Sappigzoete ananassen & keiharde plensbuien

Als de tot safariwagen omgebouwde pick-up truck voor onze lodge komt aanrijden en een in "maro" (lendendoek) gekleede man blootsvoets uitstapt, weten we direct dat het een bijzondere kennismaking met Tahiti gaat worden. Teuai, een typische Polynesiër en onze gids, gaat ons mee de binnenlanden in nemen.
Vannacht zijn we aangekomen op deze tropische bestemming, midden in de Stille Oceaan. Tahiti behoort tot Frans-Polynesië, een eilandengroep met meer dan 100 eilandjes en atollen. Het ligt tussen Zuid-Amerika en Australië, en voelt voor ons letterlijk aan de andere kant van de wereld. Het is een Franse kolonie en met je Europese paspoort loop je zonder gedoe zo het "land" in.
Onze aankomst op Tahiti was minder tropisch dan de bestemming doet lijken. Als we rond 1 uur s'nachts, 25 minuten na landen van het vliegtuig, in rap tempo de aankomsthal inlopen, blijkt al snel dat we moeten wachten. Wachten? Ja! Op andere passagiers die naar hun hotel moeten worden gebracht. Bah, daar hebben we een hekel aan! Want we weten dat de gemiddelde toerist sloom is. Heel sloom. En ja hoor, een uur later en ons humeur op onweer, verschijnt een groep Spaanse ouwe vandagen. De bagagekar duwen ze rustig voor zich uit. Nog een fotootje met de groep? Wel ja, laat ons maar wachten. Zucht! Maar onze frustratie en gebrek aan slaap is als wolken voor de zon verdwenen, als we die ochtend achterin de safariwagen de straat uit rijden.
We zien de stad Papeete voorbij zoeven. Ondanks het vroege uur, is het er bedrijvig. Anders dan je zou verwachten is het een grote stad. Je merkt dat het een Franse kolonie is, met veel Franse auto's en verkeersborden. Zelfs de lantaarnpalen lijken zo uit Parijs geplukt te zijn. En natuurlijk kan de McDonalds niet ontbreken! Onze eerste stop is een punt met uitzicht op de baai van Papeete. Tot ver op de groene heuvel zien we bebouwing. Zo wordt nog eens extra duidelijk hoe groot de stad is. Het strand is zwart. Bijna alle stranden op dit eiland hebben zwart vulkanisch zand, omdat het is ontstaan door twee uitgedoofde vulkanen. Als we verder langs de kust rijden zien we het Polynesische leven. Kleine hutjes aan de zee, verscholen onder de bomen. Fruitkraampjes met ananassen en mango's. Surfers die de hoge golven trotseren. Kippen lopen hier vrij rond. Teuai vertelt ons later dat de kakelende beesten van niemand zijn. Een mals kippetje op de BBQ pluk je dus gewoon van straat. Achterin de rijdende safariwagen is een beleving op zich. We kijken onze ogen uit naar alles wat voorbij schiet.
Opeens slaan we linksaf het binnenland in. De weg wordt slecht. Echt slecht. Potholes overal. We worden van links naar rechts door de safariwagen geramd. Ook de natuur veranderd. Overal zien we groene vergezichten! Het ruikt er naar pas gemaaid nat gras en tropische bloemen. De auto komt tot stilstand. We kijken uit op diverse planten en struiken. We zien ananassen en grapefruits groeien. Teuai vertelt ons meer over alles wat op Tahiti groeit. En hoe de bevolking hier gretig gebruik van maakt. Eetbaar of juist medicinaal. Sommige planten juist voor geluk en voorspoed. De "tree of life" oftewel de palmboom, blijkt een veelzijdig ding. Hier op Tahiti gebruiken ze werkelijk alles. De broodfruit, waar wij nog nooit van hebben gehoord, zie je ook overal groeien. Het wordt gebruikt voor allerlei gerechten en het smaak als aardappel.
Hoe meer we in het "hart van Tahiti" komen, hoe groener het wordt. We zien watervallen in allerlei formaten. Het assortiment van de Intratuin groeit hier aan de kant van de weg. Planten met roodbruine bladeren en allerlei varens. Hoe verder we gaan hoe harder het regent. Op een gegeven moment zo hard dat de safariwagen zeiknat wordt. En wij dus ook. Het maakt ons niet uit. Het is snikheet en de regen werkt verkoelend.

Teuai maakt een hoofdtooi van varenbladeren en we voelen ons koning te rijk. We kijken uit op de groene vallei Papeno'o, waar vroeger één van de Polynesische stammen van het eiland leefde. Toen de missionarissen het eiland ontdekten in 1772 werden de oorspronkelijke bewoners van het eiland naar de kust gedreven. Weg van hun tradities en gewoontes. Hun god was niet de echte god. Ze moesten zich gedragen naar westerse standaarden. De Polynesische tradities werden verbannen. Teuai vertelt ons over de traditie van de tatoeage. Het zetten van tattoos is ontstaan in Polynesië. Hij laat zien hoe dat vroeger met de "inkt" van een zwarte vrucht en metalen beiteltje werd gedaan. Zelf heeft hij bijna zijn hele lichaam getatoeëerd. Tot ongeveer de jaren 80 was dat op Tahiti een groot taboe. Goddeloos! Op 14 jarige leeftijd moest hij zijn ouderlijk huis verlaten, omdat de tatoeage die hij had laten zetten niet door zijn ouders werd getolereerd. Nu is dat anders. We zien veel Polynesiërs met tatoeages rondlopen.
Op het eindpunt van onze tour, maakt Teuai ons blij met een tropische verrassing. Ananassen, mango's en grapefruits. Fruit in overvloed, dat hebben we lang niet gehad! En het smaakt goeeeeed! Gezond eten op reis is vaak een uitdaging geweest. Omdat het er niet was (Bolivia), of omdat het super duur was (Argentinië). We eten dus onze "buikjes" propvol met al het verse fruit, voordat we weer terug rijden richting Papeete. Zodra we vanuit het binnenland bij de kust komen, begint de zon te schijnen. We genieten van de Polynesiërs die ons vriendelijk vanuit de auto toelachen. In de middag pakken we de Ferry naar het eiland Moorea. Benieuwd wat ze daar voor tropische verrassingen voor ons in petto hebben.