Dag 42, 43, 44 & 45

Bolivia - Potosi, 17.01.2017

Vrijdag, 13 januari:

Pyjama dag!!!

Heerlijk geslapen en de hele dag NIETS gedaan!!!!!! Op ontbijten na zijn we de kamer bijna niet af geweest.

Ontbijt hier is simpel maar prima. Geen lopend buffet maar komen ze gewoon aan tafel van alles brengen. 3 stuks toast, 3 crackers, een hard gekookt ei, boten en jam. Koffie of thee en een sapje. Gister avond hebben wij al kennis gemaakt met Simon en Offer, een getrouwd homo stel uit oorspronkelijk Ierland. Niet veel later dan ons komen ook deze twee de ontbijtzaal inlopen en komen bij ons aan tafel zitten. Super gezellig zo ontbijten. Na lang tafelen nemen we afscheid. Simon en Offer gaan richting Uyuni vandaag met de bus en daar dezelfde tour doen die wij net hebben gehad.

Nu is het hele hotel is inmiddels leeg en we hebben het hele rijk voor ons alleen. Een hotel in Bolivia is iets anders dan wij die kennen. Hier is het net een woning met kamers. De woonkamer zit in het midden en er is

ook een keuken. Nadat wij het hebben gevraagd mogen wij de keuken gewoon gebruiken.

De hele dag lopen wij in pyjama door het hotel heen en voelt het net alsof wij een groot huis hebben geboekt. Super dit!! Cindy gaat eind de middag heel even buiten kijken en koopt meteen wat groentes en eieren op de lokale markt, avond eten!!

In ons ‘nieuwe’ huis hebben wij het meer dan prima naar onze zin! Dit gaat de komende dagen zeker goed komen hier.

Zaterdag, 14 januari:

Vandaag gaan we, na het ontbijt Potosi in. Dit doen we lopend om zo de asociaal luie dag van gister een beetje goed te maken. Het is een wandeling van een kleine 25 minuten maar wel berg opwaarts! En niet te vergeten dat we hier op een aardige hoogte zitten, 4090 meter (Potosi is de hoogst gelegen stad ter wereld) dus elke stap kost aardig wat energie.

Potosi is een gigantische chaotisch, luidruchtig een kleurrijk. Je moet er van houden. De meest vreemde dingen worden er op straat verkocht. Zo lopen we langs kleedjes met alleen maar ritsen (?), of nagelknippers en sta je er niet meer van op te kijken hoe vaak de auto’s (met enorm zwarte uitlaat dampen) hier toeteren. Lopen de straat honden hier regelmatig volledig aangekleed rond (jasjes of broekjes aan, zonder gekheid) en kan je hier een rondleiding krijgen in een actieve zilvermijn.

Vreemd stadje dus! De zilvermijn staat op onze lijst om te bezoeken en daar gaan we vandaag eerst een tour voor boeken. Dit kan in een straatje met meerdere boeking bureautjes. Na wat rond vragen en prijzen vergelijken hebben we er een gevonden waar we de tour voor a.s. maandag boeken. Voor 100 Boliviano (omgerekend is dat €14,-) krijgen wij dus een rondleiding in een actieve zilvermijn.

Nu dat is geregeld gaan we in het zelfde straatje lunchen. Bij een leuk vegetarisch restaurantje bestelt Cindy een tomatensoep en ik en groententaart. Als toetje nemen we een stuk bananen cake. Alles smaakt goed maar als we de cake zien schikken we gewoon. We krijgen een stuk zo groot als 4 stukken!! Dit krijgen we echt niet op dus vragen of we het mee mogen nemen. Dat is geen probleem.

Na de lunch wandelen we wat door het centrum en zien we veel leuke kleine winkeltjes en marktjes met vers fruit en groentes. Het blijft een raar stadje en de smalle straatjes doen je bijna verdwalen. Niet veel later in de middag gaan we terug naar ons huis, het hotel! Nog steeds zijn er geen nieuwe gasten en daardoor hebben wij nog steeds de hele verdieping voor ons zelf. We hebben ook een keuken ontdekten en gevraagd of we hier gebruik van mogen maken. Nu voelt het helemaal alsof we gewoon in een groot huis zitten. Koken die avond ook zelf (heerlijk veel verse groentes van de markt) en doen verder helemaal niets behalve tv kijken.

Zondag, 15 januari:

Vandaag weer eens wakker door de wekker! Vervelend geluid maar we moeten er op tijd uit

omdat we vandaag het belangrijkste museum van Potosi gaan bezoeken, La Casa de la Moneda (huis van munten). Het museum is alleen vandaag in de ochtend geopend tot 11 uur.

Volgens elke Boliviaan moet je hier toch echt wel even een bezoekje aan wagen. Nou, wat moet dat moet (hebben er niet heel veel verwachtingen van maar goed. Positief als we zijn staan we er voor open, verpletter ons met je munten!!).

Na het ontbijt pakken we heel lui een taxi, voor 5 bob p.p. (dat is serieus € 0,70) worden we weer omhoog gereden en stappen we voor het museum uit. Als we een ticket kopen krijgen we te horen dat de Engels talige tour pas om half 10 begint. We zijn dus een uur te vroeg! Dan maar wat rond lopen om de tijd te doden. Buiten het museum zien we een leuk klein kerkje en besluiten de binnenkant te bekijken. Zodra we de grote houten deur openen zien er mensen zitten en stapt er net een pastoor naar voren met een boek en start de kerkdienst. Wij kunnen niet meer terug en nemen ook plaats.

