De Gringo-trail. Het avontuur gaat beginnen!

We laten het luxe leven van Atlanta achter ons en beseffen dat het echte reizen is begonnen. Met een te zware backpack zeulen, hobbelig lange busritten, droog brood als avondeten omdat het dagbudget toch kleiner is dan gedacht.
Midden in de nacht komen we in Lima aan. De pick-up meneer van het hotel staat ons met een schreeuwend bord “TARA OUT” op te wachten. Maar goed ook, want na een enigszins bumby flight zonder goedwerkende tv, zijn wij niet in de stemming voor onderhandelingen met de horde taxichauffeurs die zich bij de uitgang opdringen. In het donker ziet de stad er op z'n zachts gezegd sjofel uit. Bij het aanbreken van de ochtend, worden we gewekt door een enthousiast kraaiende haan (of 4!) en een groep schoolkinderen die schreeuwen alsof hun leven er vanaf hangt. We schenken er dan nog weinig aandacht aan, het geluid van de stad, het zal er wel bij horen.

De moderne buitenwijk, Miraflores, verrast ons positief. De wijk ligt aan zee en heeft een lange boulevard met het Parc d’Amour (look-a-like van Gaudi’s Parc Guell). In het centrum besluiten we een hapje te eten bij één van de vele hippe tentjes. Ceviche, een typisch Peruaans gerecht, om te experimenteren. En een clubsandwich, om op safe te spelen (mocht het één niet smaken, hebben we het andere nog). We zijn verrast. Op culinair gebied kunnen die Peruanen er wel wat van. Dat wordt s'avonds nog eens bevestigd als we bij Central gaan eten; het op 3 na beste restaurant ter wereld! 15 gangen met het ene gerecht nog exotischer dan het andere. Het menu "mater elevations" is ingedeeld naar de hoogtes waarop de Peruaanse ingrediënten te vinden zijn. Van laag onder zeeniveau tot hoog in het Andes gebergte. Een culinair avontuur door Peru. Dat het soms een uitdaging is moge duidelijk zijn. Nadat de ober ziet dat we de (ter presentatie op het bord vastgeplakte) garnering proberen op te eten, geeft hij in het vervolg precies aan wat het eetbare gedeelte van onze "dish" is. Het "broodplankje" Andean plateau is ook een hele gewaarwording. Bij het eten van het eerste stukje brood, doemt een bekende geur op. We kijken om ons heen, welke asociale hond zit midden in een restaurant een sigaar te roken en verspreidt daarmee deze onwelriekende geur? Het zal wel, zeggen we tegen elkaar. Enkele minuten later beginnen we aan het laatste stuk brood. Hap. De muffe smaak van een sigaar... Brood van coca bladeren, juist, daar kwam die geur vandaan!

Na Lima pakken we de bus in zuidelijke richting. Het landschap verandert, we rijden door kleine dorpjes en zien mensen voor hun onafgemaakte huisjes zitten waar de stalen bouwpinnen nog uitsteken. Dit is blijkbaar heel normaal in Peru. Zolang je huis nog in aanbouw is hoef je namelijk geen tax te betalen. Slim, maar wel erg lelijk.

We komen aan in Paracas, een klein stadje uit de grond gestampt voor het toerisme. Dit wordt nog eens duidelijk door de vele tourguides en restaurant-proppers die op straat te vinden zijn. Er zijn daarentegen weinig toeristen en het stadje voelt wat slaperig aan. Goed voor onze nachtrust, denken we dan nog. Vlakbij het stadje ligt het Paracas National Parc en de Ballestas eilanden, ook wel het “Galapagos voor de armen” genoemd. Laat dat nou precies wat voor ons flashpackers zijn! We boeken een tourtje voor de volgende dag.

s'Avonds eten we pizza met een glas wijn bij een Italiaan. Als we via het donkere zandweggetje teruglopen naar ons hostel, horen we Spaanstalige bombastische reggaeton met een tikkeltje salsa muziek. Gezellig denken we. Tot we bij onze kamer aankomen. De muziek gaat door merg en been. De ramen trillen en we kunnen elkaar bijna niet meer verstaan. Het is verschrikkelijk! Vanaf de balustrade kijken we bij een "huisje" naar binnen en zien in een ruimte van 4 bij 4 meter een muziekinstallatie staan die de volledige ruimte vult. De ouderen zitten op een bankje terwijl de kinderen hun dansmoves tonen. “@&%]%|${£|'e!!!”, schreeuwen we tegen elkaar (iets onverstaanbaar). Het is woensdagavond, het zal vast om 12 uur stoppen. Die mensen moet morgen toch ook weer werken? Mooi niet, rond die tijd arriveert de tweederangs mariachi band die nog wat extra luide klanken aan het geheel toevoegt. We proberen toch maar te gaan slapen, om half 7 gaat de wekker om naar het National Parc te gaan. Oordoppen in. Maar de bass is onverslaanbaar en trillend liggen we in ons bed. Half 3, eindelijk rust en stilte. Tot we bij het aanbreken van de ochtend gewekt worden door een blaffende roedel zwerfhonden, bijgestaan door een kolonie kraaiende hanen. Kwart over 5, serieus?! Het leven van flashpackers gaat niet over rozen...

In het National Parc bewonderen we de omgeving met de vele vogels, pinguïns, pelikanen, zeeleeuwen en flamingo's. De zon staat hoog aan de hemel en voelt warm aan. Insmeren doen we nog eventjes niet. Het gevolg, twee felrood geroosterde gezichten waar in een later stadium de vellen van af bladeren.

