Vertrek naar Dubai

Op 2 maart 2017 was het dan zo ver; de reis waar ik al meer dan een half jaar naar uitgekeken had. De afgelopen week liep de spanning steeds verder op, met als gevolg een nek die ik bijna niet meer kon bewegen: super chill. Rond half 3 s' nachts werd ik opgehaald door mijn lieve moeder, die me naar Schiphol zou brengen. Voor de mensen die mij een beetje kennen zal het geen verassing zijn dat de tranen rijkelijk hebben gevloeid.

Mijn reis begon al gelijk goed. In de volle overtuiging dat ik alles wel had ingepakt, stapte ik in de auto. Eenmaal in het vliegtuig bedacht ik mij echter dat mijn Sony action camera, de camera die ik SPECIAAL gekocht heb voor deze reis, nog doodleuk op de kast ligt te wachten om ingepakt te worden. Ik heb mezelf wel 100 keer voor mijn hoofd geslagen. Gelukkig is de eerste bestemming Dubai; daar moet vast nog wel een vervangend exemplaar te koop zijn. Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Dubai zie je aan alle kanten om je heen mannen in lange gewaden en tulbanden op. In de aankomsthal staat gelijk bij binnenkomst een rij van 20 meter met allemaal van dat soort mannen te wachten. Waarschijnlijk zag ik eruit als een blond hertje dat in de koplampen van een auto keek.

Het hotel waar ik op dit moment verblijf, het Arabian Park Hotel, is prima. Ik heb een lekker bed en zelfs een bad: love it. Op mijn eerste dag in de stad heb ik gelijk al veel gedaan. Door middel van de metro kwam ik als eerste uit bij Dubai Marina, de haven van Dubai. Hier heb ik eerst 1,5 uur lekker aan het strand gelegen, waarna ik de boten eens goed heb geïnspecteerd. Het uitzicht in de haven is prachtig. Overal langs het water staan mooie, hoge gebouwen die de stad een chique uitstraling geven.

Vanaf de haven ben ik weer in de metro gestapt om een bezoekje te brengen aan de Dubai Mall, een van de vele winkelcentra in Dubai. Dit is werkelijk het grootste winkelcentrum waar ik ooit geweest zijn. Dat is natuurlijk ook niet zo gek als je de Vijfhoek en de Driehoek in O'town gewend bent. Dit winkelcentrum bestond uit minimaal 4 verdiepingen, met absoluut geen logica in de te lopen route. Volgens mij heb ik alle verdiepingen gehad, maar het kan ook zomaar zijn dat ik 4 keer hetzelfde rondje heb gelopen op dezelfde verdieping; ik zou het niet weten. Wat ik wel weet is dat er, THANK GOD, een Sony winkel in dat winkelcentrum zat. Daar heb ik, jawel houd je vast, een nieuwe Sony action camera gekocht. Dus Pim, bij deze: de camera die op dit moment thuis ligt is voor jou.

Aangezien ik deze dag al heel wat kilometers had gemaakt: maar liefst 15,6 in totaal, kon een bezoekje aan de Burj Khalifa, de hoogste toren van Dubai, er ook nog wel bij. Dit gebouw telt in totaal 124 verdiepingen. Omdat ik er rond zonsondergang stond was het echt

een plaatje om te zien. Voor de toren staat een grote lichtgevende fontein die in het schemerdonker een super mooi effect geeft. Er bestaat een mogelijkheid om de toren te betreden, maar voor een backpacker on a budget is 50 euro voor het mooie uitzicht toch iets te veel.

De tweede dag ben ik al vroeg opgestaan om een dagje naar het strand te gaan bij het duurste hotel van Dubai: de Burj Al Arab. Door middel van de metro en de tram verplaats ik me naar het dichtstbijzijnde station. Op Google Maps lijkt de afstand lopend goed te doen, maar helaas zijn de meeste dromen bedrog. Ik heb uiteindelijk 6 kilometer moeten lopen om bij dat verdomde hotel te komen. Nu hielp het ook niet helemaal dat ik mijn flesjes water in mijn hotelkamer vergeten was. Als een uitgedroogd hondje, met mijn tong op de grond, heb ik door de straten van Dubai gelopen. Gelukkig kwam ik vlak bij het strand een winkeltje tegen waar ik wat water kon kopen. Naast het hotel zou een strand zitten dat voor iedereen toegankelijk was; dit is het strand waar iedere toerist in Dubai waarschijnlijk wel geweest is. Met alle moeite die ik heb gedaan om op dit strand te komen, vond ik het flink tegenvallen.

Onderweg naar het strand, op dat moment erg gelukkig met mijn fles water, komt er een jongeman naast me lopen die 'vrienden wil maken'. Van zijn Engels kan ik niet veel verstaan, dus ik zeg random

maar 'yes, no, uhu of I don't understand'. Na 5 minuten vindt hij blijkbaar dat we al wel goede vrienden zijn en wil hij me toevoegen op WhatsApp en Facebook: dacht het niet. Na deze afwijzing loopt hij vrolijk door naar de volgende handdoek waar een mevrouw wel zit te wachten op nieuwe vrienden.

Gedurende een half uur heb ik de tijd en de rust om even te genieten van mijn boek op het strand. Deze rust wordt al gauw verstoord als er een andere Pakistaanse man aan komt lopen die graag met me op de foto wil. Normaal zou ik een foto geen probleem vinden, maar deze man maakt er een complete fotoshoot van. Als hij klaar is ga ik weer zitten om met rust gelaten te worden. Na een paar minuten komt hij echter weer terug en gaat naast me zitten om nog meer foto's te maken. Ik heb hem vriendelijk verzocht om nu toch echt weg te gaan.

Op dat moment was ik zo klaar met alle drukte en aandacht om me heen dat ik mijn spullen heb gepakt en weer richting de metro ben gelopen. Ook hier was ik helaas weer een uur onderweg. Wat in mijn ogen een rustige dag moest worden, eindigde in een veel te actieve dag waar ik maar liefst 12,6 kilometer heb gelopen. In alle drukte ben ik ook nog eens vergeten om me in te smeren, waardoor ik nu met heerlijk brandende wielrennersarmpjes op mijn hotelkamer zit.

Morgen is mijn laatste dag in Dubai voor ik doorvlieg naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen. Hier zal maandag mijn groepsreis gaan beginnen. Ik ben erg benieuwd naar de groep waar ik de komende 12 dagen mee door ga brengen en alle mooie dingen die ik hier ga zien. See you in the Philippines!