Reizen, werken en nog meer reizen..

Aangezien mama langzaamaan ongeduldig wordt en het wel tijd vind voor verhalen, zal ik jullie weer meenemen in de afgelopen twee weken hier. Dus mam: deze is speciaal voor jou! Tam Coc was het laatste waar ik gebleven was. En wat was dit een fijn weekend zeg (best al even geleden overigens, 9 en 10 september). Heerlijk om de drukte en vieze lucht van Hanoi te verruilen voor de natuur en schone lucht in Tam Coc. Met acht meiden zijn we op zaterdagochtend vertrokken met een – jawel – privébus naar Tam Coc, we werden afgezet bij een plek waarvandaan bootjes vertrokken die je meenemen over de wateren tussen de bergen die oprijzen in het platte land. De bootjes worden geroeid door lokale Vietnamezen en dat doen ze op een vrij bijzondere manier: met hun voeten. Geloof me, ik heb het geprobeerd… Maar het was niet te doen. Uiteraard is het namelijk geen geavanceerd bootje met speciale voet-roeispanen, maar gewoon een houten ding met houten spanen die op een krakkemikkige manier aan het

bootje vast zitten. De natuur was echt wonderbaarlijk mooi, eigenlijk haast niet te omschrijven, dus ik zeg: kijk maar gewoon naar de foto’s!
In de middag hebben we na de lunch de fiets genomen en zijn we naar de Mua Cave gegaan, waar we 500 traptreden op hebben gelopen om vervolgens tot een waanzinnig uitzicht te komen. Jeetje wat was het warm om zo ver omhoog te lopen, dus met rooie koppies en veeeeeul zweet hebben we boven uitgerust. Maar het was het zo erg waard! We zaten hoog op een rots waar we uitzicht hadden over het natuurgebied met bergen, rijstvelden en wateren.
De volgende dag hebben we gescooterd. We reden helemaal naar de grootste tempel/pagode die er in Zuid-Oost Azië bestaat, ongeveer 23km verderop. In de tempel stond een ontzettend groot, goud Boeddha beeld. Ook hier waren een hoop traptreden aan vooraf gegaan, dus het was lekker om daar even tot rust te komen. Daarnaast staat er de hoogste pagode, die ook wel echt heel groot was. Aan het einde van de middag zijn we weer teruggegaan richting Hanoi met de bus, want maandag stond de eerste échte dag dat de community corner open zou gaan en we kinderen gingen ontvangen op het programma.
En toen kwamen er dus geen kinderen… ’s Morgens niet en ’s middags ook niet. Zaten wij dan, met ons goede gedrag netjes voorbereid op de komst van kinderen, maar helaas. Dinsdag nieuwe ronde, nieuwe kansen dan. In de ochtend wederom geen kinderen en in de middag zowaar twee. Die dan weer veel te verlegen waren om Engels te praten dus communiceren was vrij lastig, zelfs voor de tolk. Afijn, we hebben met z’n vijven gezorgd voor wat opfleuring van de ruimte hier en een vlaggetjeslijn hing na een uurtje al gauw op.
Wij vonden het allemaal maar bijzonder dat er zo weinig kinderen kwamen, terwijl er – volgens CSDS – toch echt wel gepromoot was. Bleek dat dus alleen op facebook te zijn, en laten nou net de mensen hier niet echt te bereiken zijn via facebook. Niet handig. Uiteindelijk hebben ze op dinsdag in de vergadering besloten om kinderen van ons naastgelegen andere project ‘New Horizon’, waar ze Engelse lessen geven, te motiveren om voor of na hun les naar de community corner te komen. Het werkte: we hadden in elk geval kinderen en we konden ons programma doen.
