Hoofdstuk 7 - Home visit en training

Afgelopen zondagmiddag gingen Catherine en ik ’s middags met een paar toddlers zwemmen. Het was superleuk en heeft ook een paar superschattige foto’s opgeleverd, oordeel zelf maar :).

Maandag kwam er iemand van OT (occupational therapy) van Murchison ziekenhuis bij Rehoboth kijken. Ze kwam de babies en de toddlers screenen of zij OT nodig hadden. Kinderen die achter lopen in hun ontwikkeling komen in aanmerking voor OT. Ik liep met haar mee om te kijken hoe ze dat een beetje deed. Was leuk om te merken dat ik het grootste deel van de criteria ook ben tegengekomen bij Geneeskunde, maar dan in de vorm van het van Wiechen-schema (voor de kenners onder ons). Drie van de kinderen werden na deze screening op de lijst gezet om een nader onderzoek te doen in het ziekenhuis, om te kijken of ze het ook echt nodig hebben.

Dinsdag was de allereerste training van mijn Rehoboth-tijd. Rehoboth is verdeeld in ‘fase 1’ en ‘fase 2’. In fase 2 wonen meer HIV-negatieve kinderen dan HIV-positieve kinderen, dus het is goed voor de huismoeders om opnieuw getraind te worden. Yvonne en ik gaan ze drie trainingen geven. De algemene was dinsdag. Hierin hebben ze weer even kennis opgehaald over hoe ze in hun transfer book moeten schrijven en in het personal book per kind moeten rapporteren. Als de huismoeder wordt vervangen door de ‘reliever’

voor een aantal dagen, is het transfer book een communicatiemiddel om te vertellen wat er allemaal gebeurd is en ook andersom van reliever naar auntie. De volgende training zal ear-lung-mouth zijn, die ga ik zelf geven, aanstaande dinsdag :). Als laatste training doen we een HIV-training om hun kennis daarover op te halen en te oefenen met pildozen vullen. Ook al hebben de moeders amper kinderen die HIV hebben, het is wel goed om te oefenen.

Dinsdag was ook mijn eerste ervaring met de ‘community’ (alles buiten Rehoboth). Een aantal van de kinderen hier wordt herenigd met hun familie. Dit gebeurt alleen als er toch nog familie wordt gevonden die bereid is voor het kind te zorgen, nadat het kind is achtergelaten door de moeder (orphaned or abandoned) en alleen als de situatie veilig is. Er zijn bijvoorbeeld ook kinderen die uit een familie komen waar misbruik voorkomt. Die worden uiteraard niet terug gestuurd. De social workers hier (zij doen echt een great job) zoeken de families op en als het kind mogelijk weer naar huis gaat, gaan ze altijd op home visit. Afgelopen dinsdag ging ik mee op home visit naar een meisje (A) wat afgelopen december is herenigd. We gingen checken hoe het nu met haar ging. Een van de meisjes die nog in Rehoboth woont (Z), ging mee. A en Z waren altijd onafscheidelijk, dus het leek een goed idee om Z mee te nemen. Toen A en Z elkaar weer zagen, waren ze helemaal blij en ze waren constant aan het lachen :). Zo gaaf om te zien. Helaas was het voor

hen niet zo prettig (op z’n zachtst gezegd) toen we weer naar huis gingen en ze afscheid van elkaar moesten nemen. A moest huilen en Z was de hele terugweg ook helemaal upset. Dat was echt heel zielig om te zien. Verder was het wel heel gaaf om een keer in de community te zijn. A woonde met haar tante en oma (en nog een paar mensen waarvan de relatie tot A voor mij onduidelijk was). Er waren twee van die ronde huisjes, die van binnen eigenlijk nog best groot waren. Ze woonden eigenlijk vlak langs de asfaltweg. Op een gegeven moment was er een (voor mij) onzichtbare afslag, waar dan een paadje naar beneden liep naar hun huis :). De mensen praatten constant Zulu, dus ik kon er niks van verstaan haha, maar het is wel grappig om te merken dat ze de cijfers in het Engels doen. Bij navragen schijnt het dat het tellen in het Engels voor Zulu-mensen makkelijker is dan tellen in Zulu (aan het eind van de blog volgt nog een lesje Zulu). Dus af en toe als het over cijfers ging of over de tijd, dan kon ik ineens een paar woorden verstaan. Toen we het paadje

weer opliepen, terug naar de grote weg, vertelde een van de social workers me dat de mensen zeiden dat ik ‘nice legs’ had, hahaha. Dat heb ik nog nooit eerder gehoord in Nederland, maar ze houden hier niet van dunne mensen, dus ik zal het maar als een compliment beschouwen :). Verder was het de Zulu-mensen opgevallen dat ik het eten had gegeten (gewoon brood, met ei), omdat er ook vaak mensen zijn die bang zijn om dat te eten ofzo. Ik beschouw het eerder als een teken van respect dat je hun eten eet. En in dit geval was het geen eng eten, maar gewoon normaal brood :).

