Sneeuwpret

Van het koude kikkerlandje naar een nog kouder en vooral wit land. Mijn sneeuwlaarzen komen hier heel goed van pas. Er ligt hier meer sneeuw dan er in Nederland in afgelopen jaren bij elkaar is gevallen. En hoewel ik geen echte sneeuw liefhebber ben, levert het wel hele mooie plaatjes op en met het zonnetje erbij is het ook heerlijk wandelweer. Amy geniet wel volop van de sneeuw en duikt er letterlijk in.

De mensen hier zijn heel vriendelijk. Een moment in mijn eerste dagen daar vond ik wel heel bijzonder. We waren in een park aan het wandelen met de honden. Daar kwamen we een 88 jarige vrouw tegen waar we mee in gesprek raakten. Ze vroeg wat voor hondje Amy was, dus ik vertelde haar dat ze een ruwharige teckel is en dat we uit Nederland kwamen. Ze heette ons van harte welkom in Canada en vroeg of ze me mocht knuffelen. Ja, natuurlijk mag dat! En

zo stonden Anne-Marie en ik met een wildvreemde mevrouw te knuffelen midden in een park. Dat kan daar allemaal.

De sneeuwpret is maar van korte duur. Met tien graden boven nul en een felle zon verdwijnt de sneeuw letterlijk voor de zon. Iedere dag is weer een deel verdwenen, maar dat wil niet zeggen dat we alle sneeuw al gehad hebben. Het kan hier zomaar opnieuw beginnen met sneeuwen.

Bij Anne-Marie thuis heb ik een eigen kamer zodat ik ook ergens een eigen plekje heb. Verder zal ik ook veel nachten door brengen bij ome Toon, de overnight zoals we dat hier noemen. Elke nacht blijft er iemand slapen zodat er altijd hulp in huis is. Ook overdag zorgen we ervoor dat er vrijwel altijd iemand is. Een paar uurtjes alleen is geen probleem, maar over het algemeen is er 24 uur per dag iemand aanwezig. De thuiszorg, VON genaamd, komt in de ochtend om te helpen en in de avond nog een keer voor de insuline. De VON doet geen nachtdiensten, dus die delen we zelf onderling in.