Na een paar dagen merkten we echter al gauw dat het niet liep zoals we dat voor ons zagen om een aantal redenen. De kinderen die wij denken dat juist naar de community corner moeten komen, bereiken we op deze manier niet, we zijn een soort hobbyclubje aan het worden omdat we simpel gezegd geen enkele kaders hebben over het hoe of wat. Er is geen hoofddoel, geen idee van de doelgroep, helemaal niks. En dan wordt het tamelijk lastig om activiteiten te gaan bedenken gericht op ontwikkeling en empoweren van kind en jeugd.
In het weekend na onze eerste week met kids hebben we lekker rustig aan gedaan in Hanoi. Beetje rondstruinen door de ‘Old quarter’, het oude deel van de stad en lekker winkeltjes kijken.
Op maandag week 2 ging ik met zo bijzonder veel tegenzin naar stage dat ik voor mezelf besloot dat dit de bedoeling niet kon zijn. Suus stond er gelukkig hetzelfde in en samen besloten we om deze week ook te gebruiken om uit te zoeken wat we graag zouden willen en wat we denken dat zinvol kan zijn voor de community corner, ook met het oog op dat wij natuurlijk weer weggaan. Deze week was onze projectleider Khiem in India, dus we hadden de week even uit te zitten. Met wat horten en stoten ging dat: soms hadden we geen vertaler omdat die ‘opeens’ een ander programma had en ons daar dan niet over informeerde, soms een dag met veel tegenzin, maar ook dagen waarin ik me realiseerde dat ik een deel hiervan zelf in de hand kan hebben door actie te ondernemen.
In het weekend, nadat we op vrijdag zoals altijd hard aan school hadden gewerkt, zijn we op zaterdagochtend naar Mai Chau gegaan. We konden mee met een bus van CSDS, want per toeval ging een groep Amerikanen uit een ander huis ook een weekend naar Mai Chau. Gezellige boel: ze kunnen wel sfeer maken die Amerikanen en ook een hoop lawaai haha. Mai Chau is een klein dorpje in een vallei, tussen oneindige rijstvelden. Toen we aankwamen bleek de ‘Deluxe tweepersoonskamer’ niet zo te zijn wat we verwacht hadden: een slaapzaal waar we op de grond werden gelegd, zonder matras maar met een rieten matje en een kussen. Ja, echt. Paalwoningen zijn daar de standaard, opzich natuurlijk heel leuk en mooi om te zien, maar niet waar we voor betaalden. Daarbij kwam nog dat de ramen geen ramen zijn, maar gaten in de woning met rieten rolluikjes, helemaal open dus. En dat staat gelijk aan: opgegeten worden door muggen. En wij hadden geen muskietennetten. Nou al met al hadden we al gauw besloten dat we hier voor geen goud gingen slapen. Dat snapten ze natuurlijk allemaal niet, ze hadden geen idee waar wij ons zo druk over maakten. Uiteindelijk hebben ze ons een ander hotel gewezen waar we wel een eigen kamer hadden met eigen badkamer en airco. Wel zo fijn.
In de middag zijn we op een tandem de omgeving gaan verkennen. Midden door de rijstvelden en dan met z’n twee op één fiets, hilariteit gegarandeerd. Plus de mensen zijn hier klein, dus de fietsen ook. Blauwe plekken waren onze souvenirs van deze middag! Maar we hebben zo genoten van de rust, frisse lucht en prachtige omgeving.

