Dag 49, 50, 51 & 52

Vrijdag, 20 januari:

Deze hele dag doen we niks anders dan in cafe Florin hangen om daar wat internet zaken te regelen en bitterballen te eten (Ja ja, ze hebben hier BITTERBALLEN!).

Pas om 18:00 uur gaan we in ons hostel wat eten, halen onze tassen daarna op en gaan met een taxi naar het bus staion.
We hebben een nachtbus die vertrekt om 20:00 uur en zal er 12 uur over doen om morgen ochtend in La Paz (nog steeds Bolivia) aan te komen.

Natuurlijk zijn wij weer enorm opgelicht met de plekken. Volgens het bureau waar wij kaartjes hebben gekocht waren alleen de duurste stoelen nog over en waren deze 2 wonder plekken ook ¨ineens¨15 bolivianos duurder dan de dag ervoor(??). Ipv 180 moesten wij ineens 195 betalen. Praat je dus serieus over 2.04 euro meer maar toch bloed irritant en stom. Maar goed, echt veel keus hebben we niet.

Bij het station is het chaotisch en vinden we met moeite onze bus.
Opgelicht of niet, we hebben wel echt de

beste stoelen in deze hele bus! Boven zitten wij helemaal vooraan en hebben wij full cama (wat dus betekend dat we grotere stoelen hebben die verder naar achter kunnen.).

Klinkt heel luxe maar vergis je in Bolivia niet. De bus heeft geen airco (wil je toch eigenlijk wel met aardig wat stinkende mensen in deze bus) en... GEEN WC (12 uur lang) !!!!!!!!!!!

Als we gaan rijden moeten we echt even wennen aan het uitzicht. Volledig raam voor ons en omdat we hoog zitten voelt het aan als een achtbaan waarin het lijkt dat je letterlijk tegen alles aan botst.

Net als we proberen te slapen gaat de bus tv aan en begint hierop knoerthard een Chinezen zomie film te spelen. Niet echt handig of fijn. Uiteindelijk lukt het ons dan toch om wat te slapen.

Zaterdag, 21 januari:

Heel vroeg wakker geworden in de bus en niet veel later zijn we aangekomen in La Paz. We kunnen de bus uit!! Eerst even een wc zoeken en dan een taxi om bij ons hostel te komen.

La Paz ligt in een kloof, en is de hoogste grote stad ter wereld, op 3.660 meter.

Als we bij ons hostel zijn aangekomen nemen we meteen een frisse douche en trekken wat schoons aan. Om de hoek zit een supermarkt dus kopen we wat eieren en brood en maken hiervan een stevig ontbijt!

Na het ontbijt gaan we met de kabelbaan, ´De Teleferico´, van La Paz omhoog om het uitzicht te bewonderen. De Teleferico ziet eruit alsof

deze voor de toeristen is gebouwd maar als functie heeft de bewoners van La Paz vlot, veilig en goedkoop over grote afstanden te kunnen vervoeren. Het is dus een echt vervoersmiddel in deze te volle en te drukke stad.

Het ritje omhoog laat zien hoe enorm bijzonder La Paz is en je ziet heel duidelijk dat de stad echt in een kom tussen de bergen ligt.

Na deze leuke tocht omhoog, en weer omlaag gaan we terug naar het hostel, koken ons avond eten en hangen de rest van de avond op de bank voor de buis.

Zondag, 22 januari:

Mercado de las Brujas

Vandaag gaan wij naar Mercado de las Brujas, of ook wel bekend als The Witch Market (heksen markt)!!

Deze markt zit in het centrum en hiervoor pakken wij de lokale bus. Het is even zoeken maar als we in de straatjes zijn van deze markt zien we al snel de meest vreemde winkeltjes!!

De winkeltjes verkopen o.a. verschillende kruiden, kaarten en kaarsen maar ook toverdrankjes. Zo kan je een

drankje kopen om miljonair te worden of om liefde te vinden. Te grappig. En dan valt ons oog op iets wat al een hele tijd boven ons hoofd hangt! Dode, gedroogde, baby lama´s !!!! Enorm luguber en rillingen over je lijf als je al deze beestjes in een rij om je heen ziet hangen. Wij kunnen ons ook geen idee bedenken waarom iemand ooit zoiets zou willen kopen (vragen heeft geen nut, geen van de heksen spreekt Engels) maar als ik het internet een beetje afzoek blijkt het om het volgend te gaan:

Deze gedroogde lama worden gebruikt bij offers. Ze worden onder een huis begraven voor veilig en goed wonen, of verbrand tezamen met andere spulletjes bij een overleden kind, zodat de ziel vrij kan gaan.

De hele dag lopen we de straatjes door en vinden we de leukste winkeltjes met de mooiste spullen. Niet alleen heksenwinkels zitten hier maar ook hand craft winkeltjes met prachtige truien en de meest gekleurde tassen. Het is dat onze backpacks al aardig te zwaar aan het worden zijn, anders hadden we de hele straat leeg gekocht!!

