De zevende week

maandag 25 juni
Catherine gaat vanmorgen helpen met lesgeven in de klas. Maar eerst wordt zij voorgesteld aan alle kinderen. Die staan allemaal netjes op een rijtje. Eerst wordt het Ugandese volkslied voor haar gezongen. Ook zij heeft een aantal dingen meegenomen, pennen, kleine whiteboards, , kleurboeken. Dit wordt allemaal door Jeremiah opgenoemd waarop alle kinderen in koor zingen "Thank you teacher, thank you teacher, another day you do the same". Aan het eind van de toespraak volgt applaus en dan gaan de kinderen in de rij naar hun klas.

Jeremiah geeft aan dat de porridge bijna op is. Ik geef om verwarrring te voorkomen voor de duidelijkheid aan dat ik dit niet meer ga betalen. Nog bijna niemand van de ouders heeft sinds de school weer begonnen is iets betaald. En een deel van de ouders

heeft wel geld om school te kunnen betalen. Ook is de bijdrage voor de school is bijzonder laag, zker in vergelijking met andere scholen hier. De baby klas zit stampvol met kinderen, het zijn er ondertussen wel 70 en het komt er op neer dat dit door de meeste ouders in de community gebruikt wordt als gratis opvang waar ook nog gratis porridge verstrekt wordt. Dit is dus niet de bedoeling. Jeremiah gaat de onderwijzers vertellen dat de porridge en de suiker op is en dat zij dit ook aan alle kinderen moeten vertellen. Er is met ingang van woensdag geen porridge meer omdat er geen geld is en de ouders eerst moeten bijdragen, zo niet dan worden de kinderen volgende terug naar huis gestuurd.

Dit klinkt natuurlijk heel hard, maar is noodzakelijk, ouders moeten betalen, ook om de onderwijzers te kunnen betalen. En als ze echt geen geld hebben kunnen ze op zijn minst langskomen om dit te melden en eventueel in de vorm van bijvoorbeeld brandhout of een andere dienst iets bij te dragen. Maar zelf wegblijven en je kind wel sturen is niet okay.

Vanmiddag naar Mbale, lunchen en Catherine beetje wegwijs maken in de stad. Zij heeft duidelijk moeite met alle aandacht die ze krijgt

als mzungu, ze voelt zich er erg ongemakkelijk bij en is blij dat ik er bij ben. Het is ook wel heftig als je 20 bent en iedereen kijkt alleen maar naar je. Ik voel me al aardig thuis hier en ben er ondertussen wel aan gewend. Ik staar af en toe net zo direct terug of maak een opmerking of een grap, wat zij dan weer heel grappig vinden.

Op de voorpagina van de krant vandaag in grote letters: Museveni named among best world leaders. Het artikel gaat over economische groei vanaf het jaar 1951 tot 2008, voornamelijk in Afrikaanse en Aziatische landen. Museveni staat op de 12e plaats in het jaar 1986. Beetje gedateerd. Toen hij net aantrad was hij inderdaad veelbelovend en werd Uganda ook als een veelbelovend ontwikkelingsland gezien. Deze berichtgeven is nogal misleidend, maar het is dan ook een krant die in het bezit is van deze regering.

De business van Kate en Jeremiah is in volle gang. Ik heb inmiddels het businessplan ontvangen. Doel is 3000 kg mais, 4000 kg bonen en 1000 kg uien. Deze worden opgeslagen in grote zakken, komt totaal op 80 grote zakken. Aangezien er geen schuur of iets dergelijks is om dit op te slaan, zal de huiskamer hiervoor gebruikt

gaan worden. Er staan in de kamer, waar ook Catherine nu slaapt, inmiddels 6 zakken van per stuk 100 kg gedroogde bonen. Nog 74 te gaan. Het elektriciteitsprobleem is voor Jeremiah en Kate nu niet verkeerd, er zitten 28 mensen vast in de gevangenis en daar moet voor betaald worden om ze vrij te krijgen. Dit betekent dat mensen nu alles wat geld opbrengt willen verkopen, dus ook bonen, mais en zelfs een stuk land als de nood hoog is. De een zijn dood is de ander zijn brood.

