Bolivia, van hoogste punt naar hoogtepunt

Een ijskoude schreeuw klinkt door het appartement. “Moekie, help!!” Het licht knipt aan. Snelle voetstappen op de houten trap.
“Volgens mij zit er een beest in mijn oor! Ik weet niet wat ik moet doen!” Het is kwart over 3 ‘s nachts en we zijn alledrie klaarwakker. “Ik zie niks hoor.”
“Ja maar ik hoor hem graven, straks is het een parasiet ofzo, ik vind het eng!!”
“Je kan het beste gewoon wachten tot het er weer uit komt...”
“Ja daaag, straks legt ie eitjes ofzo, ik wil dit niet!!”
“Wacht ik zie iets. Ja. Er komt iets naar buiten. Het is een spin!”

Na anderhalf uur googlen naar verhalen over insecten die een week lang in mensenhoofden leven en het besluit nooit meer zonder oordoppen in bed te duiken, pakken we alsnog een paar uurtjes slaap. Na deze eerste “exotische” nacht in Copacabana, gebruiken we de dag om bij te komen en volle bak te genieten van ons Ubervette appartement. We liggen urenlang in onze hangmatten met uitzicht op de baai. Alle huisjes hier zijn gebouwd in Gaudi stijl, met veel natuurelementen. We hebben zelfs een tuintje in de douche!

Copacabana zelf is een mooi gelegen, maar klein stadje aan het Boliviaanse gedeelte van het Titicacameer. Vanuit de haven gaan dagelijks tours naar Isla del Sol. Wij laten deze echter even voor wat het is.

Tijdens onze reis vanuit Cuzco hebben we al een tussenstop gemaakt in Puno, dat aan de Peruaanse kant van het meer ligt. Daar was het geboekte tourtje naar de Islas Uros (drijvende eilanden van riet) allesbehalve een succes. Na een troosteloos ontbijt stapten we op een roestige dieselboot met een ongemotiveerde gids. Na een halfuur varen stapten we uit op een van de “eilanden”. Het enige doel was hier blijkbaar zoveel mogelijk geld verdienen aan rijke gringo’s. Op het eiland stonden een paar rieten hutjes, waar de “bewoners” voor zaten met kleedjes vol toeristische troep zoals sleutelhangers. Uit beleefdheid liepen we maar een rondje. Na wat uitleg van de “President” mochten we tegen flinke betaling nog een rondje varen in een “traditionele” rietboot, die ze vol trots “Mercedez

Benz” noemen. Geen van de touristen nam het aanbod aan en vluchtte zo snel weer terug naar de dieselbak. Zonder twijfel een van de meeste gênante kwartiertjes uit ons leven.

Vandaar dus even geen touristisch tourtje voor ons vandaag, maar lekker relaxen in een hangmat met Bob Marley en wat jazz deuntjes. Tegen het vallen van de avond trekken we een wijntje open en ‘s avonds scoren we nog een driegangen diner voor €3,27 per persoon. De liefde voor Bolivia is ontvlamd! De laatste dag wagen we de klim naar de Cerro Calvario, een hoog uitkijkpunt van waar je de baai van Copacabana mooi ziet liggen. Na de vele rustpunten bereiken we buiten adem de top. Een tiental kruizen rijken hoog in de hemel. Het uitzicht op een diepblauwe baai is prachtig.

La Paz, na twee dagen rust zetten we koers naar een van de hoogst gelegen steden op aarde. Een ware wereldreis, die zijn gevaren kent. Tegen het vallen van de avond stoppen we bij een woeste rivier. En wat blijkt, de bus moet de rivier over en we mogen niet blijven zitten. In de ijzige vrieskou zien we hoe onze bus op een vlot wordt gereden en de rivier trotseert. Het gevaarte beweegt alle kanten op. Nu wij nog. We kopen een kaartje voor de overtocht, wat per motorbootje gaat. Met veel te veel personen worden we, als vluchtelingen, op een bootje gepropt. We zitten in de neus van de boot en kijken elkaar angstig aan. We zeggen niks tegen elkaar en kijken alleen door het kleine rondje raampje naar buiten. De golven slaan tegen het bootje aan. Dit is spannend. Na 10 angstige minuten staan we weer aan de kade. Daar zijn we goed vanaf gekomen. 's Avonds laat zet de chauffeur ons af bij het appartement om te voorkomen dat we naar de gevaarlijke busterminal moeten. Als we nog even de straat op gaan om water en wat eten te scoren, voelen we dat de sfeer hier iets minder gastvrij is. “Gringo’s de mierda!!” schreeuwt een groep dronken bendeleden ons na.

We krijgen nog net geen fles naar ons hoofd geslingerd. Veel auto’s rijden zonder verlichting in het donker en welke functie zebrapaden hier hebben is ons niet duidelijk.

