Rural camp

Afgelopen week zijn we rondom Mysore op een kamp geweest. We zijn met de hele studie, ongeveer 25 Indiërs en wij, naar dorpjes geweest die nog niet goed ontwikkeld zijn en afgelegen in de jungle wonen! We hebben meegekeken met een organisatie die VGKK heet, die dit soort dorpjes helpt ontwikkelen. Ze bestaan uit een ziekenhuis en een school met een hostel, waar kinderen van arme gezinnen naar school kunnen en eten krijgen. Verder zorgen ze ook voor ontwikkeling binnen de omliggende ziekenhuizen, motiveren ze mensen hier gebruik van te maken en om hun kinderen naar school te sturen. Ze bieden in omliggende regio's nog meer soorten school aan, bijvoorbeeld een naaischool, zodat kinderen een vak leren om zichzelf te onderhouden. Ook bieden ze mensen die hun school gevolgd hebben banen aan binnen de organisatie en leren ze volwassenen uit de tribal communities om bijvoorbeeld honing uit de jungle te halen en bloemen te verbouwen die ze kunnen verkopen. Het is best heftig om te zien dat ze daar niet goed toegang hebben tot goede gezondheidszorg, dat niet iedereen naar school gaat, het

afval overal op straat ligt en dat ze nog steeds op open vuur in een dichte keuken koken. Ontzettend tegenstrijdig is het om te zien dat de overheid dit soort dorpjes en gezinnen wel erg goed ondersteunt op bepaalde vlakken, bijvoorbeeld dat ze via schema's huizen, wc's, elektriciteitsvoorzieningen en waterpompen voor mensen die onder de armoedegrens leven bouwen, maar tegelijkertijd kunnen ze niet alle ontwikkelingen rondom educatie en gezondheidszorg implementeren. Ontwikkeling op die vlakken komt voornamelijk van vele non-profit organisaties zoals VGKK.

Misschien is het wat leuker om ook te vertellen wat we precies gedaan hebben daar. Op maandag begonnen we met onze tas inpakken en rond 17:45 verzamelden we op Udupi railway station. Voor het eerst met de trein!! We moesten vroeg zijn, want de treinen in India rijden niet zo stipt als de NS. Uiteindelijk kwam de trein zelfs een halfuur te laat, maar toen hij eindelijk het station binnen kwam gereden, zagen we hoe druk het treinverkeer in India wel niet is. Allerlei mensen in de trein stonden al klaar in de deuropening om eruit te springen op het perron, want alle treinen en bussen rijden zonder deuren in India. Ook staken er uit alle ramen wel een stuk of 6 armen. Wij waren al bang aan het worden dat wij ook, net als zo'n

filmpje op facebook, er met zijn allen ingeduwd moesten worden, maar gelukkig konden we ietsje doorlopen naar de gereserveerde coupés. We hadden allemaal ons eigen bedje en we hebben, na wat spelletjes gespeeld te hebben, de nacht dan ook prima doorgebracht. IJskoud kwamen we aan in Mysore, waar we overstapten op een bus en naar het dorpje werden gebracht waar het kamp was. In het restaurant leerden we hoe we bananenbladeren schoon moesten maken, om er vervolgens met onze handen vanaf te kunnen eten. Ontbijt, lunch en diner allemaal traditioneel Indiaas eten en op de Indiase manier. De eerste dag zijn we naar de organisatie VGKK zelf en een tribal village gaan kijken. Ook zagen we overal al gelijk aapjes rondlopen. De eerste was super speciaal en stond iedereen met zijn camera bovenop, vooral omdat hij aan het proberen was bananen van het winkeltje te stelen, maar alle velen erna waren al een soort van gewoonte om te zien geworden. De dag erna zijn we naar een resort geweest, waar mensen uit de community werken, die door VGKK opgeleid zijn. Overal lag olifantenpoep, maar een echte olifant hebben we nog niet kunnen bewonderen. Terwijl we wel enorm veel door de natuur hebben gelopen. Het meeste was namelijk niet handig om met de

