Hoofdstuk 5 - Wachten in het ziekenhuis en de clinic voor mezelf

EDIT 02-03-2017: vanwege privacyreden gebruiken ze bij Rehoboth pseudoniemen in hun nieuwsbrieven. Ik kwam daar pas achter na het schrijven van deze blog. Dus vanwege privacyredenen zijn er na deze edit geen volledige namen meer te lezen :), alleen afkortingen of pseudoniemen.

Vorige week donderdag had ik mijn eerste 'spoedje'. Jawel jawel, dames en heren, helemaal voor mezelf. Yvonne werkt niet op donderdag, dus ik moest 'm zelf doen. Een van de jongens op school van Rehoboth had een fit (epileptische aanval) gehad. Hij heeft dit wel vaker, maar nu was het wel erger, dus de leraren hadden me toch maar even gebeld. Toen ik aankwam bij de school was de fit alweer over, gelukkig, en hij was langzaam aan het bijkomen. Gewoon een paracetamol voor de hoofdpijn en verder niks, maar toch wel spannend :).

Vrijdag ben ik weer naar een ander ziekenhuis in Durban gegaan. Een vorige keer vertelde ik over het Albert Luthuli-ziekenhuis. Dit keer gingen we naar het King Edward-ziekenhuis en ik kan je vertellen dat dat nóg erger is dan het AL-zkh :). Dit keer ging ik met N, een van de oudere meiden (ze is 18), op controle. Zij gaat in principe zelf naar het ziekenhuis nu, maar voor mijn ervaring was het wel leuk om mee te gaan :). Spoilers: we zijn uiteindelijk 5,5 uur in het ziekenhuis geweest, waarvan we 10 minuten een dokter hebben gezien! We hoefden gelukkig niet om 5 uur te vertrekken zoals vorige week, maar pas om half 8. We waren rond 9 uur in het ziekenhuis. Hier moest je bij de afdeling zelf een nummertje trekken en je dossier van de tafel ernaast pakken. Dat begon al slecht, want het dossier van N lag er niet bij. Bij navraag waren ze die kwijt en een van de mensen ging nog een keer zoeken in de dossier-ruimte ergens anders in het ziekenhuis (er waren meer mensen zonder dossier), maar ook bij deze tweede poging: geen dossier. Ondertussen had N al wel bloed laten prikken. Normaal gesproken kun je dan door een dokter gezien worden als je bloedresultaten binnen zijn en je je dossier hebt. Bloedresultaten duren normaal 2-3 uur. Wij hadden om 9.15 bloed geprikt, maar we bleven maar wachten en wachten en er kwam maar niks, terwijl andere mensen wel hun papiertje met de resultaten kregen. En we hadden ook het dossier niet, dus moesten we ergens anders in het ziekenhuis een nieuw dossier laten maken (alle dossiers gaan gewoon nog op papier, voor als je dat nog niet begrepen had :)). Dus we gingen op zoek naar de plek waar je dat moest doen. Na ongeveer naar 5 balies te zijn verwezen kwamen we uiteindelijk bij de goede uit. Er stonden drie mensen in de rij, N was de derde. De man van de balie hielp de eerste twee mensen en ging daarna lunchen. Kun je het je voorstellen?! Geen vervanging in de tussentijd en ook gewoon niet even zo aardig zijn om de derde en laatste in de rij te helpen, hoe moeilijk kan het zijn? Toen moesten we naar de dossier-ruimte die ik al eerder noemde. Gelukkig waren we daar de eerste in de rij en kregen we haar dossier (was dus niet kwijt ofzo, lekker onduidelijk allemaal). Toen weer terug naar de afdeling waar we heen moesten en daar waren nog steeds de bloedresultaten niet. Ondertussen was het al half een dus je zou verwachten dat ze er wel waren. Het werd later en later en er zaten nog maar een paar mensen in de wachtkamer (vijf ofzo). Toen werden we geroepen door een van de nurses, dat we wel even in de volgende wachtruimte mochten komen. De nurse krabbelde iets op een papiertje 'met dit nummer kan de dokter je bloedresultaten opvragen'. Ofzo. Het was echt superonduidelijk, maar gelukkig konden we wel gezien worden door een dokter. We moesten daar nog ongeveer een half uur op wachten en toen kwam de dokter in die ene wachtruimte van de nurse. 'Hoe voel je je?' 'Laat me even je lymfeklieren voelen.' 'Maak maar een afspraak over drie maanden.' Ik dacht 'ehh, pardon'. We hadden nog een paar vragen, dus ik vroeg maar of we die nog mochten stellen. Gelukkig was de dokter wel vriendelijk en mochten we in de spreekkamer nog wat vragen stellen. Niet dat we daar heel veel wijzer van werden, want de dokter had niet eens het dossier gelezen, maar gelukkig kregen we wel iets van aandacht. Al met al liepen we om 14.45 het ziekenhuis uit. Geloof je dat?! Vijf en een half uur! Niet te geloven gewoon.

Zaterdag was de allerheetste dag tot nu toe. Vierendertig graden met een gevoelstemperatuur van 39. Het voelde alsof ik aan het koken was. Catherine en ik zijn toen naar Leopard Rock gegaan, wat hier ongeveer 25 minuten vandaan is. Het is een platte rots die over een ravijn hangt, wat supercool is. Zie ook de foto's :). Daar was ook een tentje waar we nog even uitgebreid superlekker geluncht hebben, met een prachtig uitzicht natuurlijk. En voor mij staat Zuid-Afrika bekend om zijn vele smaken milkshakes, dus ik moest natuurlijk even een nieuwe smaak proberen (lime), beviel best goed. Eenmaal thuis was het tijd om even af te koelen in het zwembad, heerlijk. Voorlopig voor het laatst, want van zondag t/m woensdag is het slecht weer geweest: regenachtig en relatief koud (19 graden, maar iedereen had een vest aan of lange mouwen). (De eerste twee foto's zijn van een prachtig uitzicht onderweg. De andere van Leopard Rock zelf. De vogels zijn 'hornbills'.)

