Hoofdstuk 6 - Blindspot en vermoeden op tuberculose

Vorige week zaterdag zijn Catherine en ik naar een echte 'flea market' geweest. Superleuk om te bezoeken en om wat souvenirs te kopen :). Het is er allemaal spotgoedkoop en je hebt er van die typisch Afrikaanse dingetjes (zie foto's).
Op diezelfde zaterdag was de start van een volunteers-traditie bij Alfons en Yvonne. Het is blijkbaar traditie om met de volunteers een serie te kijken gedurende de tijd dat ze bij Rehoboth zijn. Dus eerst

hebben we pannenkoeken gegeten en daarna zijn we begonnen aan seizoen 1 van de serie Blindspot. Ondertussen zijn we al meerdere avonden daar geweest en ik kan je vertellen: het is een aanrader ;). Bij Alfons en Yvonne heb ik ook mijn eerste braai op. Eigenlijk gewoon een barbeque, maar hé, het is Afrikaans, dus dat kan weer van mijn lijstje afgestreept.

Op zondagochtend heb ik een andere kerk bezocht. Vorige keer was ik naar de Idwala-kerk geweest, dit keer gingen we naar de Farmers Church waar Alfons en Yvonne ook heen gaan. Dit is een heel ander soort kerk dan Idwala. De liedjes zijn meer opwekking en wat van Hillsong, dus vergelijkbaar met een evangelische kerk in Nederland. En. Er waren alleen maar blanke mensen. Normaal gesproken komt er ook een Indisch gezin, maar dat was er deze keer niet. Het was dus wel opvallen dat het alleen maar blanken waren, aangezien het in Idwala veel meer gemengd was (blank/donker was ongeveer 30/70). Er werd me wel uitgelegd dat het niet racistisch is, maar dat het gewoon gaat om de manier van kerken. De blanke mensen zijn een andere manier gewend dan de donkere mensen en daarom zitten ze in verschillende kerken, maar het is niet zo dat ze niet welkom zijn in elkaars kerk. Het is wel cool om zo van alle kerken wat mee te krijgen. Er is ook nog de Norwegian church waar ze hier vaak met Rehoboth naartoe gaan, die moet ik nog bezoeken. En dan is er ook nog de Lutherse kerk waar de vader van Alfons (de vader woont op 50 meter afstand van hun huis) heen gaat. Hij wil ook nog wel eens mensen meenemen, dus ik verwacht dat ik die ook nog wel ga bezoeken. En er is ook nog de kerk van Allison en Linda (Allison is een blanke vrouw die getrouwd is met een donkere man (Linda)) en die gaan we waarschijnlijk ook nog een keer bezoeken. Dus ik kom in drie maanden in meer verschillende kerken dan mijn hele leven denk ik zo :).

Op maandag begon de week weer met clinic. Op elke laatste maandag van de maand is er ‘toiletries’ in de clinic. Dat houdt in dat de oudere kinderen met hun zakgeld (gekregen van Rehoboth) deodorant komen kopen. Ze moeten eerst een anti-transpirant kopen en daarna kunnen ze pas een bodyspray kopen. Deze kosten respectievelijk 15 en 20 Rand en de meesten krijgen maar 30 Rand aan zakgeld. Dus ze moeten aan het rekenen gaan. Ook bij het afrekenen moeten ze vertellen hoeveel ze terug krijgen aan wisselgeld. Het is verbazingwekkend hoe slecht deze kinderen kunnen rekenen. En dat is niet denigrerend bedoeld, maar het verbaasde me echt. 50 min 15 kunnen ze je niet binnen vijf seconden vertellen. Ze moeten echt gaan rekenen met hun vingers en je moet ze een beetje helpen. En dan te bedenken dat deze kinderen ongeveer 10 jaar of ouder zijn. Of het nou komt doordat HIV je brein aantast of omdat ze abandoned zijn of wat dan ook, het is verbazingwekkend wat een niveauverschil er is met de kinderen in Nederland. Een paar van de kinderen zitten op school in ‘town’, omdat zij wel een voldoende niveau hebben daarvoor. Zij kunnen je wel binnen vijf seconden vertellen hoeveel ze terug krijgen. Het niveauverschil is zo groot.

