Eerste dagen

Paramaribo, Suriname, 21.09.2016

De eerste blog vanuit Suriname!
Zaterdagochtend vertrokken we om kwart over 6 richting Schiphol. Om 11.15 zou ons vliegtuig naar Paramaribo vertrekken. Het afscheid nemen viel mee, maar eigenlijk was het besef er nog niet dat ik echt zo lang weg zou gaan..
Er werd aangegeven dat ons vliegtuig een halfuur vertraging had, maar dit werd uiteindelijk een uur. Er waren 3 mensen die wel hun koffer hadden ingecheckt, maar niet in het vliegtuig zaten. Haha, handig.
Tijdens het vliegen werden er veel maaltijden geserveerd, waaronder Surinaamse roti. Hebben we dat alvast geproefd :)
Rond 16.00 uur (Surinaamse tijd – 5 uur vroeger dan Nederland) landen we in Paramaribo. We zagen tijdens de landing heel veel jungle en bomen, erg gaaf om al een stukje van Suriname te zien.
Toen we het vliegtuig uitstapten kregen we echt een klap in ons gezicht, het was echt heel warm. We wisten dat het warm zou zijn, maar zo warm hadden we niet verwacht.
Daarna zijn we snel doorgelopen naar de douane, omdat we gehoord hadden dat je daar vaak uren in de rij moet staan. Hier hadden we geluk, binnen een halfuurtje waren we er door. Toen was het wachten nog op onze ruimbagage. Er kwamen veel koffers op de band, maar die van ons zaten er maar steeds niet bij. Na 1,5 uur hadden we eindelijk onze koffers! De koffer van Judith en mij kwamen als allerlaatste op de band. We dachten bijna dat ze niet meer zouden komen haha.

Onze huisbaas Eric stond ons al op te wachten. Hij zou ons naar de woning brengen. Hij is taxichauffeur, dus super handig dat we die in de buurt hebben. Het duurde ongeveer 2 uur van het vliegveld naar onze woning in Paramaribo. Een super drukke weg en steeds file.
Dit was wel een hele mooie rit. We zagen palmbomen en heel veel groen. Je kunt echt zien dat het een tropisch klimaat is. Heel mooi! Maar we zagen ook de armoede, allemaal hele kleine huisjes. Rijk en arm leeft hier gewoon naast elkaar.
We waren blij dat we rond 21.00 uur in onze woning aankwamen. Wel gek zo’n groot tijdsverschil met Nederland.
Helaas was de woning heel vies, dat was wel even balen na die lange reis. Maar de volgende middag hebben we ons hele huis gepoetst, waardoor we er nu prima kunnen leven!
’s Avonds nam Eric ons mee voor een sightseeing met de taxi. Erg leuk om zo al een beetje van Paramaribo te zien!


Maandag moesten we ons om 8.00 uur melden in het ziekenhuis. Daar gingen we op onze fiets in onze witte pakjes, fietsend aan de linkerkant van de weg. Dat is echt wennen, het gaat helemaal tegen je gevoel in.
Het ziekenhuis is heel groot. Heel veel terreinen bij elkaar. Het is ook gericht op buiten, overal zijn tuintjes en binnenpleinen. Het is wel erg oud, totaal niet te vergelijken met Nederland.
We hadden een korte beschrijving gekregen van waar we moesten zijn, maar dat konden we natuurlijk niet vinden ;). Uiteindelijk vonden we het hoofd van Personeel & Organisatie, waar we ons kort hebben aangemeld. Ze stuurde ons door naar een soort van stagecoördinator. Dit was een hele leuke vrouw, die ons veel heeft verteld over het ziekenhuis, maar ook over de cultuur en het gedrag wat we veel tegen zouden kunnen komen. Daarnaast kregen we een rondleiding over de afdelingen.
Ook werden we voorgesteld aan de opleidingsmanager. Van haar hebben we ook veel gehoord over hoe we onze stage aan moeten pakken en waar we tegen aan zouden kunnen lopen. Fijn om daar al op ingesteld te zijn.
’s middags moesten we nog een keer een MRSA test af laten nemen (deze hadden we in Nederland ook al gedaan), om te bewijzen dat we echt geen MRSA hadden.

Vandaag begonnen we dan echt op de afdelingen. Judith op Gynaecologie, Willemijn op de Interne Geneeskunde en ik op Orthopedie. Om 6.45 moesten we ons melden. Toen ik aankwam, kon ik direct meeluisteren met de overdracht. Ze gaven aan dat ik in het begin mee mag lopen en mee mag kijken, omdat het zo anders is als in Nederland. Wat direct opvalt, is dat de begeleiding heel anders is als in Nederland. Ze leggen niks uit en geven geen opdrachten of iets dergelijks. We moeten dus echt veel initiatief nemen en heel veel vragen, anders heb je niks te doen.
De zorg ziet er ook zo anders uit als in Nederland. Er zijn hier nog grote zalen, met meestal 6 patiënten op 1 zaal. Mannen en vrouwen liggen ook gescheiden op de afdeling.
De dag begon met temperaturen en pols meten, van elke cliënt. De ADL wordt niet in de ochtenddienst gedaan, maar in de nachtdienst, dus dat hoeven we niet te doen. Daarna gingen collega’s allerlei verschillende dingen doen, ze gaven ook aan dat er niet een vaste indeling is van wat gedaan moet worden op een dag.
Het duurt denk ik wel een paar dagen, voor ik door heb wat er precies allemaal gebeuren moet op de afdeling.
Wat ook opvalt, is dat de cliëntendossiers gewoon op de gang liggen waar iedereen bij kan. Patiënten kunnen als ze willen daar dus zo bij.
Patiënten hebben ook weinig privacy, omdat er grote ramen tussen de zalen zitten.
Vandaag was de afdeling helemaal vol. Toch was er een meneer waarvoor vandaag een operatie gepland stond, dus hij moest maar met zijn bed op de gang liggen. Heel bijzonder om te zien, dat dat hier gewoon niet anders kan.
Ik vind het heel bijzonder om het contrast met de zorg in Nederland te zien. Maar wel mooi om te zien dat je met minder middelen ook zorg kunt leveren aan patiënten.
Ik ben heel benieuwd naar de rest van de dagen en hoop dat ik de afdeling dan iets beter begrijp.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.