On top of the world

Donderdag om 6 uur ging bij mij en Mandy de wekker om de christoffelberg te gaan beklimmen. Wij zaten met ons goede gedrag om kwart voor 7 in de auto op weg naar het park. Rond 8 uur stonden we op de berg. We hebben ervoor gekozen om niet de gehele berg te doen maar een klein stuk met de auto te rijden. Dit vanwege mijn geweldige knie.

Het stuk dat we moesten lopen zou je in een uur kunnen doen. We begonnen vol goede moed met tassen vol water, we waren op het begin best enthousiast. Na 15 minuten hebben we even pauze gehouden. jeetje wat was dit heftig!! Het is ontzettend veel klimmen en alleen maar omhoog lopen, continue goed opletten waar je je voeten zet anders val je zo om. Halverwege moeten we eerlijk zeggen dat we totaal geen zin meer hadden, maar we wilden het ook niet niet afmaken dus we hebben stug doorgezet. Op een gegeven moment kwamen we een volwassen man tegen, die zei dat hij was gestopt! Wij waren toen best trots op ons zelf dat wij wel door gingen, ook al waren onze shirt doorweekt van het zweet en was het bloedheet. Na een uur wandelen waren we nog lang niet bij de top. Mijn knie was enorm aan het bonken en we waren allebei echt doodop. We hebben hier even een tijd gezeten maar zijn toch verder gegaan.

De laatste 30 meter omhoog is letterlijk alleen maar klimmen. Niks een pad, gewoon mega stenen en zie maar om hoog te komen. De beste weg was gelukkig wel goed aangegeven! Na anderhalf uur hebben wij dan eindelijk te top bereikt. Ik vond dat we het best snel gedaan hebben, want naast dat we 10 keer ongeveer even pauze genomen hebben, hebben we wel continue doorgelopen. Het uitzicht was supermooi! Vooral omdat het de afgelopen dagen veel geregend heeft dus alles was groen.

Na ongeveer een half uur op de top en 300 foto's later zijn we aan de terugweg begonnen. Jeeetje dat was nog erger als heen. Ik ben twee keer door mijn knie gezakt, echt mega fijn. Dit terwijl ik tegen mijn zin, de hele weg mijn knieband om heb gehad. Zorgt voor prachtige foto's... not... Vooral het eerste stuk naar beneden klimmen was best eng.

Je hebt niet echt goed grip dus het is echt zoeken naar de weg naar beneden. Heel vaak zijn we gewoon op de stenen gaan zitten, jammer dan dat onze kleding vies wordt. Na 45 min - 60 min waren we weer heelhuids beneden gekomen!

Eenmaal beneden hoorden we dat de stakingen inderdaad door waren gegaan (van de isla) en dat heel curacao plat lag, nergens was meer stroom en ze waren aan het dreigen om ook het water af te sluiten. Super vervelend want dan merk je opeens waar je stroom allemaal voor gebruikt!

Omdat het nog zo vroeg was zijn we nog even naar de grote knip gegaan. Een super mooi strandje! Hier hebben we een uurtje geslapen, gezwommen en in de zon gelegen. Vervolgens lekker naar huis. Onderweg al geen stoplichten en thuis geen wifi, ventilator, koelkast helemaal niks.. Ook heel Punda lag zonder stroom.. Mandy en ik wilden uit eten gaan en er was wel 1 restaurant open, omdat deze op het parlement aangesloten was en ze hier de stroom niet van af kunnen zetten. Na het eten liepen we door de straten naar huis en sprong opeens al het licht weer aan. Iedereen klappen en juichen, was echt super leuk om op dat moment in de straten te lopen!