel langzaam rijden bij bouwplaatsen.

Het probleem met het verkeer onderweg is: 1) op het Noordereiland is het gewoon al druk met mensen, 2) iedereen heeft een auto, waarvan veel van het formaat SUV, 3) er wordt vrijwel overal aan de weg gekloot en 4) in Auckland wonen meer dan 1 mln mensen, de stad spreidt zich razendsnel uit, over ca. 30 km lijkt het, er is geen echt fatsoenlijk OV-alternatief en het is dus f*** druk. We staan vaak stil en ja, een toilet zou ook fijn zijn na een tijdje. Dat lukt pas na 1,5 uur dus rennen......

Onze B&B is er een van in de absolute stilte, een klein stuk van het strand en een paar km van een miniplaatsje: Sandspit. Deborah en Colin ontvangen ons allerhartelijkst. De kamer is prima. We worden uitgenodigd voor de borrel, waar we echt een leuk gesprek met hun hebben. Gaat over de reis, hun leven hier (zij Kiwi met Schotse roots, hij Engels, ze hebben in Brisbane en Auckland gewoond), de explosieve groei van Auckland met alle gevolgen van dien, over PPP en contracting van publieke werken, over Rebel en nog veel meer. We eten in Warkworth, een plaatsje vlakbij. Ook weer aardige mensen. 's Avonds met een glas port naar bed. Dus met steeds regen kan je ook een prima dag hebben.

Als we wakker worden regent het nog steeds, of al weer. Martin suggereert meteen om de hele dag in bed te blijven. Marlies gaat op zoek naar een alternatief plan. Maar eerst ontbijt en naast een heerlijk ontbijt hebben we ook nog een zeer geanimeerd vervolggesprek met Deborah en Colin over hoe hun leven is verlopen, zijn werk als accountant, haar voormalig glaskunstbedrijf, (denken we natuurlijk meteen aan Irene), de huizenmarkt en hoe het belastingstelsel in elkaar zit. Ineens blijkt het al bijna 12 uur te zijn en het is droog geworden, dus we gaan erop uit. We gaan richting het noorden. We komen uit op een landtong met veel nieuwbouw woningen. Architectonisch zeer geslaagd, maar helaas wel een beetje op de verkeerde plek en dicht op elkaar. Geen enkele kroeg o.i.d. We besluiten via een afslag verder de kust op te zoeken en komen uit op een bijzondere plek: Tawharanui Open Sanctuary.

We komen voor een toegangspoort te staan en die gaat zonder tegenprestatie (lees toegangsprijs) open. We komen in een soort beschermd natuurgebied waar vogels alle ruimte krijgen en de dieren die hen bedreigen zijn verwijderd en buiten worden gehouden. Er is een echt birdwatch huisje, waar we proberen de vogels te spotten. Helaas maar weinig vogels, maar we zien 1 bijzondere, die ook de vogelspecial haalt. Gelukkig krijgen we later ook nog een kans voor een bijzondere eend die we hebben gespot, zie hiervoor ook de vogelspecial (de eend met witte kop). Na een korte wandeling nemen we nog een kijkje bij het strand. Mooie plek en op een paar mensen na bijna niemand. Omdat er af en toe toch een buitje valt besluiten we om verder te gaan richting Leigh om vervolgens naar Pakiri door te rijden. Ook hier richting het strand, maar we besluiten niet uit te stappen en richting Matakana te rijden voor een glas wijn. Waar het mis gaat is onduidelijk maar uiteindelijk komen we in plaats van de binnendoorweg op de (drukke) hoofdweg uit en daarmee in Warkworth. Daar drinken we een biertje op het terras waar we de avond daarvoor hebben gegeten. Bij de B&B zetten we de borrel voort met Deborah en Colin en eten we pizza. We sluiten de avond af met een potje pool en weer een heerlijk glaasje port (brings back memories met Anne!!).

Zondag is echt zondag....we slapen lekker uit en schuiven heel luxe weer aan bij het ontbijt. Met Deborah en Colin klikt het goed, dus we blijven nog een tijd aan tafel, pratende over van alles. Uiteindelijk toch op pad. Het weer lijkt half half, maar wanneer we uitkomen bij een mooi plekje aan de kust hebben we spijt dat we onze badlakens, zwembroek, bikini en boekjes niet hebben meegenomen. Dan maar een wandeling waarvoor we om onduidelijke reden eerst onze schoenen moeten schoonmaken. Door de schapenkeutels en niet veel bijzonders te zien. Het is zondag en dus druk in koffietenten en op de weg. Om vanaf een zijweg weer op de hoofdweg in te voegen is dan ook een uitdaging. Na een kop koffie een dorpje verderop gaan we terug naar de B&B om daar nog even te relaxen. Deborah en Colin hebben ons uitgenodigd voor het avondeten en we schuiven aan het begin van de avond bij hun aan tafel. Wat een mooi gebalanceerd stel, met veel humor, ondernemerschap en ontzettend gastvrij. Dit is zeker ook een verblijf om in te lijsten.