Hoofdstuk 3 - De eerste dagen

Waah! Ik ben zo blij dat ik dit ben gaan doen! De eerste paar dagen waren er al zoveel nieuwe indrukken, dus alvast excuses als je over een half uur nog aan het lezen bent :).

Ik zal even wat meer bij het begin beginnen. Zondagavond vertrok ik vanuit Düsseldorf, waar ik na ongeveer 18 uur en een hele brakke nacht in het vliegtuig en op vliegveld Dubai aankwam in Durban. Ik heb voor het eerst vliegtuigvoedsel gegeten en ben naar een vliegtuig-wc gegaan, wauwie. Het eerste wat ik dacht toen ik uit het vliegtuig kwam: 'O jee, deze lucht voelt als de Burgers Bush'

(sommigen onder ons zullen die lucht herkennen). Ik moest uiteraard eerst door de paspoortcontrole heen en mijn koffer ophalen. Daarna werd ik opgehaald door Yvonne (een van de 'eigenaren' van Rehoboth) en Catherine (de andere vrijwilligster, een meisje van 18 uit Engeland). Een reis van 2,5 uur met de auto volgde naar Rehoboth, op de kaart ligt dit vlakbij Murchison (let op, ik zit niet bij Murchison, Nieuw-Zeeland). Aangekomen bij Rehoboth bleek dat ik niet in het vrijwilligershuis zou verblijven, maar het gastenhuis, wat net een tikkeltje luxer is :). Er kunnen maar twee mensen slapen, maar de kamer is ruimer en er is wifi van het kantoor. Joepie! Ik kan dus wel gewoon whatsappen (als internet het doet, het heeft er al 24 uur uitgelegen) :). Ik was pas rond 21.00 bij Rehoboth, dus na wat gekletst te hebben met Catherine ging ik me een partij slaap inhalen waar je U tegen zegt.

Dinsdagmorgen mocht ik uitslapen tot 10 uur, pauzetijd. Daarna liet

Yvonne met de clinic zien waar ik de komende drie maanden veel zal zijn. Bijna direct gingen we naar het ziekenhuis (zkh) in Murchison, wat ongeveer 10 minuten rijden is. Daar gingen we de medicijnen ophalen voor het hele dorp. Die worden dan later weer uitgedeeld aan alle huismoeders. Daarnaast moesten we ook de bloedbuisjes ophalen voor de 'blood clinic' volgende week. Een groot deel van de kinderen wordt dan geprikt om een paar bloedwaarden te bepalen, waaronder de viral load van HIV. 's Middags vertoefden we nog even in de clinic, waarna we een rondje Rehoboth-dorp gingen doen. Het was overigens bloed-en-bloedheet dinsdag, 30 graden ongeveer, dus het zweet liep me over de rug buiten de airco-gekoelde clinic. Later zeiden Yvonne en Catherine ook dat ik wel echt een van de heetste dagen tot nu toe had meegemaakt en dat op de eerste dag al. Bij het rondje dorp ben ik langs een aantal huizen geweest, waar de huismoeders ook waren, langs de school, die echt heel mooi is en langs de chapel-in-spe (deze is bijna af). In de school hebben ze klassen per leeftijd. Per klas (er zijn er vijf) zijn ongeveer 12 kinderen. De kinderen zitten per leeftijd en hebben eigen afgeschermde tafeltjes waar ze elk op hun eigen niveau werken. De leraar legt niet echt dingen uit, ze werken allemaal uit hun eigen boek. Pas als ze iets niet snappen kan de leraar eventueel helpen. Na de ronde ging ik weer terug naar 'huis', waarna ik even ging afkoelen in het zwembad(je) met Catherine. Werkdagen duren bij Rehoboth van ongeveer 8 tot 16 uur.

Woensdag was de eerste echte dag. En dagen beginnen hier om 8 uur met 'devotion' voor alle staff (mensen die op kantoor zitten en de huismoeders). Een huismoeder begint te zingen en de anderen volgen. Afrikaanser kan het niet, was echt heel kek om mee te maken. Na het gebed begint de dag dan echt. Op maandag, woensdag, vrijdag is de clinic open. Dan kunnen de moeders hun 'baskets' met een notitieboekje in de kast buiten stoppen. Daarin schrijven ze dan wat ze nodig hebben. Het zijn er niet veel meestal. Soms hebben ze extra medicijnen nodig of hair clippers (voor het scheren van de haren van de jongens). De moeders kwamen ook de maandelijkse medicatie ophalen die we gisteren hadden klaargezet. Ze moeten zelf checken of er iets niet klopt, hier zijn ze stap voor stap op getraind. Yvonne had 's ochtends een heleboel meetingen, wat betekende dat ik een deel van de blood clinic vast ging voorbereiden. Van 48 kinderen moeten de formulieren ook vast worden ingevuld, dus 48 keer 'specimen: blood; date: 15/2/2017; etc'. Op een gegeven moment, dames en heren, kwam mijn eerste patiënt, wiehoee. Beetje jammer dat ik dat natuurlijk niet zomaar alleen kon doen, ik ben nog beginneling, dus ik ging Yvonne even halen. Dit kind had nog steeds een loopoor terwijl ze al twee keer een antibioticakuur heeft gehad. Yvonne vermoedde een schimmel- of gistinfectie omdat het groen was in het oor (ik mocht ook ff kijken). Maar aangezien de ENT-arts (KNO) met zwangerschapsverlof is, kan die niet kijken. Dus nog maar een keer antibiotica proberen, dit keer met druppels, en anders moeten we toch naar het Murchison-zkh. In de clinic is altijd een voorraadje antibiotica voor dit soort oorinfecties oid. Yvonne is van oorsprong dierenarts en behandelt deze kinderen vooral als ervaringsdeskundige. Natuurlijk moeten ze doorgestuurd worden als het moeilijker wordt en natuurlijk moeten recepten gewoon een handtekening krijgen van een echte dokter, maar met de voorraad medicatie kunnen we vaak al een heleboel :). s Middags gingen we verder met blood clinic voorbereiden. Weer 48x buisjes verzamelen, formulieren verder invullen, stickers plakken met de namen erop etc. Om drie uur zijn de kinderen uit van school en dan komen er nog wel eens een paar langs bij de clinic, dit keer ook. Voornamelijk om hun hoofd te laten checken op schimmels (dat is hier echt een veelvoorkomende kwaal), gelukkig waren ze allemaal clean. Naast de 16 huizen hebben ze hier ook een tienermeidenhuis op het terrein van Rehoboth en nog een tienerjongenshuis in de stad. Hier leren ze zelfstandig te worden zodat ze later kunnen uitvliegen en een eigen leven op kunnen bouwen. We gingen nog even bij het tienermeidenhuis langs, want de kinderen worden hier ook maandelijks gewogen. Daarnaast kan een surprise-visit aan dit huis geen kwaad, want soms (vaak) is het een rommeltje of hebben ze niet genoeg eten in huis. Dit keer viel de rommel alles mee volgens Yvonne en zelfs de koelkast was gevuld. Hierna was het weer done for the day dus was het weer tijd voor een welverdiende duik in het zwembadje.