In de avond eten we voor het gemak bij de Burger King + dat deze Burger King ook DE hoogte Burger King vestiging ter wereld is!! Hoe leuk is dat. Toch maar even mee gepakt hier in La Paz.

Na het eten gaan we naar het hostel terug, drinken nog een klein wijntje met onze Amerikaanse kamer genoot en gaan dan lekker naar bed. Morgen hebben we weer een activiteit! Gaan we Death Road af fietsen.

Maandag, 23 januari:

High way to HELL

Van Death Road naar ziekenhuis!
Eerst even een kleine uitleg over deze NIET Lesley proof ¨Death Road¨:

De weg met de meeste dodelijke ongevallen (300 doden per jaar) kreeg de toepasselijke bijnaam Death road. Na het zoveelste dodelijke ongeval werd er besloten de weg te sluiten en aan de bouw van een alternatieve route te beginnen. Death Road werd gesloten voor autos en is nu alleen nog open voor toeristische tours per mountenbike.

Vroeg en vrolijk staan we die ochtend op, om half 8 worden we opgehaald en met een minibus naar het startpunt La Cumbre (4700 meter hoogte) gebracht. Hier leren we onze groep kennen, krijgen we ontbijt en wordt het materiaal uitgedeeld (knie en elleboog beschermers, een volledig pak, helm en handschoenen) gevolgd door een veiligheidsbriefing. Wij hebben er zin in!!

Na wat fotos maken, stappen we allemaal op onze fiets en gaan we beginnen. We rijden al meteen naar beneden en het uitzicht is adembenemend!! Door de hoogte waar we op zitten kijk je zo de diep in en wij genieten volop.
Geen idee wat er dan mis gaat maar voor ik het door heb vlieg ik over de kop en knal vol met mijn borstkas op mijn fiets.

Daar lig je dan, te happen naar adem die niet komt. Kan je vertellen, dat is geen pretje. Meteen al staan er mensen naast me en doen enorm hun best om te checken hoe het met me is. Adem komt langzaam terug maar blijft enorm lastig en bijna heb ik het niet meer. Mijn hand ligt open en in moet in het minibusje alles laten nakijken.

Nu ik weer ¨gewoon¨ kan ademen leg ik uit dat mijn borstkas en ribben enorm pijn doen. Tot de volgende stop blijf ik in het busje zitten om even bij te komen. Pas tot de volgende pauze ga ik weer de fiets op om te kijken of ik alsnog Death Road kan uit fietsen.

Na een kwartier trek ik het niet meer. Mijn hand is te dik om te remmen of om op te leunen, de onverharde ondergrond geven mij het gevoel alsof er een mes in mijn ribben steekt en ik beleef er totaal geen plezier meer aan. Moe was de pijn en misselijk geef ik aan dat ik de bus in wil. Helaas kan ik niet meer terug naar het hostel worden gebracht. We zitten te hoog in de bergen en deze weg is te gevaarlijk om op om te keren. Komende 3 uur zit ik dus nog gewoon in deze bus (op een weg waar het TE gevaarlijk voor auto´s is, lekker ontspannen gevoel in deze minibus met meters diepe afgrond naast me.... NOT).

Als we in de middag bij een hotel zijn voor de lunch vraag ik of ik dan nu terug mag naar de stad en naar een dokter kan. Weer kan dit niet omdat de rit naar de stad nog 3 uur zal duren en een taxi hier bijna niet komt (welcome to Bolivia). Moet dus weer wachten.

Als we dan eindelijk het hotel verlaten verteld de gids dat hij halverwege een ambulance laat komen die mij verder naar het ziekenhuis zal brengen voor een check. Nog nooit zo blij geweest met zulk stom nieuws.

Na nog dik 2 uur rijden, kan ik overstappen in de ambulance en rijden wij (Cindy gaat mee), om 8 uur in de avond naar het ziekenhuis. Hier maken ze fotos van mijn ribben en, inmiddels smurf blauw en dikke, hand. Goed nieuws!! Er is niets gebroken!! Na een onderzoek van de dokter krijg ik te horen dat alles zwaar gekneusd is en mijn ribben echt rust nodig hebben. Ik mag zeker de komende week niets tillen of inspannende activiteiten doen.

Als afsluiter krijg ik een injectie in mijn achterwerk tegen de pijn en krijg ik pijnstillers mee voor de komende week. Ook natuurlijk even een leuk bedragje betalen en dan snel naar het hostel. Super zuster Cindy maakt hier nog een lekker bordje avondeten klaar en dan is het tijd om naar bed te gaan!! komende week dus veel rusten, deze gekke dingen gewoon maar niet meer doen de rest van de reis en alles komt weer goed!