Vroege vogels

"Waar ben ik? Wat is dat geluid!?" Op een klein eiland in de Stille Oceaan, 4000 km verwijderd van het vaste land. De wekker. 05:30 uur. Vroeg, veel te vroeg. Buiten is de wereld gehuld in duisternis, slechts de vage contouren van de omgeving zijn zichtbaar door het schijnsel van de fonkelende sterrenhemel. We schieten in onze kleding en werken een paar happen havermout naar binnen voordat we in onze kleine jeep springen. Nog een beetje slaapdronken voelen we de kracht van het eiland met alle zintuigen. De nieuwe maan eenzaam aan de donkerpaarse hemel, rijden wij voor dag en dauw over de enige weg die Rapa Nui rijk is. Onverlicht en vol diepe kraters in het wegdek. We zijn op weg naar Ahu Tongariki, aan de andere kant van het eiland. Onderweg moeten we zo nu en dan in de ankers voor een kudde paarden die de weg blokkeert. Wanneer ze langzaam de weg voor ons vrij maken, vervolgen we de route naar de oostkant. Van verre kunnen we de donkere monolithische reuzen al waarnemen. We parkeren de auto en wandelen de laatste meters naar het veld waar de Moai over neerkijken. 15 stenen giganten staren ons aan vanaf hun eeuwige platform. Daarachter de krachtige golven van de oceaan die tegen de kliffen uiteen spatten. Zodra we ons kleedje uitspreiden zien we hoe de lucht langzaam van paars naar vurig oranje kleurt. Als de zon rond 07:15 uur zijn eerste stralen toont, werpen de Moai hun lange schaduwen in een mystiek schouwspel over het veld. Het voelt alsof we de dageraad aanschouwen in prehistorische tijden. Alsof de Dreamliner die naar dit eiland vloog ons in een vervlogen tijdperk heeft heeft afgezet. Niets herinnert ons hier nog aan het leven in de 21e eeuw. Nou ja niets... Misschien dan de camera-trigger-happy Japanner naast ons, die 27 verschillende lenzen en filters op zijn enorme statief verwisselt om elke seconden van het ochtendgloren vast te kunnen leggen. Of die handvol cultuurbarbaren die per sé vlak voor het platform de meest onzinnige en ongepaste telefoonselfies moeten maken. Dan snap je er dus echt he-le-maal niks van! Ga lekker een all-inclusive reis naar Turkije of Chersonissos boeken ofzo. Wanneer de selfiestickzombies de overhand nemen, kiezen wij (paas)eieren voor ons geld en rijden terug naar Hanga Roa om onze roes uit te slapen.

Rond tien uur maken we een lekker ontbijtje en pakken opnieuw de auto voor een rit rondom het eiland. Onze eerste stop is Ovahe Beach. Een klein, haast verborgen strand dat niet is opgenomen in de standaardroute van touroperators. En dat merken we direct! De weg ernaartoe is lastig begaanbaar, maar de beloning des te groter. Een enorme muur van zwarte rotsblokken vormt de poort naar de kleine baai. Het zand is een mengsel van rood vulkanisch puimsteen en wit koraal. Het strand wordt omsloten door hoge rotsen en kliffen. Aan de rand van het verlaten strandje zien we een hoge, diepe grot. Hoe is het mogelijk dat dit verborgen pareltje zo onbekend is?! Hoewel het bijzonder klein is, kan dit natuurschoon zonder twijfel de boeken in als het mooiste strand dat we ooit onder onze voeten hebben gehad.

Even verderop zien we een gigantische Moai voor zijn platform liggen, alsof hij met zijn snufferd voorover in het gras is gevallen. Het is Paro, het grootste, en tevens laatste beeld dat rechtopstaand waargenomen is, voordat de Rapa Nui elkaars beelden omverwierpen toen de pleuris uitbrak. Vanaf 1955 hebben verschillende groepen archeologen zich ingespannen om een aantal beelden weer rechtop te zetten, maar Paro ligt, net als het grootste deel van zijn soortgenoten, nog altijd op zijn buik. Als we verder langs de kust hobbelen, passeren we Papa Vaka. Hier zien we meerdere rotstekening die allemaal te maken hebben met vissen en de zee. Na een kort bezoekje nemen we de afslag landinwaards richting Rano Raraku, de vulkaan waar de stenen beelden werden uitgehakt. Als we aan de voet van de groene berg onze jeep willen parkeren, staan er 3 tourbussen op een rij en zien we dat op het de helling krioelt van de mensen. Met knarsende banden maken we rechtsomkeert en besluiten later op de dag terug te keren. We rijden terug richting het dorp. Na een paar kilometer verlenen we voorrang aan een kudde runderen en slaan een smal pad in naar de kust waar we Ahu Akahanga aantreffen. Hier zien we de staat waarin de ontdekkingsreizigers het eiland aantroffen, veel beelden die allemaal van hun platform omvergeworpen zijn. Een half uurtje later zijn we bij de kleine haven van Hanga Roa en parkeren de auto voor een flinke hap bij het Surf Café. Aan het einde van de middag rijden we terug naar Rano Raraku, in de hoop dat de tourbusjes verdwenen zijn. Van een afstand lijkt het gebied wel verlaten... Jep, geen muis te bekennen. We hebben de berg vrijwel helemaal voor onszelf! Omdat we vlak voor het vallen van de avond aankomen, mogen we niet te lang blijven. De vulkaan is een archeologische plek die je als eilandbezoeker maar één keer mag betreden. Gelukkig voor ons vertelt de parkranger dat we bij uitzondering morgen terug mogen komen als we vandaag niet alles kunnen zien. Dus we wandelen héél rustig de berg op en nemen uitgebreid de tijd om alles te bekijken. Verspreid over de groene berg staan en liggen bijna 400 Moai, in verschillende stadia van ontwikkeling. Sommige liggen half begraven, anderen zijn nog maar voor een deel uit de rotsen gehakt. Het gevoel dat je krijgt als je hier rondloopt is bijna shockerend; het is alsof de beeldhouwers abrupt weggelopen zijn en elk moment terug kunnen komen van hun pauze. Wat hier precies gebeurt is blijft een mysterie, maar naar deze plek, met uitzicht over bijna het hele eiland, komen we morgen zeker terug!