Nooit meer weg

Rapa Nui, 26.11.2016

Als je ooit in je leven de kans hebt om naar Paaseiland te gaan - doe het! Wij prijzen onszelf gelukkig om hier ruim 5 dagen te mogen "wonen". Want zo voelt het een beetje, alsof het ons eiland is. Je kunt hier een hele dag rondrijden en bijna geen ziel tegenkomen. Overdag vertoeven op zonovergoten tropische strandjes of turen naar de ruige golven die uiteenspatten op de vulkanische kliffen. De wilde paarden die zichtbaar genieten van hun vrijheid en de mythische Maoi die waken over het eiland. Maar ook het kleine hoofdstadje Hanga Roa heeft ons hart gestolen met zijn zorgeloze uitstraling en prachtige inwoners. Vrouwen dragen een exotische bloem in hun lange haar en de mannen lopen in vrolijke bloesjes op slippers. Grote wereldproblemen zoals terrorisme, zwarte Pieten en zotte presidenten zijn heel ver weg van hier. Zodra we aankwamen voelden we ons hier welkom. Iedereen hier is gelukkig, ontspannen en vriendelijk, groet ons met de eilandgroet - een soort ik-bel-je-later gebaar maar dan schuddend in de lucht - en maakt lachend een praatje. Voor elk probleem is een simpele oplossing. Het weer is fantastisch, met adembenemende zonsop- en ondergangen. Waarschijnlijk is de naam een afkorting van Paradijseiland. Moet wel joh. Ja toch?!

Vandaag staan we weer lekker vroeg op om de dageraad bij Ahu Tongariki te aanschouwen. Net als gisteren doen we vervolgens nog een tukkie bij de hut en springen rond 11 uur in de auto. De eerste stop is bij Puna Pau waar de pukao gemaakt werden. Archeologen zijn het er nog steeds niet over eens wat deze hoofddeksels voorstellen. Een knot van de lange haren die krijgers droegen? Een hoed? Verspreid over de heuvels hier zijn er velen achtergelaten, klaar om verplaatst te worden naar de verschillende Ahu's op het eiland. Even verderop stoppen we bij Ahu Akivi, de enige Ahu waar de Maoi richting de oceaan kijken, in plaats van landinwaarts. Mooi, maar niet zo fotogeniek als bijvoorbeeld Tahai of Tongariki (ja, we zijn verwend). Daarna is het tijd voor iets heel anders; grotten! Aan de westkant van het eiland is een groot netwerk van donkere holen, waar je gemakkelijk zou kunnen verdwalen. Slechts enkelen zijn officieel toegankelijk, maar als je van avontuur houdt kun je een risicootje nemen natuurlijk... Doen wij vandaag niet, we bezoeken alleen Ana Te Pahu. Een 7 kilometer lang gangenstelsel dat tijdens de stammenoorlog als schuilplaats werd gebruikt. De grotten hangen vol met vleermuizen. Omdat we geen vaccinatie tegen hondsdolheid hebben gehad houden we het hier snel voor gezien. We besluiten om door te rijden naar het noorden van het eiland, waar Anakena beach ligt. Dit strand hebben we gisteren overgeslagen omdat dit het bekendste strand van Paaseiland is. Om die reden kan het er nogal druk zijn, wat wij natuurlijk minder idyllisch en paradijselijk vinden (ja ja, we zijn verwend). Maar wanneer we richting de kust rijden zijn we blij dat we toch een kijkje zijn gaan nemen! Niet nor-maal, zooooo mooi!! Een groene heuvel vol hoge, wuivende palmbomen. Een parelwit strand met een enorm platform waarop een rij immens grote Maoibeelden prijkt die deze tropische verrassing lijken te bewaken. Als we richting de zee lopen - goed uitkijken dat we niet geraakt worden door vallende kokosnoten (ja, ook wij hebben zo onze problemen op reis) - zien we even verderop een aantal eettentjes van hout en bamboe. Hier en daar worden kippetjes gebraden op de asado en spelen kinderen met waterballonnen. De sfeer is goed en we strijken neer voor een Polynesisch hapje, met uitzicht over het stukje tropisch paradijs van Anakena beach. Dit is de leven!!
De rest van de middag gebruiken we om onze wandeling over Rano Raraku van gisteren af te maken. Wederom is onze timing perfect; we hebben de stenen joekels voor onszelf.


Terug in het dorp moeten we helaas afscheid nemen van onze "Jimmy", de trouwe vierwieler die ons het eiland liet verkennen. Langs de kust is het bedrijvig gezellig. Er blijkt een internationaal rugby tournooi gaande te zijn. Tahiti speelt tegen gastland Rapa Nui. Terwijl de zon langzaam in de oceaan verdwijnt genieten de mensen van de ruige sportwedstrijd. Op straat staan locals bij de braai of drinken een biertje naast het hippiebusje dat is omgetoverd tot foodtruck. De sfeer doet denken aan het voetvolleybal dat Veronica in de jaren '90 's zomers uitzond. Ronald en Frank de Boer tegen Orlando Trustfull en Regi Blinker. Mooie tijden. Na wat sport is het tijd voor cultuur. We hebben tickets geboekt voor een traditionele dansshow. Als we de zaal binnenkomen bevalt de kneuterige uitstraling ons wel. Niks commercieel gelikt decor, nee gewoon een schoolaula vol plastic kuipstoeltjes. We zitten op rij 2. "Als ze ons maar niet het podium optrekken om mee te doen, dan ben ik ff niet thuis hoor". Nee, wij willen gewoon anderhalf uur achterover leunen en vermaakt worden. Al snel verschijnt er een halfnaakte krijger op het toneel, slechts gekleed in een doek rond zijn middel. Terwijl de zaal zich langzaam vult met publiek, schildert hij zijn lichaam vol Polynesische figuren. Achter de coulissen speelt een band inheemse muziek. Als het podium zich vult met dansers en de show van start gaat krijgen we het op slag Spaans benauwd. Schaarsgeklede mannen die zwaaien met peddels en oerkreten uitslaan; zitten we soms bij de Chippendales?! Met het schaamrood op de kaken zien we hoe de zweetdruppels het publiek in spetteren terwijl de heren zich uiten in - wat niet anders omschreven kan worden dan - een paringsdans. Als er zich vervolgens ook nog een handvol huppelende dames met klepperende kokosnootbikini's bijvoegen is het feest compleet. Nou ja, bijna dan. Aan het einde van de voorstelling snellen de dansers en danseressen inderdaad de zaal in om willekeurige toeschouwers het podium op te trekken. Uiteraard zijn wij direct druk in gesprek en proberen elke vorm van oogcontact met de tribals te vermijden. Zo, die kogel hebben we mooi ontweken.
De laatste twee dagen genieten we vooral van de rust en het ontspannen sfeertje op het eiland. We sippen een cocktailtje met uitzicht op de surfers, genieten van de Polynesische keuken met verse vis. In korte tijd hebben we Rapa Nui in ons hart gesloten. Het eiland heeft een ongrijpbare aantrekkingskracht. Het is de eerste plek waar we eigenlijk niet meer weg willen. Helaas vertrekt vanavond ons vliegtuig richting Tahiti. Ook geen verkeerde plek waarschijnlijk...

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.