Door naar Halifax

De tweede reisdag is aangebroken. Amy is nog in diepe slaap terwijl ik om vier uur al wakker was, zit toch nog in het ritme van de Nederlandse tijd. Om vier uur 's morgens is er nog weinig te beleven, dus heb ik me nog maar een keer omgedraaid. Zodra het buiten licht werd, zijn we buiten een eind gaan wandelen. Zo kon Amy de beentjes nog strekken voordat ze weer haar kennel in moest voor de volgende vlucht.

Om elf uur werden we opgehaald bij het hotel en naar het vliegveld gebracht. De chauffeur was dit keer wel vriendelijk en voorzichtig met Amy. Hij bracht ons naar de juiste ingang van het vliegveld waar we direct bij de incheckbalie van WestJet uitkwamen.
Het inchecken was volledig geautomatiseerd en moest door de passagiers zelf gedaan worden. Omdat ik daar met Amy in een kennel rond liep, kwam er al snel iemand naar mij toe om te helpen. Ze bracht ons naar de bemande incheckbalie waar ik de papieren in moest vullen voor Amy en we verder geholpen werden. Daarna liep er nog iemand mee om mijn koffer in te checken en om Amy weg te brengen. De medewerkers waren allemaal heel vriendelijk en behulpzaam. Bij de oversized bagage werd Amy's kennel gecontroleerd en in orde gemaakt voor de vlucht. Daar moesten we een tijdje wachten tot Amy opgehaald werd. Intussen kon ik haar nog een keer uitlaten en zou een medewerker bij de kennel en mijn tas blijven. Er waren nog een hond en een kat meer die gingen vliegen, maar niet met hetzelfde vliegtuig als Amy. Wel gingen ze allemaal

samen mee naar beneden om naar het vliegtuig te gaan.

Na Amy uitgezwaaid te hebben, moest ik nog twee uur wachten voordat ik naar het vliegtuig kon. Nogmaals door de douane en paspoortcontrole heen en dit keer ging het poortje wel af. Al mijn spullen moesten gecontroleerd worden, maar alles was gelukkig in orde.
Zit ik ergens rustig een boekje te lezen, begint er naast mij een klein monster te krijsen. De moeder was nergens meer te vinden en de vader was te druk met bellen. Dan maar alvast door naar de gate en daar verder wachten voordat ik met ducttape aan de haal ga.
Het boarden verliep prima en alle passagiers zaten op tijd in het vliegtuig, maar niet alles kan altijd op rolletjes lopen. Er was een passagier kwijt, althans dat dachten ze. Na tien keer iedereen geteld te hebben en alle namen gecontroleerd te hebben, bleek er niemand te missen. De passagier die kwijt was, bestond helemaal niet, er waren gewoon een aantal stoelen leeg. Met 20 minuten vertraging vertrokken we dan naar Halifax, naar de sneeuw.

In Halifax aangekomen kon ik zo door naar de bagagebanden en daar stonden Anne-Marie en Liz al op mij te wachten. Na elkaar begroet en geknuffeld te hebben, kwam Amy al tevoorschijn. Helemaal blij dat ze me weer zag, maar ik kon haar kennel nog niet openen omdat de deur met tie-rips vast was gemaakt en het schaartje in de koffer zat die er nog niet was. Anne-Marie was al weg om een tang te halen toen mijn koffer ook al op de band lag. Amy bevrijdt en alle bagage weer bij elkaar, het reizen zat er bijna op. Nog anderhalf uur rijden naar het plaatsje New Glasgow.
Het was al laat in de avond, maar we zijn nog even gedag gaan zeggen bij Toon en Tonny. Daarna zijn we naar het huis van Anne-Marie gereden waar ik de meeste tijd zal gaan wonen.

Toen moest Amy kennis gaan maken met de honden, Bell en Chloe. Dat was vreemd voor ze allemaal, maar ze zijn de avond doorgekomen zonder elkaar in de haren te vliegen en Amy weet wel van zich af te bijten. Vooral als ze aan haar spulletjes komen.

Bij Anne-Marie thuis hebben we nog een fles wijn opengetrokken en geproost op een mooi jaar.