Dertiende en veertiende week in Zuid-Afrika

Wat ga ik de kinderen van de G.J. Louw primary school na mijn stageperiode missen. De afgelopen 2 weken was ik alleen maar bezig met de kinderen op mijn stage. Ik heb dan ook het gevoel dat elke minuut nog nuttig kan worden ingevuld. Daardoor is het ook nu in Zuid-Afrika zelfs hard werken. Het einde van mijn stage komt namelijk in zicht. Tessa, Wendy en ik hebben voor de aankomende weken verschillende ideeën bedacht die we ook echt nog willen uitvoeren en realiseren.
De band die ik met de kinderen tot nu toe heb opgebouwd wordt steeds sterker. We leren elkaar tijdens de individuele gesprekken goed kennen. Opmerkingen van de kinderen naar mij toe, als “ik heb nog nooit eerder iemand kunnen vertrouwen als jij’’, ‘’ik droom over je’’ en ‘’hoe moet het met mij verder als jij weg bent”, maakt voor mij het afscheid straks niet makkelijker. Bij de gedachte krijg ik eigenlijk al de tranen in m’n ogen.

Eerder hadden we met de meiden van de bovenbouw gesprekken over relaties en toekomstplannen. Vorige week waren de jongens aan de beurt. Dit overschreed een beetje de norm binnen de cultuur, omdat het niet normaal is dat de jongens met vrouwen over meiden praten. Toch merkte ik dat de jongens deze gesprekken wel echt nodig hebben. Al vond ik de gesprekken, wat betreft het respect hebben voor de vrouw, diep triest en zorgelijk voor de toekomst van Zuid-Afrika. Elke dag kom ik van mijn stage thuis met een voldaan gevoel, maar tijdens deze gesprekken voelde ik mij ook wel weer machteloos.
Ook organiseerden we van de week meetings met leraren. Hier hebben we onze mening gegeven met verbeterpunten voor in de klas. We waren best wel trots dat de leraren uiteindelijk onze pictogrammen (Nederlands pedagogisch systeem) hebben aangenomen. We hopen dat ze dit blijven gebruiken als wij weg zijn om de structuur in de les te verbeteren. Al onze energie die we hadden gestoken in de relatie met de leraren, dat hier in Zuid-Afrika belangrijk is, kwam hier ten goede. De eerste week hadden we dan ook echt niet met deze adviezen kunnen aankomen.

Verder was ik vorige week vrijdag vrij, omdat het te onveilig was in de township. Iets waar ik tegenwoordig niet meer elke dag bij stil, dat er zomaar rellen kunnen uitbreken, maar dus wel kan gebeuren.

Naast mijn stage gaat het westerse leven in mijn huis ook nog gewoon door. Vorige week zijn er 3 huisgenoten weer naar Nederland vertrokken. Dit kon natuurlijk niet zonder dat we de laatste avond met elkaar uiteten gingen, en een andere avond een hilarische afscheidsquiz hadden. Zelf besefte ik mij vooral hoe veel maanden ik hier uiteindelijk wel niet zit, nu ik zelfs mensen zie komen en gaan. Het is in ieder geval alsnog een drukke boel in huis met z’n tienen.
Ook het springen van een hoogte kan tijdens een buitenlandse stage niet ontbreken. We zoefden dan ook van de langste, snelste en hoogste 500 meter Zip Line van Zuid-Afrika.
In dezelfde dag stonden er voor het eerst in Port Elizabeth 2 mensen op mij te wachten, in plaats van andersom. Dit kon dan ook niet anders dan familie Olie uit Nederland zijn. Heerlijk weer die Nederlandse mentaliteit om 10 minuten voor een afspraak aanwezig te zijn, want op Zuid-Afrikanen moet je dan ook echt altijd wachten.

Mijn nicht Meike en vriend Daan zijn op rondreis in Zuid-Afrika. We gingen samen uiteten. Ik vond het heel gezellig en bijzonder dat we elkaar hier in Port Elizabeth hebben gezien!

