Tourist for a day

Lapu Lapu City, 04.09.2016

Hi!

Nog even snel een nieuwe blog voordat Elles en ik weer teruggaan naar onze oude, vertrouwde signaal-en internetloze stageplaats. We hebben ons vrije weekend namelijk doorgebracht bij het Halfway-house, een andere locatie van onze stage-organisatie. Hier hebben we genoten van de wifi (skype!), de tropische regenbuien, de stroomloze zaterdag en de vriendelijke locals. Het hele dorp wil graag vrienden met ons worden. We horen continu “Hello my friend” en “I love you”. Dat vinden wij toch wel allemaal erg snel gaan haha… Oh, en ik heb dit weekend mijn grootste angst overwonnen! Ik heb mijn pony laten knippen bij een Filipijnse kapper… en ik kan gelukkig mededelen dat het resultaat er mag wezen!

Afgelopen maandag was weer een dag zoals Elles en ik deze nog nooit hadden meegemaakt. Er stond namelijk een heuse citytrip op het programma, samen met de kinderen van onze stage-organisatie. De kinderen hadden geen school aangezien het een nationale feestdag was die draaide om het vereren van… jaja: superhelden. Rond 08:00 (dus eigenlijk 08:30 want op tijd komen is een vreemd begrip) zijn Elles en ik de Batang Pinangga tourbus ingedoken. Ik dacht dat ik wist wat een gammele wagen is, maar dit ding sloeg echt alles. Afijn, niets te klagen verder. Onze chauffeur wist wel raad: ramen open, hou je vast en plankgas maar! De eerste bestemming was Lapu Lapu, een stad in Cebu. Hier was een monumentaal park waar we met z’n allen naar binnengingen. In dit park zagen wij een megagroot standbeeld van Lapu Lapu en nog een aantal andere monumenten die met hem te maken hadden. Nu vraag je je natuurlijk af wie Lapu Lapu is… en ik moet eerlijk bekennen dat ik dat zelf ook niet precies weet. Het was namelijk een bliksembezoekje en door de hitte sloegen mijn hersenen niet alle info op over deze historische held. Daarnaast had ik het ook nog eens heel druk met de toerist uithangen door om de vijf meter met mijn selfiestick te zwaaien en alles en iedereen op de foto te zetten. Wat ik heb meegekregen van Lapu Lapu is het volgende… Lang, lang geleden werden de Filipijnen ingenomen door de Spanjaarden. Dit kan natuurlijk niet de bedoeling zijn dacht Lapu Lapu, een legeraanvoerder en strijder eerste klas. Hij verzamelde een leger en samen met zijn mannen probeerden hij de Spanjaarden aan de kust te verslaan. Het was een hels karwei maar Lapu Lapu gaf de moed niet op. Samen met zijn leger versloeg hij de Spanjaarden en dat was natuurlijk één groot feest. Denk ik. We hebben ook nog even de souvenirshop onveilig gemaakt en ik kwam tot de ontdekking dat ze levensechte (en

levenloze) kikkers als handtasjes verkopen. Gadverdamme.

Onze tweede stop was in Santo Niño, een plaats waar een gedenkplaats en kerk is om de heilige Niño te vereren. Wat een verassing. De gedenkplaats bestond uit een klein kapelletje waarin een heel groot kruis stond. Er kwam een Filipijns vrouwtje naar mij toe en ze vroeg of ik een kaars wilde kopen (of hebben, geen idee eigenlijk). Ik denk: het zal mij niet gebeuren dat ik iets aangesmeerd krijg dat ik eigenlijk helemaal niet nodig heb. Dus ik bedankt het vrouwtje vriendelijk, zeg dat ik geen kaars hoef en loop verder het kapelletje in. Vervolgens zie ik al onze kinderen met een kaars in hun handen staan omdat het geluk brengt als deze eenmaal gezegend zijn. Oeps… De kaarsen werden op een gegeven moment verzameld door een vrouwtje en zij zong vervolgens een gebed waarbij zij de zegen van Santo Niño over (de kinderen van) Batang Pinangga uitsprak. Ondertussen deed ze ook nog een of ander dansje en ik moet zeggen dat het best wel vermakelijk was om naar te kijken. Wat ik persoonlijk minder vond, was dat Elles en ik dus geen kaars hadden. Dit betekent dat wij niet gezegend zijn en ons nu minstens 10 jaar ongeluk staat te wachten. Hebben wij weer…

