Zeventiende week in Zuid-Afrika

Zelf geloof ik het nog niet helemaal, maar dit is toch echt mijn laatste blog vanuit Port Elizabeth... Er staat straks een nieuw avontuur op mij te wachten, maar eerst moet ik deze week nog afscheid nemen van mijn school, de kinderen, alle lieve mensen, mijn huis en de plaats Port Elizabeth. Wat voor andere mensen beter bekend staat als de plek waar Nederland Brazilië versloeg tijdens het WK in 2010.

Afgelopen week was officieel mijn eenna laatste stageweek, maar voor mijn gevoel is mijn stage al voorbij. Afgelopen maandag waren er nog maar 40 van de 526 kinderen. Vanaf dinsdag waren er helemaal geen kinderen meer. Na de examens geeft de school geen les meer en dat is dan ook de reden dat ze thuis blijven. Vorige week besefte ik mij dan ook dat de tijd met de kinderen op mijn stage nooit meer terug komt. Wat was ik blij dat we inderdaad vorige week de potloden en de persoonlijke foto’s al hadden uitgedeeld en ik zo van de meeste kinderen al afscheid had genomen.
Zonder de kinderen is het leven uit de school helemaal weg, maar ik verveelde mij niet. De afgelopen weken hebben we namelijk de trappen van de school geverfd! Tessa, Wendy en ik zijn best trots op het resultaat. De trappen waren zo grijs en nu zijn het gekleurde trappen met een boodschap. De ene trap heeft Afrikaanse teksten zoals “jy is spesiaal, jy is goed” en de andere trap is in het Engels geschreven. Hopelijk helpt dit voor het zelfvertrouwen van het kind en de school heeft nu voor altijd een fysiek aandenken aan ons. We gaan hier nog goede foto’s met kinderen van maken, maar de foto’s van mijn telefoon geven ook een aardig beeld.
In het verven zat heel veel tijd, maar daarnaast hebben we met enkele kinderen nog spelletjes buiten gespeeld.
Een van mijn kinderen was al een week niet op school en daar maakte ik mij wel zorgen om. Ik wilde haar nog persé zien, omdat ik ook nog mooie foto’s van ons samen had. Toen we haar buren (niet iedereen heeft een telefoon) hadden opgebeld, is ze uiteindelijk toch naar school gekomen. Daar was ik heel blij mee! Al was het afscheid best verdrietig.
Verder hebben we de principle (die ziek was) eindelijk weer even op school gezien. Wij hadden een persoonlijke beterschapskaart voor hem gemaakt.
Op school zijn er nog afrondende gesprekken geweest met de begeleiding van Ready4Life en de school. Ik vergeet wel eens dat ik alle ervaringen en indrukken ook allemaal nog mooi moet verwoorden in een verslag naar Inholland Amsterdam. Dat heb ik vorige week afgemaakt en is vanuit mijn begeleiding hier zeer

positief beoordeeld. Ook ben ik druk bezig geweest met het schrijven van dossiers over de kinderen. Zo kunnen nieuwe social workers verder met waar wij zijn gebleven. Mijn laptop heeft dus overuren gemaakt, maar straks heb ik 2 maanden vakantie.

Het is hier verder prachtig zomers weer. Ik kan mij nu niet voorstellen dat het vriest in Nederland en iedereen bij de openhaard met Sinterklaascadeaus zit. Met Tessa en Wendy heb ik vorige week nog heerlijk geluncht in de zon. Deze meiden weten hoe het is om stage te lopen bij G.J. Louw school. Het was daarom gezellig om met elkaar terug te kijken op de stageperiode. Al is vriendin en huisgenoot Kelly afgelopen vrijdag wel even mee geweest om te kijken hoe deze school is waar ik altijd zo enthousiast over vertel.

Ook heeft Matthijs deze week nog een giftige slang in onze tuin vermoord en in dezelfde avond heeft onze huismoeder een andere

slang nog verbrand. Typisch dat dat hier ook allemaal kan gebeuren. Sorry voor dierenliefhebbers. Ik vertel dit wel heel stoer, maar eigenlijk was ik op dat moment op m’n stage en lekker in m’n kamer.

Op vrijdagavond ben ik nog naar een talentenshow op Vistarus geweest. Dit is de plek waar mijn avontuur met kinderen allemaal begon. Hier liep ik de eerste twee weken stage. Verschillende kinderen herkende mij nog en ik vond het leuk om er weer even te zijn. Al kreeg ik bij thuiskomst een halve hartverzakking, omdat er een donkere man met zaklamp in onze tuin liep. Hij was achteraf van het beveiligerssysteem uit Zuid-Afrika, want ons alarm van het huis was afgegaan. Het wonen achter de tralies blijft soms vreemd en het letten op mijn veiligheid vraagt elke dag nog best wel wat energie.

Verder was dit weekend heerlijk relaxt en hadden we zaterdagavond het afscheidsfeest van Matthijs op een prachtige locatie.

Op dit moment zit ik alleen (dat is zeldzaam in dit drukke huis) in de tuin aan het zwembad met een zonnetje, maar het afscheid voelt allemaal toch wel vreemd. Vanavond gaan we met z’n allen uiteten, omdat Matthijs morgen na een jaar vertrekt.

Deze week komen de meeste kinderen hun rapport op school nog ophalen en is er een kans dat ik de kinderen nog kan zien. Van mijn echte afscheid en verdere avontuur zullen ongetwijfeld nog wel blogs komen. Zeker omdat ik dan mijn persoonlijke journalist bij mij heb!