Als tussenstop naar onze volgende bestemming Ica, besluiten we Huacachina te bezoeken. Een oase midden in de bloedhete Peruaanse woestijn. De oase is kleiner dan we dachten. Het wordt omringd door restaurantjes en backpack-hostels. De sfeer is ontspannen. We besluiten later op de middag de woestijn te trotseren en de zandduinen te beklimmen. Het uitzicht op de volledige oase is indrukwekkend!

Vanaf Huacachina beleven we onze eerste taxirit in Peru. In de hitte met onze backpacks op zoeken we de straten af naar een taxi. Officieel ogende taxibedrijven zien we niet, dus gaan we op de bonnefooi mee met de "taxi, taxi" schreeuwende Peruaan. We maken een dealtje, 8 soles (iets meer dan €2 euro) voor ons beiden. Dat laatste benadrukken we nog eens duidelijk, aangezien de Kees van der Spek serie "Opgelicht in het buitenland" ons het één en ander heeft bijgebracht. Dat de chauffeur zijn taxi-skills niet onder de knie heeft wordt al snel duidelijk. De straat van ons bed & breakfast is voor hem onbekend. Gelukkig zijn wij goed voorbereid en hebben de Google Maps met route geladen. We helpen hem een handje. Een half uur later komen we aan bij onze bestemming. 10 soles incl. tip voor meneer de taxi chauffeur. Maar nee, het blijkt niet genoeg. Het bedrag (8 soles) was per persoon en er moest opeens 16 soles worden betaald. Een "scam", daar trappen we niet in. In het Spaans maken we duidelijk dat de deal toch echt voor ons beiden was. "Pero estaba muy lejos" (maar het was erg ver) kraamt de taxi meneer nog uit. Wij laten ons niet oplichten, overhandigen hem de 10 soles met een paar waardeloze centen en lopen snel weg.

De kamer van ons verblijf in Ica heeft een ruim balkon met loungeset. Reden genoeg voor het opentrekken van een fles wijn. Nu kan het nog, voordat de hoogte van Arequipa (onze volgende stop) ons door zuurstofgebrek belet om wijntjes te drinken. Op naar een supermarkt. Maar die schijnt in de verste verte niet te vinden te zijn in deze buitenwijk. Opeens zien we een "winkeltje" (een huiskamer van een oude vrouw gevuld met waren). Door het raam met tralies kun je aangeven wat je wilt kopen. Een fles water en wat chips dan maar. "Heb je ook wijn?" vragen we aan de Peruaanse dame. Ze moet hard lachen, nee dat heeft ze niet. Ze vertelt dat iets verderop een winkel is met alleen maar "vinos y piscos". Een paar straten verder vinden we inderdaad deze winkel. Die stilgestaan heeft in de tijd en een allegaartje van spullen verkoopt. Een vrolijk echtpaar helpt ons maar al te graag met het kopen van de wijn. Enige klandizie van de hele dag wellicht? Het mini assortiment wijnen blijkt maar één niet-zoete rode wijn te hebben, dus de keuze is snel gemaakt. Wij blij.

De avond brengen we door op ons balkon terwijl we in de straat het leven van de gemiddelde Peruaan kunnen aanschouwen. Een bejaarde man leest de krant. Spelende kinderen op een bouwput tussen twee pandjes. De ijscoman met een fanfare muziekje door zijn luidspreker. Op de Peruaanse daken speelt zich ook een heel leven af. Een bonte was al wapperend in de wind. Een wit konijn op zoek naar een avondmaaltijd. En niet te vergeten: de altijd aanwezige roedel zwerfhonden. Terwijl de zon prachtig ondergaat genieten wij met volle teugen van de Peruaanse wijn in onze meegebrachte plastic wijnglazen. Dit is de leven!

Over de bus die we nemen naar Arequipa kunnen we een heel boekwerk schrijven. Maar laten we dit gedeelte maar kort houden. De service in de bus is prima. Je krijgt eten en drinken (non alcoholisch, jammer), een kussentje en deken. Maar 13 uur aaneengesloten in een hobbelende bus zitten zonder er uit te mogen om even de benen te strekken, gaat niet in je koude kleren zitten. Daarbij ruiken de medereizigers alles behalve naar rozenblaadjes. Afzien dus.

Aangekomen in Arequipa zijn we de slopende busrit in één klap vergeten. Het is hier fantastisch! Alles wat we gehoopt hadden. We verblijven in Azul Colonial Inn, een stijlvol ingericht hotelletje met een klein binnenpleintje. In deze stad voelen we

voor het eerst het echte Zuid-Amerika. Een koloniale stad met felgekleurde muren, allerlei binnenpleintjes en -tuinen, straatjes met kinderkopjes, witte huizen met houten deuren, mooie uitzichtpunten. Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
De stad ligt op 2.325 meter hoogte en dat voelen we de eerste dag wel. Kortademigheid, het gevoel dat het zweet je aan alle kanten uitbreekt en een vleugje hoofdpijn. We zijn blij dat we hier maar liefst 4 dagen blijven en weer helemaal op adem kunnen komen. We verkennen de stad in een rustig tempo en drinken iedere ochtend thee van coca-bladeren (een opkikkertje dat goed werkt).
Restaurants hebben ze in Arequipa in overvloed. Al op de eerste dag ontdekken we een favoriet. We eten Alpaca, de fluffig witte berglama. Het smaakt heerlijk! Natuurlijk hebben we te maken met een beperkt reisbudget, dus zo nu en dan nemen we genoegen met een goed gevulde empanada als lunch of diner. Met een klein beetje pijn in het hart, verruilen we de stad waarop we verliefd zijn geworden voor een stinkende nachtbus waarin we 12 uur lang mogen creperen. Op naar Cuzco, joepie!