Grasgroene rijstvelden & overweldigende luxe

Er wordt op de deur geklopt. "Goodmorning!" horen we twee dames in koor roepen. We doen de schuifdeur open en met volle dienbladen lopen de twee door naar het schaduwrijke terras. Terwijl wij het slaap uit onze ogen vegen, wordt de tafel gedekt. Vandaag een gepocheerd eitje met Hollandaisesaus op een bedje van zalm, spinazie en een Engelse muffin. Een bakje vol fruit. Vers geperste sapjes, eentje sinaasappel en eentje watermeloen-munt. Twee bordjes met "Dadar Gulung", groene pannenkoekjes met gekarameliseerde kokos. En niet te vergeten, heerlijke koffie. Na dit koningsontbijt nemen we een duik in het verkoelende zwembad en strijken neer op de loungebedden. We voelen de warme zon op onze huid branden, terwijl we ontspannen een boekje lezen. Later die middag vragen we het dienstdoende personeel ons te brengen naar de stad. Met een golfkar rijden we langs de prachtige rijstvelden, terug naar de bewoonde wereld. Het voelt een beetje lui, maar ach, we geven ons er aan over. Verderop stappen we in een auto die ons naar de stad brengt. Daar slenteren we wat rond. Zien aapjes op straat lopen. We kijken naar een ceremoniële stoet met muziek. Lopen langs marktkraampjes. Roepen om de paar meter "no thanks" naar de heren die hun taxi-diensten aanbieden. Als we er genoeg van hebben worden we weer opgehaald. Terug bij ons verblijf hebben we dorst en besluiten dat het tijd is voor een cocktail. We bellen nummer 333 en de vriendelijke receptiemeneer zegt ons een piña colada en gin tonic te zullen brengen. Later sippen we aan onze cocktails terwijl dierlijke geluiden uit het oerwoud komen. Als de avond valt horen we onze buikjes rommelen. Tijd voor een hapje. We sjokken naar het binnenplaatsje, dat sfeervol wordt verlicht door houten lantaarns. Weer bestellen we twee cocktails. Gewoon omdat het kan. Het personeel brengt ons het eten. Vanavond gegrilde eend en nasi goreng. Het smaakt goed. Als we later in de open lucht een verfrissende douche nemen zien we de maan hoog aan de hemel staan. We besluiten: "het was een mooie dag"!

Zo voelt het als we ons eerste verblijf in Ubud zien. Onze villa is minuscuul maar o zo fijn. Het houten interieur, de gigantische buiten badkamer met de Intratuin aan planten en natuurlijk de tuin met ons privé zwembad. Roomservice is inclusief, dus we hoeven nergens heen. We zijn in het paradijs.

Ubud ligt in het binnenland van Bali en is het culturele centrum van het eiland. Je vindt hier op elke hoek een Hindoe tempel, grasgroene rijstvelden, in iedere straat een yogaschool en allerlei kunstzinnige boetiekjes. Op straat liggen ontelbare kleine offerbakjes gemaakt van bananenblad, waar men bloemen of zelfs etenswaren in doet. Het ruikt overal waar je komt naar wierook. We hadden hier groten getale oudere dames in yogatenue verwacht, die op zoek zijn naar zichzelf. Een verdienste aan het boek en de Julia Roberts film "Eat, Pray, Love". Maar niks is minder waar. Een gemêleerd publiek van jong en oud slentert over straat. De sfeer is ontspannen, de temperatuur een stuk koeler dan aan de kust. Wij maken ons nergens druk om en voelen ons extreem ontspannen.

Aan een overweldigende luxe komt een einde. We verkassen naar een goedkopere accommodatie, huren een scooter en komen in "actiemodus". Er staan tempels op het programma! De wekker gaat om 6 uur. We worden gedesoriënteerd wakker, het is lang geleden dat we zo vroeg zijn opgestaan. Het ontbijt wordt op de veranda voor onze kamer klaargezet. Niet veel later zitten we versuft te ontbijten. Als we op de scooter stappen weten we weer waarom we zo vroeg zijn opgestaan. Het is nu nog relatief koel en de hordes toeristen zijn nog niet ontwaakt. "Goa Gajah", oftewel de Olifantsgrot, is de eerste plek die we bezoeken. Er is niemand te bekennen en wij kunnen dus gewoon gratis doorlopen, maar niet voordat we onze sarongs hebben omgebonden. Zonder bedekkende kleding kom je geen tempel in. Als we de trappen naar beneden lopen komen we in een oase van rust. Uiteraard is dat van korte duur, een tandeloze meneer dringt zich aan ons op. Een gids hebben we niet nodig dus lopen we stoïcijns door. We zien de grot al snel liggen, de mond van een monsterlijk wezen vormt de opening. De grot is pikkedonker, na een paar stappen houden we het al voor gezien. Vast een vleermuizenhol en zonder onze "rabies" inenting geen goed plan. "Gunung Kawi" is de volgende stop. We rijden de stad uit en direct zien we een ander Indonesië voorbij zoeven. We volgen weggetjes langs groene rijstvelden, langs tropisch oerwoud waar krekels de overhand lijken te hebben. We rijden langs verschillende dorpjes waar hordes schoolkinderen in dezelfde beige outfit voor het schooltje staan te wachten. Als we bij "Gunung Kawi" aankomen en de 120+ treden omlaag zien, begint het zweet ons uit te breken. Het complex ligt in een groene vallei en wordt omringd door oerwoud en rijstvelden. Het zou zomaar een setting uit een van de Indiana Jones films kunnen zijn. In verschillende rotsen zijn "candi's" uitgehouden wat mooie plaatjes oplevert. De trappen omhoog overleven we ternauwernood. We zetten koers naar onze volgende stop, "Tirta Empul". Deze watertempel is bekent om haar heilige water dat gebruikt wordt voor reinigingsrituelen. Het water schijnt helende krachten te hebben, dat verjonging of zelfs onsterfelijkheid brengt. De Hindoe's die we in het bassin zien, bewegen één voor één door het water naar de volgende waterstraal en nemen het ritueel erg serieus. Een mooi tafereel. Maar nog mooier vinden wij het grote aantal toeristen dat zich richting het bassin begeeft. Met een ontbloot bovenlichaam en sarong omgebonden doen ze het ritueel na. Vol verbazing zitten we het te aanschouwen, wat een stelletje idioten. We sluiten de ochtend af bij de rijstveldterrassen. Mooie groene velden op verschillende hoogtes. Selfiestoktoeristen zetten koers naar beneden en volgen de slingerpaadjes. Doen wij niet. Wij bestellen koffie, genieten van het uitzicht en sluiten een geslaagde ochtend af.

Na 5 maanden reizen zijn onze rekenkunsten niet meer wat ze geweest zijn. We hebben een fout gemaakt met ons visum. 4 weken mag je als toerist gratis in Indonesië blijven, dus niet de 5 weken die wij in gedachten hadden. Dat wisten we natuurlijk al toen we het land binnen kwamen, maar toen hadden we nog de illusie dat we zin zouden hebben om 6 keer naar een overheidskantoor vol papierwerk en onbegrijpelijke bureaucratie te gaan om ons visum te verlengen. Hebben we niet, dus na wat gezucht en gesteun hebben we de geboekte vliegtickets omgezet en vertrekken we eerder. Dit betekent een hoger reistempo. Tijd om Bali te verlaten en Java te verkennen.