Ik heb jullie ook nog het vervolg van de casus van vorige week beloofd, over het jongetje dat mogelijk een longontsteking heeft of TB. Nadat hij naar het ziekenhuis was geweest en met veel antibiotica terugkwam, was zijn ademhaling gelukkig lager afgelopen maandag. Het was 25 in plaats van 60. Helaas is hij gedurende week niet verder opgeknapt dan dat, dus we hopen dat dat nog gebeurt. Hij zou afgelopen woensdag de resultaten van zijn sputum-kweek terug krijgen in Murchison ziekenhuis, maar in plaats daarvan hadden ze hem de resultaten gegeven van de blood clinic die we hier een aantal weken geleden hebben gedaan. Het gaat hier in

ziekenhuizen niet zo soepeltjes als in Nederland zoals je wel merkt. We hopen dat hij aanstaande woensdag in het ziekenhuis wel de uitslag krijgt en dan ook een herhaal-röntgenfoto krijgt, die hij afgelopen woensdag al had moeten krijgen. Ik hoop echt voor hem dat hij geen TB heeft, want dan moet je een behandeling van (minstens) 6 maanden ondergaan.

Donderdag ging ik met een van de jongere kinderen naar het ziekenhuis in Durban. Ik ben tot nu toe in het Albert Luthuli- en King Edward-ziekenhuis geweest. Dit keer gingen we naar het King George-ziekenhuis, wat is gespecialiseerd is in TB. Het meisje gaat normaal alleen met auntie, maar dit keer kon ik ook mee om te kijken. Het meisje zit al 18 maanden aan TB-behandeling, omdat ze een multidrugresistant (MDR) TB heeft. Als je ziet hoeveel medicijnen ze wel niet krijgt, echt belachelijk dat dat in zo’n klein lichaampje past en dat al voor zo’n lange tijd. De afspraak van donderdag zou de laatste zijn en dan zouden ze stoppen met de behandeling, maar de dokter besloot dat ze nog een maand door moest gaan, tot april. Dit was waarschijnlijk omdat de laatste sputumkweek van het meisje inconclusief was (oftewel: het moest opnieuw) en je hebt drie negatieve kweken nodig voor je kunt zeggen dat je geen TB meer hebt. Dit ziekenhuis was overigens mooier dan het KE-zkh. KE was echt vies en oud, dit gebouw van KG was wel wat beter, de stoelen waren beter en we hoefden ook niet zo lang te wachten. Binnen een uur waren we klaar bij de dokter + bloed prikken. Alleen bij de pharmacy duurde het wachten lang (vijf kwartier), maar het was niks vergeleken bij het KE-zkh :).

Vrijdag was een dag van dubbele emoties. De chapel werd vandaag geopend, hier hebben ze de afgelopen maanden aan gewerkt. En aan de andere kant was het het afscheid van Tamara (een van de stafleden), die na 11+ jaren bij Rehoboth weer terug naar huis gaat. De ‘ceremonie’ begon om 3 uur in de nieuwe chapel. Eerst werd het geopend en daarna gingen we langzaam over in het afscheidsfeestje. De ceremonie bestond vooral uit kinderen die gingen dansen en/of zingen. Helaas kan ik hier geen filmpjes delen, maar het was echt fantastisch. Alle kinderen en aunties van Rehoboth waren er en ook nog mensen van buitenaf die waren gekomen voor Tamara. Ik denk dat we wel met 120+ mensen in de chapel zaten. Daarna was er een braai met boerewors (oftewel: barbecue, met een bepaald soort lekkere worst) en drinken.

Zaterdag en zondag heb ik lekker weinig gedaan. Zaterdag waren we weer bij Alfons en Yvonne geweest, dit keer om te braaien (deze afgelopen week zijn we heel vaak gegaan, we hebben seizoen 1 van de serie die we keken nu af haha). Van zaterdag moet ik even een fotootje laten zien, want de zonsondergang was echt heel mooi (dat rondje op de foto is de maan). Ik ben zondag weer naar een andere

kerk geweest, dit keer naar de Norwegian Church. Dit is ook de kerk van Tamara. We hadden twee huizen meegenomen (kun je nagaan, 14 mensen in een auto :), een dubbel cab zoals ze dat noemen, een soort overdekte pick-up truck). Het was leuk om weer een andere kerk mee te maken. Deze kerk was vrij blank, maar er waren wel meer donkere mensen dan in de farmers kerk van vorige week. Deze kerk was ook echt immens groot. Als je bedenkt dat ze een nieuw gebouw aan het bouwen zijn voor 2500 mensen, kun je je wel voorstellen hoeveel er nu al in de kerkzaal zaten. Ze zongen vooral liedjes van bekende christelijke zangers/bands zoals Chris Tomlin en Rend Collective. Toch denk ik dat tot nu toe Idwala mijn favoriet is, omdat dat zo lekker Afrikaans is.

Als laatste nog mijn beloofde Zulu-lesje. De ch spreek je uit als een zachte ch.
NL – Zulu – uitspraak
Hallo – Sawubona – sauwboona
Ja – Iebo – jèhbo
Hoe gaat het met jou – Unjani – oendjaanie
Goed (als antwoord op vorige vraag) – Ngiyaphila – (n)giejaapielaa (met de g van goal)
Go well (Engels natuurlijk) – Uhambe kahle – oehambeekachlee
Stay well (Engels natuurlijk) – Usale kahle – oesaaleekachlee
1 – kunye – koenjee
2 – kubili – koebielie
3 – kuthathu – koethatoe
4 – kune – koenee
5 – kuhlanu – koechlaanoe

Bye!