The Big Five from Behind

Maandag 14-11 (vervolg)

We stoppen onderweg om boodschappen te doen, omdat we twee nachten in Kruger gaan kamperen. De mannen zijn op alles voorbereid en kopen de bier voorraad van de liquor store leeg. Met twee karren vol bier komen ze terug bij de truck. Norman weet niet wat ie meemaakt en legt alles vast voor het nageslacht. Gelukkig past het allemaal nét aan in de truck en hoeven we er geen maaltijd voor op te geven.

Aangekomen bij Kruger NP moeten we iets tekenen, maar niemand schijnt ons uit te kunnen leggen wat het precies is. Volgens Dumi gaan we akkoord om hier achtergelaten te worden, mochten we het niet overleven. Hmm. Op hoop van zegen dan maar.

Daarna volgt een inspectie van de truck. We mogen namelijk geen drank meenemen het park in?! Holy shit. Had op zich handig geweest dat te weten vóórdat we onszelf zeker hadden gesteld van in ieder geval genoeg drank om een week te overleven mocht de truck vast komen te zitten in de modder ofzo. Dankzij Dumi en Norman's pokerface blijven de 200 bierblikjes achterin onontdekt en mogen we door.

Vandaag staat een rit ('gamedrive’) van een paar uur met de truck door het park op het programma. Het eerste wat we zien zijn impala’s en waterbokken. Prachtige dieren. De eerste twee keer worden alle

camera's tevoorschijn gehaald, maar als blijkt dat je er bijna over struikelt, is die lol er een beetje vanaf.

We horen van een passerende auto dat er een luipaard naast de weg is gespot, die een versgevangen bok aan het opsmikkelen is. Joepie, een luipaard!! Norman crosst er naartoe, maar we zijn te laat. We zien alleen nog het aangevreten karkas en een andere waterbok, die minutenlang doodstil naar het karkas staart. Ramptoerist.

We rijden trouwens met alle ramen open en het is werkelijk steenkoud in de truck. Gelukkig hebben Dre en ik een fleecedekentje gekocht voor we het park in gingen. Jaja, een fleecedeken, u leest het goed. Niet helemaal wat ik me bij deze vakantie had voorgesteld.. Verpakt in een sjaal en een fleecedeken in Afrika.

Andrea en ik zitten rechts in de truck. In de ‘ochtendsessie’ zien we o.a. nog wat buffalo’s (op links), zebra’s (op links), een neushoorn (op rechts.. metertje of 100 van de truck) en nijlpaarden (op rechts… metertje of 300 van de truck). Bijna alle dieren zien we alleen op de kont, wat tot de running joke 'the big five… from behind’ leidt. We maken de mooiste kontfoto’s.

We lunchen in het park (vraag je je toch even af hoe veilig je daar zit, met je bordje op schoot op een klapstoeltje..) en hebben daarna nog beperkt de tijd. Vanmiddag / vanavond staat er een 'sundowner gamedrive' op het programma en voor die tijd moeten we op de camping zijn geweest (net buiten het park) en de tenten zijn opgezet.

Alsof ze daar boven geroken hebben dat we niet al te veel tijd hebben en meteen maar een potje open hebben getrokken.. Wow! Net van onze lunchplek weggereden komen we giraffes (op rechts, jeej!) en een olifant met een kleintje tegen (drie keer raden, welke kant.. nee, wacht.. twee keer raden welke kant, jeej!). Dat gaat de hele middag zo door en alles nét langs de weg en dus heel goed te zien. Neushoorns, olifanten, giraffes, zebras, buffalo's.. Met voor mij als hoogtepunt twee hyena's met twee puppies letterlijk naast de weg (nooit gedacht dat ik dat zou zeggen, maar zulke gave beesten!) en een olifant die recht op de truck afloopt (dan houd je toch wel ff je adem in). We zien allerlei moois, maar kunnen niet overal stoppen. De volgende 'gamedrive’ wacht al op ons. Ben benieuwd of die deze kan toppen. Wat was dit kicken zeg!!

