Bear Country

Great Smoky Mountains, 13.09.2016

We laten Atlanta achter ons en nemen highway 23 in noordelijke richting. De ochtendzonneschijn schildert hier en daar mooie tinten rood en oranje tussen het groene bladerdek langs de route. De Indian Summer dient zich aan. Onze eerste stop is Taccoa Falls. Een plaatsje vernoemd naar de gelijknamige waterval, en niet ten onrechte. Een adembenemende waterval, die in de afwezigheid van andere toeristen nog meer indruk maakt dan verwacht. Zo is natuuuuur.

Via het noorden van de staat Georgia bereiken we South Dakota. Rond het middaguur zetten we de auto stil in “indianendorp” Cherokee. De tipi’s en bizons zijn inmiddels ingeruild voor een heus bezoekerscentrum, woonwagens en dieseltrucks. Toch heeft het plaatsje een bepaalde authentieke charme. Op zoek naar een acceptabele lunch krijgen we de tip om naar de Sassy Sunflower te gaan. Het blijkt een gouden tip; eindelijk weer eens een gezonde lunch vol vitamientjes. De muffe frituurlucht die in elke stad en dorp hangt, begon ons al aardig de keel uit te hangen namelijk. Bovendien worden we getrakteerd op gratis WiFi. Essentieel voor Flashpackers als wij zijn!

Na nog een aantal kleine hillbilly-dorpjes doorkruist te hebben, bereiken we in de middag de Great Smoky Mountains. Een bergachtig bosgebied met enkele wegen die leiden naar wandeltrails, watervallen en zelfs een verlaten spookstad. In het gebied leven vossen, elanden en maar liefst 1500 zwarte beren. Tegen het vallen van de avond arriveren we via steile boswegen, na enig zoekwerk, bij ons verblijf voor de komende nachten. De houten cabin voelt sfeervol aan en we besluiten dit (uiteraard) direct te vieren. Voor de verandering trekken we eens een fles wijn open (Amerikaanse style: een 1,5 liter fles). Met een goed glas in de hand strijken we neer in de schommelstoelen op de veranda. Helaas geen tv met Netflix voor onze neus, maar het uitzicht op de omvangrijke bospartijen en bergtoppen bij een feloranje zonsondergang is ook best aardig. Life is GOOD!!!

Door de vele moordseries die we op ons nieuwe favo kanaal Investigation Discovery volgen, weten we dat afgelegen huisjes in donkere bossen de favoriete plekken zijn voor serial killers om toe te slaan. Daarom barricaderen we voor het slapen gaan de voordeur met een zware stoel en verstoppen het messenblok in een keukenkastje. Je weet maar nooit...
Als we de volgende ochtend wakker worden blijkt de stoel onaangeroerd; ze hebben onze hut gelukkig overgeslagen. Na een “voedzame” bagel met creamcheese als ontbijt, stappen we in de auto.

Bij een houten bordje “Laurel Falls” zetten we ons rode autootje langs de kant en wandelen richting het natuurwonder. Ruim 2 kilometer bergopwaards, met het zweet op de rug. Fanatieke Hollanders als we zijn halen we in straf tempo het ene na het andere groepje vadsige, zwaarademende Amerikanen in. Hup doorlopen, daar houden wij van. Eenmaal aangekomen bij de waterval blijkt het stroompje in het niet te vallen bij de donderstroom van de vorige dag, dus zo rap als we omhoog liepen zetten we de afdaling weer in. De Amerikanen die we eerder inhaalden kunnen er wel om lachen; “Seen it, done it and you’re gone!”

We rijden een halfuur verder als het volgende bordje opdoemt. “Cades Cove”, een eenrichtingsweg met hier en daar overblijfselen van een oud Little house on the prairie-achtige dorp. We rijden stapvoets en nemen de mooie omgeving in ons op. Halverwege staat er ineens een auto midden op de weg stil. We kunnen er niet langs. Als we een arm uit het raam zien wijzen wordt alles duidelijk. Een beer. Een zwart beer. Vlakbij. Met het hart in de keel graaien we naar de camera. “Die andere lens erop! Snel, straks is-ie weg!” Maar hij gaat nergens heen en lijkt geen angst voor ons te hebben. Zo dichtbij dat we er zo heen zouden kunnen lopen. Maar dat doen we niet, want we zijn niet dom. Een Amerikaans echtpaar op leeftijd is wel dom. Ze stappen uit, grote iPad met flap in de hand om foto’s te maken. Steeds dichterbij. Als er meer auto’s achter ons stoppen zijn we getuige van het deplorabele intelligent onvermogen van de gemiddelde toerist. Een gezin met kinderen stapt uit, een vader met baby op de arm, en een paar zwaarlijve bejaarden verplaatsen zich stapvoets richting de beer. Hoe. Dom. Kun. Je. Zijn. Je verwacht het niet natuurlijk… Beer weg. Gelukkig hebben we de foto’s nog, zullen we maar zeggen.


‘s Avonds genieten we met volle teugen van de barbecue bij de hut. We beseffen dat het avontuur is begonnen en dromen hardop over al het moois dat we nog gaan beleven. Elke dag doen waar je zelf zin in hebt, op de allermooiste plekken van de wereld; veel mooier kan het leven niet worden!!!

Terug in Buckhead, Atlanta vliegen de laatste dagen bij Rozanne voorbij. We brengen een bezoek aan het Überduitse stadje Helen. De 2-literpullen Tannenzäpfle pilsner und bratwürsten worden op elke hoek aangeboden. Hier en daar lopen bejaarden in Lederhosen of doen een dansje op slechte (bestaat er überhaupt goede?!) schlagermuziek. Het voelt alsof we wandelen in Disneyland meets Oktoberfest meets Zorgcentrum Avondrood. Gezelligheid!!! Als we neerstrijken voor een lunch (bratwürst aber natürlich) beginnen er twee alpinisten voor ons neus op een accordeon te jengelen. Feest compleet. De laatste avond in Atlanta slaan we met onze nieuwe vrienden nog een balletje golf van een hoog gebouw (Supervet!!!) en dan is het tijd om richting Peru te vliegen.

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.