We zijn weer thuis in Pai en o ja: "Zo is Thailand!!"

O Ja, het Thailand gevoel bereikt ons met een ontnuchterende snelheid. Alles maar dan ook alles kan niet gaan zoals gepland, want........
We hebben geen boardingpas mail van Air Asia ontvangen. Voordat we de service balie van AA in Melbourne hebben gevonden zijn we al weer vele voetstappen verder. En dat is nog maar het begin.
De boardingpas van de tweede reis krijgen we niet, maar omdat we die vorige keer in Kuala Lumpur ook later kregen, dachten we: maakt niet uit!
Misgedacht, we moeten in KL 20 minuten lopen om de exit te bereiken, daar in de rij voor de paspoort controle en de bagagecheck, de automaat voor de boardingpas zoeken, helaas u heeft al ingecheckt, zoek servicecenter. Ja waar is die? Beiden gesloten, bij navraag doorgestuurd en bij het tweede loket eindelijk de passen.
Toen het hele circus opnieuw: bagagecheck, paspoortcontrole en weer een eind lopen om bij de juiste Gate te komen.

In Chiang Mai staan we bijna een uur voor de paspoortcontrole. De mannetjes nemen de tijd en met al die stempels zetten schiet het voor geen meter op.
Natuurlijk is onze ophaalservice naar het busstation dan al verdwenen.
Bij het loket van de toeristenservice, beweren ze niet naar buiten te kunnen bellen. Huh? Ik zag ze net nog bellen?
Op hun aanwijzingen helemaal naar uitgang 1 want daar is een publieke telefoon. Daar gekeken en gevraagd. Nou echt niet.
Dan mogen we niet meer naar binnen en moeten we weer door de bagagecheck, lopen naar het loket Airport taxi, kopen een ticket en hebben eindelijk eens geluk direct een taxi te krijgen. Vorige keer stonden we er mega lang.
Door de drukke files naar het busstation met gelukkig een fris ruikende vrolijke chauffeur.
Inmiddels te laat voor de bus van half 5, maar gelukkig waren er nog plaatsen in de laatste, die van half 6.
O o! Niet mijn favoriete tijd, nu moeten we de reis in het donker maken en iedereen die deze busreis gemaakt heeft weet wat ik bedoel. Waren het niet 1700 speld bochten?
Ik kan me er niet meer druk om maken, zoveel gelopen en zo lang gereisd: ik val in een soort van coma en dat nadat ik in de twee vliegtuigreizen ook steeds maar indutte, tot verbazing van John.

Drie uur later:
We rijden door de nauwe straten van Pai en kunnen niet verder door de vele brommers en een geparkeerde auto. Brommers opzij en eindelijk bereiken we het eindpunt. Ja het busstation is midden op de nightmarket. We worden direct benaderd door een taxi man. John had al een dealtje bedacht, hoorde ik achteraf.
100 thb om ons naar Rainbowhousepai te brengen en als hij 5 minuten wacht, zodat wij onze rugzakken kunnen droppen, ons weer meeneemt naar de nightmarket en restaurants, krijgt hij 150 thb. Deal!!! ( 3,75€)
Na een warm welkom en een nodig sanitairbezoek in ons schone huisje, zitten we even later aan de vegetarische hamburgers en een grote Singah bij de Hamburger Queen.

Het is heerlijk van temperatuur en John moet volmondig bekennen dat hij het helemaal fout had, door steeds koppig te beweren dat we het koud gaan hebben hier. Ja dat was in januari, maar nu is ook zelfs het zwembadwater van Fluid zalig. Ook hier worden we weer gastvrij begroet.
Maar de pech heeft ons nog niet helemaal verlaten, John zegt: "Ik geloof dat mijn zwembroek gescheurd is."
Ik kijk en zie twee enorme verticale scheuren, niet op de naad. Hoe dat kan is ons een raadsel, een dure O' Neill broek, cadeau gekregen, misschien versleten door het vele zwemmen?
Kan niet door zijn dikke billen komen haha.
Nu moet hij met een handdoek om even naar het huisje terug voor een ander, want hij is in zijn zwembroek gekomen.
Zielig hihi, het is toch wel komisch, zou ik ook lachen als het bij mij gebeurd was?