12 apostelen, 13.000 toeristen

Vandaag rijden we richting Warrnambool, het startpunt van de Great Ocean Road. Voordat we de kustplaats bereiken, brengen we een bezoek aan Tower Hill. Deze uitgedoofde vulkaan is nu een paradijs voor wildlife. Via de kraterwand slingert de weg richting de vallei. Van hieruit zijn verschillende wandelroutes te volgen. Wij besluiten de "lava tongue" te kiezen. Nog voordat we kunnen starten worden we opgeschrikt door een monsterlijk gegrom. Het doet denken aan het gebulder van een nijlpaard of het gebrul van een leeuw. Maar... het geluid komt uit een boom! "Wat de f*ck was dat?!" Als we voorzichtig naderen zien we het monster voor wat het werkelijk is... een zachte, trage, slaperige koala. Als we later over de boardwalk lopen zien we er nog meer.

Het leven in een camper bevalt ons uitstekend. Alles wat je nodig hebt om te overleven, met het ultieme "into the wild" gevoel. 's Morgens geen idee waar we 's avonds zullen overnachten en soms urenlang geen ziel tegenkomen op uitgestrekte wegen door de bush hier Down Under!

De volgende ochtend begint zwaar bewolkt. Dat is jammer, want de Great Ocean Road is natuurlijk het mooist met een zonnetje! De 240 kilometer lange snelweg voert ons eerst langs de Shipwreck Coast. Van zeker 638 schepen is bekend dat ze hier kopje-onder zijn gegaan. De kustlijn bestaat uit hoge kliffen van lichtgeel kalksteen. We stoppen hier regelmatig langs de kant van de weg om de mooie rotsformaties in zee te bewonderen. Zo zien we "The London Bridge", "The Arch" en

"The Grotto". Hoe langer we rijden, des te meer klaart het weer op. Rond het middaguur staat de zon hoog aan de hemel en bereiken we de beroemde "Twelve Apostles". Hoewel, we zijn er al voorbij gereden voordat we beseffen dat we ze gemist hebben. Toch maar even omdraaien. Als we het bezoekerscentrum zien draait onze maag ook om. Jahoor, touringcars en grote kuddes narcistische selfiestoktoeristen. We werpen een vluchtige blik op het gebeuren, schieten een paar snapshots en draaien met gierende banden terug de highway op.

Voor vandaag hebben we wel weer toeristisch genoeg gedaan. Zonder omkijken rijden we door naar Marengo, vlak voor Apollo Bay. Hier vinden we precies waar we aan toe zijn, een heerlijke camping vlak aan het strand. Een warm avondzonnetje en hooguit een handjevol vliegen om ons heen (daar gaan we in dit land waarschijnlijk niet meer vanaf komen). Zodra we onze campingstoeltjes van het merk "Hernia" uitgeklapt hebben, horen we zelfs een koala brullen.
We genieten nog een volle dag van de zon, het strand en de Woollies - zoals de Aussies (en wij nu ook) onze favo supermarkt noemen. Helaas is het mooie weer van korte duur dus besluiten we er een reisdag aan vast te plakken. Onze route volgt vele kilometers over slingerwegen door het rustieke landschap van de staat Victoria. Het voelt hier aan alsof we door de groene heuvels van Groot-Brittanië rijden! Tegen het vallen van de avond vinden we een kampeerplek in het kleine dorpje Korumburra. Niet noemenswaardig, maar het geeft ons de gelegenheid de volgende morgen al vroeg door de toegangspoort van Wilsons Promontory te rijden.

Dit natuurgebied ligt op een schiereiland en is het meest zuidelijke stukje vasteland van Australië. We komen langs afgelegen baaien, groene bossen vol wildlife en zetten hier en daar de auto stil voor een wandeling tussen de kangoeroes of richting het strand. Zoals we dat hier regelmatig doen, warmen we rond lunchtijd twee borden soep op in onze camper en vervolgen de roadtrip richting een geschikte slaapplaats. Voor vanavond richten we onze pijlen op Lakes Entrance. Dat betekent nog een flinke rit, maar - altijd onze belangrijkste overweging - grote kans op goed weer! Pas als het avondrood de hemel kleurt draaien we het Silver Sands Tourist Park op. Een keurig kampeerverblijf waar we tussen de palmbomen een plekje vinden. Het gras is netjes gemillimeter, de houtsnippers in het speeltuintje minutieus aangeharkt en de paden overal aangeveegd. Zelf het sanitair is smetteloos. Kunnen ze in Europa nog wat van leren. Eigenlijk zouden ze alle Franse campinghouders verplicht één keer naar Australië moeten sturen om te laten zien hoe het wél hoort.

De laatste week van onze roadtrip rijden we via de oostkust terug naar Sydney. Soms rijden we uren door eentonige bush, op andere dagen juist door pittoreske dorpjes en langs de prachtige verlaten stranden van de Sapphire Coast. Overnachten doen we dagelijks op een veld vol flinke keutels. Rond zonsondergang worden we dan omringd door grazende kangoeroes. De mooiste kampeerplek blijkt die op Patato Point; recht aan het strand, uitkijkend op de golven van de Tasmanzee. Schattige kleine wallaby's hoppen hier nieuwsgierig tussen de tenten en campers door!
3596 kilometer na de start van onze roadtrip bereiken we Sydney weer. We vieren er Kerstmis in onze korte broek en laten daarna de westerse wereld achter ons. Op naar het laatste continent van onze reis: Azië!