9: 'Ik heb kaas!'

Al zo’n 3 weken geen blog geschreven en dus nu 3 superleuke weken in één blog proppen, dat wordt lastig. Ik begin maar gewoon bij het begin: de aankomst in Manilla, de dag voordat Simon aankwam in de Filipijnen.

Manilla
Janne en ik gingen een dag voor Simons aankomst al naar Manilla, zodat we op tijd zouden zijn. Tassen gepakt, bus geregeld, bed & breakfast geboekt en daar gingen we: vol goede moed naar stinkstad Manilla. Na een busreis van 4 uur kwamen we aan op Pasay (busstation Manilla) en vanaf daar pakten we een taxi naar onze Bed & Breakfast. De taxichauffeur wist natuurlijk de weg niet, niks nieuws, levert inmiddels ook nog maar weinig stress op. En dus reden we middennacht door Manilla, steeds meer de achterbuurten in. Janne en ik voelden ons steeds minder op ons gemak en vroegen uiteindelijk maar aan de taxichauffeur of de buurt veilig was of dat we beter een ander hotel konden zoeken. Beter een ander hotel volgens de chauffeur, hier was het niet zo veilig. En dus gingen we met de taxichauffeur opgelucht naar een ander hotel toe. We betaalden heel wat peso’s meer voor een nachtje en sliepen in grote, fijne bedden in een veilige buurt dichtbij het vliegveld.

De volgende ochtend gingen we naar het vliegveld om Simon op te halen. Met zweethandjes en spaghettibenen stond ik samen met grote steun Janne op Simon te wachten. Het duurde en het duurde en ineens stond Simon achter ons. Ik schrok me kapot en was helemaal blij!
Met z’n drieën hebben we nog een nachtje in het hotel in Manilla geslapen en de volgende dag stonden we weer op hetzelfde vliegveld voor een vakantie naar Bohol (Filipijns eiland).

Bohol
1 november vertrokken we naar Bohol. Met de twee parels in het vliegtuig, helemaal hartstikke fijn. De eerste vier nachten overnachtten we bij Steffi ’s place. Een supermooie plek met hutjes aan de zee, een lieve eigenaresse en heel veel rust (fijn, na twee nachten in het overvolle Manilla). Steffi’s place ligt op Panglao, dat is een eiland dat met een brug aan Bohol vastzit. De taxidriver vond het maar weer moeilijk te vinden. Ik heb zelfs zijn vrouw nog aan de telefoon gehad om het adres door te geven en te overleggen maar het hielp allemaal niks. Uiteindelijk is het met moeite zoals altijd weer allemaal goed gekomen.

We huurden bij steffi’s place scooters. Er werd verwacht dat ik bij Simon achterop ging maar eigenwijze ik wilde per sé zelf scooter rijden. Rijbewijs in m’n zak, al meer dan een jaar, maar 0 ervaring met scooter rijden en dat was te merken. Na een paar meter wankelig rijden ging ik al onderuit (zachtjes, klein schammetje, geen zorgen) en besloot gelijk maar te stoppen en bij Janne achterop te gaan voor de rest van de dagen.

De eerste dag hebben we gechilld en heel lekker gegeten bij een Spaans restaurant. Tapas en wijn na 12 weken overleven zonder wijn. Het was zo lekker om eindelijk iets te eten wat geen rijst en frituur was.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan (half 6!) om naar de tourist office te gaan voor een boottrip naar Balicasag island en Virgin island. Tijdens de boottrip hebben we dolfijnen gezien (!!!). Het was een klein beetje zielig omdat er heel veel boten waren om de dolfijnen te spotten maar ik vond het alsnog zo mooi om ze te zien. Eerste keer dolfijnen spotten (naast het dolfinarium dan).
Daarna ging de boot door naar Balicasag Island, vanaf daar gingen we snorkelen vanaf een bootje. Onderwater heb ik zo ongeveer de film Nemo opnieuw mogen kijken: schildpadden, vissen, zeesterren, koraal. Het was zo mooi, alsof je in een heel groot aquarium zwemt en heel dichtbij alle vissen kunt komen.

Later gingen we naar Virgin island. Een zandstrook midden in de zee maar omdat het regende en vloed was, was de zandstrook ondergelopen. De marktkraampjes stonden er nog wel en je zag boven de zee struikjes uit komen, zo gek om dat te zien middenin de zee.

Verder hebben we op een andere dag het eiland Panglao rondgereden. Achterop de scooter had ik mooi uitzicht op al het groens van Panglao, de zee, de stranden, de huisjes en de mensen.
Janne’s roze stalen ros ging kapot en zoals gewoonlijk hier stond binnen no time een half dorp om ons heen om te helpen. Uiteindelijk kwam steffi zelf om het op te lossen terwijl wij met een biertje childen op het strand, wat is het ook vervelend die scooterpech.