En zo maken wij op de zondag een kerkdienst in Bolivia mee geheel in Spaans gesproken inclusief live muziek van een gitaar spelende man. Best leuk maar ook best lang. Als ze klaar zijn met het zoveelste lied piepen wij er toch echt tussen uit, moet ook wel aangezien het al bijna half 10 is!

De tour in het museum is best leuk. We krijgen uitleg hoe hier vroeger munten werden gemaakt en zien hoe ze dat in die tijd deden. De tour duurt anderhalf uur en wanneer we hier klaar zijn besluiten we wat boodschappen te halen en in ons hotel huis te lunchen en de rest van de dag te verblijven.

Na de lunch krijgen wij de schik van ons leven. Er zijn indringers in ons huis (of zo voelt het tenminste). Op onze verdieping zijn twee nieuwe hotel gasten gearriveerd en deze twee jongens gaan ook nog eens gewoon in de woonkamer zitten (wat natuurlijk volledig normaal is aangezien alles gemeenschappelijk is). Dat is even wennen, toch al twee dagen op deze verdieping met z’n tweeën doorgebracht en nu weer alles delen. Stiekem hopen we dat ze morgen weer weg zijn. Na het avond eten gaan we lekker ons bed in. Morgen is het weer vroeg eruit voor de beruchte mijntour van Potosi!!

Maandag, 16 januari:

For some, Life is a trip in the Daylight;
for others, it’s a journey through Night.


Zo blij met mijn kantoorbaan! Vandaag de mijnen van Potosi in geweest en ik kan je vertellen, dat is geen pretje!

De dag begon vroeg, na ontbijt meteen naar het centrum om ons te melden bij het bureautje waar wij de tour geboekt hebben. Hier krijgen wij te horen dat de Engels sprekende gids ziek is en wij dus met een Spaans sprekende gids mee gaan. Gelukkig zit er een jongen in onze kleine groep die redelijk Engels spreekt en voor ons wilt vertalen. Opgelost!

We gaan met een klein busje en in totaal 6 man + gids eerst naar een gebouw waar wij onze mijn outfit ophalen. Deze bestaat uit een broek, een jas en kaplaarzen. Ook krijgen wij een helm met een lamp op. Puur voor bescherming allemaal.

Na deze stop rijden we door naar een marktje waar het gebruikelijk is om cadeautjes te kopen voor de mijnwerkers. Dit is de enige markt ter wereld waar je, alsof het niets is, voor een paar cent dynamiet

kunt kopen. Die kans laten wij natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. Uiteindelijk verlaten we de markt met een tas dynamiet, sigaretten en een fles cola.

Nu rijden we door naar de mijn. Als we uitstappen zien we een berg voor ons met 1 opening. Een heel donker gat, de ingang van de mijn. Meteen moeten de hoofdlampen al aan, binnen is nul komma nul licht. Eigenlijk al heel snel als we binnen zijn merken we hoe smal en krap alles is. Ook zin er stukken enorm laag waardoor je nog net niet moet kruipen. Het zuurstofgehalte is laag en het is koud. Geen fijne plek om te werken dus.

In de mijn stoppen we al snel bij een standbeeld van de duivel. hier krijgen we te horen dat de mijnwerkers de duivel aanbidden en bij binnenkomst van de mijn een ritueel uitvoeren voor geluk. Dit ritueel bestaat uit alcohol geven en een sigaret. Geen grapje, de gids steekt nu ook echt een sigaret op, neemt een paar hijsen en stopt deze vervolgens in de mond van de duivel. Sta je dan lekker met je tasje dynamiet!

Na deze vreemde bedoeling gaan we door. De komende 45 minuten gaan we steeds dieper de mijn in en begint alles steeds krapper en akeliger te worden. De gids laat ons ook nog zien hoe het is zonder licht en draait al onze hoofdlampen uit. Niet echt heel fijn.

Onderweg komen we nog een mijnwerker tegen en geven hem de gekochte cadeaus. We krijgen ook te horen dat de gemiddelde mijnwerken niet ouder zal worden dan 45. De hele mijn bestaat uit giftige stoffen en vooral kankerverwekkende stoffen. Ook is het enorm gevaarlijk met instortgevaar en is er twee weken geleden nog een overleden hierdoor. Ik geloof niet dat deze tour echt geheel verantwoord is we zijn dan ook weer blij als we heel buiten staan. In het DAGLICHT!!

Moet er toch echt niet aan denken dat je hier elke dag in moet om vervolgens 12 uur lang te werken. Het was wel echt heel interessant en een enorme “eye opener” hoe goed wij het thuis hebben.

Na deze best wel heftige tour zijn we behoorlijk moe. Terug naar het hotel, lekker lunchen (eten we het laatst stukje bananen cake op, 3 dagen over gedaan!) en in bad. Hebben we wel verdient! De avond doen we niets meer. Morgen gaan we in de middag weer verder reizen. Dit keer pakken we de bus (4 uur) naar Sucre. Nog steeds in Bolivia maar even wat lager (zuurstof!!!!!) en weer hele andere omgeving.

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.