Hoofdstuk 16 - The end

24.05.2017

Dinsdag was weer de standaard dag met babies en philosophy class. Dit was mijn laatste philosophy class van mijn verblijf, dus ik heb er natuurlijk extra van genoten. Woensdag was weer een clinic-dag. ’s Ochtends had ik een heleboel administratieve dingen gedaan (de health check-ups in de digitale dossiers zetten bijvoorbeeld) en ’s middags had ik nog een paar patiëntjes om te checken. Weer een heleboel oren, zoals hier meestal het geval is bij Rehoboth :). ’s Avonds was ik uitgenodigd bij Brett en Kara. Die zijn nu op een farm van iemand anders aan het passen die voor een maand weg is. Deze farm staat in de Gorge, het natuur/berggebied hier in de buurt.

Ik was er net voor zonsondergang, dus het uitzicht was fabeltastisch (zie foto’s).

Donderdag was dan de dag aangebroken voor de laatste keer bij de babies. My goodness, ze zijn zo schattig, dus ik ga ze echt missen. Na tea time ging ik met een van de kinderen naar de ENT-dokter. Dit was de jongen die de oor-operatie heeft gehad. Het gaat nu supergoed met hem! De dokter was erg tevreden over zijn herstel en ze zei dat hij veel geluk heeft gehad, dat hij niet later had moeten komen. Ook de uitslag was bekend over wat de oorzaak was van de infectie en gelukkig was het geen TB! Het was een ‘gewone’ S. Aureus (voor degenen onder ons die dat kennen). Nog steeds heeft deze bacterie een hoop ellende veroorzaakt, maar gelukkig maar het geen TB is geweest. Op donderdag had ik ook mijn laatste birthday party van een van de kinderen. Ze werd 8 jaar oud. Daarna gingen we met de office staff naar Panarotti’s voor mijn ‘farewell party’. Met z’n allen (onbeperkt op donderdag) pizza gegeten en gezellig gezeten.

Vrijdag was mijn laatste doktersbezoekje met een van de kinderen. Ik ging met het autistische-bijna-blinde-meisje naar de oogdokter. Helaas was de machine waarmee ze normaal haar oogdruk mee meten stuk, dus konden we bijna gelijk weer terug :). Maar alsnog was het wel leuk dat ik haar nog een keer mee kon nemen. Met tea

time arriveerde de nieuwe vrijwilliger: Hannah, uit Amerika. Tegelijkertijd kreeg ik ook mijn afscheidscadeautje en gingen ze nog voor me bidden, dus het was een beetje dubbel. Verdriet en blijdschap in dezelfde ruimte :). Het afscheidscadeautje voor de vrijwilligers is een rugzak met een leuke foto van de vrijwilliger. Mijn foto was met mijn sponsorboy, perfect dus. Nadat ik m’n tranen had opgedroogd, werd Hannah verwelkomd. Daarna ging ik haar een rondleiding geven over het terrein van Rehoboth. ’s Middags heb ik nog een beetje op de computer wat laatste dingetjes gedaan en daarna was het einde van de laatste volle werkdag aangebroken. Hannah is overigens een superaardig meisje! Ik was eigenlijk wel blij dat ze er voor de laatste paar dagen er nog was. Het voelde een beetje dubbel eerst, dat ik ook tegelijkertijd in een afscheids-stemming ben, maar achteraf gezien was het echt heel leuk dat ze er was voor het laatste weekend.

Zaterdag gingen Hannah, ik en drie kinderen op mijn laatste outing. Eerst een milkshake halen bij Milky Lane en daarna naar de supermarkt. Rond een uur of half vijf waren we weer terug. Daarna gingen we gelijk door naar Brett en Kara, die nog steeds op die farm zaten. Daar hadden we weer een mooi uitzicht en een lekker diner. ’s Avonds hebben we nog een tour gedaan in het donker, met wat spotlights, om dieren te spotten. We hebben zestien reeën gespot in ongeveer een uur. Relatief ‘normaal’ vergeleken met dat

safaripark waar ik heen ben geweest, maar nog steeds cool om te zien.

