Bruinrode rotspartijen, metershoge cactussen en liters Argentijnse wijn

Abrupt komt de Andesmar bus tot stilstand. We kijken uit het raam en zien dat we aan de kant van de weg zijn gestopt. In "the middle of nowhere", omringd door het immense Andesgebergte. Na enkele ogenblikken zien we de chauffeur aan de zijkant van de bus verschijnen. Hij schuift onder de bus en verdwijnt. Even later wordt er geprobeerd de bus te starten, maar er gebeurd niks. Er is iets niet goed, dat is duidelijk. Na 15 minuten staat de bus nog steeds stil en zijn wij geïrriteerd. Wat is hier aan de hand? Waarom duurt het zo lang? Door gebrek aan informatie hebben we geen flauw idee. Na zo’n 45 minuten verschijnt de chauffeur en zegt iets in rap Spaans. Een medepassagier vertaald; de bus is stuk. We moeten zeker 1,5 uur wachten op een monteur. En dan is het nog maar de vraag of de bus gemaakt kan worden. “%$#@#$%$@#$!!!” zeggen we tegen elkaar. Nu moeten we nog langer in die pleurisbus zitten.

De busrit van San Pedro de Atacama (Chili) naar Salta (Argentinië) neemt normaal zo’n 12 uur in beslag en schijnt één van de mooiere routes te zijn. Maar de Uyuni tour heeft ons zo verwend dat we, ondanks de mooie vergezichten, niet erg onder de indruk zijn.
Het startpunt van de busrit was ook het punt waar we van Tam afscheid nemen. De laatste twee dagen samen hebben we goed besteed. We besluiten te genieten van al het goeds dat Chili te bieden heeft; eten en wijn. Als we na een drankje (of ruim 5 flessen) besluiten om een Chileense kroeg in te duiken, zijn we na ons bezoek verbijsterd. Net op het moment dat wij goed geolied op het podium willen klimmen, om onze André Hazes klanken met een breder publiek te delen, gaat het licht aan. De kroegen sluiten hier om 1 uur! Na grondig onderzoek of er echt niets meer open is, besluiten we op het binnenpleintje van ons hostel een laatste fles soldaat te maken. De fles gaat niet op, maar de volgende dag hebben we het toch heel, heel, heel (!!!!!!) erg slecht. Als Tam later die dag in de taxi stapt om naar het vliegveld te gaan, voelt het vreemd om na 3 weken samen gereisd te hebben weer met z’n tweeën verder te gaan.

Inmiddels wachten we al meer dan 2,5 uur in de beruchte bus, die zich vult met een vieze muffe lucht, vermoedelijk van de medepassagiers waarmee we op een kluitje zitten. Op de stoel achter ons zit een mannelijke medepassagier met onbeschrijfelijk harde geluiden een appel te verorberen. Even later begint hij met zijn vriendin de meest kansloze giechelgesprekken te voeren. Wij zijn er pittig klaar mee. We kunnen het niet langer aan! Wat een armoede! Opeens verschijnt een tweede Andesmar bus met de fameuze monteur. Er wordt een slang uitgerold van de ene bus naar de andere bus. Wat blijkt, de benzine was op! Are you kidding me?!??? Het leven van een reiziger, het hoort er allemaal bij...

De noordelijk gelegen stad Salta is onze eerste stop in Argentinië. Het weer is grauw en regenachtig Nederlands. Ons bezoek aan de stad staat dan ook met name in het teken van de Argentijnse keuken. We maken kennis met de gigantische steaks en overheerlijke wijnen. Dit is het Argentinië waarvan we hebben gedroomd! Het enige minpunt waar we direct mee worden geconfronteerd… de Argentijnse prijzen. We wisten van te voren dat Argentinië een dure bestemming zou worden, maar zó duur! Voor een klein flesje water betaal je zo’n 45 pesos (bijna €3,-), een bus pringles zo’n 60 pesos (€3,60), een busrit van 10 uur zo’n 1700 pesos (€100). Het verschil met het goedkope Bolivia voelt erg groot! Daarentegen kun je hier voor een habbekrats, zo’n 200 pesos is omgerekend €12,-, een rib eye bestellen ter grote van een hele koe. Een halve fles Norton heb je voor 70 pesos (zo’n €4,50). Ons menu voor de komende maand is snel bepaald.

