5: 'I know other Americans, they are from France'

Over 3 dagen zijn we al een maand in de Filipijnen, gaat zo snel. De dagen zitten vol en vliegen voorbij: half 8 ontbijt, 9 uur (filipinotime: half 10) naar stage tot 5, 7 uur avond eten, even ontspannen en dan alweer slapen. Het nieuwe vaste ritme is wel fijn, saai zeker niet want er is weer genoeg gebeurd om een blog over te schrijven.

Seminar/ Girls home
Woensdag zouden Janne en ik mee gaan naar een seminar over mensenrechten. Rugzakje gepakt, ontbijt op, klaar om te gaan (om 07.00 uur ’s ochtends) en toen hingen er op de gang verschillende briefjes met: trip cancelled, floods, no trip today. Duidelijk dachten wij, onze trip gaat niet door. De andere stagiaires gingen namelijk niet weg. Heel misschien zijn de briefjes voor een eventuele trip naar Manilla, dachten we nog. We vroegen het na aan de vrouw van de keuken, maar zij wist nergens van. Even overwogen om father Shay (de priester die Preda heeft opgericht, leeft ook in hetzelfde gebouw als wij) wakker te maken, maar dat hebben we toch maar gelaten en we zijn gewoon terug naar bed gegaan. Even later hoorden we dat de briefjes inderdaad niet over onze trip gingen maar over de trip naar Manilla. Daar ging sowieso niemand heen maar dat was niet gecommuniceerd. Onze collega’s hadden zo’n drie kwartier op ons staan wachten en zijn toen maar gegaan, oeps, sorry, niet zo handig, volgende keer niet meer zo maar op briefjes vertrouwen.

Later die ochtend zijn we naar het huis voor meiden gegaan. We deden een spel met de meiden met een groot rond gekleurd laken, als je het spel kent dan zie je het vast voor je nu, met daarop opblaasballen. De meiden bewogen het laken op en neer zodat de ballen in de lucht bleven. Ze lachten allemaal en waren superenthousiast, leuk om ze zo te zien.

Gelijk daarna zagen we de meiden van een hele andere kant, we mochten namelijk ‘primal therapy’ bijwonen. Alle meiden krijgen 3x in de week primal therapy in groepen van ongeveer 8 personen. De bedoeling van de therapie is dat ze alle emoties uiten die ze tijdens het misbruik gevoeld hebben of die ze nu voelen. Uiteindelijk zorgt dit ervoor dat de meiden de negatieve emoties niet opstapelen, geen agressief gedrag gaan vertonen en de heftige gebeurtenissen kunnen verwerken. De primal therapy gebeurt in een kamer vol met matrassen, tegen de muren en op de grond.

Met de psychotherapeute spraken we af dat wij (stagiaires) buiten de kamer zouden wachten en dat wanneer zij ons zou roepen we naar binnen konden gaan. Dat zou zijn tegen de tijd dat de meiden al in hun eigen ‘wereld’ zaten zodat wij hun niet meer af konden leiden. Ik had verwacht dat de psychotherapeute eerst tegen de meiden zou praten, hun verdriet zou gaan ‘activeren’, maar dat was niet zo. We stonden buiten de kamer te wachten en hoorden gelijk toen de meiden naar binnen waren al geschreeuw, gehuil en het slaan tegen de matrassen. Even later konden we naar binnen. Achterin een hokje hebben we ongeveer een uur ‘geobserveerd’. In dit geval was observeren meer toekijken, ervan schrikken, het heftig vinden, liever weg willen lopen en daarna bedenken dat deze therapie voor de meiden waarschijnlijk heel goed is. Ze mogen zichzelf zijn, alles er uit gooien wat ze willen, schelden en schreeuwen en er daarna over praten met de psychotherapeute. De psychotherapeute liep tussen de meiden door, motiveerde hen om terug te denken aan hun nare herinneringen . Sommige meiden huilden stilletjes, andere sloegen op hun matras en gilden. Lastig om te beschrijven hoe zoiets er uit ziet, maar het idee is duidelijk denk ik. Nadat alle meiden hun verhaal hadden gedaan aan de psychotherapeute, mochten wij onze ervaring met haar delen. We bespraken wat wij ervan vonden, hoe het voor ons is om zoiets te zien en wat wij denken over deze vorm van therapie. Fijn om het zo even af te sluiten.

Hearing
Voordat ik dit typ, is het misschien handig om het begrip ‘filipinotime’ even uit te leggen. Het houdt kort gezegd in dat mensen vaak en veel te laat komen, meestal door het verkeer. Van tevoren dacht ik dat dat verkeer wel zou meevallen maar na Manilla gezien te hebben en hier in Olongapo ongeveer een half uur te wachten op een jeepney die niet overvol is (daar konden we lang op wachten, taxi dan maar), snap ik het verkeerprobleem.