De volgende dag hebben we twee eenpersoonsfietsen gehuurd en zijn we de andere kant op gefietst. Random weggetjes inslaan bracht ons bij een prachtig riviertje met watervallen. Heel veel vlinders en lekker even afkoelen.
Afgelopen dinsdag was onze projectbegeleider weer terug van zijn reis naar India en dus hebben we aangekaart dat we denken dat het zinvol is als er kaders komen omtrent de community corner en wel in de vorm van een document. Een document waarin staat wat de missie, visie en doelgroep is en waarin de community corner zich onderscheidt van andere producten. We willen graag gaan interviewen en bij andere projecten en bijvoorbeeld scholen kijken om te zien hoe er daar wordt gewerkt en hoe wij ons dus kunnen onderscheiden. In dit gesprek hebben we bijvoorbeeld al geleerd dat de scholen hier behalve heel autoritair ook echt keihard werken zijn en alleen maar uit de boeken. De community corner moet dus voor een deel ook ontspanning en spel zijn, en dat wij daar dan een achterliggende gedachte bij hebben is voor de kinderen in elk geval bijzaak. We denken dat we door uit te gaan zoeken wat nu precies de community corner wil bereiken ook gerichter activiteiten kunnen aanbieden. Dus hopelijk gaat dit ook zo uitpakken en anders is het een kwestie van wederom je plannen bijstellen. Je leert nogal wat hier…
Dinsdag was ook de dag dat we een ticket naar Bali hebben geboekt! Als je toch in de buurt bent.. We moeten het land uit voor een nieuw visum, dus we hebben besloten het nuttige maar me het leuke te combineren. 10 Dagen Bali in het vooruitzicht is zeeeeker niet verkeerd!
27 September was het mijn verjaardag en die heb ik goed gevierd. ’s Morgens werd ik gewekt met een hoop vlaggetjes en felicitaties en na wat verjaardagskaarten te hebben geopend zijn we natuurlijk gewoon naar stage vertrokken, want het werk stopt niet als je jarig bent. ’s Morgens hadden we geen kinderen, dus kon ik het bestand bekijken wat Mark me gestuurd had als verrassing. Het bleek 10 minuten aan film te zijn van allemaal lieve mensen om me heen die verjaardagswensen hadden opgenomen voor mij. Totaal verrast en zo ontzettend fijn om te zien! Nogmaals dankjewel aan iedereen die daaraan bijgedragen heeft en in het bijzonder dankjewel Mark! In de middag hadden de kids verjaardagskaarten voor mij gemaakt en al zingend kwamen ze met een taart binnenlopen, ontzettend leuk! We hebben samen genoten van de taart en konden toen op tijd naar huis. Na me even opgefrist te hebben boven zat ik nietsvermoedend te wachten op de meiden met wie ik zou gaan uiteten toen er opeens vanaf de trap en uit de office alle (internationale) vrijwilligers en medewerkers Happy Birthday zingend naar me toe kwamen. En daar was ook de tweede taart van de dag! ’s Avonds hebben we gegeten bij een restaurant met de achte Dutchies en nog een paar drankjes gedronken in een luxe hotel waar vrouwen gratis drank krijgen op woensdag. Kwam dat even mooi uit!
De rest van de week hebben we uiteraard gewoon gewerkt. Zaterdags zijn we naar een treinspoor in Hanoi gegaan, waar mensen gewoon echt naast wonen, op maximaal 1 meter van de rails vandaan. Niks geen geluidswallen of andere veiligheidsmaatregelen. Het is een prachtig gezicht en uiteraard een mooie plek om foto’s te kunnen schieten. Uiteraard hadden we getimed om de trein te kunnen zien, en dat was best een dingetje op de een of andere manier. Een trein die een halve meter bij je

vandaan voorbij raast is best een gek idee.
Zondag had het project waarmee we min of meer samenwerken op stage een MidAutumn Festival georganiseerd voor de schoolkinderen. We waren uitgenodigd om te komen kijken naar de optredens van de kinderen, die het dan weer helemaal prachtig vonden dat hun ‘teacher’ had gezien wat ze deden. Aan het einde van de dag heb ik het vreemdste spel dat ik ooit in mijn leven heb gezien mogen bekijken. Een cirkel afgezet met een halve meter hoge rubberen plaat fungeerde als speelruimte. Er werden 3 kinderen in gezet en geblinddoekt en vervolgens een LEVENDE big bij gezet die ze moesten vangen. Wie ‘m het eerst te pakken had, had gewonnen. En ja, echt: het was een levende… Beetje zielig maar wel vermakelijk!

PS. Wauw, lang verhaal dit. Toppie dat je het tot het einde gered hebt!