Elfde en twaalfde week in Zuid-Afrika

Nadat mijn familie vorige week woensdag vertrok uit PE ben ik 1,5 week intensief met mijn stage bezig geweest. Vorige week zette ik mij zelfs 6 dagen voor de Afrikaanse kinderen in. Daarnaast is geen enkele dag op mijn stage saai, omdat ik de hele dag weer nieuwe dingen hoor, zie of meemaak.
Afgelopen week schrok ik helemaal regelmatig van de trieste verhalen die de kinderen vertellen. Wegens privacy van de kinderen kan ik dit natuurlijk niet opschrijven. Laat ik het er maar op houden dat het gaat over drugs, alcohol, seks, ziektes, huilende en agressieve kinderen en tot slot beschadigingen door voorwerpen. Dat ik zelf op de basisschool meer met bijvoorbeeld K3 bezig was, is dan ook niet te vergelijken.
Aan het einde van de dag heb ik dus genoeg om te verwerken. Het enige wat ik kan doen is hopen dat in ieder geval enkele kinderen mijn advies meenemen, want de wereld voor alle kinderen verbeteren gaat niet lukken. Het is namelijk soms wel frustrerend dat de problemen van de kinderen in een vicieuze cirkel lijken te zitten.
Tessa, Wendy en ik zijn afgelopen week ook begonnen met het geven van groepslessen aan meiden van de bovenbouw. Dit zijn gesprekken over jongens, relaties en toekomstplannen. Deze gesprekken waren bijzonder, omdat de meeste meiden nog nooit over deze onderwerpen met iemand anders spraken. Van te voren verwachtten we dan ook niet dat meiden zelfs na de groepslessen individueel met ons verder wilden praten. In de Xosha cultuur is het ongebruikelijk dat er openbaar over jongens en relaties wordt gesproken. Uit de ervaringen van de meiden bleek wel dat het zeer nodig is.
Naast de groepslessen geef ik ook nog steeds één-op-één begeleiding aan kinderen. Dit lijkt meer een soort therapie en gaat dan ook vooral over wat het kind bezig houdt. Ik merk dat de gesprekken de kinderen goed doet, omdat er meestal niemand is die ooit met ze één-op-één spreekt. Er is geen familielid bij wie dit bijvoorbeeld kan.
Het belangrijkste wat ik op mijn stage kan doen is de kinderen aandacht en liefde geven. Hier is geen ingewikkelde pedagogische methode voor nodig. Het klinkt heel simpel, maar de kinderen snakken hier echt naar. Het uitdelen van knuffels en het geven van complimenten ben ik dan ook voor een groot deel van de dag mee bezig. "Het gaat om wat je brengt in het leven en niet om wat je haalt". Dit is een tekst dat ik op mij stage terug krijg. De blije

gezichten die ik daarvoor terug zie zijn dan ook onbeschrijfelijk.
Vorige week vrijdag was er een diploma uitreiking voor de kinderen van mijn stage. Dat was prachtig en onvergetelijk. Heel mooi om de trotse gezichten van de kinderen te zien. Ik mocht de "special awards" uitreiken. Dit was voor enkele kinderen die ik individueel begeleid. De school heeft deze diploma-uitreiking elk jaar en moet de kinderen stimuleren om hun best te doen. De kinderen die volgens de leraar een diploma verdienen, krijgen er dan ook als enige één. Zelf was ik heel blij voor de kinderen die er waren, maar stiekem was mijn gedachte ook heel erg bij de kinderen die ik ook zeker had gemist tijdens deze ochtend.
Verder is de structuur op de school bijna helemaal verdwenen. De principle van de school komt niet meer omdat hij geopereerd wordt. Begrijpelijk, maar de mannelijke leider is weg. De leraren lopen nu extra hard om de boel enigszins gestructureerd en draaiende te houden.

Vorig weekend kon ik op de zaterdag bijkomen met een hardloopronde en een heerlijke zonnige dag op het strand. Het weer wordt hier namelijk steeds beter. Al gaat er bijna geen dag voorbij dat het opeens omslaat naar 3 seizoenen op een dag.
Op zondag heb ik met kinderen uit de township Missionville gespeeld. Dit was een ontzettend bijzondere ervaring. We liepen namelijk door de township en haalden kinderen op om te spelen en een hapje eten te geven. Het voelde heel vreemd om echt door de wijk te lopen, omdat hier eigenlijk alles met de auto moet. Normaal gesproken kan het ook niet, maar we waren met de Afrikaanse vrienden van mijn huisgenoot Matthijs mee. Ze zijn in de township bekend en daardoor was het mogelijk. Er waren bijna 200 kinderen waar mee we zongen, baden, speelden en aten. Ik kreeg er kippenvel van. Met 40 meiden speelde ik Annemaria koekoek, Schipper mag ik overvaren en tikkertje. Heel simpel, maar het was een waardevolle dag.
Een volle werkweek dus. Naast mijn stage zit ik met 12 andere huisgenoten ook niet stil. Op maandagavond gingen we naar een kunst tentoonstelling van de stage van Charissa. Dit was op een school dat we in Nederland het speciaal onderwijs noemen.
Ondanks de heftige verhalen op stage laat ik het hier in huis al vrij snel weer los. Dit lijkt mij wel het beste en lukt dan ook goed. In huis woon ik voor mijn gevoel gewoon weer in Nederland. Het grote verschil tussen arm en rijk komt hier dan ook weer om de hoek kijken. Zo gingen we met de familie van Charissa naar de karaokebar en afgelopen vrijdag was er ook een gezellig feest. Het klinkt misschien gek maar ook hier staat alles in teken van Halloween en Oktoberfeest (en ja zelfs al in kerst).
Gisteren ging ik met kennissen van Cora "out for breakfast". Een blank gezellig Zuid-Afrikaans stel waar ik altijd op terug mag vallen. Heel leuk en ik vond het bijzonder dat ze vroeg in de morgen voor hun werk speciaal tijd voor mij maakten om te gaan ontbijten. In Nederland zou dat niet zo gaan en het was voor mij weer een voorbeeld hoe belangrijk de mensen hier relaties met elkaar vinden.
Zometeen ga ik naar de kerk, omdat Melissa (de Zuid-Afrikaanse blanke vrouw waar ik eerder koffie mee had gedronken) mij hiervoor heeft uitgenodigd.
Vervelen ken ik in ieder geval niet zo goed. Al loop ik nu elke dag een uur voor op de mensen in Nederland. Voor wat ik allemaal meemaak en zie, aan de arme en rijke kant van dit land, loop ik voor mijn gevoel soms net in een film, maar het gebeurd allemaal echt!