Als we op de campground aankomen zijn we allemaal verkleumd. Norman en Dumi zijn zo lief om ons lekker op te laten warmen met een bakje koffie of thee en ons de tijd te geven ons nog ff warm aan te kleden voor de sundowner. Zij zullen de tenten voor ons opzetten als wij weg zijn. Goud dit!

Voor we mee mogen met de volgende tocht, moeten we weer iets tekenen. Wederom hebben we geen idee waar we mee instemmen. Volgens Andrea doneren we mogelijk ons lichaam aan het Kruger. There are worse ways to die.

We worden over twee trucks verdeeld en Dre en ik zitten bij Ally, een zeer prettig gestoorde Zuid-Afrikaanse. Ze scheurt over allerlei paadjes waar ze niet overheen mag en legt ons uit dat we een heel verkeerd beeld hebben van de roep van katachtigen. Dat klinkt helemaal niet als een grom volgens Ally, maar als een zaag. ‘The only thing that roars is Katy Perry’.

Na vanmiddag zijn we natuurlijk een beetje verwend. De zebra’s enzo worden alleen nog maar met een beleefd enthousiasme ontvangen en de camera's worden alleen bij uitzondering tevoorschijn gehaald. Pas als er weer een luipaard melding komt, is iedereen helemaal wakker. Op de weg staan de verschillende auto's ongeveer in elkaar geparkeerd en wordt druk getuurd naar een bosje kreupelhout op ongeveer 50 meter afstand. Als je een verrekijker hebt of héél goed kunt inzoomen met je camera, kun je de luipaard nét aan ontwaren. We doen het ervoor.

De drive is inclusief drankje bij zonsondergang. Dus stoppen we ergens op een paadje voor een drankje en een snack. Vanwege het bagger weer is er geen zonsondergang te bekennen, maar de Amarula (een soort Afrikaanse Baileys) smaakt er niet minder om. Tof om even uit de jeep te mogen stappen, want normaal is zelfs het uitsteken van ledematen ten strengste verboden. Er zal maar net een luipaard honger hebben. Geen idee trouwens waarom dit dan wel kan…

Als het donker is, hier vrij vroeg rond 18.30, rijden we verder. Ally schijnt al rijdend met een lamp links en rechts langs de weg. We hobbelen (ook hier is sportbeha het devies) langzaam richting de uitgang en ik verwacht er niet veel meer van. Maar dan zien we ineens een aantal jeeps stil voor ons. Dat betekent meestal goed nieuws. Er liggen twee leeuwen pal naast de weg!! Voorop het vrouwtje en ongeveer twee meter daar achter het mannetje. Ze blijven rustig liggen kijken naar die 40 lijpo’s met hun camera's. Dit-is-zo-vet!

Terug op de camping staan de tenten én het eten voor ons klaar. Er wordt een kampvuurtje gebouwd en we eten Impala. Het geluid van openklikkende blikjes is niet van de lucht. U begrijpt, het is gezellig. En laat.

Dinsdag 15-11

Op zich is in zo'n tentje slapen helemaal niet erg, behalve dat ze erg donker zijn. Ondanks dat ik gewapend met mijn lichtje in de hand slaap, droom ik toch dat ik opgesloten zit. In m'n slaapzak. Zit dan natuurlijk niks anders op dan om hulp roepen. Andrea schrikt er wakker van:

- ‘Help! Ik zit vast! In mijn slaapzak! Help!’
- ‘San, ben je wakker?’
- ‘Ja hoor.’
- ‘Echt?!’
- ‘Jup, thanks. Sorry..’

Ik ben alleen maar blij dat ik de tent niet uitgekropen ben. Kan natuurlijk ook niet als je opgesloten zit in je slaapzak ;).

Weer een vroegertje vandaag, want het is tijd voor onze derde 'gamedrive'. Van 6.00 tot 16.00. Lichtjes verrot werken we ons ontbijt naar binnen en bewegen we ons richting de trucks. Als ik Ally zie staan, weet ik niet hoe snel ik me naar haar jeep moet bewegen, maar helaas hebben wij vandaag twee andere gidsen. We tekenen de benodigde papieren weer (zouden ze daar nou serieus iets mee doen?), krijgen de benodigde safety instructies (handen en voeten binnenboord) en vertrekken.

