Uyuniek!

Salar de Uyuni, 14.10.2016

Met zware backpacks op de rug en propvolle rugzakken op de buik staan we te wachten in de lobby. “Tres turistas, tres turistas!”, roept de man die binnenkomt kortaf. Dat zijn wij. “Ik mag hopen dat die chagrijn niet onze gids is…” We volgen de man naar de witte Nissan Patrol terreinwagen. Ziet er knappies uit. Onze backpacks worden op het dak gebonden en wij verdelen ons over de twee achterbanken. Lekker de ruimte want we hebben een privé tour geboekt. De komende 4 dagen moeten we dus heerlijk kunnen genieten zonder blatende Amerikanen of hijgende Brazilianen in ons nek. Kost iets meer, maar dan heb je ook wat. Prima voor mekaar!

Tot onze grote schrik gaat echter het portier open en stapt er een vierde toerist in. Een kale Brit begroet ons. Wat is hier de bedoeling van?!! We betalen een godsvermogen voor een privé tour, en nu plaatsen ze deze dabbes in onze auto?!! Uiteindelijk blijkt het vals alarm, die kale rijdt alleen mee naar het startpunt om over te stappen op een andere auto. En die chauffeur, René heet ie trouwens, blijkt best een toffe peer. Bij het startpunt maken we ook kennis met onze gids, Elizabeth (29 jaar, klein, getrouwd, beetje mollig met een koppie waar ze veel aandacht aan besteed), die tevens de kok zal zijn. Met vijf man sterk en de auto volgeladen met eten, gasflessen, slaapzakken en jerrycans benzine laten we het westernstadje achter ons en rijden het Boliviaanse berglandschap in.


Onze 1e dag rijden we van Tupiza richting Uyuni. Hier en daar stoppen we om het bizar mooie landschap in ons op te nemen. Gigantische rode rotsformaties wisselen zich af met uitzichten op groene valleien waar veel lama’s grazen. De stoffige zandwegen zijn hobbelig, maar de terreinwagen kan het goed aan. Elizabeth blijkt een gezellige kletskous en het lukt haar zelfs om de stugge chauffeur René te ontdooien. Lunchen doen we vanuit de achterbak. Kip, rijst en salade op ons hurken in de snijdende wind. Oppassen dat je geen zand in je mik krijgt dus!

Tegen de avond bereiken we het gehucht Colchani, aan de rand van de zoutvlakte. Het dorp staat vol met armoedige verlaten “huizen” die grotendeels vervallen zijn. Er hangt daardoor een spookachtige sfeer. Deze eerste nacht zullen we hier overnachten in een heus zouthotel. Dat klinkt romantisch en avontuurlijk! Het bouwwerk is volledig gebouwd met stenen die uit de metersdikke zoutlaag gehakt zijn. Zelfs de vloer, tafels en stoelen zijn van zout. Romantisch blijkt het echter niet, avontuurlijk wel. Er is geen enkele vorm van verwarming (‘s nachts vriest het). De wc heeft geen bril, moet “doorgetrokken” worden door water uit een ton te scheppen met een afgeknipte jerrycan en het slot op de deur is slechts een spijker door een roestig oogje. Met “hot shower” bedoelen ze hier: lauw pisstraaltje in een grimmig hok dat sinds de executie van Ché Guevarra in 1967 geen poetsdoek gezien heeft.

Je snapt wel dat dit ons noodzaakt om direct de eerste fles wijn uit onze meegesmokkelde voorraad soldaat te maken. Daarna nodigt René ons uit om kennis te maken met de grootste trots van Bolivia, de Salar de Uyuni. Dit is het moment waar we héél lang naar uitgekeken hebben! Via een hobbelige weg bereiken we de zoutvlakte, terwijl de schaduwen zich lengen in de laatste zonnestralen van de dag. Helder oranje en felrode tinten licht kleuren de wolken, de bergen en het zout. Kilometers zout, zo ver als we kunnen kijken. Een klein halfuurtje worden we betoverd door de schoonheid van moeder natuur, dan is het tijd om terug te keren naar ons hotel from hell. Ter voorbereiding op de koude nacht trekken we onze thermokleding aan, duiken in onze zijden lakenzakken en ritsen de slaapzak dicht. Trusten.


Dag 2..

De volgende ochtend rinkelt de wekker al om 5:00 uur. Geen probleem, want we gaan vandaag de zonsopgang vanaf de Salar aanschouwen. En die is minstens zo indrukwekkend als de eerste kennismaking gisteravond! Wederom zijn we helemaal alleen in het desolate landschap. Het contrast tussen het felwitte zout en de helderblauwe hemel is intens en haast buitenaards.

Na een korte ontbijtstop rijden we door naar Isla Incahuasi, een eiland vol cactussen. Gigantische cactussen, de meesten honderden jaren oud. Omdat we op de laatste dag in Chili afgezet zullen worden, heeft onze tour een route die totaal afwijkt van het rondje dat alle andere toeristen doen. Om deze reden zijn we ook op cactuseiland weer helemaal alleen! Onze gids vertelt dat ze dit in al haar jaren ervaring nog nooit meegemaakt heeft. Lucky Bastards zijn we!!!

