Bohol

31.03.2017

Bij mijn aankomst in Bohol is de toon al gelijk gezet: het valt met bakken uit de lucht. Vlak bij de haven heb ik een scooter gehuurd waarmee ik ongeveer 45 minuten moest rijden naar Loboc. Niet helemaal ideaal als je een backpack op je rug hebt die het liefst achterover van de scooter rolt. Ik had geen schouders meer over toen ik eenmaal was aangekomen bij mijn accommodatie. Helaas heb ik op de heenweg ook nog een enorme omweg gemaakt, maar daar heb ik wel een prachtig uitzicht voor terug gekregen.

Tijdens mijn verblijf in Loboc heb ik geslapen bij the Fox and the Fireflies cottages. Dit waren 5 kleine huisjes met enkel bedden. Ik sliep in zo'n huisje met nog 5 andere mensen. De douche en het toilet waren in de open lucht; een erg bijzondere ervaring. De straal van de douche was zelfs wel zo groot dat hij net mijn ruggengraat bedekte. Dat maakte het redelijk onmogelijk om mijn haar te wassen helaas.

Op mijn eerste dag ben ik al vroeg opgestaan om met mijn scooter naar de Chocolate Hills te rijden. Het hebben van een scooter op de eilanden is echt super handig: je kunt gaan en staan waar en wanneer je maar wilt en het is ook nog eens super goedkoop. Daarnaast is het waarschijnlijk de beste manier om veel van de omgeving te zien. De route naar de Chocolate Hills duurde ongeveer een uur en bracht mij langs allerlei verschillende landschappen: van bergen en jungle tot een dichtbegroeid bos en ten slotte eindeloze rijstvelden. Dit klinkt als een mooi sprookje, tot de grote boze heks een aantal regenbuien tevoorschijn toverde die me echt tot mijn onderbroek doorweekt maakten. Dit was de Nederlandse regen die ik zeker niet gemist heb, maar dan nog een tikkeltje erger. Op een gegeven moment regende het zo hard dat ik niets meer kon zien. Dat was hét moment om mijn regenjack aan te trekken en mijn pet op te zetten. Vanaf toen ging ik door het leven als knalroze zuurstok. Geen persoon in het verkeer die mij nu niet meer zou zien.


Eenmaal aangekomen bij de Chocolate Hills was het bij het uitkijkpunt erg mistig door het slechte weer. Dit veranderde echter niets aan de schoonheid van de heuvels. Deze heuvels zijn ontstaan in de ijstijd, toen het eiland Bohol nog onder water lag en deze heuvels koraalriffen waren. Door verwering en erosie zijn daarna langzaamaan deze heuvels gevormd en ze danken hun naam aan het gras op de heuvels dat in de zomermaanden bruin kleurt. Na ongeveer een half uurtje had ik het wel gezien en ben ik weer terug gereden richting Loboc.

Onderweg heb ik nog een stop gemaakt bij een kleine vlindertuin en het Tarsiers park. Tarsiers zijn echt minuscule aapjes die in je hand passen en super grote ogen hebben. Wij mensen schijnen er zelfs vanaf te stammen. Dit park was echter niet zo groot, en aangezien ik redelijke honger had gekregen, ben ik bij terugkomst in Loboc met de grote stroom toeristen gaan eten in een drijvend restaurant op de rivier. Hier kwam ik aan tafel te zitten bij een Filipijns gezin waar ik een tijdje heel leuk mee heb gepraat.

Op woensdag 29 maart had ik afgesproken met Joëlle en Mitzi, 2 Nederlandse meisjes die ik in Siquijor had leren kennen. Zij verbleven vlak bij Alona Beach, een strand 1,5 uur rijden bij mij vandaan. Aangezien het die dag Mitzi's 20e verjaardag was, hebben we er hier een leuke dag van gemaakt. Helaas zat het weer de eerste helft van de dag niet mee, maar dat was een goed moment om wat te drinken en een stuk taart te eten. Later in de middag kwam de zon nog tevoorschijn en hebben we nog even op het strand kunnen liggen. Rond 6 uur ben ik wat gaan eten en daarna ben ik weer op mijn scootertje richting Loboc gegaan. Het wordt hier echter al super vroeg donker, dus dat betekent dat ik in het donker moest terug rijden. De wegen hier zijn tot overmaakt van ramp voor het grootste gedeelte niet verlicht. Dit had tot gevolg dat ik bij god niet wist waar ik was, maar ook niet durfde te stoppen om dit te checken. Alle horrorfilms die ik ooit gezien heb speelden zich al weer opnieuw af in mijn hoofd. Op een gegeven moment kwam ik echt op een stuk dat ik niet herkende, waardoor ik toch maar de app Maps.me heb gecheckt. Dit is een app waar je offline de weg kunt vinden; heel handig in dit soort situaties dus. De app vertelde me dat ik inderdaad verkeerd was gereden en bracht me uiteindelijk ongedeerd terug bij mijn accommodatie.

Gisterochtend was het tijd om Bohol weer te verlaten en door te

reizen naar Manila. Samen met mijn backpack heb ik weer erg knus ongeveer een uur mogen rijden om mijn scooter in te leveren bij de haven. Het laatste stuk moest ik echter door de grote stad Tagbilaran. Erg leuk dat scooter rijden, maar van verkeersregels hebben ze hier nog nooit gehoord. Rechts heeft voorrang, rechtdoor op dezelfde weg gaat voor en zelfs stoplichten doen ze hier niet gaan. Het is voorrang nemen en hopen dat je de overkant van de straat ongedeerd haalt.

Diezelfde middag rond 15.15 landde mijn vliegtuig in Manila. Ik zag er erg tegenop om hier mijn laatste nacht te moeten verblijven omdat ik er de vorige keer niet zo'n goede ervaring mee had. Toen zag ik veel armoede, bedelende mensen en ik voelde me totaal niet veilig. Nu verblijf ik in de wijk Makati, het business gedeelte van Manila. Dit ziet er een stuk beter uit en hier durf ik prima over straat. Gisteravond ben ik naar een winkelcentrum in de buurt gelopen om wat rond te kijken en te eten. Toen kwam ik erachter dat er zelfs een bioscoop in dat winkelcentrum zat. Ik heb toen een kaartje voor Beauty and the Beast gekocht en me als een klein kind zitten vergapen aan deze leuke Disney film. Een kaartje voor de bioscoop kost hier maar 4,60 en er zitten geen pauzes in de film. Daar kunnen ze in Nederland nog iets van leren!


Vandaag zijn mijn laatste uurtjes in de Filipijnen aangebroken. In deze maand ben ik erachter gekomen hoe stressvol we eigenlijk leven in Nederland. Iedereen legt zichzelf allerlei dingen op en het moet ook allemaal snel gebeuren. Door te reizen neem je de tijd voor jezelf: niets moet en alles mag. Ik hoop dat ik ook kan blijven genieten als ik over een paar maanden weer thuis ben en de tijd kan laten voor wat het is. Ook heb ik gemerkt dat ik veel relaxter ben geworden in het contact leggen met met name de lokale bevolking. In het begin was ik bang dat ze van alles zouden willen omdat ik een toerist ben, maar de mensen hier zijn zo aardig en behulpzaam. Ze vinden het echt leuk om een praatje te maken. Er gaat een hele wereld voor me open.
Ik hoop dat ik nog meer van mezelf en de wereld mag gaan ontdekken in Thailand. Let's close this book and open a new one!

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.