Onze gids heeft of z'n dag niet of is gewoon chagrijnig. Anyway, hij heeft er niet zo'n zin in en z'n Engels is onverstaanbaar. Het is ‘s morgens steenkoud achterin de jeep (iedereen heeft ál z'n warme kleren over elkaar heen, want niemand heeft veel warms mee) en we zien, afgezien van een kudde olifanten op grote afstand (desalniettemin vet om te zien).. niets. Blijkt maar hoe lucky we gisteren waren. Ik kan er niks aan doen, ik zit te knikkebollen. Daar ga ik dan, al slapend door het Kruger Park. Ik ben wel eens trotser op mezelf geweest ;).

Om 9.30 is het pauzetijd. We meeten het andere deel van de groep bij een informatiecentrum en drinken lekker een warm bakkie met een soort chocotaartje. Het is druk en dus is er weinig ruimte, waardoor Andrea en ik genoodzaakt zijn dit neer te zetten op een soort barretje met daarin de prullenbak. Dus prik ik mijn vorkje voorzichtig in ons taartje, terwijl ik angstvallig probeer te vermijden hem tegelijkertijd per ongeluk in de prullenbak te schuiven. Inmiddels zijn mijn groepsgenoten ook op de hoogte van mijn motorische gestoordheid, dus het wordt met veel interesse gevolgd. Helaas voor hen weet ik het gat van de afvalbak zorgvuldig te vermijden. Er vliegen ze echter wel af en toe wat weggeschoten brokken om de oren.

Weer helemaal opgeknapt stappen we in voor ronde twee. Nu brengt de gids ons naar een deel dat we nog niet gezien hebben, namelijk de rivier. Het hele park is vrij kaal, rode grond en af en toe wat groene bomen, maar hier is het groen. De rivier ligt bezaaid met grote en kleine rozeachtige stenen. Het is echt super, super mooi hier!!!

Als slagroom op de taart zit er een leeuwin vlak langs de weg. Ook zij trekt zich helemaal niets aan van de toesnellende auto's. Ze gaat er mooi voor zitten en loopt daarna rustig richting de rivierbedding. Ze is ongelooflijk mooi.

Onze gids vertelt dat ze aan het scouten is voor de jacht, er staat o.a. een kudde olifanten te chillen aan de overkant, en dat dat betekent dat er meer leeuwen aan zullen komen. De prachtige rivier, de leeuwin voor ons en de groep olifanten aan de overkant.. het is gewoon zó mooi. Op een gegeven moment verdwijnt ze achter een paar struiken en komt er ineens een geschrokken impala langs schieten. Laat mij hier nog maar op z'n minst een uurtje staan.

..Maar de gids heeft weer een luipaard melding en dat betekent racen naar de plek des onheils, waar we hem wéér gemist blijken te hebben. Potverdorie, ik had liever bij die leeuwin gebleven. Helaas. Gelukkig treffen we niet veel verderop een familie giraffes, die prachtig poseren voor onze foto's.

Zo sukkelen we de middag een beetje door. We zitten allemaal echt mega te gloeien, waarschijnlijk een combinatie van de koude wind en slaapgebrek. We zien nog een paar krokodillen, nijlpaarden en een stoïcijns aapje met blauwe ballen en een rode leuter. Speciaal voor ons doet ie nog een kleine peepshow / onemanshow. Z'n gezichtsuitdrukking blijft overigens even stoïcijns.

Als we allemaal te moe zijn, pakt MJ z'n moment. 'Can we look for kadavers now?’ vraagt ie de gids. Levert hem een beetje vreemde blik op, maar er wordt aan z'n wens voldaan. We rijden richting een dode buffalo. Gisteren waren we hier ook, toen troffen we een boom vol gieren. Nu levert het ons een op z'n rug slapende leeuw op. Op grote afstand, dat wel, maar toch tof om de koning van de rimboe z'n middagdutje te zien doen.