Zondagochtend was mijn eerste ervaring met een Zuid-Afrikaanse kerk en wel de Idwala-kerk. In Nederland zou dit vallen onder de heel erg evangelische kerken, waar ik dan weer niet uit kom, maar het was wel een heel leuke ervaring. De liedjes waren natuurlijk anders dan in Nederland, typisch Afrikaans. Mensen staan tijdens het zingen en bij een vrolijk liedje doet iedereen mee. Niet bewegen is er niet bij. Toen we thuis door de poort wilden rijden, stond daar letterlijk de tweede verrassing van vandaag te wachten. Een zebra. Een van de buren (een Belgische gepensioneerde), heeft wild op zijn land lopen, maar deze gestreepte diva was ontsnapt van het land, dus half Rehoboth stond te kijken door het hek heen. Uiteraard heb ik een paar fotootjes genomen.

De afgelopen week had Yvonne veel meetings of was weg om een andere reden, wat ervoor zorgde dat ik veel meer alleen moest/kon

doen in de clinic. Ik heb veel patiëntjes zonder Yvonne gezien. Natuurlijk kan ik het beleid niet in m'n eentje doen, maar dat overlegde ik dan telefonisch. Zo heb ik een paar oren gezien, een (heftige) schimmel/strepinfectie, hoofdpijn, dat soort dingen. Allemaal niet heel ingewikkeld, maar wel heel erg leuk om te doen. Dit was precies waar ik op hoopte. Verder willen Yvonne en ik ook wat trainingen gaan geven aan de huismoeders en kinderen en de teenage girls. Met die laatste ben ik bezig geweest. De teenage girls wonen sinds januari zonder huismoeder in een huis en moeten ook hun eigen boodschappen doen, maar daar zijn ze niet zo goed in. Ze kopen amper groenten en kopen veel te weinig. Dus ik ga ze een training geven over healthy food. Superleuk :). De andere trainingen (vooral voor de nieuwe moeders) zullen gaan over HIV, medicatie, pillendozen vullen en oor-oog-mond.

Donderdag en vrijdag waren de kinderen vrij van school, omdat de leraren naar een congres waren. En in maart gaat een van de stafleden weg, na 12 jaar bij Rehoboth. Deze twee dagen waren dus een uitgelezen kans om met de kinderen een cadeautje voor te bereiden (tekeningen etc). Dus Catherine en ik hebben deze twee dagen vooral besteed met het kijken naar kinderen die tekenen en het wachten tot de tekening klaar is haha. Het was wel heel leuk om echt in elk huis te komen, dan zie je ook echt alle kinderen. Ben benieuwd wat het betreffende staflid van het cadeau zal vinden :).

Als laatste wil ik nog even jullie aandacht vragen voor wat anders. Bij Rehoboth heb je ook de mogelijkheid om een kind te sponsoren (het lijkt een beetje op Compassion, wat de meesten van jullie wel kennen). Je kunt zelf een bedrag kiezen per maand. Er zijn mensen (lees: studenten) die een euro per maand geven, maar er zijn ook rijke gezinnen die 100 pond per maand geven. Je kan kiezen wat je zelf wil. Daarnaast is het natuurlijk leuk voor zo'n kind als je ook een beetje in contact komt. Zo krijgen de meeste kinderen van hun sponsor een verjaardagsmail/kaart o.i.d. Er zijn nog een aantal kinderen die helemaal geen sponsor hebben en een aantal kinderen die nog maar één sponsor hebben. Dus mocht je je geroepen voelen (je voelt je geroepen als je de foto's ziet, geloof me), dan wil ik je van harte uitnodigen om een van de superschattige kinderen te sponsoren :). Ik geloof dat de foto's een beetje door de war raken bij het lezen van de blog, maar het is het proberen waard om ze te nummeren.
De kinderen zonder sponsor zijn:
Seth (jongen, 1): op foto 1 en 2 in het geel.
Girl (weet ik even pseudoniem van) (meisje, 5): op foto 3 in het oranje.
Olaf (jongen, 4): helaas geen foto.
Amber (meisje, 2): op de foto 10 rechts in het gebloemde shirt.
De kinderen met pas één sponsor zijn
Nicholas (jongen, 3): op foto 10 links in het gestreepte shirt.
Vincent (jongen, 3): op foto 4 in het geel.
Wim (broer van Vincent, 6): op foto 5 de voorste.
Laurens (jongen, 2): op foto 6 in het rood/zwart.
Adinda (tweelingzus van Laurens, 2): op foto 7 in het lichtroze.
Tarryn (meisje, 7): op foto 8 in het groen.
Wilbert (jongen, 10): op foto 9 in het uniform.
Ted (jongen 2): op foto 11 in het rood/blauw.
Zimra (meisje, 3): op foto 12 in het roze.
Alexander (jongen, 4): helaas geen foto.
Nikki (meisje, 4): helaas geen foto.
Lieke (meisje, 3): op foto 13 op de loopfiets.

Na de schattigste foto's van de kinderen hierboven volgen nog een paar andere superschattige foto's met kinderen :). Je ziet veel van de babies, waar ik elke dinsdag- en donderdagochtend ben. En nog een

paar andere kinderen.

P.s. voor degenen die denken 'waar blijft Lisanne op whatsapp', dat klopt. De wifi doet het hier wonderbaarlijk sinds een week niet meer op mijn telefoon, alleen nog op de laptop. Dus fb messenger kan wel, whatsapp niet meer.