Op Panglao hebben we ook nog een cave bezocht waarin we zijn gaan zwemmen. Een beetje spannend wel zo in het donker (grote helden Simon en Janne vonden het ook spannend) maar wel heel leuk om te doen. Daarna zijn we doorgereden naar een plek waar je kunt cliffdiven. Van zo’n 9 meter hoogte kon je de zee in springen. Janne en Simon, in dit geval wel echte helden, sprongen twee keer van de grote hoogte de zee in terwijl ik in de zee op ze wachtte met de snorkelsetjes om m’n arm en de GoPro in m’n hand. In diezelfde zee hebben we gesnorkeld tussen scholen van sardientjes, het waren er zo veel en ze kwamen ook heel dichtbij.

Na onze laatste nacht op Panglao en bij Steffi’s place (laatste ontbijtje aan de mooie heldere zee) zijn we met de bus vertrokken naar Bohol. Onze laatste twee nachten van de vakantie brachten we door bij Nuts Huts. Nuts huts heeft hutjes aan de Loboc rivier in de jungle.

Geen wifi, wel karaokegeluiden.
De weg naar Nuts huts toe was niet niks. De busreis ging makkelijk maar eenmaal bij nuts huts aangekomen, moesten we nog veel veel veel traptreden af. Op zich klinkt dat niet als een probleem , maar met de volle zon op je gezicht, een backpack op je rug en een dagrugzak op je buik, is het toch wat minder prettig. Het is ons gelukt en het was het waard, slapen in de jungle is toch wel echt een bucketlist dingetje.

De eerste avond besloten we gelijk de vuurvliegjestour te doen. Klinkt leuk, ik zag bomen vol vuurvliegjes voor me, kreeg er een beetje een kerstgevoel van en sleurde Janne en Simon vol mee in m’n enthousiasme. Ja, de tour moest en zouden we doen. Eenmaal op de boot kreeg ik er al snel spijt van. De tocht duurde 2.5 uur, ik kreeg het koud, er was in het totaal precies 1 boom met vuurvliegjes waar we zo’n 20 minuten naar hebben staan kijken en daarna vaarden we

weer terug. Natuurlijk konden we dit niet echt serieus nemen en hebben Janne en ik met moeite onze slappe lach proberen in te houden om de romantiek van het Amerikaanse stel dat ook mee was niet te verpesten. Dat is denk ik een beetje mislukt.. oeps.

Na een nachtje in ons hutje zijn de volgende, ook gelijk de laatste, dag een heel stuk van Bohol gaan bekijken. Weer (achter)op de scooter. We hadden van tevoren bedacht welke ronde we ongeveer wilden rijden en omdat er maar één hoofdweg is, is de weg makkelijk te vinden op Bohol (zelfde gelde voor Panglao trouwens). Na een poosje begon Janne’s scooter een beetje te zwabberen en zijn we stil gaan staan. Band lek. Weer stond gelijk een groep naar ons te wenken om ons te helpen, hartstikke lief. De Filipijnse jongens keken naar de scooter en zagen al snel wat er aan de hand was, het ventieldopje van roze stalen ros 2.0 was kapot. Één van de Filipino’s ging op de roze scooter naar een soort garage, Janne mocht

achterop bij een Filipino op zijn motor (hij reed zachtjes, geen zorgen) en ik zat achterop bij Simon. Binnen no-time was alles weer gemaakt en konden we weer verder met onze rondje over Bohol.
De eerste stop was bij de tarsiers. Tarsiers zijn de kleinste aapjes die er bestaan met hele grote ogen. Als je het googelt ziet het er een beetje eng uit maar in het echt waren ze superschattig. Ze waren zo klein, heel leuk om te zien.
Vanuit daar zijn we doorgereden naar de Chocolate Hills via een weg die tussen de chocolate hills door gaat, supermooi! We zijn op twee uitzichtpunten geweest, heel leuk om in het echt te zien en om doorheen te rijden vooral. Daarna zijn we door de regen en door de schemer teruggereden naar Nuts Huts, voor ons laatste nachtje op Bohol helaas alweer.

‘Goodmorning sir’
Eenmaal terug in Olongapo merkte ik heel goed het verschil of ik met Simon over straat loop of met Janne. Voordat Simon hier was, was ik natuurlijk altijd met Janne en was het verschil in hoe mannen en vrouwen benaderd worden met nog niet zo duidelijk opgevallen als nu. In het hotel van Simon bijvoorbeeld, standaard: ‘goodmorning sir!’ De madam ernaast, ik dus, werd verder niet begroet ook al zei ik ‘hello!!’. De bon werd standaard aan Simon gegeven, de bestelling bij uit eten werd aan Simon gevraagd enzovoort. Af en toe een beetje irritant maar ook wel interessant om dat verschil zo te zien, heel anders dan hoe het in Nederland gaat.

