3: 'We zijn nu gewoon in de Filipijnen'

Inmiddels zijn we twee weken in Manilla, Filipijnen. Nog steeds is het besef dat we hier echt 5 maanden gaan blijven er niet helemaal, we zeggen nog vaak: ‘Gek he, we zijn nu gewoon in de Filipijnen.’ ‘ We zijn nu aan het zonnen in de Filipijnen.’ Morgen eindigt onze introductie en ruilen we het drukke, chaotische Manilla in voor Olongapo met zee, bergen en jungle. We hebben de afgelopen twee weken te veel gezien, gehoord, geroken en meegemaakt om in een

blog te beschrijven dus ik zal proberen het belangrijkste samen te vatten.

We hebben de universiteit bezocht en een jongerenorganisatie op politiek gebied: Akbayan youth. Zij strijden tegen Duterte en zijn ‘war on drugs’ en we hebben van hun heel veel informatie gekregen over het beleid van Duterte. De jongeren protesteren sinds kort tegen hem in het openbaar. Vrij heftig want hier kunnen ze voor worden opgepakt. Ik vroeg of ze dan niet bang waren maar hun antwoord was: ‘als wij het niet doen, dan doet niemand het.’ Knap dat ze zo gedreven zijn en ergens voor gaan, ook wanneer hun ouders hier niet achter staan en ze hen daardoor niet meer spreken.

Over Duterte horen we veel (mocht je er niks over weten, google weet vast genoeg). De één is tegen, de ander is voor, een middenweg is er niet. Van de taxichauffeur tot jongens die we tegenkwamen in het zwembad, iedereen heeft er een mening over en iedereen deelt deze makkelijk uit zichzelf of wanneer er naar gevraagd wordt. Interessant om te horen wat de tegens zijn (die makkelijk te begrijpen zijn) maar ook wat de voors zijn (die zijn moeilijker te begrijpen voor mij, maar soms best voor te stellen) en om gewoon te luisteren.

Vorig weekend zijn we naar een ‘organic farm’ gegaan voor een nachtje en hebben daar de boerderij gezien en de volgende dag geholpen op een andere boerderij: bananen en papayas uit de boom plukken, eten koken voor de honden (ja, echt waar) en chili knippen. Fijn om even uit Manilla te zijn en wat groen te zien. Op de boerderij kregen we trouwens vis als ontbijt. En dan niet een subtiel stukje zalm maar gewoon een hele vis, met kop er aan inclusief de geur die bij vis hoort. Heb het maar even afgeslagen en het gehouden bij ei en rijst.

Verder hebben we een massage laten doen. Beetje gekkig wel, in zo’n hokje afgesloten door gordijnen en niet wetend of je je uberhaupt moet uitkleden en zo ja: tot hoe ver dan?! De massage zelf was hartstikke fijn (behalve als je het hele uur moet plassen, zoals Janne) en daarna waren we helemaal ontspannen.

Via een vrouwenorganisatie zijn we sloppenwijken gaan bezoeken. We hebben er rondgelopen en met mensen gepraat. Vooral de kinderen waren helemaal enthousiast, het was de eerste keer dat ze ‘white people’ zagen. Giechelen, high fives, ‘hello’ en foto’s maken, alsof we beroemd waren. Het was gek om te zien dat deze mensen met 3 families in een heel, heel klein huisje wonen met zo weinig materiaal en alsnog lijken ze zo vrolijk. Hoewel we genoeg armoede en ongezonde omstandigheden er gezien hebben, was het goed om te zien hoe de mensen met elkaar omgingen en hoe open ze waren,

we voelden ons hartstikke veilig. Gisteren zijn we naar een andere sloppenwijk geweest. We mochten in het huis van een vrouw kijken en met haar praten. Het huisje was erg klein, veel kleiner dan mijn kamer in Nijmegen bijvoorbeeld, en zij woonden er met 6 personen.