Deze week zijn Catherine en ik er nog, maar vanaf volgende week is er 2 weken geen volunteer, dan zal Jeremiah meer tijd hebben om op pad te gaan en mais, bonen en uien van het platteland op te gaan kopen, verder buiten Mbale, de vraagprijs ligt daar een stuk lager. Als hij genoeg heeft afgesproken huurt hij 1 dag een kleine vrachtwagen om alles op te gaan halen.

In verhalen die ik heb gelezen over andere buitenlanders die leningen verstrekken om iemand de kans te geven een business te beginnen lees ik vaak terug dat dit soort plannen uiteindelijk vaak mislukken en het geld aan andere zaken op gaat in plaats van de business verder te ontwikkelen. Niet eens direct omdat diegene het niet goed doet, maar door druk vanuit het systeem dat je moet betalen voor je familie bij problemen. En er is altijd wel iemand die ziek is of moet studeren of iets dergelijks.
Ik schat Jeremiah en Kate anders in, heb hier over ook met hen gesproken. In de overeenkomst hebben we afgesproken dat de 1e afbetaling van de lening over 6 maanden van start moet gaan. Ik ben benieuwd hoe dit gaat uitpakken.

Dinsdag 26 juni
Catherine voelt zich niet heel erg op haar gemak hier heb ik het idee. Ze blijft supervrolijk overal thank you, you are so kind op zeggen, maar ik heb het gevoel dat ze zich vreselijk ongelukkig voelt. Het grootste gedeelte van de tijd zit zij op haar mobiel naar een enorme hoeveelheid filmpjes en foto's van haar hond te kijken. Als zij vertelt wat voor een luxe leven een hond, kunnen Jeremiah en Kate dat bijna niet geloven. Wat een gekkigheid. Hier heeft niemand een huisdier en als er een hond loopt hier, is het meestal een wilde hond, met vaak rabies, die vervolgens wordt doodgeslagen met stokken door de kinderen hier. Dat heb ik paar jaar geleden in Tanzania life mogen aanschouwen. Brrr, niet fijn, wel begrijpelijk

Ook het gebrek aan een toilet helpt daar niet mee. Ik ben inmiddels gewend om een emmertje te gebruiken en als we in Mbale zijn heb ik 4 restaurants met een redelijk schoon flushing toilet waar ik naar toe kan gaan.
Ook het helpen in de klas is te veel, ze durft niet goed grenzen en regels te stellen en nee te zeggen. Dat valt natuurlijk ook niet mee. Ze heeft een kind een potlood gegeven en ineens willen alle andere 30 dat ook. De onderwijzers grijpen ook niet in, die denken dat alle mzungu's overal heel erg goed in zijn en dus ook in les geven en bovendien verdwijnen ze soms gewoon uit de klas, zonder iets te zeggen, dat was mij ook al opgevallen.

Catherine en ik zitten voor het huis en ineens staan alle kinderen voor ons, zeggen niets, maar staan ons aan te staren. Normaal gesproken krijgen ze nu porridge en vandaag dus niet. Voelt uiteraard heel ongemakkelijk, maar daar kunnen wij niets aan veranderen. De neiging is natuurlijk om de porridge te gaan betalen, maar dat heb ik vorige maand ook al gedaan en dat lost uiteindelijk niets op.
Dus ik stuur ze allemaal weg, ga allemaal spelen! En dat doen ze dan ook. Lachend rennen ze weg.

Ik check nog wel een keer bij Kate en Jeremiah of zij ook achter deze beslissing staan, maar ook zij zien de noodzaak in om deze strategie te kiezen, anders gaat er nooit iemand iets betalen.

Om 11 uur wordt Jeremiah gebeld door Salem Brotherhood, waar hij 2 x per week lesgeeft. Blijkt dat hij ook al 3 maanden geen salaris heeft gehad, maar hij mag nu komen om hierover te praten. Het is mij onduidelijk of dit nu ook betekent dat ze hem het hele bedrag gaan betalen. Hij gaat er met Catherine heen en ik blijf in Mbale, rondje door de stad gelopen en een nieuwe rasp voor Kate gekocht, want die ze heeft is zo gaar dat ik bijna al mijn vingers ben kwijtgeraakt.
Ook een solar zaklamp lamp gekocht van Chinese makelij, kost hier €7, geeft enorm veel licht, handig in deze stroomloze tijd. Ook van mijn koplamp wordt nu ieder avond volop gebruik van gemaakt.