Zondagochtend was mijn laatste keer kerk. Het was weer een leuke dienst, met leuke liedjes. Toen we terugkwamen, ging ik nog even wat pakken en toen gingen we naar Leopard Rock. Bij Leopard Rock waren ook Brett en Kara met hun baby en Alfons en Yvonne en hun kinderen. Lekker gelunchd en nog even op de rock geweest voor de laatste keer. Het was erg gezellig. Rond 2 uur waren we terug en toen was het tijd voor mij om afscheid te nemen van alle kinderen. Ik ging dus het hele dorp rond om langs alle huizen te gaan om gedag te zeggen. Verbazingwekkend genoeg hoefde ik deze keer niet te huilen. Nog even een beetje extra tijd met mijn sponsorboy gespendeerd en daarna weer terug. ’s Avonds gingen we bij Alfons en Yvonne nog eten en Blindspot kijken (gelukkig keek Hannah ook Blindspot :)), seizoen 2 is nu af. Ook nog afscheid genomen van de

kinderen van Alfons en Yvonne en thuis nog de laatste dingen ingepakt.

Maandag was dan de aller-allerlaatste dag. Mijn dag begon met de laatste devotion. Kara vroeg welk lied ik nog voor de laatste keer wilde zingen, dus toen de aunties die inzetten, hield ik het ook niet droog. Op het eind had ik nog afscheid genomen van alle aunties. Toen ik net buiten de deur stond en m’n tranen opgedroogd waren, belde Yvonne dat een van de kinderen op Silverstream school heel erg buikpijn had, of ik even kon kijken. Toen ik eenmaal bij de school was, met mijn stethoscoop, lag hij al te slapen. Toen hij een half uur later wakker was, zag ik hem in de clinic. Ik kon er niet achter komen wat het was en hoorde ook geen peristaltische geluiden (in het Jip en Janneke: de geluiden die je buik maakt als het eten aan het verteren is, normaal gesproken hoor je altijd geluiden). Dus riep ik Yvonne maar even of ze ook kon komen luisteren. Zij hoorde gelukkig wel wat geluiden, maar omdat het jongetje telkens bijna in slaap viel, hebben we hem eerst even laten slapen. Toen ik later (onderweg naar NL al) een berichtje van Yvonne kreeg, bleek dat hij toch nog koorts had gekregen en dat hij was opgenomen in het ziekenhuis. Zijn natrium-waardes waren te laag. Hoe het precies gekomen is, weet ik niet, maar ik ga ervanuit dat het allemaal goed komt met hem. De rest van de ochtend was ik nog even langs de school en kleutercrèche geweest om gedag te zeggen tegen de leraren en ook nog langs de babies voor de laatste keer. Na tea time was het dan zover om te vertrekken. Nadat ik gedag had gezegd tegen alle mensen in de office, bracht Yvonne me naar de bus. Deze bus ging naar Durban airport. De bus duurde ongeveer twee uur en om 1 uur was ik in Durban op het vliegveld. Daar moest ik mezelf nog even vermaken met wat lezen, een laatste taartje eten bij Mugg&Bean en wachten. Om 18.40 ging mijn vliegtuig van Durban naar Dubai. De reis daarna was van Dubai naar Düsseldorf, waar ik dinsdag om 13.25 aankwam. Daar kwamen Pepijn en mama me ophalen. Uiteraard wederzijdse blijheid om elkaar weer te zien :). Daniël zag ik ’s avonds toen hij terug kwam van college.

Ik heb echt de tijd van mijn leven gehad in ZA. Ik heb zoveel geleerd, zoveel meegemaakt, zoveel lieve kindertjes gezien. Ik kan me niet voorstellen dat ik twee dagen geleden nog aan de andere kant van de wereld zat met totaal andere mensen en met de allerliefste kinderen van de wereld. Ik heb zoveel mensen beloofd dat ik nog een keer terug kom, dat ik dat ook wel moet doen :). Hoe en wanneer weet ik nog niet, maar ik weet zeker dat ik die plek nog een keer ga zien. Hoewel het ook wel weer fijn is om thuis te zijn, blijft die plek toch voor altijd in m’n hart en mis ik het nu al.

The end.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.