Na de prikplanten is het tijd voor het volgende hoogtepunt, de Crazy Photos. Anderhalf uur lang spelen we met het perspectief op de zoutvlakte. Voor dit spektakel hebben we zelfs de nodige attributen ingeslagen op de markt in La Paz; een dino en flamingo. Gids Elizabeth komt in haar enthousiasme met de meest creatieve ideeën. Zelf doen we ook lekker mee. Kabouters en reuzen, met als ultiem hoogtepunt een videoclip waarin chauffeur René de rol van monster toebedeeld krijgt. Genieten!

Als we ‘s middags de zoutvlakte verlaten, is de Laguna Negro onze laatste tussenstop. Een zwarte lagune die is ingesloten door bergen. Om er te komen hiken we door een groen Lord of the Rings-achtig landschap, met bizar rond uitgesleten

rotsformaties. Als je goed kijkt lijken de vormen op boze geesten en dieren. De donkere lucht boven de bergen in de verte maakt het geheel een waanzinnig schouwspel.

Als het begint te schemeren bereiken we onze tweede accommodatie. We schrikken even als we zien dat het terrein overvol staat met andere jeeps. We moeten het armoedige hostel delen met hordes andere toeristen! Ons kamertje is krap 8m2 en staat volgepland met bedden, ruimte om te bewegen is we niet. De pot mogen we delen met 59 andere toeristen. Zodra we onze tassen hebben gedropt trekken we fles nummer 2 open en proberen er maar het beste van te maken. Gelukkig hoeven we morgen pas om 09:00 te vertrekken dus we kunnen lekker uitslapen. Beter!


Dag 3..

Van het uitslapen komt helaas niet veel terecht. Veel andere tours vertrekken als het nog donker is. De chauffeurs verwarmen hun auto’s graag drie kwartier van tevoren (vlak onder ons raam) dus vult ons kamertje zich met dieseldampen, aangevuld met het geluid van luidruchtige Fransen. Knap stukkie narigheid dus, zo op de vroege morgen.

Zodra we na het ontbijt weer in de auto zitten zijn we het afzien snel vergeten. Deze 3e dag is misschien wel de indrukwekkendste! We passeren de meeste uiteenlopende landschappen, die zich snel afwisselende. Vulkanen, geisers, vlaktes vol riviertjes en bergen begroeid met het gele Andesgras. Zeer onherbergzame gebieden met wegen waar zelfs onze 4 wheel drive moeite mee heeft.
Onze eerste grote stop is bij de Laguna Colorada. Door de algen in het water heeft het meer een feloranje kleur, dat al van verre is te zien. In en om het meer zijn allerlei witte eilanden van het mineraal borax. Samen met het vulkanische landschap op de achtergrond maakt dit het misschien wel de mooiste plek op aarde die we ooit hebben gezien. Het ondiepe meer staat vol met roze flamingo’s die af en aanvliegen (nadat we ze een beetje opjagen om mooie foto’s te schieten). En wederom staan we ons weer helemaal alleen, als nietige wezens, te vergapen aan de pracht van "Pachamama".
Niet veel later genieten we in onze zwemkleding vanuit een natuurlijke warmtebron van het uitzicht op de toppen van het Andesgebergte. We bezoek daarna de hoogstgelegen geisers op 5000 meter hoogte. We stoppen onze wangen vol cocabladeren en leija. De leija is zwarte as, gemengd met stevia en munt. Het zorgt ervoor dat de coca nog meer geactiveerd wordt en lekkerder smaakt. Binnen een paar minuten voel je een verdoofd gevoel in je mond en heb je veel minder last van de hoogteziekteverschijnselen. Zo langzamerhand kunnen we niet meer zonder!

We sluiten de dag af met een bezoek aan de groene en de witte lagunes. Elizabeth vertelt dat NASA veel onderzoek doet in dit gebied, omdat de omstandigheden zo extreem zijn. Veel wind, kou en heel weinig zuurstof in de lucht op deze hoogte. En laat dit nou precies de plek zijn waar wij gaan overnachten… Het voelt letterlijk aan als het einde van de wereld. Onze gids had ons al gewaarschuwd dat dit veruit de zwaarste nacht zou gaan worden. Als we het “hostel” binnenstappen krijgen we direct een grote camera in ons gezicht geduwd. Er worden opnames gemaakt voor de promotie van de accommodatie, en wij fungeren ongevraagd als hoofdrolspelers. Prima. Het voordeel is dat het hele gebouw “grondig” is “schoongemaakt”. Wij zien het niet echt, maar volgens Elizabeth zijn we bofkonten. Omdat het een ijskoude nacht beloofd te worden (-10 graden celsius, grote enkelglazen vensters en geen gordijnen of verwarming) drinken we onze laatste flessen wijn leeg en pakken ons stevig in als we in bed duiken. In slaap komen blijkt bijzonder lastig door de hoogte en de kou, ondanks alle overweldigende indrukken die we vandaag opgedaan hebben. We kunnen met volle overtuiging zeggen dat deze adembendemende ervaring het hoogtepunt van Zuid-Amerika tot nu toe is!!

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.