Daarna ga ik naar Mbale resort hotel voor koffie en lunch en om alle gadgets op te laden.

Bij terugkomst vertelt Jeremiah precies waar ik al bang voor was. De directrice heeft hem eerst een uur laten wachten om hem daarna te vertellen dat ze een officiele brief met het logo van Salem van hem wil waarin hij de data dat hij lesgegeven heeft.
En dit terwijl hij ook altijd het boek invult voor aanwezigheid als hij lesgegeven heeft, daar was ik zelf bij de afgelopen weken. Protesteren heeft geen zin, anders kun je helemaal naar je geld fluiten en ben je je baan ook nog kwijt. Het gaat om 14 dagen x 30.000 ugx is 420.000 ugx. (€92) wat een behoorlijk bedrag is voor hier.
En dan ook nog voor niks laten komen op een bodaboda die 6000 ugx voor retourtje kost. Het is werkelijk verschrikkelijk en ik begrijp niet dat Ugandezen dit elkaar aan doen. Jeremiah hoopt dat ze uiteindelijk wel gaan betalen en dan wil hij eigenlijk stoppen daar met lesgeven. Het is nu vakantie, lessen beginnen in september weer, dus geen les is ook geen inkomen en vakantiegeld hebben ze uiteraard al helemaal nooit van gehoord. Hij hoopt dat zijn business dusdanig goed gaat lopen dat hij daar samen met Kate genoeg aan verdiend en eigen baas kan zijn.

Daarna naar de markt, waar we eerst Helen opzoeken. Zij heeft poeder gekocht voor ons om in de latrine te gooien, want de stank is inmiddels niet te harden. Daarna inkopen doen. Catherine wordt inmiddels steeds bleker, ze voelt zich niet lekker, heeft heimwee, miss mommy and daddy so much, en moet huilen. Aan de ene kant vind ik het sneu aan de andere kant irriteert het me een beetje. Ze studeert notabene Afrikaanse economie en politiek, je zou verwachten dat ze iets meer voorbereid zou zijn op wat je kan verwachten. Nou ja. Ik heb haar getroost en aangeboden om zondag samen terug te reizen naar Kampala zodat ze niet alleen hoeft.

Het heeft al een paar dagen niet geregend, dus er moet weer water gehaald worden beneden aan de heuvel bij de mensen met de kraan in de achtertuin.
Het wordt een hele optocht, Kate, Catherine, Loona, Jesse, ik en Josef met zijn eigen mini jerrycan van een halve liter. Tijdens het vullen van de jerrycans praat ik met de oude man die daar woont. Hij heeft een mooi verhaal. Hij is Ugandees maar toen hij jong was is hij naar Kenia verhuisd. Daar werd hij verliefd op een meisje uit Uganda en is weer teruggekomen naar Uganda. In Mbale heeft hij gewerkt als bediende van een expat uit Canada. Deze Canadees heeft er voor gezorgd dat hij naar school kon en daarna kon studeren. Hij heeft jarenlang als onderwijzer gewerkt en is nu "retired but not tired" en heeft af en toe werk als timmerman. Hij heeft ook een mooie blauwe werkoverall aan. De Canadees is weer terug naar Canada gegaan. In de beginjaren heeft hij contact gehouden middels brieven, via een postbusnummer, maar laatste tijd niet meer. Of ik misschien weet waar de Canadees woont. Alsof ik alle witte mensen in de wereld ken. Bij doorvragen blijkt dat hij voor het laatst contact heeft gehad in 1972! Maar goed, ik kan het altijd proberen, hij gaat zoeken of hij nog ergens een oude brief heeft met naam en adres.