Wat betreft het weer was het hier vorige week hoog zomer. Het was dan ook echt zweten. Daardoor konden we na een gezellige stapavond de dag erna de hele dag naar het strand. Afgelopen week waren er weer behoorlijk wat buien. Zo ook tijdens het schoolreisje met mijn stage op het strand afgelopen vrijdag. Het was droog, maar koud. Voor de kinderen maakte dit uiteraard niet uit, want als je nog nooit een strand hebt gezien, spring je natuurlijk met kleren en al het water in. Het was voor kinderen een prachtige dag en ik keek vooral mijn ogen uit. Eerst alleen al de busreis er naar toe. De Zuid-Afrikaanse liedjes worden er harder en wilder gezongen dan dat wij dat met de Van Arkelschool in de bus altijd deden. Het was in ieder geval een gezellig gekkenhuis in de bus! Ook kreeg ik opeens heel veel respect voor de manier hoe mijn schoolreisjes in Nederland waren georganiseerd. Hier liepen er namelijk 320 kinderen kris kras door elkaar op een enorm groot strand. Dat er op dat moment nog 4 andere scholen aanwezig waren hielp dan ook niet echt mee. Er waren precies 12 leerkrachten mee, maar zij waren natuurlijk ook erg druk met het regelen van ijsjes en hamburgers. Wendy, Tessa en ik kregen verantwoordelijkheden dat in Nederland niet zou gebeuren. Zo vroeg een meisje of ik op haar wil letten als ze de zee in gaat, maar spontaan kreeg ze bijna 50 vrienden mee in het water. Zie de kinderen dan nog maar uit het ijskoude water te krijgen. Uiteindelijk is alles gelukkig goed gegaan en kan ik deze ervaring ook weer meenemen.

Ondanks dat geld hier een schaars middel is, is het bijna het meest besproken onderwerp van de dag. Ik zie dan ook op school veel kinderen met geld lopen voor bijvoorbeeld het kopen van een potlood of snoep. Ook het meegaan naar het strand op school kost een kind 100 rand (€6,50). Dit was voor veel kinderen natuurlijk veel te veel. Verschillende kinderen speelde in op mijn gevoel en vroegen of ik dit voor ze wilde betalen. Ik word natuurlijk toch gezien als de ‘rijke witte’. Nu hebben Tessa, Wendy en ik nog serieus nagedacht over een sponsoractie, maar dit werd ons door de leraren afgeraden om te doen. De houding om je handje omhoog te houden is voor de kinderen hier erg makkelijk, en voor de westerse mensen uit Europa moeilijk om hier ‘’nee’’ tegen te zeggen. Ik had er in ieder geval moeite mee. Als je voor één kind betaalt, moet je dat natuurlijk voor alle 526 kinderen doen. Ondanks dat veel kinderen de dag van hun leven hadden op het strand, miste ik verschillende kinderen.

Dit weekend kon ik de verhalen van mijn stage weer met rust laten. Deze was weer gevuld met hardlopen, kerk, uiteten, tuinfeest met alle studenten van organisatie Ready4life en het spelen en eten geven aan kinderen in een township. Dit heb ik al eerder gedaan en gaf mij heel veel energie. Het typische beeld wat je hebt van de omgeving van Zuid-Afrikaanse kinderen, komt daar bij elkaar op de zondagmiddag. Het lopen door de township, zingen, bidden, spelen en eten geven aan de kinderen is heel bijzonder. Vandaag was ik weer onder de indruk van de omgeving. Het voelde ook wel ongemakkelijk om zomaar door de township te kunnen lopen. We hebben in ieder geval weer veel kinderen blij gemaakt met het spelen van spelletjes en het geven van eten.
De aankomende week heb ik weer heel veel zin in mijn stage! Samengevat is het verschil tussen arm en rijk ontzettend groot en de taak op mijn stage het geven van liefde en aandacht, omdat de kinderen dat zo erg nodig hebben.