Party party
Na Bohol zijn Janne en ik weer aan het werk gegaan. Onderzoek doen, officedagen en alvast kijken naar wat we gaan doen als we gaan reizen want onze stage loopt nu wel tegen het einde aan. In de avonden aten we met z’n drieën en voor het eerst liet ik m’n travelbuddy alleen in het weekend. Geen zorgen, ze heeft zich

vermaakt en goed ook ( ‘Nien ik heb zo’n fijn weekend gehad!’).

Op vrijdag gaven we met de andere vrijwilligers (inmiddels zijn er naast de Duitsers ook 10 Zweden waarmee we ons paleisje delen) een feestje. We hadden wat mensen van de staff uitgenodigd, Simon was er en natuurlijk alle vrijwilligers. Op het dakterras hebben we een hele leuke avond gehad waar we genoeg mooie verhalen van kunnen vertellen bij thuiskomst. Hoe het afgelopen is met het feestje is te ingewikkeld om te typen maar we kunnen stellen dat niet de hele buurt blij was met het kabaal en dat we het in het vervolg maar niet meer doen.

Aapjes kijken
Op zondag ben ik met Simon naar een nieuw (dus onbekend voor ons) stuk strand geweest. Naast een mooie zonsondergang zagen we hier, voor het eerst, apen!! In de bomen, op de hutjes, op zoek naar eten. We konden heel dichtbij komen en hoewel ik het echt heel mooi vond om ze in het echt te zien, buiten Burgers’ Zoo, vond ik het ook een beetje spannend om dichtbij te komen. Simon bleef stoer staan totdat één van de apen naar hem siste, toen was ook hij snel weg. Het is geen sissen maar ik weet gewoon niet hoe ik dat geluid moet beschrijven.

Crystal beach
Het laatste weekend dat Simon hier was zijn we naar crystal beach geweest. Hier zijn Janne en ik al eerder geweest, toen we gingen surfen. We hebben er geslapen in een tentje bij het strand en in een houten hutje. Gezwommen, lekker gegeten, spelletjes gedaan en watervallen gezien. Onder de waterval heb ik m´n haren gewassen, alweer zo´n bucketlist dingetje. Een heel fijn weekend samen maar helaas komt aan ieder weekend een eind en was het maandag alweer tijd voor Simon om naar Nederland te vliegen.

Doei!
Op maandagochtend brachten Janne en ik Simon naar het busstation. Een beetje gek en ook best lastig om weer ´doei´ te zeggen maar voor een verdrietige dag gaf Janne mij geen kans. Na het afscheid nam ze me gelijk mee: donuts eten, koffie drinken, naar het strand, zwemmen in de zee, weer apen kijken, eten halen en terug naar huis. De hele dag had ze het al over een verassing en ik was zo nieuwsgierig. Toen we eenmaal thuis waren moest ik mijn ogen dicht doen en m’n handen ophouden. Net als vroeger wanneer je een verassing kreeg, ik werd er helemaal zenuwachtig van. Eerst het eerste cadeau, dat voelde ik al snel: EEN FLES WIJN. Geweldig! We drinken hier bijna geen wijn, het is heel erg duur en gewoon niet echt te krijgen, dus dit was topcadeau nummer 1. Daarna moest ik nog een keer mijn ogen dichtdoen en mijn handen ophouden. Even voelen wat het was, het voelde als kaas maar tot zover ik wist kun je hier helemaal geen kaas, behalve cheddar, kopen dus dat leek een beetje te mooi om waar te zijn. Toch raadde ik voorzichtig: als het het niet is maakt niet uit maar, is het kaas?!?!
Ogen open en ja, een heel stuk kaas voor Janne en mij alleen, ik was helemaal blij door de kamer aan het springen en gillen ‘HET IS KAAS!’
’S Avonds hebben we de wijn en kaas samen gedronken en gegeten, voelde net als een avondje in Nederland. En zoals Janne al had beloofd: ‘je denkt dat deze dag verdrietig gaat worden omdat je doei tegen Simon moet zeggen, maar het wordt echt een topdag.’ Thanks Jorner, dat was ’t zeker!

Aankomend weekend gaan we naar Cebu om Margo, Milan en Manon op te zoeken en daarna hebben we nog maar stage tot 8 december, het gaat zo snel!