Woensdag 26 juni
Deze ochtend worden alle kinderen op het veld naast de school geroepen en Jeremiah vertelt hen dat de kinderen die geen schoolgeld betaald hebben, er wordt een boek bijgehouden waarin staat wie wat betaald heeft of heeft meegenomen, terug naar huis gestuurd worden. Ze mogen pas weer komen als er betaald is. Ik vraag aan de onderwijzers wat zij hier van vinden, maar ook zij vinden dit een wel goed plan. Zij ontvangen tenslotte anders ook geen salaris als er niet betaald wordt. De klassen zijn nu aanzienlijk kleiner, wat eigenlijk ook veel beter is. Want wat wil je bereiken als er 70 twee- en driejarigen in een klas zitten.

Jeremiah gaat daarna eerst verder met stenen maken. Ik heb wel bewondering voor hem, ondanks alle problemen, geen elektriciteit, geen salaris, ouders die geen schoolgeld betalen, kinderen naar huis sturen, gaat hij onverminderd door. Terwijl ik steeds een beetje moedelozer kan worden van hoe het hier aan toe gaat.
Daarna zal hij in de stad zijn brief uitwerken en laten printen en deze indienen bij de school. Niet dan hij dan gelijk betaald krijgt, dat zal nog wel even duren.

Ik ga met Catherine naar Endiro, daar koop je voor 1000 ugx onbeperkt internet. Alles gaat mee om op te laden, want hier moeten we het voorlopig zonder elektriciteit doen.

Rond 15 uur spreken we af met Jeremiah om naar een vrouwengroep te gaan een heuvel verderop. Ook dit is een arme community waar vrouwen niet kunnen lezen en schrijven en de meeste ook geen engels spreken. Deze groep is ook een onderdeel van Mothers Heart Project. Ook zij zijn begonnen om gezamenlijk te sparen, het lokale ziekenfonds.
Jeremiah geeft daar voorlichting over safe motherhood. Alle vrouwen en babies en kinderen zitten in een kamer donkere kamer bij elkaar, het is behoorlijk vol en lekker warm, en het is maar goed dat je vanaf de foto's de lucht niet kan ruiken, want die is maar al te vaak niet al te fijn voor de neus. Wij mogen op de sofa. Uiteraard worden we hartelijk welkom geheten en weer uitgebreid bedankt dat wij hun vereren met een bezoek. En we moeten ons natuurlijk voorstellen.
Jeremiah geeft voorlichting over zwangerschap. Wat kan er gebeuren, op welke symptomen moet je letten, bijvoorbeeld krampen, bloedverlies, hoofdpijn, vermoeidheid, iets wat wij allemaal weten, maar deze vrouwen weten echt heel weinig. Ik had gedacht dat er veel ervaring van moeder naar dochter zou zijn overgebracht, maar dat is niet zo. Er wordt hier niet over gesproken. Ook wordt er gedacht dat als je je niet goed voelt het ook met hekserij te maken kan hebben.

Bij ieder onderwerp wordt benadrukt ga naar de kliniek, ga naar de dokter. Er wordt aandachtig geluisterd. Daarna mogen de vrouwen vragen stellen. Daaruit blijkt dat ze echt heel weinig kennis hebben, vragen als waarom buikkrampen tijdens menstruatie, zij snappen niet waar dit vandaan komt, volgens mij begrijpen ze ook niet eens waarom een vrouw iedere maand ongesteld is. Waarom je na een bevalling nog 2 weken pijn hebt. Deze vrouwen gaan 2 weken na de bevalling al weer volop aan de slag en het werk van een vrouw is hier zwaar. Niks beetje op bed uit zwangeren en beschuit met muisjes!

We beantwoorden alle vragen in het engels en Jeremiah vertaald het. Aan het eind luid applaus, gegil, omarmingen en gelach, deze vrouwen vinden het geweldig dat wij er zijn en hun vragen beantwoorden. Buiten willen de vrouwen graag een groepsfoto met ons er op.

We lopen terug naar huis, het is ongeveer uur lopen, wat een mooie omgeving en overal "Hello mzungu! How are you?"
Het is al bijna donker als we op de weg naar huis een aantal mannen van hier tegenkomen, die ons uitnodigen om bij hun te komen zitten in, zeg maar, de lokale mannenkroeg, een donker hok met keiharde muziek. Er staat weer een pot met alcohol op de vloer waar de

mannen om heen zitten met een lange slang waar ze uit drinken.
Catherine studeert afrikaanse politiek dus die heeft een aantal vragen over Museveni. Met hem zijn ze hier ook niet blij, dat is wel duidelijk.