Donderdag zouden we naar 2 hoorzittingen gaan van 2 meiden uit het meidenhuis. Eentje ’s ochtends en eentje ’s middags. ‘8 uur bij ChowKing’ dat was de afspraak die we maakten met onze collega en met het meisje van wie de hoorzitting was. Janne en ik waren mooi op tijd dankzij de taxi die we namen in plaats van een jeepney in de spits. Door de taxichauffeur werden trouwens we even bijna afgezet: 'that will be 500 peso’ op een ritje van normaal 180 peso. Gelukkig hebben we geleerd: niet boos worden op Filipino’s wanneer ze je collega’s/ vrienden zijn, wel boos worden wanneer het een oneerlijke taxichauffeur is. En dus gooiden we onze Nederlandse directheid in de strijd die hier over het algemeen niet zo gewaardeerd wordt. Janne begon met de ‘then drop us of here, it’s too much’ en ik kopte hem verder in met ‘yes, you crazy’. Niet zo aardig misschien, maar het werkte wel.

Eenmaal aangekomen bij de ChowKing hebben we ons vermaakt met wachten, wachten en wachten (ja, dat is dan dus de Filipinotime). Dat onze collega en het meisje er nog niet waren, betekende niet dat er niemand met ons wilde kletsen. Genoeg aanspraak hadden we, van ‘where are you from?’ tot ‘are you married and do you have kids?’, het kwam allemaal voorbij. Zorgt er wel voor dat de tijd lekker snel gaat en dat het nog gezellig is in de hete zon op de vroege ochtend. Zo’n uur later kwamen het meisje en de collega aan, inderdaad te laat vanwege het verkeer. We konden vertrekken, op naar de rechtbank.

Eenmaal in de rechtbank aangekomen hoorden we al snel dat de hoorzitting van het meisje eigenlijk de dag ervoor was geweest, communicatiefoutje. Dat er iets mis gaat met een hoorzitting gebeurt wel vaker hoorden we: advocaten/ rechters die omgekocht worden en dan dus niet op komen dagen bijvoorbeeld of communicatiefoutjes in de datum, dat is hier niks nieuws. Gewacht voor eigenlijk helemaal niks, gingen we weer terug naar huis. We hadden verwacht dat we ’s middags nog naar een andere hoorzitting zouden gaan, maar om een of andere reden gingen we daar ook niet meer heen. Wat die reden nou precies is, ik heb geen idee. Na een dag van in het totaal zo’n 7 uur wachten (zonder overdrijfs, echt!) gingen we voor nog 2.5 uur naar het meidenhuis. Het klinkt misschien

allemaal heel frustrerend en dat zou het vast ook ooit nog wel worden maar in dit geval viel het nog hartstikke mee. We hebben ons vermaakt in de zon met een parapluutje als parasol.

Hundred Islands
Vrijdag hadden we een vrije dag omdat we zondag ‘gewerkt’ hadden en dus konden wij een weekend weg. Hundred Islands, dat was de bestemming en we hadden er 6 uur in een bus voor over. De Hundred Islands zijn 123 kleine eilandjes bij elkaar, onbewoont, en drie ervan hebben faciliteiten. Toen we aankwamen stond er een rij tricycles klaar en zijn we maar in de eerste de beste gestapt. De man snapte dat we naar de boten wilden, wij begrepen vaag iets over zijn oom maar waren te moe en te afgeleid om het echt te begrijpen. Voor we het wisten zaten we dus bij de oom van de tricyclerijder voor het huis. Hij had boten, tenten, etc. en kon onze trip naar de eilanden wel regelen.
Hij, en met hem nog veel meer Filipino’s, ging ervan uit dat wij Amerikaans zijn. Het begrip van de wereld buiten de Filipijnen om is hier, wel vaker, niet zo heel groot. Dat bleek wel uit zijn uitspraak: ‘I know other Americans, they are from France’. Juist. We hebben maar leuk geknikt en een lesje aardrijkskunde voor ons gehouden.

Na veel overleg, folders bekijken (ja, ook gecheckt of het wel betrouwbaar was, geen zorgen) en betalen konden we met de

boatman mee op een bootje, helemaal privé voor Jannie en mij. De boatman kon geen Engels maar zette ons uiteindelijk, na één foutje, af bij het goede eiland: Quezon Island. Ons plan was om daar in een tentje te overnachten en de volgende dag een boottour te doen langs de andere eilanden. Het eiland was prachtig en hoewel we sliepen op de keiharde grond, matrasjes of luchtbed? ho maar, kan ik me veel slechtere plekken bedenken om wakker te worden. Een hele mooie zonsopgang konden we zien, ontbijten met zeezicht en als echte Robinsons een nachtje verblijven op een onbewoond eiland, echt heel leuk.

De volgende dag deden we de eilandtour, langs verschillende eilanden. Het gaf een echt vakantiegevoel: snorkelen, cliff diven en zwemmen. Het cliff diven was best spannend. Met bibberende beentjes stond ik op de cliff, boven me allemaal hangende en vliegende vleermuizen en onder me de zee. Toch gesprongen, en

daarna gelijk nog een keer.

We besloten om het tentje in te wisselen voor een hotel, groot bed, restaurant en ontspanning. We zijn uit wezen eten aan de zee en hebben daarna geluisterd naar een bandje op een buitenplaatsje (met biertje, wel verdient). Het bandje droeg een liedje op aan alle dames, vooral aan ‘die twee blanke’. Hoewel we onszelf al een beetje bruin vinden, blijven we nog de witjes vergeleken met iedereen hier.

Na een nachtje zeesterhouding in het grote hotelbed, zijn we weer naar Olongapo gegaan met de bus. Een vrij lange reis maar dat was het zeker waard, een heel leuk weekend gehad.