Na de lange dag zijn we rond 16.00 terug op de campground. Eerste wat ik doe is een uurtje slapen. Ik heb in aanloop naar de reis toe nergens meegekregen dat we elke morgen gemiddeld om 5.00 uur opstaan en aangezien dat 3 uur vroeger is dan normaal, kan ik inmiddels wel een dutje gebruiken.

De campground is trouwens echt te gek. Er zijn twee toiletgebouwen, de ene is helemaal uit hout gemaakt en heeft regendouches, de andere grenst aan het park en is aan die kant open (zowel de toiletten als de douches) en afgezet met schrikdraad, zodat je een beetje het gevoel houdt dat je midden in de natuur zit/staat, maar je tegelijkertijd niet opgegeten kunt worden.

Na een heerlijke douche pak ik een biertje en zoeken Andrea en ik even rustig plekje om in ons dagboek te schrijven. We proosten op de reis en op elkaar, allebei blij dat we dit samen doen.

We eten weer bij het kampvuur en wederom volgt een lange / gezellige avond. MJ snijdt het onderwerp ‘euthanasie bij een voltooid leven’ aan. Meestal begint ie zo'n gesprek met: 'Ja, want ik heb iets gelezen he…’. Hilarisch. Volgende onderwerp is donor zijn, ja of nee. Anyway, we concluderen dat het in ieder geval een voltooide avond is en dat als je dan toch donor bent, je je lichaam maar het beste aan het Kruger kunt doneren. Zo’n avond dus. Weltrusten.

Woensdag 16-11

Vanochtend hebben we nog de optie om een bushwalk te doen met rangers van het park. Op zoek naar sporen van dieren enzo. Die begint om 06.00. Ik besluit hem over te slaan, net als Dre trouwens, en lekker ff een goeie nacht te maken.

Ik had een ochtendje relaxed wakker worden in gedachten, maar dat valt tegen. We breken als laatste onze tenten af en alles is natuurlijk zeiknat. Iedereen heeft voor ons de spullen in de truck gepropt en er past niks meer bij. Gelukkig is Patrick, de stille kracht van de groep (zegt niet veel, maar gooit er af en toe een lekker droge grap doorheen), als enige man achtergebleven en staat die ons met brute kracht bij.

Louis is trouwens ook nog op de campground en waarschuwt ons: als je je tent opvouwt, moet je hem eerst een meter verschuiven, omdat de kans bestaat dat er slangen onder liggen. Was Norman ff vergeten te zeggen denk ik.. Op zich best handige info. Als je dat soort dingen belangrijk vindt zeg maar.

Als alles eindelijk in de truck ligt en het eigenlijk tijd is om te vertrekken.. blijkt Dumi de sleutel kwijt. Geeft ons mooi de kans om nog even te douchen, want we zitten onder de modder van die tenten.

We halen de rest van de club op bij de receptie. Ook al zo'n vette plek! Er is een mooi zwembad, uitkijkend op een vijver waar nijlpaarden in zwemmen. Jammer voor ons dat het geregend heeft de afgelopen dagen, maar niet voor het park. Norman heeft ons verteld dat het veel te droog is en er dieren doodgaan. De afgelopen dagen heeft het voor het eerst in maanden geregend. Nou, vooruit dan maar.

De big five spotten blijkt gemakkelijker dan onze groep in de truck krijgen. Die gaat nog ff wifi-en, dan gaat die nog even plassen… dan ziet die dat er toch nog mensen buiten staan, dus dat er nog wel even een peukje gedaan kan worden.. Oh, staan er nog mensen een peukje te doen? Nou, dan kan die ook nog wel even gaan plassen. Hey, hebben we eigenlijk nog genoeg water in onze flesjes? Nee, nou, er zijn er toch nog een paar plassen, kunnen we die nog wel even vullen. U begrijpt, we vertrekken een half uur later dan gepland. Ach joh, we zijn tenslotte op vakantie. Lekker uitslapen, cocktailtje bij het zwembad, dansen op de deuntjes van… Oh nee, wacht, dat was een (andere) vakantie.