Hoofdstuk 4 - Aapjes en bloed prikken

EDIT 02-03-2017: vanwege privacyreden gebruiken ze bij Rehoboth pseudoniemen in hun nieuwsbrieven. Ik kwam daar pas achter na het schrijven van deze blog. Dus vanwege privacyredenen zijn er na deze edit geen volledige namen meer te lezen :), alleen afkortingen of pseudoniemen.

Ik ben hier nu ondertussen al meer dan een week en ik heb nog meer nieuwe dingen gezien. Afgelopen vrijdag ben ik bijvoorbeeld met een van de kinderen en Yvonne naar het ziekenhuis gegaan in Durban, het Albert Luthuli-ziekenhuis welteverstaan. Dit meisje is het liefste autistische meisje wat ik ooit gezien heb. Ze is 8 jaar en is sinds haar geboorte bijna blind. Daarnaast heeft ze ook glaucoom, waardoor haar netvlies beschadigt en ze nog verder blind wordt. In het Albert Luthuli-ziekenhuis zit een oogspecialist waar ze heen ging. Vorige week was ik al in het Murchison hospital geweest, maar dit was totaal anders. Dit ziekenhuis staat er ook om bekend dat ze heel goed zijn en is heel schoon en netjes. Hoewel het een van de betere ziekenhuizen is, gaat het er nog steeds heel anders aan toe dan in Nederland. Ik moest al om half 5 mijn bed uit, om om 5 uur te kunnen vertrekken, om daar om half 7 aan te komen. Je moet dan eerst een nummertje trekken om je dossier op te kunnen halen. Normaal gesproken is de balie waar je je nummertje trekt pas tegen 7 uur open, maar dit keer hadden we geluk en konden we al een nummertje trekken. Vervolgens zit je in de rij om je dossier op te halen. Het meisje waarmee we gingen is helemaal fan van de iPad dus die vermaakte zich wel met de iPad van Yvonne. We zaten ongeveer een half uur tot een uur in de rij voor we het dossier konden ophalen. Daarna moet je weer in de volgende rij gaan zitten dit keer bij de oogspecialist. Je hebt niet echt een tijd voor een afspraak, dus je gaat gewoon zitten tot het 'jouw' beurt is. Daar zaten we ongeveer een half uur in de rij, tot wij aan de beurt waren. Na een afspraak die ongeveer 20 minuten duurde, moesten we wéér in de rij gaan zitten, nu bij de apotheek, om daar haar medicijnen op te halen. Al met al liepen we om kwart voor tien het ziekenhuis weer uit. Yvonne vertelde me dat dit echt heel vroeg is. Meestal komen ze pas het ziekenhuis uit met een van de kinderen rond 1 uur. Kun je nagaan, dan ben je dus ongeveer 5 uur lang in het ziekenhuis voor één afspraak. Dat gaat in Nederland wel anders. Als beloning gingen we na het ziekenhuis nog naar de KFC. Ik als Europeaan at uitgerekend aan de andere kant van de wereld mijn eerste

KFC-maaltijd, maar ik moet zeggen dat het goed te eten was :). Pas tegen half 2 waren we weer terug uit Durban. Naar het ziekenhuis gaan in Durban is dus een hele dagtaak.

In mijn eerste weekend heb ik samen met Catherine veel met de kinderen gedaan. Het is niet verplicht, maar je wordt wel aangemoedigd om in de weekenden met de kinderen wat te doen, om ze ergens mee naartoe te nemen. Zo leren ze ook om te gaan met het leven buiten Rehoboth. Ze moeten uiteindelijk ook weer in de 'echte wereld' terecht komen en zo leren ze dat ook langzaam. Er wordt bijgehouden welke kinderen in het weekend meegenomen worden, zodat alle kinderen een keer aan bod komen. Zaterdagochtend was er eerst een voetbalwedstrijd tussen de kinderen van Rehoboth en een ander team van kinderen. Hiervoor gingen we met 3 auto's, 14 kinderen en 3 volwassenen naar een voetbalveld ongeveer driekwartier rijden hiervandaan. Het

Rehoboth-team had gewonnen met 10-0 dus ze waren natuurlijk uiterst blij :). Zaterdagmiddag hadden Catherine en ik eventjes tijd voor onszelf genomen. Het was bloedheet, 30 graden of meer, dus we gingen naar het strand. Daar was het gelukkig niet zo heet. Het waaide er meer en natuurlijk konden we afkoelen in het water. Aangezien jullie Nederlandse melkflesjes net niet meer in de sneeuw zitten, zal ik ook even een paar fotootjes van het strand erbij zetten ;). Zondag zijn Catherine en ik met drie van de kinderen naar het Wild Waves Water Park gegaan, op ongeveer een uur rijden hiervandaan (de afstanden zijn hier allemaal wel groter, maar dat had je misschien al door). We zijn daar van ongeveer 11 tot 4 van allerhande waterglijbanen gegaan en het was echt superleuk. Een echte 'treat' voor de kinderen, die niet zo vaak uit Rehoboth gaan. Omdat zo'n park naar hun maatstaven heel erg duur is, hebben Catherine en ik betaald. Naar verhouding kost het hier helemaal niks.

