Hoi An

Sorry Mark, maar ik moet toch bekennen dat ik er een tweede liefde aan over heb gehouden hier: Hoi An. Wat een fijne plek om te zijn! Met name de oude stad waar vele winkeltjes, restaurantjes en barretjes zijn en een hele fijne sfeer hangt is ontzettend leuk om doorheen te sjokken. Het heeft een hele gezellige uitstraling, wat voornamelijk komt door de lampionnen die overal door de straten hangen, bomen die over straten heen groeien en oude huizen die zoveel mogelijk in de oude sferen gelaten worden.
Op woensdag 16 augustus kwamen we na een rit van ruim 5 uur aan in Hoi An. Het was al tegen half 10 ’s avonds toen we ons hostel bereikten. We hebben dan ook nog maar weinig gedaan behalve ons klaar te maken voor de nacht.
Donderdag zijn we richting de oude stad gaan lopen, we hadden er al veel over gehoord en gelezen dus we waren heel benieuwd of het daadwerkelijk zo fijn was als elke keer beschreven werd. Hoe dichter we bij de oude stad kwamen, hoe meer winkeltjes met voornamelijk kleren we tegenkwamen. Hoi An staat er onder andere om bekend dat er

veel kleren worden verkocht en op maat worden gemaakt. Mannen laten hier hele pakken op maat maken tegen een zeer aantrekkelijke prijs. Er is zelfs een postkantoor speciaal op ingericht om toeristen hun aankopen naar huis te kunnen laten zenden. We hebben onze ogen uitgekeken en uiteraard hebben we wat meegenomen. Een fijne lange losse broek, ideaal om te chillen of voor reisdagen zodat je niet constant aan je stoel zit geplakt. De Aziaten zijn hier maar iniminie (ik stond een keer in een volle bus op voor een oud vrouwtje en torende opeens boven ALLE mensen uit, zelfs boven de mannen. De kaartjesverkoopster van de bus was letterlijk 2 koppen kleiner dan ik), dus het leuke jumpsuit wat ik gezien had was ik toch echt te lang voor. Jammer maar helaas. Gelukkig kwamen we even verderop een vrouwtje tegen die het leuke stofje ook had en de jumpsuit op maat wilde maken! Ik mocht zelf een model kiezen en vervolgens heeft ze me van boven tot onder opgemeten, zodat ik de volgende ochtend mijn jumpsuit op kon halen. In de oude stad was het inderdaad erg gezellig: eindeloos winkeltjes kijken die kleren, lederwaren, frutsels en lampionnen verkopen. Heerlijk. We hebben de hele middag op ons gemak rondgestruind met af en toe een pauze om te drinken en uit te rusten (met 36 graden gaat je tempo duidelijk een stukkie omlaag). Ik realiseerde me hier dat ik al drie weken zonder horloge rondloop, en dat terwijl ik zo van de planning ben, mijn horloge (en agenda) is mijn

beste vriend in Nederland (vraag maar aan mijn fijne collega’s van de Dorpsstraat). Maar het voelt zo goed, alles op je gemakje en geen tijden om je aan te houden. Dat mis ik dan ook (nog) totaal niet aan Nederland!

Mooi verhaal overigens: bij een tempel waar we wilden gaan kijken kwamen twee Vietnamese vrouwtjes die fruit verkochten op ons af lopen en Suus kreeg onmiddellijk een hoed op haar hoofd en de fruitdrager op zich gehangen. "No money" zeiden ze. Euhh ja.. Ik geloofde er al weinig van maar het kwaad was al geschied. Na een paar foto's wilde het andere vrouwtje dat ik ook haar hoed en fruitdrager overnam en zou zij wel foto's maken. Met een hoop wantrouwen liet ik de camera aan haar over (ik schatte wel in dat ik harder dan zij kon rennen als ze ermee vandoor zou gaan aangezien ze al oud waren, met een constante paraatheid om alles te laten vallen en te kunnen sprinten) en maakte ze foto's. Uiteraard was het

daarna de bedoeling dat we fruit zouden kopen. Opeens kregen we allemaal lychees en bananen in een zakje gestopt, zou ons dan even 200.000 Dong gaan kosten (8 euro) echt belachelijk veel. Godzijdank zat er maar bijster weinig geld in onze beurs dus zeiden we: ja helaas, dit is het, er is niet meer. Jammerdebammer. Vonden ze niet zo leuk. Dus volgende keer: geen hoed meer op haha!