Donderdags en dinsdags ga ik voortaan 's ochtends van 8-10 bij de babies zitten (en hopelijk niet ondergekwijld worden). Dinsdag en donderdag is er geen clinic en werkt Yvonne niet, tenzij er veel werk is. Vandaag was ik tot 10 uur bij de babies en de rest van de dag ben ik een beetje aan de gang gegaan met het checken van alle EHBO-dozen in de huizen en het wegen van de kinderen. Ik vond dat wel leuk om te doen :). Dan kom je langs alle huizen en zie je de kinderen een beetje. Uiteraard is het onthouden van deze - voornamelijk - Afrikaanse namen een uitdaging, maar hoe vaker ik ze zie, hoe makkelijker het wordt. De uitspraak is ook zo lekker ingewikkeld. De 'h' is een zachte 'ch' en sommige klanken komen uit het Zulu: 'ts', 'k'. Nobuhle wordt 'Nobuchlee', Aphiwe wordt 'Apiwee', 'Nkululeko' wordt 'Koeloelekoo', het is ingewikkeld. Verder ben ik vandaag ook even een oefenrondje gaan rijden met Alfons (de man van Yvonne, hij is ook een van de 'eigenaren'). Ze rijden hier aan de linkerkant van de weg en dat ben ik natuurlijk niet gewend. Na een stuk eenrichtingsweg reed ik dus gewoon automatisch de rechterkant van de weg op, terwijl ik wíst dat ik dit aan het oefenen was. Bij het schakelen grijp ik naar rechts en als ik in de achteruitkijkspiegel wil kijken zit die op een andere plek. Daarnaast rijden zo'n beetje alle Zuid-Afrikanen te hard, behalve als er een flitspaal staat. Helaas helaas, ik reed met het verkeer mee, maar wellicht is mijn allereerste boete ooit een Zuid-Afrikaanse hahaha. Gelukkig zijn ze niet zo duur hier.

Behalve het feit dat de dagelijkse bezigheden heel anders zijn, is het land natuurlijk ook heel anders dan Nederland. De natuur hier is prachtig (zie foto's), het is hier heter, ze rijden dus links, overal zijn gekko's (supercoole beesten, ze zijn echt supersnel), de meeste auto's zijn wit (reflecteert wit), bij de supermarkt pakken ze de boodschappen voor je in, bij het benzinestation vullen ze de tank voor je, het wordt om 19 uur al donker ook al is het zomer en ik heb pas drie kinderen horen huilen in drie dagen. Daarnaast begroeten ze hier anders. Je begint met 'Hello, how are you', waarna de ander zegt 'I'm fine, thanks, how are you'. Daarna kun je pas een gesprek beginnen. De mentaliteit is dat je de tijd moet nemen om iemand te begroeten, ook als je haast hebt.

Bij Rehoboth worden alle volwassenen 'auntie' en 'uncle' genoemd. Ik word dus straks 'auntie Lisanne'. De meesten vinden Lisanne een vrij moeilijke naam om uit te spreken (Lisanja, Lisjanne, maak er wat moois van), dus als ze Lisa willen zeggen is dat prima.

Morgenochtend (vrijdag) moet ik heel vroeg opstaan omdat we om 5.00 naar Durban vertrekken. Yvonne en ik nemen een van de kinderen mee naar het Albert Luthuli-ziekenhuis in Durban. Dat is weer 2,5 uur rijden en 2,5 uur terug. Lange dag dus, ook voor het kind. We gaan naar de oogspecialist voor controle, omdat dit meisje blind is. Dat is dus weer een ander ziekenhuis zien, deze schijnt veel luxer te zijn. Dat lijkt me dus heel gaaf om mee te maken!

Tot de volgende blog (is hopelijk niet zo lang). Byebye!