Whale Tale

Tijdens de voorbereiding van onze wereldreis hebben we Puerto Madryn op het verlanglijstje gezet omdat je vanuit hier waggelende pinguïns in hun natuurlijke leefomgeving kunt zien. CUTE!!! Na wat grondiger onderzoek blijk je er van juli tot december ook walvissen te kunnen spotten! Stipt op tijd staat gids Juan 's morgens voor de deur. Met een busje vol Nederlanders, Duitsers, Fransen en een Braziliaan toeren we richting Peninsula Valdés. Dit schiereiland is beschermd natuurgebied en valt onder het UNESCO werelderfgoed. Het bestaat vooral uit saaie vlakke Patagonische steppe, maar op en rond het eiland huist een flinke beestenboel. De eerste stop van de dag is in Puerto Piramides, de enige haven vanwaar de boten mogen uitvaren om walvissen te spotten. Zodra we een kekke oranje zwemvest aan hebben gaan we aan boord en proberen de beste plekjes te veroveren. Als er nog meer vervelende toeristen het excursiebootje op komen moeten we na enig gesputter doorschuiven van de kapitein. "Iedereen krijgt de walvissen te zien" zegt hij. Ja ja vaders, zijn wij mooi wel ons goede plekkie kwijt... Nou ja, eerst maar eens hopen dat we ze überhaupt kunnen vinden. Omdat we helemaal aan het einde van het walvisseizoen zitten is de kans een stuk kleiner.
Na bijna een uur zoeken en turen krijgen we het gevoel dat het er helaas niet in zit vandaag. Tja, zo is natuuuur. Wel jammer, want we hadden goede hoop en een hoop goed geld neergelegd voor dit buitenkansje. Maar juist wanneer de informatiemeneer wil gaan vertellen dat we terugkeren, begint de stuurman enthousiast dingen in het Spaans te roepen. Ineens gaan mensen staan, wijzen en enthousiast doen. Potverdikkie, denken wij, zou er toch nog wat moois gaan gebeuren?! En jawel, in de verte zien we een bult boven het water uit komen waar een grote fontein nevel in V-vorm uit spuit! Moet een walvis zijn, kan niet missen. Als ook de machtig imposante staart boven het water uit schiet voelen we een shot adrenaline met vlinders door ons heen gaan. Mensen beginnen zachtjes te juichen, maar niet te hard want dan jaag je ze weg. Als we dichterbij komen blijkt het een "kleintje". Als de kleine reus een aantal keer met zijn staart op het water klapt (machtig mooi tafereel) legt de informatiemeneer uit dat hij zo zijn moeder roept. Nog diep onder de indruk van het speelse kleintje worden we vervolgens inderdaad begroet door Big Momma. Minstens zo groot als een Connexxion-bus, met het gewicht van liefst 20 olifanten! Als we dichterbij dobberen blijken ze totaal niet bang voor ons, en zwemmen zelfs vrolijk onder de boot door! 15 tot 20 minuten lang houden de giganten van de oceaan ons in hun greep en dan moeten we helaas alweer afscheid nemen. Het gevoel dat we vandaag iets gezien en beleefd hebben, dat zo bijzonder en uniek is, overheerst. Het enige dat nog ontbrak was de voice-over van David Attenborough. Maar goed, onze Argentijnse vriend vertelde ook best aardig.

Rond het middaguur eten we kleffe empanadas op het handje in de bus, om geen tijd te verliezen. Al rijdend over het schiereiland spotten we een vos, mara's (reusachtige haas op stelten), guanaco's (sierlijke lama uit de kameelfamilie) en nandoe's (Zuid-Amerikaanse struisvogel). Als we aankomen bij Punta Delgado vertelt gids Juan dat er kans is dat we nog een orka zullen zien. In geuren en kleuren maakt hij ons enthousiast met het verhaal dat hij en zijn groep gisteren de hele middag een jagende orka langs de kust hebben gevolgd. Op dit moment krijgen de jonge zeeleeuwen hun eerst zwemlesjes, en wanneer er eentje iets te ver van de kust raakt, grijpt Willy zijn kans. Hap! Het enthousiasme slaat over op ons en de groep; we besluiten hier de rest van de middag te blijven in de hoop wat actie te zien. Na enkele uren met zijn allen over het water getuurd te hebben, moeten we tot ieders grote teleurstelling opgeven. Het is tijd om terug te keren naar Puerto Madryn. Op de terugweg deelt Juan zijn "mate" (kruidenthee) met ons allemaal. Het is in Argentinië traditie om met het hele gezelschap uit dezelfde "cuia" (uitgeholde kalebas) met 'bombilla" (ijzeren rietje met filter) te drinken. Rozig van alle indrukken en de lange middag aan het water, doen we de rest van terugrit een welverdiend dutje. Siësta dus; ook traditie in Argentinië. Ja toch?!
De laatste dagen in Puerto Madryn spenderen we vooral aan het wandelen langs het strand en eten van gigantische stukken lamsvlees van de "asado". En dan is het alweer tijd voor een heerlijke busrit van 23 uur naar Bariloche. Tooop!