Deze week hadden we ook een ‘mooie’ casus in de clinic. Alles behalve mooi voor die jongen, maar het was voor mij wel heel leerzaam om mee te maken. De jongen was voor het weekend al gekomen met hoofdpijn en nekpijn. Hij had al paracetamol en ibuprofen gekregen en maandag een massage gekregen van Yvonne. Zijn spieren waren namelijk helemaal stijf, vandaar ook de pijn, dus hopelijk werd het door de massage wat soepeler. Tijdens de massage maandag voelde Yvonne dat een van z’n wervels een beetje scheef stond en ze maakte daarom een afspraak voor hem bij de chiropractor. Daar konden we dezelfde dag nog terecht. Ik was nog nooit bij een chiropractor geweest, ook in NL niet, dus ik zag nu hoe dat in zijn werk gaat. Na de sessie van 10 minuten kon de jongen zijn nek weer bewegen in alle richtingen in plaats van dat dat heel erg pijn deed. Maandag hadden we ook in zijn oren gekeken en we kwamen er toen achter dat hij een fikse oorontsteking had. We hadden hem daarom antibiotica gegeven (pillen en oordruppels) in de hoop dat dat zou helpen. Dinsdag kwam hij echter weer naar de clinic. Hij voelde zich nog steeds niet beter, sterker nog: hij was achteruit gegaan. Hij had een hartslag van boven de 100 (60-100 is normaal) en een ademhaling van ongeveer 50 per minuut (12-20 is normaal). Deze hoge ademhaling werd ook deels verklaard door het feit dat hij een chronisch longpatiënt is, maar dan nog is het érg hoog. Omdat het 48 uur duurt voordat antibiotica aanslaat, moesten we wachten tot woensdagochtend om te kijken of het beter werd. Het was woensdag nog steeds niet beter en ook donderdag niet. Toen hebben we hem naar de clinic van het Murchison hospital gestuurd met zijn auntie. Daar hebben ze ongeveer van 12 tot 4 gezeten denk ik. Yvonne had het vermoeden dat hij of een longontsteking had of tuberculose. Tuberculose zwerft hier gewoon in de lucht in Zuid-Afrika. Heel veel HIV-patiënten hebben TB. Daarom was Yvonne er bang voor dat deze jongen het misschien ook zou hebben. In het ziekenhuis dachten ze er na een röntgenfoto hetzelfde over: longontsteking of TB. Ze hebben zijn slijm op kweek gezet en daar krijgen we komende week de uitslag van. In de tussentijd krijgt hij drie (!) verschillende antibiotica. Hopelijk wordt het wat beter de komende week, ik gun het hem echt niet dat hij TB heeft. Dat heeft een pittige behandeling nodig. Wordt wellicht vervolgd…

Vrijdag moesten er twee kinderen naar een dokter. De jongen van hierboven moest weer naar de chiropractor en een van de kinderen waar ik eerder over vertelde (van het Albert Luthuli-ziekenhuis) moest naar de oogspecialist (niet in Durban gelukkig, maar hier in de buurt) om haar oogdruk te laten meten. Ze moesten allebei rond hetzelfde tijdstip, dus Yvonne zette mij af bij de oogspecialist, ging daarna naar de chiropractor en kwam daarna mij weer ophalen. Het meisje heeft glaucoom (verhoogde oogdruk) en niet zo’n beetje ook. Onder de 20 is normaal. Daarboven worden ze zenuwachtig. Boven de 30 is gevaarlijk. Dit meisje heeft vaker boven de 30 gezeten dan goed is voor je oog, dus haar netvlies wordt daar ook door beschadigd. Om onder de 30 te blijven moet ze medicatie slikken, maar de dosering die bij haar gewicht past, is niet genoeg, dus moeten ze de dosering verhogen. Kun je nagaan hoe erg dat glaucoom is. Daarbij heeft ze ook nog eens een sterkte van -28 (!). Ze kreeg laatst een nieuwe bril aangemeten, maar de lens moest helemaal uit Europa komen. Toen ze de lens erin gingen zetten was deze zo fragiel dat deze gewoon brak bij het erin zetten. Beetje jammer is wel een understatement. Dus na de oogspecialist gingen we door naar specsavers om daar een andere bril uit te zoeken met een steviger frame, anders breekt de lens weer. Het zal wel even duren weer voordat de nieuwe lens uit Europa komt, dus we moeten nog even wachten tot de bril helemaal gebruiksklaar is.

De rest van de week heb ik in de clinic besteed aan onder andere trainingen voorbereiden. Aanstaande dinsdag gaan we de eerste training geven aan de moeders van het tweede dorp. Het ‘tweede dorp’ is nieuwer en hier wonen meer HIV-negatieve

kinderen. De moeders moeten dus opnieuw getraind worden, omdat ze niet dagelijks oefenen met hun kinderen. Voor de mensen die zich afvragen ‘huh, HIV-negatief’, dat klopt. De kinderen die hier zijn, zijn of zelf HIV-positief of hun moeder was dat. De kinderen zijn of abandoned of orphaned (verlaten of wees). Ze streven hier naar een percentage van 80% HIV-positief, de rest is HIV-affected zoals ze dat noemen.

Als afsluiter zijn Catherine en ik zaterdag naar the Wafflehouse geweest. Om jullie jaloers maken, zal ik even een fotootje toevoegen, ook van het strand waar the Wafflehouse aan lag. De wafels die ze daar verkopen zijn onmogelijk lekker.

O, en ik heb ein-de-lijk een ‘bakkie’ op de foto gekregen met een heleboel mensen erin. Bakkie is Afrikaans voor pick-up truck met

open achterkant. En daar vervoeren ze mensen in. In de achterbak. Dus niet alleen op stoelen, maar ook in de achterbak. Zo gaat dat hier, op z’n Afrikaans. Ik was deze keer eindelijk op tijd met mijn telefoon om een foto te maken, dus ik zal dit unieke exemplaar even toevoegen ook.

Tot de volgende!