Salta is de start van onze roadtrip. We huren een witte Cevrolet Corsa (klinkt vreemd ja) uit bouwjaar 1995, zonder airco en niet-automatische ramen. Het ding rijdt en daar gaat het om. Een fles water en een empanada voor onderweg, de route op Google maps geladen en... hit the road!!! Het eerste gedeelte van onze trip is noordelijk, naar Tilcara. De route wordt getekend door rood-geel-grijs gekleurde rotspartijen. Een cowboylandschap! We rijden langs minuscule dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan. In Tilcara verblijven we in een schattig roze stenen huisje, gelegen in een grote tuin met cactussen en uitzicht op de rotsachtige bergen. En dat maar voor zo’n 40 euro per nacht! Om 4 uur 's ochtends begrijpen we dit “koopje” opeens een stuk beter. Het false gekraai van een hele toom hanen is oorverdovend. We zijn klaarwakker. Wat blijkt, onze kamer bevindt zich 2 meter verwijderd van een gigantisch beestenhok. Na 2 nachten zonder goede nachtrust zeggen we de beestenboel vaarwel en zijn we blij naar de volgende bestemming te gaan. Later komen we erachter dat we de sleutel van ons lawaaiige verblijf hebben meegenomen. Alsof we daar ooit terug komen, ha!

We rijden zuidelijk, richting het wijngebied Cafayete. Na een lang zandpad komt de finca in zicht. Een landgoed omringd door wijngaarden, in een tuin met cactussen, rondlopende paarden, zitjes verscholen onder de grote bomen en zelfs een zwembad. Dit belooft wat! We worden vriendelijk begroet door de Belgische eigenaresse. Ze vertelt dat ze hier hun eigen bieren brouwen, die je voor maar 25 pesos (€1,50) uit de koelkast kunt pakken. Niet veel later zitten we prinsheerlijk voor onze “hut” met een koud biertje in de hand. Twee uur later komt de Zwitserse buurman met ons borrelplankje; kaas, verschillende gedroogde worst en brood. Met een ondergaand zonnetje, die langzaam verdwijnt achter de grote boom voor ons, genieten we met volle teugen. Life is gooood!!!!

Cafayete is één van de grotere wijnstreken van Argentinië. En het is bijna onmogelijk... wij wisten het niet eens! We hebben daarom (helaas) maar 1 dag om de omgeving te verkennen. Finca las Nubes is de eerste bodega die we bezoeken. De finca is iets hoger gelegen en heeft daardoor een prachtig uitzicht op het dorpje. We besluiten een proeverij te doen en leren tijdens de 5 wijnen die ze schenken meer over hun wijn en de productie daarvan. Die productie blijkt erg kleinschalig te zijn, in vergelijking met de grotere bodegas in de omgeving. Ze plakken de etiketten op hun wijnflessen zelfs met de hand! Na de proeverij wordt verteld dat, als we een fles wijn kopen, we niks voor de proeverij hoeven te betalen. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. 150 pesos (€9) lichter en een fles rode Malbec rijker, sluiten we ons bezoek af. Zittend in de schaduw van een boom, nippend van een goed glas wijn, smikkelend van “pollo” en “carne” empanadas, met uitzicht op de wijngaard.

De tweede bodega is gigantisch. De California-style bodega Piatelli heeft een lange oprijlaan, gelegen in een tuin met fonteinen, bloemen en prieeltjes met uitzicht op de wijnvelden. Als we aankomen begint het harder te waaien en vormt zich een donkere lucht, wat de bodega een nog dramatischer uiterlijk geeft. Het publiek is duidelijk van een ander kaliber als dat van de eerste bodega die we bezochten. Een Argentijnse sigarenrokende “richboy” met suède bordeelsluipers, zit luidruchtig het ene glas na het andere weg te tikken, terwijl de obers hem het ene na het andere gerecht serveren. Wij besluiten het rustig aan te doen: bestellen een goed gevuld plankje charcuterie met glas rode wijn terwijl we kijken naar de, door de wind, zwaaiende palmbomen.