Voor vrijdag was ons plan te gaan fietsen en onderweg een massage te scoren. Wat is de fiets een ondergewaardeerd vervoersmiddel zeg, zo fijn om me weer even voort te bewegen met een fiets! We zijn richting strand gefietst, waar dan vervolgens geen massages te vinden waren, maar wel fijne uitzicht-op-zee-restaurants dus daar hebben we een drankje gedronken. In de verte kwamen er donkere wolken aan dus –dachten we- als we nu zouden fietsen zouden we de bui vast voor zijn. Niet dus. De wind ging harder waaien en na een paar druppen kwam er een flinke regenbui naar beneden vallen. We schuilden onder een grote boom, maar dat hielp niet zo. Note to self: geen wit hemdje meer aan als het gaat regenen. Helpt niet echt. Het toeteren word er alleen maar meer van en aangezien we blanke westerlingen zijn is dat al zo dramatisch veel. Je word er bijna vervelend van.
Na de regenbui hebben we onze weg vervolgd opzoek naar een fijne massage. De lonely planet schoot ons te hulp, maar helaas was het daar al volgeboekt voor die dag. Morgen hadden ze wel nog tijd.

Oké, ook prima!
Toen we ’s avonds wilden gaan eten bij een restaurant viel met dat wij naar binnen liepen de stroom uit. Er keek werkelijk niemand van op of om. Blijkbaar gebeurt het vaker, het hele stratenblok was opeens donker en een aantal winkels en restaurants hadden generatoren zodat ze toch stroom hadden. Wij hebben uiterst romantisch gedineerd bij kaarslicht. Ook wel eens leuk!

Zaterdag hadden we een tour naar My Son geboekt. My Son is een tempelcomplex dat 1200 jaar geleden door de Champa’s gebouwd is. Het is een Hindoe Heiligdom bestaande uit meer dan 79 religieuze gebouwen (of wat daar nu van over is), onder andere tempels en torens. Het complex is inmiddels opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. In de tijd van de oorlog hebben de Amerikanen op dit gebied heel wat bommen laten vallen waardoor er veel vernietigd is. De overheid van Vietnam in samenwerking met de UNESCO hebben enkele gebouwen proberen deels te restaureren. Echter omdat nog steeds niemand weet hoe de Champa’s dit hele complex gebouwd hebben en met welke materialen krijgen ze het niet in de oude staat terug. Opvallend is dat de originele delen (1200 jaar oud) in veel betere staat zijn dan de heropgebouwde delen

(enkele tientallen jaren). Maar zoals ik al zei: niemand kan er maar achter komen hoe ze het zo voor elkaar hebben gekregen. Het is echt prachtig om doorheen te lopen. Leuk feitje: alle hoofden in of op de tempels zijn niet origineel. Die zijn namelijk meegenomen door de Fransen en liggen allemaal in het Louvre. Helaas voor Vietnam wil Frankrijk ze niet teruggeven.. ? Zonde!

In Hoi An was dan toch ook het moment daar waarvan je weet dat het een keer gaat komen. Laat ik het het ik-mis-alles-en-iedereen-moment noemen in combinatie met het besef dat ik nog laaaaang niet thuis ben. Tot aan dit moment voelde het nog steeds alsof ik over een week of twee weer naar huis zou vliegen en was het idee van 6 maanden weg maar vaag. Nu de eerste euforie weg is en ik een tijdje op reis ben realiseer ik me steeds meer wat voor groots avontuur dit is en dat ik écht een lange periode van huis ben. Gelukkig heb ik een lief reismaatje bij me die me getroost heeft en bestaat er whatsapp zodat ik mijn hart even kon luchten bij een paar lieve mensen. Het mooie is dat je vervolgens ook van deze momenten maar weer zoveel leert: wat je waardeert in Nederland, wie je mist en wie of wat je denkt te gaan missen maar dat toch wel mee blijkt te vallen. En zo zullen er nog een hoop extra leermomenten gaan komen verwacht ik. Laat maar komen: ik ben er klaar voor om jullie te incasseren!
Een stranddagje was een perfect idee van Suus na dit

uithuilochtendje. Even een dagje zonder indrukken en vooral lekker rusten. Zo fijn.
Maandag zijn we doorgereisd naar Lang Co Beach en hebben we ons wat luxe veroorloofd in een resort. Zwembad en strand heeeelemaal voor ons alleen! Maar die jaloersmakende verhalen bewaar ik nog even voor de volgende keer!