Drink met je billen bloot melk uit een kokosnoot

Het is 7 uur 's avonds. Met een gevulde (afhaal) pizzadoos lopen we terug naar onze hut. Het is donker. Maar dan ook echt pikkedonker. Zwart. We zien geen steek voor handen. Moorea, het zusje van Tahiti, is een klein tropisch eiland. Nog geen puntje op de wereldkaart. Het heeft maar één hoofdweg die het eiland omcirkelt. Wat kan hier nou gebeuren? Maar ondanks die feitelijke kennis, is het in het pikkedonker een tikkeltje spannend. BAM!!! Uit het niet worden we opgeschrikt door een krakend geluid en een keiharde plof midden op de weg voor ons. We schrikken ons het laplazurus en hebben geen idee wat het is. Als we een paar meter vooruit lopen, naar de plek des onheils, zien we het liggen. Een gigantische tak van een palmboom is naar beneden gedonderd. Midden op de weg. Midden op de weg waar wij lopen. Een paar tellen later en we waren een koppie kleiner geweest. De gevaren van leven op een tropisch eiland!
Moorea voelt direct aan als een paradijs. Als we met de boot aankomen zien we het groene eiland liggen. Het lijkt wel het decor uit de serie "Lost". Het kwik is inmiddels opgelopen naar een graad of 30 met luchtvochtigheid van 99,9%. We zweten ons kapot met die zware rugzakken. Een taxi naar je accommodatie kost je hier een godsvermogen, dus we gaan voor de lowbudget optie. Onze vriend, de bus! Het blijkt een eitje, er staan namelijk maar twee bussen. De ene gaat de linkerkant van het eiland op en de ander de rechterkant. De bus zit afgeladen vol met locals. Geen toerist te zien. Bepakt en bezakt stappen we in en zoeken een plaatsje. De bus heeft geen officiële stops. Je kunt zeggen waar je moet zijn en daar stopt ie. Simpel. Als we uitstappen worden we vriendelijk nagezwaaid door de chauffeur. "Merciiiii" roepen we in koor.
Yes! We krijgen een upgrade! De gigantische houten "hut" ligt in een groene tuin, er groeien mango's, ananassen en zelfs avocado's. Ons onderkomen voor de komende dagen heeft een woonkamer, keuken en slaapkamer. Het is gigantisch! Buiten is een houten terras met picknick tafel. We kijken uit op een strookje strand, een blauwe lagune en lange houten steiger. Er zijn kajaks, fietsen en snorkelspullen die we kunnen gebruiken. Wauw! Dit beloven een paar mooie dagen te worden. We scoren snel wat Tahiti-biertjes en versnaperingen en kijken vanaf de stijger naar een prachtig roze-paarse zonsondergang.

Onze grootste vijand in de tropen; muggen! Zodra de zon zo goed als onder is, verschijnen ze. In hordes. Je ziet ze niet echt, maar je weet dat ze er zijn. Wij zitten dus al snel onder de bulten. Grote en kleine. Klote beesten!
Ook de prijzen in Frans-Polynesië steken. Voor een ontbijtje bij onze accommodatie betaal je €18 per persoon. Een fles wijn kost op het vliegveld zo'n €50. En voor een redelijke accommodatie betaal je al snel €150 per nacht. Maar als je de bekende overwater-bungalow bij het Hilton kiest moet je zo'n €800 per nacht neerleggen. Wij zunige Hollanders met een dagbudget hebben hier goed over nagedacht. Op Paaseiland hebben we een heel assortiment aan soep en rijst ingeslagen, zodat we alleen nog wat groentjes hoeven te kopen. Slimmmm!

De dagen die volgen genieten we van ons verblijf op dit mooie eiland. Beetje eten, beetje drinken. We relaxen voor onze hut en komen helemaal tot rust. We zien krabbetjes op het strand lopen. Pijlstaartroggen zwemmen op hun dooie gemak voorbij. In de verte is het helderblauwe rif te zien. We zien lokale vissers die hun netten uitgooien. Linareva Beach Resort is duidelijk niet in trek bij andere toeristen, er is geen kip te bekennen en we hebben alles voor onszelf. Het is hier warm, zeg maar gerust snikheet. Vochtig heet, waardoor je bij elke beweging gutst als een malle. We lopen de hele dag in ons zwemtenue. Lekker makkelijk!
De enige actie die we ondernemen is de dagelijkse fietsrit naar de mini supermarkt om onze voorraad aan te vullen. Met de rode fietsen cruisen we langs huisjes, palmbomen, kippen en koeien. Aan de kant van de weg liggen kokosnoten en ander fruit dat naar beneden is gevallen. We worden vriendelijk begroet door de Polynesiërs die we tegenkomen. "Alsof ze geen toerist gewend zijn", zeggen we tegen elkaar. Wat een rijkdom dit eiland!
Klokslag half 5 sprinten we naar het einde van de pier. "Zie jij er al eentje?". "Ja, ze liggen hier onder". We schuiven op onze buik onder de pier en ja hoor, daar liggen de grijze giganten. Haaien! De nurse shark en blacktip shark cirkelen hier vrolijk rond. Tegen het einde van de dag worden ze actief en gaan ze op oorlogspad. Op zoek naar eten. Een mooi schouwspel dat wij iedere middag rustig een paar uurtjes proberen vast te leggen. Onder het genot van een biertje. Uiteraard.
Op de meest zonnige dag (het is regentijd dus veel dagen met bewolking), trekken we er op uit. Het water op. Naar het smaragdblauwe rif. We pakken een kano en beginnen onze tocht. Een vlotte start met een minder vlot end. Er is een gigantische stroming richting zee. De wind trekt aan en er zetten golven op. Als we bij het rif aankomen, zien we dat we afdrijven. We besluiten terug te gaan naar ons resort, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Door de golven stroomt de kano vol en we komen geen steek vooruit. Na het uitzetten van een tactiek zetten we kracht en koers bij naar de kade. Uitgeput bereiken we de kant. Terug bij onze hut ploppen we een biertje open en strijken neer in onze kuipstoelen. Zo, dat was dat qua avontuur!