Ook zijn we afgelopen week naar de ‘jail for minors’ geweest: de kindergevangenis. Maar dan niet officieel, eigenlijk is het een holding house waar kinderen die een delict hebben gepleegd ‘opgevangen’ worden totdat hun zaak besproken is of totdat ze weg mogen, zoiets. De delicten gaan van eten stelen tot moord en niet eens alle kinderen hebben een delict gepleegd. Zo was er ook een jongetje van pas 11 jaar oud die erheen gebracht was door zijn moeder omdat zij hem niet meer wilde, niet in te denken. Ik zag van tevoren al het meest tegen deze dag op en had me op het heftigste voorbereid, maar dat was alsnog niet genoeg. We kwamen de gevangenis (zo noem ik het maar, want die naam verdient het op zijn minst) binnen, niet eerst een gang, geen controle, helemaal niks, we stonden vanuit een klein kantoortje gelijk er middenin. Om ons heen zaten 3 cellen met per cel gemiddeld 20 kinderen. 1 cel voor meiden en 2 voor jongens, leeftijd uiteenlopend van 11 tm 18. De kinderen zaten in cellen van ongeveer 17 m2 (met dus gemiddeld 20 kinderen tegelijk) en stonden allemaal tegen de tralies aan om ons te begroeten. Het gevoel wat kwam toen we binnenkwamen en die kindergezichtjes zagen, is niet echt te beschrijven, maar het was alles behalve positief. Zo onmenselijk om kinderen, die horen te spelen, in zo’n situatie te zien. Na een peptalk van onze begeleidster/ gids konden we er tegenaan en zijn we in groepjes de cellen in gegaan. Met trillende handjes ging ik de cel in. Niet omdat de jongens agressief of eng waren, helemaal niet zelfs ze waren hartstikke vriendelijk, maar omdat het zo’n ondenkbare situatie was waarin je als kind, en ook als volwassene, nooit in terecht wilt komen.
Janne, Margo, Ami (begeleidster) en ik gingen in cel 2, een cel voor jongens. Achter ons werd de deur op slot gedaan en het was tijd om een activiteit met de kinderen te doen: vinger verven op grote vellen papier, ballonnen overslaan, dansen, zingen en uiteindelijk interessante gesprekken voeren over hun dromen, plannen en manieren om positief te blijven. Eenmaal tussen de jongens waren we op ons gemak, de activiteiten waren leuk en de jongens reageerden enthousiast. Niet allemaal, sommige jongens zaten er al twee jaar, wel begrijpelijk dat je het dan niet meer zo ziet zitten en zij keken niet meer blij, kinds of hoe je het ook wilt noemen.
Na de activiteiten, zo’n 1.5 uur bij de jongens in de cel, gingen we weg. Heel naar om die kinderen daar achter te laten, ze hebben geen idee hoe lang ze er nog zitten en wat hun toekomst is. Verder, om het nog een stukje erger te maken, mogen de kinderen er niet hardop lachen, jongens en meiden mogen niet met elkaar praten ook

al grenzen hun cellen aan elkaar en zien ze elkaar de hele dag door en ze mogen niet spelen. Verder hebben ze ook geen matras, ze slapen met zijn allen op de grond en ze hebben in hun cel één wc en één grote emmer om de was in te doen. Alles wat een kind een kind maakt, mogen zij niet doen. Heel raar.

Gelukkig hebben we gister ook de andere kant mogen zien. KnK, een organisatie, heeft een huis voor jongens uit de gevangenis/ opvanghuis. Ze halen jongens die een klein delict hebben gepleegd of helemaal geen delict hebben gepleegd uit de kindergevangenis en brengen hen onder in een mooi, groot huis met een basketbalveld en vrijheid. Hier zijn we langs geweest, we hebben met de jongens gepraat en met ze gebasketbald. Fijn om even te zien dat er meer is dan alleen maar die nare kindergevangenis.

We hebben ook onze eerste karaoke ervaring gehad en zijn wezen stappen in Manilla, hebben een historical tour gedaan door een oud gedeelte van Manilla en vandaag hebben we een inheems volk bezocht, heel erg leuk. Met de kinderen gespeeld midden in hele mooie natuur aan een rivier en daarna met een groep gegeten, rijst uit bananenbladeren met kip en vis dat vers boven het vuur gemaakt was. Eten met de handjes (geen probleem) en pootje baden in de rivier, heel leuk om te zien en te doen.

Dit was ons introductieprogramma en morgen gaan we dus naar onze stageplek: Preda. Erg benieuwd hoe het daar is, na een busreis van 4 uur zullen we aankomen in Olongapo, onze woonplek voor de komende 4 maanden.