Na het ritueel in de kapel liepen we de kerk van Santo Niño in. Ofja, dat dacht ik want ver kwam ik niet. Terwijl ik vrolijk naar binnen banjerde werd ik namelijk tegengehouden door een vrouw bij de ingang. Zij gaf mij een rood met wit gestreepte doek die ik moest

omwikkelen als rok, om op die manier mijn blote benen te bedekken. Elles moest hetzelfde doen en toen ik zag dat bijna alle vrouwen in de kerk hetzelfde rokje als mij droegen, schaamde ik me al niet meer. In de kerk was ontzettend veel pracht en praal en ik keek mijn ogen uit. Er was ook een levensgroot Jezusbeeld en blijkbaar worden er vingers van dit beeld afgebroken en meegenomen, omdat sommige Filipino’s denken dat dit geluk brengt. Best raar want naar mijn weten beland je in de bak als je moedwillig dingen molesteert en lichaamsdelen van Jezus steelt.

Toen we door Santo Niño reden moest ik wel even slikken. Op de straat zag ik zoveel armoede dat ik niet meer wist waar ik moest kijken. Ik zag een klein meisje, naakt en helemaal alleen, in de goot haar behoefte doen. Ik wilde haar optillen en mee naar huis nemen. Ik zag nog meer kinderen die op straat leken te wonen, halfnaakt, vuil en huilend. Ook zag ik mensen die gaan dak boven hun hoofd

hadden, maar een kartonnen doos als hun huis beschouwden. Dit was erg confronterend om te zien en ik zou willen dat ik genoeg geld had om alle armoede hier en op iedere andere plek in de wereld te bestrijden.

De derde en laatste stop was bij het shoppingcentrum in Ayala. Elles en ik zijn hier nu al een aantal keer geweest, maar we verdwalen nog steeds in dit reusachtige gebouw van acht verdiepingen. Ik ging het shoppingcentrum binnen met een dubbel gevoel… Aan de ene kant is er hier ontzettend veel armoede, maar aan de andere kant is er genoeg geld om zo’n enorm shoppingcentrum te bouwen. We hebben geluncht in het shoppingcentrum en wat praktische dingetjes gekocht. Daarna bedachten we dat het wel leuk zou zijn om wat lekkers te kopen voor de kids. Echter hadden Elles en ik enorme haast omdat we nog maar vijf minuten hadden totdat we de kinderen weer zouden ontmoeten. Elles en ik vlogen door het winkelcentrum, zoekend naar de uitgang en ondertussen ook op zoek naar een snoepkraampje. Op het laatste moment zagen we er eentje. Elles en ik laaiden enthousiast een zakje vol met snoep en rekenden af bij de vrouw van het kraampje. Het kostte 500 Pesos vertelde ze, terwijl wij al lang en breed met ons geld stonden te zwaaien. De vrouw griste het geld uit Elles d’r hand voordat we twee keer met onze ogen konden knipperen. Elles en ik waren ontzettend tevreden met onze last-minute aankoop, maar pas toen wij verder liepen beseften wij dat we 10 euro hadden betaald voor het miezerigste zakje snoep ooit… Pfff, hadden we nou toch maar zo’n gelukskaars aangeschaft… Afijn, wij als “rijke blanken” konden ons deze aankoop natuurlijk wel veroorloven en vol goede moed liepen wij naar de tourbus. Eenmaal daar aangekomen zagen we dat alle kinderen een aantal plastic zakken in hun hand hadden en je raad al wat daarin zat. Snoep, snoep en nog meer snoep. Voor de afwisseling hadden ze ook chips, koekjes en ijs gekocht en dat voor maar 50 Pesos (1 euro) per persoon. Je kunt natuurlijk wel raden dat het snoep dat wij hadden gekocht tamelijk overbodig was, maar we hebben alsnog rondgedeeld. Rond vijf uur waren we terug en ik moet zeggen dat het al met al een leuk, enigszins shocking en zweterig dagje was. En het belangrijkste: de kids hebben genoten en werden met volle buikjes weer thuisgebracht.

PS. Van ellende hebben we ’s avonds zelf de zak met snoep maar leeggegeten terwijl we de vrouw en haar snoepkraam hardop vervloekten. Achja, alles voor het goede doel…

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.