Helaas geen maanlicht vanavond dus we eten met zijn allen in de "keuken" bij het licht van de zaklamp, lekker knus.

Donderdag 28 juni
De ochtend help ik Kate met afwas, de was, groente snijden, aardappels schillen. Catherine helpt in de klas. We lunchen hier, zoete aardappels met die rare zwarte bamboo slierten in g-nut saus. Niet echt mijn favoriet, maar kan er mee door. Maar wel een heerlijke avocado, zo vers uit de boom, toe. Jeremiah is al eerder weg gegaan, om zijn officiële brief voor zijn salaris af te leveren. Uiteraard heeft hij nu ook zijn geld niet gekregen, ze gaan het bekijken en zullen hem maandag opbellen

Wij gaan nu naar Mbale en zullen daar afspreken. Uiteraard komt Jeremiah weer veel te laat. Dit begint mij nu af en toe wel te irriteren. Het is ook goed dat er de komende 2 weken na mijn vertrek geen volunteers zijn, dan heeft hij meer tijd om zijn zaken te regelen. Nog 2 dagen hier en dan nog een paar dagen om Kampala te bekijken, in een hotel met douche en wc! In de beschrijving staat dat ze een roof-top bar hebben, lijkt me geweldig. Het hotel ligt midden in het centrum, dus moet mooi uitzicht zijn ook in de vond.

Het heeft heel hard geregend en de weg die we moeten nemen voor de vrouwengroep die we om 16 uur zouden bezoeken, is onbegaanbaar, te veel modder. Dus gaat helaas niet door. Dus boodschappen doen en ook naar huis. Niet teveel inkopen doen, want onze weg is ook onbegaanbaar, laatste stuk is ook lopen door de modder. Inmiddels zijn alle tassen klaar. We krijgen er 50 in mijn tas gepakt, samen met de 25 slingers. Ik hoop uiteraard dat ik ze allemaal kan verkopen.

Vrijdag 29 juni
Catherine houdt het hier niet langer uit, ze vertrekt vanmorgen vroeg met de YY bus naar Kampala. Jeremiah brengt haar weg naar het busstation in Mbale. Ik blijf thuis, dan kan hij zijn eigen tijd vandaag indelen. ik doe uiteraard de afwas weer, dat heeft wel iets meditatiefs, zittend op een krukje buiten, geen haast, rustig aan. Ook de was ophangen is mijn dagelijkse ochtendklus geworden de laatste weken.
Gisteren zijn de gedroogde bonen op een kleed buiten met stokken geslagen, om de bonen er uit te slaan. Dat wordt gedaan door een paar jochies van een jaar of acht, ieder kind heeft hier taken, vanaf al heel jong helpt ieder kind mee. Je ziet hier meisjes van een jaar of 4 met brandhout op hun hoofd een heel eind lopen.
Vandaag komt Yacin helpen het stof uit de bonen te halen. Dit kan alleen als er een beetje wind staat. De bonen worden vele malen van sta-hoogte van de ene bak in de andere gegoten en de wind blaast het stof weg. Dan moeten ze nog in de zon gelegd worden tot de bonen helemaal droog zijn. Wat een werk, van bonen planten tot klaar voor consumptie, alles met de hand, komt geen machine aan te pas.

In de middag weer een enorme regenbui. Aan het regenseizoen lijkt dit jaar geen einde te komen. Mensen hier vinden het niet erg, dit betekent genoeg water dus minder sjouwen met jerrycans.
Eind van de middag ga ik met Jesse en Josef een rondje lopen door het dorp, dat is hier heuvel op en af. Ik weet inmiddels goed de weg en iedereen weet ook wie ik ben. Jeremiah was vandaag alleen in Mbale en hij vertelt dat veel mensen vroegen waar hij de mzungu had gelaten.
Het is ongeveer een rondje van drie kwartier en de kinderen zijn hier zo gewend aan veel lopen dat deze afstand geen enkel probleem is. Na 10 minuten loopt er een sliert van 20 kinderen achter ons aan, veel gegiechel en af en toe voel ik een handje op mijn rug of been, ze willen allemaal graag de mzungu even aanraken, voelen hoe dat voelt.