bus heen te rijden, dus liepen we overal heen. Onderweg kwamen we ook wel eens veel grapefruits tegen die we konden eten, we hebben ook vooral geproefd dat ze nog niet zo rijp waren. ’s Avonds werd er een cultural show georganiseerd, waar wij ook een stukje aan moesten bijdragen. Pas dan realiseer je je dat ‘westers’ nog niet echt je cultuur definieert en dat het lastig is om samen met nationaliteiten van 5 verschillende westerse landen één optreden voor te bereiden. Niet verrassend dan ook dat we maar de Macarena hebben gedanst. Niet ons beste moment haha. Wel was het ontzettend leuk om mee te dansen met alle Indiase dansen en te luisteren naar het verhaal wat de leider van de stam erbij vertelde. Naast me zat een klein Indiaas meisje met haar 2 vriendinnetjes die me bij elke dans weer opnieuw verwachtingsvol aankeken en motiveerden om mee te doen, wat ik natuurlijk niet kon afwijzen. Ik heb denk ik in ieder geval daardoor redelijk het dansen daar onder de knie gekregen ;). Op de weg terug was het donker en moesten we een pad door de jungle, waardoor iedereen zijn zaklamp aan moest doen en goed moest opletten dat we bij elkaar lopen, omdat we natuurlijk midden in een tijgerreservaat liepen en tijgers vooral ’s nachts actief zijn. Gelukkig gebeurde er niks en kwamen we veilig bij het hotel aan waar we konden avond eten. De volgende dag hebben we eindelijk een zorginstelling bezocht, waar ik veel geleerd heb over het voorkomen van epilepsie in die regio. Blijkbaar is er vanwege een genetische factor erg veel epilepsie in de tribal communities. De zorginstelling

was best ver weg, dus waren we met de bus gegaan, maar deze kreeg autopech op de weg terug. Hij kwam steeds minder hard de heuvel op, tot ie op een gegeven moment echt stopte. Toen werd het uitstappen en wachten op de volgende. De dagen erna hebben we nog wat mensen gesproken die veel voor de organisatie betekenden en een tempel bezocht. Voor we het wisten was de week alweer voorbij en moesten we weer terug. Eerst met de bus weer het reservaat uit. We hadden de kans op wilde tijgers en andere dieren al helemaal verworpen, maar op een gegeven moment riep de buschauffeur toch ineens olifant. Als wilde dieren die we zelf waren stormde iedereen naar de ene kant van de bus, er ook even niet bij nadenkend dat we naast een afgrond stonden, maar goed, alles voor de olifantenkont die we net door de planten en bomen nog weg konden zien lopen natuurlijk! Het was weliswaar geen hele olifant, maar die kont hebben we maar mooi vast gezien! Het herinnerde me er in ieder geval wel weer aan dat we echt in een prachtig land met veel natuur en wilde dieren waren. Voordat we echt de trein weer instapten, hadden onze leraren, Teddy en Dr Lena nog een tour in Mysore geregeld. We zijn eerst langs een park met een meertje en vogeltuin geweest en erna zijn we langs het Mysore Paleis gegaan, wat echt prachtig was! Er waren zoveel waanzinnig versierde kamers binnen en vanbuiten was het een indrukwekkend gebouw om te zien.

Veel ‘selfies geklikt’ zoals alle Indiërs het noemen en we hebben nog een groepsfoto genomen die nu in mijn kamer aan de muur hangt. We gingen nog even gauw eten bij een Indiaas restaurant, wat zo ontzettend spicy was dat zelfs de Indiase meiden met wie ik aan tafel zat tranen in hun ogen hadden. Wel fijn om te merken dat de Indiërs toch ook bepaalde dingen nog wel spicy vinden. In de trein terug viel iedereen vrijwel gelijk in slaap, ik met het mooie vooruitzicht dat we het appartement in mochten als we terug kwamen!