De volgende morgen blijkt de stad bij daglicht een stuk vriendelijker. We nemen de beroemde Teleférico naar El Alto, het nog hoger gelegen arme gedeelte van de stad. Vanuit deze kabelbaan hebben we prachtig uitzicht over de stad, die als een kom tussen de bergtoppen ligt ingesloten. Bovenaan lopen we slechts een klein rondje over de immens grote vlooienmarkt, omdat de hoogte hier zorgt voor duizeligheid. Terug in het centrum vinden we een gezellig kroegje met een Nederlands tintje: Sol y Luna Café. We bestellen een portie bitterballen, saté en een fles wijn. En nog één. En nog één.
Tot nu toe begrepen we Zuid-Amerika nog niet zo goed. Maar dan komen er twee muzikanten binnen en zetten hun instrumenten neer. Als ze beginnen te spelen kijken we elkaar lachend aan en weten; dit wordt genieten! Latijns-Amerikaanse klanken stromen naar ons hart en glazen wijn in ons bloed. De muziek vertelt ons dat alles hier draait om passie, liefde en overleven. Zorgen dat je de dag doorkomt. Zuid-Amerikanen maken geen plannen. Hier leven ze van dag tot dag. En dan doen wij zo langzamerhand ook!
Wat ze hier ook graag doen is protesteren. De volgende ochtend worden we uit ons bed gebeld. Op verschillende plekken in de stad hebben mensen wegen geblokkeerd, dus de taxi komt een half uur eerder, anders gaan we onze vlucht naar Tarija niet halen. Haasten dus! Houden we niet van. Gelukkig halen we de vlucht met gemak. Een vlucht met de nodige turbulentie omdat we door bergachtig gebied vliegen.

Tarija blijkt een gemoedelijk koloniaal stadje, waar we ons weer helemaal op het gemak voelen na het grote La Paz. We overnachten in een eenvoudige hostel. Na een uitstekend ontbijt met veel vers fruit gaan we proberen een rit naar Tupiza te regelen. Volgens alle verhalen is de 4,5 uur durende busrit door de bergen een ticket naar de hel, dus die slaan we even over. Wij willen een privétaxi. Niet omdat we luxepaardjes zijn, maar omdat we ook nog een tour over de Boliviaanse zoutvlakten willen maken voordat we dood zijn. Die taxi regelen blijkt echter niet bepaald een eitje. De meeste chauffeurs krijgen direct een wegtrekker of willen heel veel geld zien. Uiteindelijk blijkt er toch eentje zo gek om ons te brengen. Helaas wel voor het dubbele van het bedrag dat we in gedachten hadden, maar swa. Als we bij het dikke Boliviaantje met de grote glimlach instappen blijkt de gordelhouder aan niet meer dan een slap stroomdraadje te hangen. Dan maar bij de chauffeur inklikken. Zelf heeft hij blijkbaar geen gordel nodig. Het zicht door de gebarsten voorruit is gelukkig goed genoeg. We geven voor de zekerheid nog maar even aan dat we geen haast hebben en vooral veilig over willen komen. Als we vertrekken begint onze nieuwe vriend honderduit te vertellen en stelt veel vragen over Nederland. We begrijpen amper de helft, maar saai is het in ieder geval niet! Na twee uur vol dodelijke inhaalacties (“Mas despacio, slower please!”) denken we dat het niet erger kan. Mis. We nemen een afslag en draaien een hobbelig grindpad op. Dit is vast het weggetje naar de andere snelweg. Weer mis. Bijna 3 uur lang rammelen we via een smalle slingerweg over rood zand en grind door de bergen. We passeren de ene afgrond met kruis en bloemen na de andere. De onbeschrijflijk mooie uitzichten maken gelukkig een hoop goed! Halverwege de middag bereiken we levend en wel de meest zuidelijke stad van Bolivia en bedanken de chauffeur voor zijn bewezen diensten (met een klein beetje medeleiden, omdat hij het hele stuk weer terug moet). Halleluja!

Cowboys & condors

Om 10:03 uur stappen we in de grote truck en rijden stapvoets naar de rand van de stad. Onder drie grote bomen staan onze paarden te wachten. Als we de caps om de benen gegespt hebben zetten we alle drie onze cowboyhoed recht. Soepeltjes (ahum) bespringen we ons ros en volgen de oude spoorrails richting de prairie.

Tam heeft ervaring en dus heeft ze de wildste toebedeeld gekregen. En grote zwarte hengst met een eigen wil. Wij doen het met de volgzame broertjes. Al snel rijden we tussen de groene cactussen en rode bergen. Het landschap voelt aan als een westerndecor en we kijken onze ogen uit. We zijn de enigen in de weidse omgeving. Hier en daar cirkelen condors langs ons op de warmte van de luchtthermiek. Een kolibrie zoemt bij een bloemkelk naast een stromend watervalletje. Kodakmomentjes in overvloed. Dit is de leven!!!