Het naar huis sturen van kinderen heeft enig effect gehad, een aantal kinderen hebben geld meegekregen en er zijn ook wat ouders op komen dagen. Niemand betaald het hele bedrag ineens, maar dat hoeft ook niet, in delen betalen mag ook. Het gaat slechts om 36.000 ugx (€8) per kwartaal, maar dat is voor veel gezinnen hier een aanzienlijk bedrag. Gezinnen hier bestaan ook uit minstens 6 kinderen. Daarbij komt dat school niet voor alle ouders de hoogste

prioriteit heeft. Eten komt uiteraard op de eerste plaats, maar er zijn ook gezinnen waar de man het geld opmaakt aan alcohol. Vandaag zijn er weer kinderen naar huis gestuurd waarvan de ouders nog niets betaald hebben. Blijven volhouden nu.

Ik spreek met Jeremiah af dat de winst die ik maak met de verkoop van tassen en slingers gereserveerd zal worden voor betalen van salarissen van de onderwijzers, kosten zijn totaal €165 per maand voor totaal 10 mensen, 8 onderwijzers, de moeder van Loona die de porridge maakt en Yacin die water haalt en brandhout verzorgd. Want als je die niet kan betalen, kun je ook geen school runnen. Jeremiah gaat het verkopen van tassen en slingers ook met komende vrijwilligers proberen voort te zetten.
Ook hebben Kate en Jeremiah besproken dat zij samen de taken beter gaan verdelen. Kate zal zich ook meer met de school gaan bezighouden, zij is nu door alles wat er in korte tijd al is gerealiseerd en opgestart, veel positiever en meer betrokken geworden.

Zaterdag 30 juni
Mijn laatste dag op de Golden Hill. Jeremiah vertrekt al vroeg om nog een en ander te regelen. Ik ga om 12:30 uur richting Mbale in het

Mbale resort cafe koffie drinken en ook alle apparaten opladen. Vanmiddag om 16 uur is er thee, een witte boterham en g-nuts voor mijn bye-bye tea party. Omdat ik nog net wat ruimte over heb heeft Jeremiah naaisters nog opdracht gegeven om 20 extra slingers te maken. Die gaat hij vanavond na de party ophalen. Ik heb ook nog 15 haarclips gekocht, die zijn ook erg leuk. De inkopen zijn al met een boda naar huis gestuurd. Weer terug doen we de voorbereidingen voor de party. De jongens worden gebadderd in de teil en ik rooster de g-nuts in een grote gietijzeren pan op de houtskoolstoof. G-nuts zijn ongebrande pinda's, de G staat voor ground, ze komen tenslotte uit de grond.

Om 16 uur komen de eerste mensen. Ook Helen, die herken ik bijna niet. Zij heeft haar traditionele Oegandese jurk aan en een pruik op. Ze ziet er prachtig uit. Ook komt er een jonge dame helemaal opgetut in een prachtige jurk, geen idee wie dit is, blijkt de serveerster te zijn van het chicken restaurant waar we vaak gelunched hebben. Jeremiah heeft haar ook maar uitgenodigd. Verder komen er wat moeders met hun kinderen, de dorpsoudste, James van het project, John met zijn moeder, mijn Oegandese

mamma. Selfie-oma, Joel de buurjongen , Karim een van de onderwijzers en Isac van de hiv-sneltesten, een paar ouders van de school, John de metselaar, opa van de koe die altijd loeit om 6 uur in de ochtend omdat hij honger heeft en uiteraard een sliert kinderen die in de gaten hebben dat er wat te halen valt. Een tea-party met alleen maar thee en g-nuts en brood is voor hier echt iets raars. Jeremiah heeft uitgelegd dat mzungus dit zo wel vaker doen, een simpel feestje voor aan het eind van de middag.