Voor een dag waterpark inclusief lunch voor 5 mensen hebben we ongeveer 50 euro betaald. Sommige dingen zijn hier gewoon een stuk goedkoper. Voor het uit eten van vrijdagavond heb ik bijvoorbeeld omgerekend 11 euro betaald voor een pizza en een supergoede milkshake (creme brulee, hij was zo hemels). In het Wild Waves Water Park heb ik ook mijn eerste wilde aapjes gespot :). Eentje had er zelfs een baby onder hangen, zo cute. Daarnaast heb ik in het waterpark ook goed "gestudeerd voor kreeft" (hierbij even een quote van Marjelle van Driel :)) en heb daarbij zelfs mijn diploma gehaald. De Zuid-Afrikaanse zon is definitely veel sterker dan in Europa.

O, vorige week vertelde ik ook over de gekko's die hier rondlopen. Ik heb er eindelijk een op de foto gekregen, yes.

Maandag en dinsdag was het vooral in de clinic dingen voorbereiden voor de 'blood clinic' van woensdag. Wat op sommige momenten wat lastig ging, omdat de stroom uit was gevallen. Bij de gemiddelde onweersbui hier valt de stroom af en toe uit en gaat dan na een paar seconden weer aan. Dat gebeurt hier gewoon. Dit keer hadden we echter op maandagavond voor 20 minuten geen stroom, daarna ging ie weer aan. Achteraf bleek dat Tamara (een van de stafleden) de generator aan had gedaan, daar hadden we dan gelukkig stroom op. 's Nachts gaat ie uit om diesel te besparen en 's

ochtends gaat ie dan weer aan. De stroom was dinsdag pas rond de lunch weer helemaal gefikst, zodat de generator uit kan. Dit keer was de bliksem dus wel echt ergens goed ingeslagen, het was ook een vrij harde knal die we hoorden kan ik je vertellen. (De bliksem op de foto is niet van dinsdagavond, maar van eerder al.) Intussen is de stroom nog steeds niet helemaal 100% functionerend, want de generator is op woensdagmiddag alweer aangegaan. Om 20.00 gaat ie uit en dat zit je dus zonder stroom :).

Dinsdag ben ik ook nog naar het Victory house en het Khulani house geweest. Het Khulani-huis is een huis waar de oudere jongens in gaan wonen, dit huis is in de stad. Khulani komt van het Zulu-woord voor opgroeien. De jongens in het Khulani-huis zijn 12-19 jaar oud, er wonen er nu zes. Voor de meisjes is er zo'n zelfde huis, maar dan hier op het terrein van Rehoboth. De reden dat de jongens in de stad gaan wonen is simpelweg vanwege het beschermen van de meisjes tegen de hormonen van de jongens. Het Victory huis is relatief recent gekocht en wordt nu aan alle kanten verbouwd. Dit is het huis waar de jongens kunnen doorstromen als ze uit Khulani komen. Hier zijn ze nog zelfstandiger zodat ze echt kunnen leren hoe het is als ze op zichzelf moeten wonen als ze niet meer bij Rehoboth terecht kunnen.

Woensdag was 'de grote dag': blood clinic. Hierbij wordt een groot deel van de HIV-positieve kinderen geprikt om een aantal

bloedwaarden te checken. Dr. Sylvia Paz, die hier lange tijd heeft gewerkt, komt dan over uit Stenden samen met een aantal studenten. Dit keer had ze vier studenten meegebracht die gingen prikken. De moeilijke gevallen doet Sylvia zelf. Ik heb ook een aantal kinderen mogen prikken. Voor de kinderen is prikken natuurlijk niet leuk, maar voor mij als dokter-in-spe is het fantastisch :). Ik heb vijf kinderen kunnen prikken, zes buisjes getapt en zeven gaatjes moeten prikken om dat voor elkaar te krijgen. Verder heb ik vooral geassisteerd met het rustig houden van de kinderen, sweeties uitdelen, watjes aangeven etc. Drie van de andere vier studenten kwamen van universiteit Groningen, wat wel grappig is dat je die dan hier aan de andere kant van de wereld tegen komt. Nadat alle buisjes getapt waren, konden we ze naar het lab van het Murchison-zkh brengen. Over ongeveer vier weken hebben we dan alle uitslagen.

Ik geniet nog steeds van alles hier en begin ook steeds meer dingen zelf te kunnen. Ik raak niet verdwaald op het terrein o.i.d. :). En ook op de computer kan ik de weg vinden naar de medical records etc. Zuid-Afrika is een prachtig land, waar je drie seizoenen in een dag kunt hebben, maar wat voor weer het ook is: het is een feest om er te zijn. Een van de huismoeders hier vertelde me trouwens dat 'lisana' ook een Zulu-betekenis heeft, namelijk 'still raining'. Wat dan wel weer goed past bij mijn Nederlandse herkomst :).

Tot de volgende blog!