Het is een beetje stil, wordt weinig gepraat. Kate legt uit dat dit komt omdat de samenstelling van deze groep heel verschillend is, normaal gesproken zouden deze mensen nooit bij elkaar komen voor een feestje.
Uiteindelijk komt het toch een beetje los en dan volgen uiteraard alle toespraken weer. Het is 19 uur en donker. Jeremiah begint, dan volgt Kate, dan de dorpsoudste, dan John, dan mijn Ugandese mammie. Van haar krijg ik in een doekje 4 verse eitjes. Normaal gesproken zou ik een levende kip hebben gekregen, maar dat is een beetje lastig in een vliegtuig. Ik word door iedereen geprezen en bedankt dat ik interesse heb gehad in hun community en dat ik zo lang ben gebleven. En ik moet natuurlijk terugkomen en zoveel mogelijk vrienden meenemen om Mutoto te laten zien. Eigenlijk moet ik als het aan hen ligt gewoon hier komen wonen. Want ondanks alle armoede en ellende zijn deze mensen ook heel trots op hun community. Als je komt zal je heel warm en hartelijk ontvangen worden, dat is een ding wat zeker is.
Voorwaarde is wel dat je er tegen moet kunnen om continue bekeken te worden, in de belangstelling te staan en geen angst heb om in het openbaar te spreken.

Uiteindelijk krijg ik als laatste het woord en ik weet ondertussen hoe het moet. Uitgebreid vertellen waarom ik ook al weer gekomen ben,

wat ik allemaal gezien en gedaan heb en iedereen bedanken. En beloven dat ik volgend jaar weer naar Mutoto kom! Iedereen staat op en in een grote kring wordt er middels een gebed nogmaals dank uitgesproken en voor mij een save journey.

Dan nu nog de afwas.... buiten in het donker, gewapend met koplamp en solarlamp, dat heeft toch wel wat. Dan mijn laatste maaltje rijst met bonen. Jeremiah was ondertussen naar Mbale gegaan om de slingers op te halen. Het is gelukt er zijn er 20 klaar. Alleen zitten er helaas geen eindjes stof aan om de slinger vast te maken. Grappig, de naaisters hebben opdracht gekregen iets te maken, maar hebben geen idee waar het voor is. Kate biedt aan om de eindjes er met de hand aan te naaien, ze heeft nog wel een lapje stof ergens. Maar dat gaan we echt niet meer doen om 23 uur 's avonds.

Zondag 1 juli
Vandaag vroeg op. Ik had mijn tassen al gepakt. De grote tas, die eigenlijk bedoeld is om de rugzak in te doen tijdens de vlucht zit nu heelmaal volgestampt met tassen en slingers. Kate is ondertussen een volleerd pannenkoekenbakster en ik krijg er 6 mee voor onderweg. Ik neem afscheid van Kate, Jesse en Josef. Kate zou wel willen dat ik nog veel langer zou blijven. Ik zal ze zeker missen. Ik moet een traantje wegpinken en Kate kijkt me beetje verbaasd aan. Ja, Ugandezen zijn ook niet sentimenteel of emotioneel en anders weten ze dat heel goed te verbergen.

Jeremiah gaat mee naar het busstation, om in de taxibus een plekje voorin te regelen en te zorgen dat de chauffeur mij, tegen betaling natuurlijk, bij het hotel afzet, zodat ik niet midden in het taxibus station van Kampala beland met 2 hele grote tassen.
Ik zit voorin, al wil dat niet zeggen dat je ruim zit, er zit nog een hele grote man naast me, maar prima. Voor 16.000 ugx, is ongeveer €4 wordt je in ongeveer 5 uur 225 km van Mbale naar Kampala gereden.
Kampala is groot en druk.

De chauffeur zet me keurig af voor de ingang van het hotel. Wat een andere wereld. Een hotelkamer met een groot bed, airco, warme douche en een wc! Het is bijna to much....Ik bel Kate om te vertellen dat ik veilig aangekomen ben.

Vandaag doe ik niets meer, behalve straks wat eten in het restaurant. En morgen ga ik Kampala bekijken, uiteraard op een bodaboda.
Ik heb op internet http://walterstours.com/product/kampala-boda-boda-city-tour/ gevonden, helemaal goed.